Pour a little more.

Een zachte zucht verliet haar lippen terwijl ze door de straten van Inndyr wandelde. Het begon avond te worden en Yara had niet echt plannen gemaakt. Ze wilde niet de hele avond in het huis zitten, maar had er ook weer weinig zin voor om de hele avond buiten te zijn. Ze wist het niet goed. Alle dagen begonnen een beetje op elkaar te lijken, maar ze dacht niet dat ze het ook maar één dag terug in zou willen ruilen voor haar leven buiten de lus, waar haar ouders haar nog steeds Chase als mate wilden opdringen. Yara wist niet eens of de jongen het er zelf mee eens was of dat hij echt zo goed toneel kon spelen, maar ze had weinig zin om langer te blijven en het uit te vinden. Ze mocht de jongen niet, hun karakters lagen niet en ze zag haar toekomst niet met hem en daar was het voor haar klaar mee. Ze wist dat haar vader er echter anders over dacht en dat als ze hem ooit nog eens zou tegenkomen, ze wel banger mocht zijn voor wat hij dan zou doen dan die paar krasjes die hij op haar schouder had gemaakt. De drie grote littekens zouden niks zijn vergeleken de vergelding die er dan zou volgen. En daar zat ze dus niet op te wachten. Als ze weg zou gaan van deze lus omdat ze de mensen beu was, zou ze beter naar een andere lus in een totaal ander land kunnen gaan. Ze onderdrukte een zucht en keek naar het café dat gezellig oogde. Ach ja. Wat had ze anders te doen, right? Ze liep naar binnen, deed haar capuchon naar beneden en ging vervolgens aan de bar zitten, waar ze een cola bestelde. Ze zou later wel zien of ze het voor elkaar kon krijgen om iets sterkers te krijgen, iets dat haar het mismoedige gevoel van het beland zijn in een vicieuze cirkel wat liet vergeten.