What about us?

Veel dingen waren er niet dat haar echt op haar zenuwen werkte, behalve mensen die oneerlijk waren. Oneerlijkheid was iets dat het meisje niet kon accepteren, niet kon begrijpen en vaak zorgde het voor eindeloze discussies die niemand zou winnen. Er was in sommige dingen dan ook geen winnaar, en dat was iets dat het meisje ooit zou leren, al de tijd daar was en ze haar koppigheid los zou laten. Een ezel was soms niets in vergelijking met het jonge kind. Hazel had op deze vroege ochtend duidelijk een onweerswolk boven haar hoofd hangen, er waren dagen dat ze zich vrolijk en goed voelde en er waren dagen waarin ze haar tenen tegen tafels stootte en de oneerlijkheid van het leven niet op leek te klaren. Dagen waarin ze nukkig naar buiten vertrok om de hele dag zich te vermaken op de paden in de tuin. Echt ver weg van het huis ging ze vaak niet, immers wist ze het hele gebied nog niet uit haar hoofd, misschien dat ze ooit iemand kon vragen of er nog plekken waren waar ze heen kon. Ze wist dat er een zee in de buurt was, met een strand maar met deze koude waren die mooi maar niet om in te zwemmen. Het leven was zo anders geweest toen ze nog bij haar ouders woonde dat ze moeite had om hierin een draai te vinden en met armen over elkaar geslagen op de grond was gaan zitten met haar rug tegen een boomstronk aan. Het zou zoveel beter zijn als ze haar woede een keer zou uitten, maar ze weigerde dat te doen naar mensen die er niets mee te maken hadden.

Hazel schrok op uit haar boze gedachten toen een ander haar benaderde en wat vroeg. ’Is er iets?’ Het klonk nonchalant en ongeïnteresseerd, of niet echt zacht. Wat het ook was, het deed haar enkel opkijken en de ander in zich opnemen. Gips, ze had gips om, wellicht iets gebroken maar hoe? Wat in deze lus kon je een arm laten breken, ze besloot echter geen vragen te stellen; zo onbeschoft was ze ook weer niet en daarnaast leek het haar enkel irritant om met zo iets om een ledemaat rond te lopen. Erger wellicht zelfs dan hetgeen waar zij zo boos om was, aan de andere kant. Vergeven zat niet echt in haar woordenboek, ze snapte niet hoe anderen het deden. ’Ik ben manieren aan het bedenken hoe ik mijn ouders bang kan maken.’ Besloot het meisje uiteindelijk terwijl er een gevaarlijke glinstering in haar ogen verscheen, met andere woorden iemand had wat geflikt dat ervoor zorgde dat een zoete wraak gevormd zou worden. Het meisje snapte nog steeds niet waarom ze over zoveel hadden gelogen. Het sloeg echt alles, het was niet alsof ze haar broer had kunnen zien maar dan nog had ze het recht gehad om over het bestaan van hem te weten. Haar oom en tante hadden het niet geheim gehouden, of in ieder geval niet bewust maar hoe kon iemand vergeten dat ze een kind op de wereld hadden gezet?

Het leek erop dat haar antwoorden soms ook konden verbazen, iets dat wel hielp met het feit dat ze anders wellicht uit nieuwsgierigheid zou vragen naar wat de ander met haar arm had gedaan. Het was niet alsof het niet opviel, aan de andere kant echt nieuwsgierig was Hazel niet op dit moment. Ze was voornamelijk wat nukkig. Er was niemand om naar uit te vallen en hoe ze anders haar emoties moest verwerken wist het meisje niet, het zou zoveel makkelijker zijn geweest als ze nog contact had gehad met haar ouders, maar die hadden haar verlaten, net zoals ze bij Alex hadden gedaan. Ze was niet meer belangrijk en het leven ging in hun ogen door, er was zoveel gebeurd dat haar zo verschrikkelijk ongemakkelijk maakte dat het enkel een kwestie van tijd was voordat ze haar woede uitte, en dan was het de vraag of het echt een goede manier was. ’En waarom wil je je ouders bang maken dan?’ Vroeg ze waardoor Hazel haar ogen sloot en diep in ademde. ’Omdat ze het verdienen naar alles wat ze hebben gedaan.’ Murmelde het meisje een beetje verloren voordat ze haar ogen weer op de ander wendde en haar voet onrustig op de grond liet tikken.

Het leek erop dat de ander over het algemeen zeer neutraal was. Het was vast niet dat ze geen emoties had, maar deze toonde ze niet. Het was niet dat ze geen medelijden had of dat ze niks voelde, vast niet maar in haar blik viel weinig af te lezen en dat zorgde ervoor dat de jonge Hazel haar antwoorden kort leek te houden. Al was ze niet bang haar irritatie te delen, soms had het jonge meisje het idee dat sommige mensen het niet waard waren om stil over te blijven. 'Wil je daar iets meer over kwijt?' Vroeg de ander, op een simpele toon waardoor het jongere meisje haar schouders ophaalde en diep in ademde. 'Ik blijk een broer te hebben, waarvan ik het bestaan niet wist. Hij zit ook in deze lus. We blijken zelfs een soortgelijke bijzonderheid te hebben.' Sprak het meisje zacht terwijl haar heldere blauwe ogen naar haar handen gleden. 'Nadat ik erachter kwam dat ik nog meer familie had, ze deden altijd alsof we niemand anders hadden en ik de familie trots hoog moest houden en perfect moest zijn.' Verklaarde het meisje voordat ze haar blik afwenden en stil bleef zitten, bijna alsof ze een standbeeld was dat enkel diep ademde.

De ander bekeek haar zwijgend, ze luisterde maar gaf nog geen tips of mening. Het was duidelijk dat de ander niet echt in dit soort diepzinnige gesprekken geïnvesteerd was. Het zou duidelijk zijn geweest als Hazel zelf niet zo jong was geweest. Immers kon ze nog niet elk ding in een gesprek analyseren voordat ze verder ging. Ze was nog onschuldig, lief en onhandig; dat zou ze wellicht altijd blijven ook al zat er ook een soort kracht in haar karakter die ervoor zorgde dat het meisje af en toe sterk en scherp uit de hoek kon komen. Om nog maar niet te zwijgen over het gevoel van humor dat af en toe op kwam borrelen als het meisje in een goede bui was of zich verveelde. ’Ik kan alleen maar zeggen dat als je broer geen eikel is, dat je blij moet zijn dat hij bij je in de lus zit, of ze hem nu verzwegen hebben of niet.’ Sprak de ander waardoor Hazel langzaam knikte. Zover zijzelf begreep was Alex een hele lieve jongen en dat betekende dat ze ergens wel trots was op haar grote broer. ’En ik denk dat je over de rest van je familie niet te veel meer in moet zitten. Je bent hier nu in de lus en zij zitten erbuiten. De kans dat je hun niet meer gaat zien, is vrij groot. Het heeft geen zin om je te blijven concentreren op wat ze gedaan hebben. Ik denk dat je het moet proberen te vergeten, hoe moeilijk dat soms ook is.’ Verklaarde ze waardoor Hazel kort fronste en zuchtte. ’Zit jij al lang in deze lus?’ Zelf zat ze er immers nog vrij kort in en dan was het gemis wellicht wat scherper.

Hazel was geen emotioneel mens in de zin dat ze eeuwig een gesprek zou voeren over haar gevoelens. Het was een meisje dat over het algemeen rustig was en makkelijk tevreden te houden. Ze was alleen bijzonder allergisch naar leugens toe, ze kon er niet tegen de waarheid niet te weten. Accepteren van de waarheid daarin tegen deed ze meestal eenvoudiger, tenzij het een onbekende waarheid was die haar werd achtergehouden. Uiteindelijk had het meisje door dat het onderwerp niet meer van belang was in dit gesprek, het was niet alsof de ander haar veel verder kon helpen en haar ouders waren er niet om haar irritatie te ontvangen. De ander had er vrij weinig mee te maken en dus ging ze zonder echt na te denken over op het volgende onderwerp, de lus. 'Ik zit hier nog niet zo lang, nee,' zei de ander op een kalme toon. 'Ik ben van Londen, waar ik woonde, rechtstreeks naar hier gekomen, dus ik heb er ook geen ervaring mee gehad in andere lussen ,' Het meisje knikte enkelz dit was ook haar eerste lus. 'Waarom ben jij uiteindelijk naar de lus moeten komen?' Vroeg de ander waardoor Hazel zuchtte. 'Mijn oom en tante dachten dat dit een goede plek voor mij was. Ze hadden mijn bijzonderheid kort in actie gezien.' Het meisje was nog niet oud genoeg om te begrijpen hoeveel gevaar ze kon betekenen voor anderen als ze niet alles onder controle hield.