Soms vroeg hij zichzelf af waarom het zoveel werk was dat hij moest verrichten. De tijd die hij hier spendeerde was niet allemaal lol en socializen. Vaak zat hij gewoon uren op zijn kamer te werken, dingen voor de pack te doen. Bellen met andere packs om contacten te leggen die later belangrijk konden zijn, het economische aspect er achter ook allemaal regelen, zodat het geld van het huis allemaal up to date was. Helaas was zijn vader hier geen ster in. Dus mocht hij alle fouten van zijn vader er uit halen voordat de pack helemaal geen geld meer zou hebben om dingen te kunnen organiseren. Dit betekende ook dat hij regelmatig met zijn idiote vader aan de telefoon zat om hem te vertellen dat hij niet zoveel geld moest uitgeven. Maar goed, zo was het leven. En hij was al blij dat hij in een hele andere omgeving zat waar hij nog wat dingen voor zichzelf kon gaan doen: als hij niet op Cyrek aan het letten was. Dat was dan weer een andere vereiste. Maar goed, zelfs dan had hij tijd over om dingen voor zichzelf te doen. Hij sloot het laatste beetje van zijn werk af, hij vond het goed genoeg voor vandaag. Hij had al genoeg tijd gespendeerd aan het werk van de pack, het was tijd om tijd te spenderen aan hem zelf. Anders zou zijn wolf weer boos worden omdat hij al dit werk maar saai vond. En de wolf zou zich ook sneller eenzaam voelen, alsof hij zelf niet genoeg voor hem was pfoe. Het was een werk hoor, om zijn wolf tevreden te houden.

Hij kon wel een drankje gebruiken, dat was zeker. Niet zozeer omdat hij reageerde op de alcohol, dan moest hij echt wel aardig wat opdrinken voordat hij wat ging voelen, maar hij vond de sterke smaak altijd heerlijk. Het brandde nog steeds wel in zijn keel natuurlijk, zoals het bij een normale mens ook deed. Maar door zijn snelle metabolisme werd de alcohol al heel erg snel afgebroken en had hij er vrijwel geen last van. Hij had het al wel eens vaker gedaan hoor, met mensen drinken. Maar die waren toch wel een heel stuk sneller dronken dan dat hij was. En dan kwam het er altijd op neer dat hij mensen naar huis moest brengen in de hoop dat ze hun eigen kamer nummer nog wisten. Vaak was dit niet het geval en dat betekende dat Niklas ofwel hun geur moest oppikken in het huis, of ze op de bank dropte. Één van die twee vaak. Vaker op de bank dan hun kamer. Want de alcohol maskeerde vaak de geur van de mensen. Hij liep het bekende café rustig binnen en keek even rond of er mensen zaten die hij al kende. Of mensen die qua uiterlijk bekend leken. Hij kon nooit geloven hoe normale mensen dingen zagen. Zijn vader beschreef het alsof mensen naar een oude tv keken van jaren geleden, terwijl zij als wolven naar een full-HD televisiescherm aan het kijken waren waar ze alle kleine details konden zien. Hij wist natuurlijk niet hoe waar dat was, maar hij zag ieder klein puntje op iedereen zijn gezicht. Ieder klein vlekje. Zijn ogen vielen op iemand die op een plek zat die normaal leeg was. Niklas was geen onsociaal mens, zoals wolven waren- hij was sociaal. Hij was een roedeldier die ervan hield om met anderen omringd te zijn. ”A scotch, please.” sprak hij tegen de barman met een rustige glimlach, waarna hij opzij keek naar de jongen naast wie hij was gaan zitten. Het was iemand die al langer in het huis woonde. Hij had immers grondig onderzoek gedaan naar wie allemaal in het huis woonden. ”Zeal, right?” sprak hij tegen de ander terwijl hij naar de jongen keek. Het was dat of die andere, Laxus. Hij had ze beiden in zijn vizier gehouden, hij zou geen goede packleader zijn als hij dat niet deed. Het was alvast een beetje een oefening voor wat later zou gaan komen.