Not a movie for you, kid.

Het begon tegen de avond te lopen en Jace had weinig zin om nu al naar zijn kamer te gaan. Niet dat hij het erg vond om bij Hennon te zijn en met de jongen te praten, maar hij wilde nog niet gaan slapen en in een boek lezen had hij nu ook geen zin. Dat hield hij meestal voor als hij slaperig wilde worden. Als hij dan een uur aan het lezen was, begonnen zijn ogen al moe te worden en dan wist hij dat het tijd was om te gaan slapen. Hennon was dikwijls of niet aanwezig of ze hielden een simpel gesprekje als ze bij elkaar waren, dus Jace had niks te klagen over zijn kamergenoot. Jace liep de trap op en bleef even kort stilstaan om zijn opties te overwegen. Hij kon naar de speelkamer gaan, maar hij had niet echt zin in een game. Een goede film zien leek hem echter meer een optie en dus liep hij het cinemagedeelte binnen. Aangezien het al vrij laat begon te worden en het vanavond geen cinema-avond was, leek de zaal leeg te zijn en Jace stapte naar binnen. Hij had al gemerkt dat je, als ze zelf geen films afspeelden, of tv kon kijken of een film uit kon kiezen uit een grote lijst. Hij ging zitten op één van de gemakkelijke stoelen, ergens op de middelste rij, en begon door de lijst te scrollen van de actiefilms. Ze zagen er allemaal wel goed uit en Jace besloot om gewoon de eerste film te kiezen. Hij liet zich onderuitzakken en plaatste zijn voeten op de stoel tegenover hem, zijn armen achter zich om zich heenslaande en zijn blik aandachtig richtend op het scherm, niet in de gaten hebbende dat er nog iemand in de zaal was die deze film eigenlijk beter niet kon zien.

Het ene moment was hij bezig met het verwerken van bloederige scènes met geweerschoten en messteken, het volgende moment werd zijn arm stevig beetgepakt en ervoer hij gevoelens die hij ervaren zou hebben als hij gevoelig was geweest voor dit soort films: zijn hart begon sneller te kloppen, het zweet stond hem in zijn handen en ergens voelde hij ook een soort gevoel van het meeleven met anderen. What the hell? Het was zo sterk aanwezig dat Jace bijna zijn eigen bijzonderheid wilde gebruiken. Hij wist dat het van de persoon die naast hem zat afkomstig was en als het gewoon een peculiar van zijn leeftijd was geweest, zou hij misschien overwogen hebben om haar te traumatiseren met nog ergere beelden die misschien in de film zouden verschijnen, misschien ook niet. Maar onder al die extreme gevoelens wist hij ook zijn kalmte te bewaren toen hij zag dat het nog maar een kind was dat naast hem zat en in een snelle beweging wist hij zowel zijn arm te bevrijden als dat hij het beeld uitschakelde zodat de heftige geluiden uit kon zetten. Zijn hart klopte nog steeds als een razende, maar nu zijn huid geen contact meer maakte met die van het meisje, namen de gevoelens af. Hij ging wat rechter zitten en observeerde haar kort, begrijpend dat ze alleen maar aan hem had laten zien wat ze zelf voelde. Dat was haar bijzonderheid. Jace had nog niet eerder van die bijzonderheid gehoord, maar het interesseerde hem wel, zeker voor zo’n jong meisje. “Rustig maar,” sprak hij op een kalme toon, al was hij zelf allesbehalve rustig. Niet per se omdat hij de gevoelens van een extreem angstig kind zojuist had ervaren, maar eerder omdat hij zijn bijzonderheid wéér als zelfverdedigingsmechanisme op haar had willen gebruiken en dat wellicht ook had gedaan als hij niet geconcludeerd had dat het om een kind was gegaan en niet een volwassene. Zijn bereidheid om dezelfde fout te maken die hem in eerste instantie naar de lus had gebracht, irriteerde hem. Het betekende dat hij nog lang niet klaar was om terug te keren naar het echte leven. Misschien was hij dat wel nooit. Hij gaf een onhandig klopje op de schouder van het kind naast hem. “Rustig maar,” herhaalde hij. “Het is maar een film. Het is niet echt.”

De stilte was, zeker na het geroep en de geweerschoten van daarnet, op zijn zachtst gezegd nogal overdonderend, maar het leek het meisje wel te kalmeren en daar ging het hem op. Een ander, meer emotioneel en empathisch persoon zou haar waarschijnlijk op zijn schoot hebben getrokken om haar te troosten, maar Jace had niet veel met troosten en dus was een onbeholpen klopje op haar schouder het enige waar hij aan kon denken. Het was niet veel en het zou waarschijnlijk ook niet hetzelfde troostende effect geven dan wanneer hij haar dicht tegen zich aan had getrokken, maar dat was nu eenmaal hoe hij was en ze moest het er maar mee doen. Ondanks de ernst van de situatie kon hij het niet laten om zachtjes te grinniken toen het meisje aan hem vroeg wie nu zulk soort films keek. “Grote mensen,” antwoordde hij dan maar. Zoals hijzelf, al wist hij niet zo goed of hij zichzelf als een volwassene kon bestempelen. In elk geval oud genoeg om dit soort films te mogen zien. “Zal ik anders een film opzoeken die jij misschien leuker vindt? Ik weet zeker dat er films tussen zitten die je minder zullen eh…. choqueren.” Hij deed een onbeholpen poging om naar haar te glimlachen. Dit had hij dan weer. Hij was niet erg goed met kinderen, dan ging hij eens op zijn gemak een actiefilm kijken en dan zou je zien dat hij heel de avond bezig was met kinderfilms kijken. Ach ja, beter dat dan dat ze dadelijk op zijn schoot zou kruipen omdat ze getroost moest worden, toch?

Het leek erop dat hij het bij het verkeerde eind had en dat hij niet heel de avond bezig zou zijn met het bekijken van kinderfilms. Dat vond hij prima. En hij was eigenlijk ook niet zo geïnteresseerd in het moeilijke, dramatische verleden van een kind, maar hij was ook weer niet zo bot dat hij haar zomaar weg zou sturen. Bij Chloé was het gemakkelijk geweest om zich medelijdend op te stellen omdat hij haar al langer kende en omdat hun gespreksonderwerpen een stuk meer naar zijn eigen genre gericht was, maar een kind opvrolijken was echt next level en Jace wist niet of hij daar wel aan toe was. Aan de andere kant… hij kon nu moeilijk zeggen dat hij haar dan wel met rust zou laten en haar zomaar hier achterlaten, in haar eentje. En dan was er ook nog een deel in hem dat de film af wilde zien, maar haar zomaar wegsturen naar haar kamer was ook weer bot van hem, zeker als je bedacht dat zij hier al eerder had gezeten dan hem. Aan de andere kant was dit een bioscoop en niet echt een plek waar je je rustig af kon zonderen. “Waarom ga je dan niet in de bibliotheek zitten of naar het tuinhuisje? Ik weet zeker dat daar geen mensen zijn die je lastig kunnen vallen.” Stel je voor dat hier twee kleffe tieners naar binnen waren gekomen die wel een heel andere film op hadden gezet dan Jace. Zijn wangen werden al rood bij het idee. “Weet je, misschien kun je de volgende keer echt maar beter niet in de bioscoop gaan zitten, tenzij je een kinderfilm wilt zien,” gaf hij als advies aan het meisje. Zo had ze ook geen vervelende verrassingen meer in de toekomst. En kon hij zijn actiefilm gewoon uitkijken. Dubbel win-win situatie, toch?

Jace rolde met zijn ogen toen hij haar argument hoorde. “In een bioscoop kunnen soms ook veel mensen zijn. En zowel een bibliotheek als een tuinhuisje dienen meer voor de dingen die jij wilt doen,” was zijn simpele antwoord, maar daar leek ze geen oren naar te hebben. Jace rolde zijn ogen nog een keer toen ze aangaf dat hij niet haar baas was. “Kom de volgende keer niet weer bij me janken als je weer geconfronteerd wordt met een horrorfilm,” zei hij op een koele toon tegen haar. Man. Hij wilde alleen maar rustig op zijn gemak een film zien, dus waar had hij dit aan verdiend? Ze stak haar hand waarschuwend naar hem op en Jace herinnerde zich het onaangename gevoel van een hoop gevoelens die door hem heen waren gegaan toen het kind hem aangeraakt had. Het gevoel was genoeg geweest om het te willen verweren met zijn eigen bijzonderheid en dus leunde hij van haar vandaan, maar draaide zijn hoofd wel zodat hij haar op een kille manier aan kon kijken. “Luister eens, meisje,” zei hij op een zachte, lichtelijk gevaarlijke toon. Dit was juist de kant die hij wilde onderdrukken, de kant die hem niet beviel van zichzelf. Maar hij voelde zich bedreigd en dus kon hij nauwelijks controleren wat hij zei. “Ik ga je moeten waarschuwen. Als jij er ook maar aan dénkt om je bijzonderheid te gebruiken, dan gebruik ik het mijne ook. En dat wordt nog wel erger voor je dan het zien van die film daarnet, dat kan ik je toch garanderen. Beslis zelf maar wat je met die informatie doet."

Jace voelde zich lichtelijk schuldig toen hij zag wat voor effect zijn woorden hadden op het meisje. De herinnering aan de gevoelens die door hem heen geraasd waren toen dat ze haar hand naar hem uitgestoken had en hem had aangeraakt, was echter genoeg om zijn woorden kracht bij te laten zetten en te voorkomen dat ze hem nog eens aan zou raken. Hij hield er niet van als anderen macht hadden over zijn emoties en wilde graag de controle behouden over hoe hij zich voelde. En dat ging niet als zij hem aanraakte, liet hij daar maar duidelijk in zijn. Hij verwachtte dat ze boos zou reageren of hem alsnog onverwachts aan zou raken – wat, zoals hij al eerder aangegeven had, slecht voor haar uit zou pakken – maar dat deed ze niet. In plaats daarvan leek ze zich neer te leggen bij de situatie. “Jace,” antwoordde hij automatisch toen ze een soort van naar zijn naam informeerde. Hij bewoog lichtelijk ongemakkelijk over zijn stoel heen en weer toen ze duidelijk geërgerd opzoek ging naar een film dat wel voor haar geschikt was. Hij had een klein beetje spijt dat hij zo kil op haar had gereageerd en zelfs gedreigd had met iets waar hij juist niet meer mee geconfronteerd wilde worden. Zijn ogen volgden haar en hij pijnigde zijn hersens over hoe hij haar het beste comfort kon bieden zonder sentimenteel over te komen en ook zonder dat hij de hele avond vastzat aan het kijken van kinderfilms. Misschien vond hij dat nog wel erger dan het idee dat ze hier heel de avond geëmotioneerd naast hem zou zitten. “Als je daar echt zin in hebt,” sprak hij op een kalme manier. “Je mag van mij ook je boek pakken. Ik heb andere genres die ik leuk vind om te zien en kan ook gewoon een andere film opzetten. Of…” Hij twijfelde duidelijk en hij haalde een hand door zijn stormachtige uitziende haren terwijl hij haar peilend aankeek. “Of we kunnen gewoon wat praten, als je wilt,” mompelde hij. Hij wist niet goed wat hij aan moest met de situatie en dat was duidelijk aan hem te zien. Hij was van plan geweest om gewoon te genieten van een lekkere actiefilm, maar dat leek tot een andere keer uitgesteld te moeten worden.