No issue in trust

Er waren dagen dat Hazel haar ouders nog miste, tenminste het idee van ouders. Echt vergeven zou ze hen echter niet, ze waren de ergste leugenaars geweest die een mens kon zijn. In de ogen van het jonge meisje dan, ze hadden familie verzwegen, niet alleen een oom en tante maar ook een broer. Een broer die ze hadden afgestaan omdat ze er toen nog niet klaar voor waren geweest om ouders te worden, alsof er veel verschil was tussen het hebben van een dochter en een zoon. Natuurlijk was ze een stuk jonger, maar het feit dat haar ouders haar nooit hadden verteld dat ze geen gezin van drie waren maar er meer mensen waren die er deel van uit maakten, zorgde ervoor dat haar vertrouwen diep was geschaad. Zo af en toe kwam het naar boven toe, zo ook op dit moment. Er was maar iets heel kleins gebeurd, echter voelde het aan alsof ze kon ontploffen. Haar handen kneep ze dan ook samen terwijl ze de frustratie binnen probeerde te houden. Ze had enkel maar een klein foutje gemaakt, het zou vast niemand uitmaken maar voor haar was het alsof de wereld verging. Wat als Louise boos zou worden! Ze had echt niets slecht bedoeld, ze kon enkel kijken naar de vernielde plant in de tuin die ze eerst lief voor de ander had willen bijknippen, met een onhandig schaartje, maar waarvan nog maar weinig moois over was, een mooie vorm zat er in ieder geval niet meer in. Gefrustreerd zuchtte het meisje terwijl ze diep inademde. Het was prachtig weer, tot het ging regenen. Hazel had er niet bij nagedacht dat de plant zichzelf de volgende dag wel weer zou oplossen, immers herhaalde alles zich weer opnieuw.

Het duurde niet lang voordat iemand haar opmerkte terwijl ze naar de aangetaste bloem in haar handen keek. Beduusd en nogal verdrietig wellicht, ze was zeker niet bang voor een kleine opdonder maar wilde niet nog meer kopzorgen aan Louise geven dan dat de vrouw al had. Daarnaast was er gewoon veel gebeurd en alles frustreerde haar, en echt erover praten deed Hazel niet. Wellicht omdat ze het idee had dat anderen er niets mee te maken hadden en het dus ook niet hoefden te weten, wat de reden ook was, de jonge Hazel was alles behalve vrolijk op dit moment. Een jonge vrouw hurkte bij haar neer en streelde voorzichtig tegen de wang van Hazel waardoor ze langzaam op keek. ’Geen zorgen, lieverd,’ Sprak ze op een geruststellende toon. ’Vannacht zal de bloem zich weer herstellen en dan wordt hij weer zoals hij was.’ Ze glimlachte naar het jongere kind waardoor Hazel langzaam knikte, dat was waar ook. Ze zat in een lus met haar broer, onbekende broer wel te verstaan omdat haar ouders dachten dat het beter was de hele familie geheim te houden. De reden, ze hadden haar broer niet gewild, waren te jong geweest en hadden enkel een dochter in hun ogen terwijl haar broer opgegroeid was bij voor haar onbekende familieleden. Om te zeggen dat ze boos was, was een onderschatting. ’Maar waarom maken we er nu al niet iets moois van?’ De jonge vrouw richtte haar hand naar de bloem voordat er een ijslaag op verscheen die zich verder uit spreidde in een prachtige vorm, een grotere bloem dan het geweest was. Een ijsbloem, bewonderend keek het meisje er naar ook al was het duidelijk dat ze op dit moment niet spraakzaam was. ’Zie je? Soms kun je gebroken dingen herstellen naar een nog mooiere versie van zichzelf.’ Tranen verschenen in haar ogen terwijl het meisje de bloem pardoes liet vallen en haar armen om zich heen sloeg. ’Niet waar,’ Murmelde het meisje zacht.

Af en toe was het bijzonder lastig in de lus, ze miste haar ouders en dan weer niet. Het was niet alsof ze zonder moeilijkheden uit elkaar waren gegaan, de relatie was al gebroken toen ze er achter was gekomen dat haar ouders hadden gelogen over de rest van de familie, waarna ze ook nog eens een grote broer bleek te hebben die nooit van haar had gehoord en andersom. Er waren zoveel geheimen dat het alles had gebroken en dat betekende dat het meisje in gebroken dingen niets moois meer vond, er was zoveel gebroken dat ze er niets nog iets bij kon hebben. Haar emoties had ze echter opgekropt, omdat ze niet vond dat ze er anderen mee lastig moest vallen waardoor het enkel heftiger werd. De ander was op haar knieën gaan zitten zodra ze zag dat het jongere meisje zo van slag was, en voorzichtig werd er een hand op haar schouder gelegd waardoor Hazel die in ademde. ’Waarom denk je dat, lieverd?’ Vroeg ze zacht aan de brunette waardoor Hazel haar met grote ogen aan keek en moeizaam slikte. Bijna automatisch kroop ze dichter tegen de ander aan waarna de tranen oprecht over haar wangen heen liepen en ze diep in ademde. ’Papa en mama logen over.. over… alles.’ Ze had het dus over verbroken vertrouwen, dat zou nooit zo makkelijk herstellen, mooier worden.

De woorden van de ander leken haar te breken, het was niet alsof Hazel echt graag over emoties sprak maar alles wat er was gebeurd had een behoorlijke nasleep. Het was dan ook niet meer dan normaal, als er iets heftigs gebeurde dan zouden kinderen daar ook op reageren en daarin was het jonge meisje dan ook geen uitzondering. Het was al lastig genoeg om zonder ouders te moeten leven maar om dan erachter te komen dat de ouders het grootste deel van haar leven over belangrijke dingen gelogen hadden en niet meer naar haar omkeken, dat brak iemand dan wel in het geheel. Hazel was al niet de meest vergevingsgezinde persoon. Het duurde dan ook niet lang voordat het meisje geen keuze had maar zich over te geven aan de emoties die ze toch telkens achter slot en grendel had proberen te houden. Ze kroop iets tegen de oudere peculiar aan die haar probeerde te troosten. Ergens deed de ander haar denken aan de Nanny die ze voor een bepaalde periode had gehad. ’Over wat logen ze zoal, liefje?’ Vroeg de ander zachtjes, terwijl ze haar suste. ’Wil je me daar misschien iets meer over vertellen?’ De jonge brunette knikte langzaam voordat ze op een hakkelende toon sprak. ’Dat ik enigst kind was, dat ik geen oom en tante had. Mijn broer woont hier en nu hebben ze ook gelogen dat ze van mijn houden want dat doen ze niet. Ze zijn mij al lang weer vergeten.’ Sprak het meisje zachtjes.

De ander leek het geen probleem te vinden om naar het drama dat op dit moment haar leven was te luisteren. Meestal was Hazel niet bijzonder spraakzaam over haar gevoelens, tenzij ze enorm dwars zaten en er maar niet uit kwamen. Los laten was ook een talent, een die veel goeds met zich mee bracht en iets waarin het jonge meisje nog niet geoefend was. Het was iets dat wellicht met de tijd zou komen, net zoals vergevingsgezindheid. Het meisje legde de leugen uit, ze was niet enigst kind meer ze had een oudere broer die zelfs hier aanwezig was. Niet in het gesprek maar wel in de lus, en hij leek zover ze kon inschatten aardig. Het gemis dat ze had gehad tijdens het opgroeien, of gemis meer de liefde van familie, kon ze nu inhalen mits ze zich over haar gevoelens heen kon zetten. De ander streelde rustig door haar lange haren heen wat Hazel iets deed ontspannen in haar houding, ze was geen dreiging. 'En denk je dat je broer wel van je houdt?' Vroeg de jonge vrouw waardoor het meisje twijfelend haar schouder op haalde. 'Ik ken hem nog niet zo goed. Ik denk echt wel?' Hij leek haar in ieder geval niet te haatten. 'Ik weet trouwens zeker dat er hier heel veel mensen in het huis zijn die wel iets om je geven en dat het hun pijn doet om je zo verdrietig te zien. Mij althans wel,' Legde de ander uit terwijl ze haar verder suste en wiegde. Het meisje knikte langzaam terwijl ze met de achterkant van haar hand, de tranen weg wreef die ze had gelaten, zelfs al had ze het niet door gehad en trillerig in ademde. 'Dankje,' Sprak ze zachtjes.

Hazel wist dat haar broer Alex zich waarschijnlijk niet van haar zou verwijderen zoals haar ouders hadden gedaan. Ze voelde alsof ze in de steek was gelaten door de mensen die het meest van haar hadden moeten houden. Ze had hen wellicht zoals elk kind met diens ouders deed ook wel op een voetstuk geplaatst. Ze waren haar helden geweest, al was haar nanny wellicht toch belangrijker voor het meisje geweest in haar eerste levensjaren. Ze was niet anders gewend dan dat haar ouders bijzonder druk leken met het werk. Toch had ze van hen gehouden, zoals een kind dat van hun ouders kon. Hazel bedankte voorzichtig de ander, die ergens qua karakter wel aardig leek op die van haar nanny. Het gaf haar een veilig en warm gevoel. 'Wat is je naam, liefje?' Vroeg de andere jonge vrouw zachtjes, met een warme glimlach op haar lippen die Hazel enkel kon spiegelen door haar tranen heen. 'Hazel,' Klonk er voorzichtig door het gehad naar adem heen. 'En is er misschien iets waarmee ik je kan opvrolijken? Wat doe je graag?' Het meisje had niet veel hobby's maar hield er wel van om anderen te plagen. Het was en bleef een kind, ondanks haar af en toe volwassen insteek. 'Grappen,' legde ze onhandig uit, ze hield er van anderen in de maling te nemen. Ten eerste omdat de meeste er wel om konden lachen en ten tweede omdat ze dan best wel los kon gaan. 'Wie ben jij?' Vroeg ze onhandig, immers had ze naar haar weten nog niet naar de naam van de ander gevraagd.