From now 'til nothing's left

Normaal ging het nooit worden, zo werkte het niet tussen een ex-psychopaat die langzaam weer psychopatisch werd en een drugsverslaafde die over alles in ontkenning was. Het ging erom dat ze hun best deden om het wel te laten werken. Ondanks alle twijfels was Connor bereid om de uitdaging aan te gaan. Hij wist niet zeker wat het betekende voor hun relatie, een stel zijn voelde nog als te veel, maar het was een begin. Het lastige was dat Zeal om zekerheid vroeg, een bevestiging van hoe Connor zich voelde. Hij wist precies hoe hij zich voelde, inmiddels had dezelfde gedachte zich daarvoor vaak genoeg door zijn hoofd herhaald. Het uitspreken ging niet, de woorden weigerde om uit zijn mond te komen. Met moeite kwam hij overeind van het bed om de beste optie die hij kon bieden uit te voeren. Op een afgescheurd stuk papier werd zijn ‘ja’ gekrabbeld voor hij het overhandigde aan de nog steeds op de grond zittende Zeal, vastberaden nu. Hij wist dat het niet gelijk stond aan de woorden uitspreken en wie weet zou hij dat ooit nog doen, wanneer hij meer lef had opgebouwd en zekerheid had over het andere ding dat hem bezighield. Onder de blik friemelde hij nerveus met de pen die hij nog in zijn handen had. Deze hele situatie maakte hem veel nerveuzer dan nodig was. Connor haatte dat Zeal zelfs dat effect op hem had.

Het papiertje werd opengevouwen terwijl hij inmiddels van voet naar voet aan het verschuiven was. Zonder iets te zeggen keek hij toe hoe Zeal met samengeknepen ogen naar het papier keek. Connor wist dat zijn handschrift niet het beste was - in zijn verdediging had hij een heel nieuw alfabet in zijn eentje moeten leren - maar zo slecht kon hij het niet opgeschreven hebben. Of de stilte was omdat Zeal van gedachten was veranderd en gehoopt had dat hij nee had geschreven en- Voor zijn gedachten verder konden gaan zette de jongen zijn bril op. Right, het lag nog steeds aan zijn slechte handschrift. Nog een seconde langer keek hij naar het papier voor hij eindelijk zijn blik oprichtte. De glimlach was bevestiging genoeg dat hij het gekrabbel had ontcijferd. Zeal kwam overeind en sloeg zijn armen om hem heen. Connor begroef zijn gezicht in Zeal’s schouder terwijl hij zijn eigen armen ook om hem heen sloeg. Het voelde alsof hij alle stress eindelijk kon laten vallen, voor het grootste deel dan. ”Thank you,” klonk het zacht. Hij knikte tegen Zeal’s schouder aan.

Hij verbrak de omhelzing weer, wetend dat hij het of nu ging opbrengen of nooit. Het kon niemand ontgaan zijn hoe verwaarloosd hij eruit zag. Het waren niet alleen de woorden van Zeal die hem zo ver hadden gebracht. Zuchtend keek hij de jongen serieus aan. Het voelde dom om erover te vertellen, maar het voor zichzelf houden ging niet. Hoe vaak hij dat ook met gevoelens deed. ”There’s another thing,” begon Connor zo goed als hij kon. ”I spoke to Laxus again,” mompelde hij. Zijn blik ging automatisch naar beneden. De hele herontmoeting was een ramp geweest. Zacht slikte hij. ”Do you think I like being the victim?” Zijn stem die half brak kon er ook nog wel bij. Zijn blik bleef hangen bij de pen die hij nog steeds vast hield, een betere plek om naar te kijken had hij niet. ”He said you’re the one doing the manipulating. How I’m the idiot for still even being around after everything and how I enjoy all the bad things.” Hij slikte opnieuw. ”And if I didn’t I should just end it.” Well, het klonk tenminste even dramatisch als hij zich voelde terwijl zijn stem opnieuw brak. Hij haatte zijn eigen emoties zo.

Met hulp van pen en papier slaagde hij erin om alsnog zijn antwoord duidelijk te maken. Het was misschien niet ideaal maar het was een positief antwoord. Ondanks al dat moeilijk was en hoe lastig het was om het zelfs aan zichzelf toe te geven hield hij ook van Zeal, nu voor eeuwig bevestigd op een briefje. Het duurde even terwijl zijn handschrift ontcijferd moest worden, maar uiteindelijk werd hij in een omhelzing getrokken. Een eigen wat nerveuze glimlach trok over zijn gezicht terwijl hij tegen Zeal aanleunde. Even liet hij het voor wat het was. Het voelde te goed om eindelijk wat rust te hebben in de omhelzing. Compleet stressloos kon hij nog niet zijn terwijl zijn gedachten nog steeds met het andere probleem speelde. Er waren nog genoeg problemen die Connor daarnaast had, maar het waren Laxus’ woorden waardoor hij nog steeds twijfelde. Het idee dat het allemaal slechts manipulatie was. Het zou niet de eerste keer zijn. Alsof hij gemaakt was om gemanipuleerd te worden voor persoonlijke doeleindes. Met moeite brak hij het contact om het punt op te brengen, al bleef de afstand tussen hun klein. ”What’s it?” vroeg Zeal bezorgd. Lang wilde hij er niet stil over blijven, voor hij de moed zou opgeven en zou weg teleporteren zodat ze terug bij het begin eindigde. Zacht begon hij aan de rest van het verhaal. Zijn blik hield hij op de pen die hij nog steeds in zijn handen had. Het ding was blauw en er zat nog maar de helft van de inkt in en het was perfect om zijn concentratie nu op te houden. ”What?” mompelde Zeal zacht. Er was meer uitleg nodig, Connor deed zijn best ervoor. Inmiddels kende hij ieder stukje van de balpen uit zijn hoofd.

Het arm om hem heen liet hem eindelijk vluchtig opkijken om de woede en bezorgdheid bij Zeal te zien. Voor de zoveelste keer slikte hij om zijn stem onder controle te houden voor zover dat ging. Het laatste wat hij wilde was overkomen als zwak, alsof dingen hem iets deden. Na zoveel jaar zou hij het slechte wel gewend moeten zijn. Emotioneel worden was iets wat hij vroeger deed, toen hij ook nog hoop gehad op het leiden van een normaal leven en zich nog eindeloos schuldig gevoeld dat hij zelf niet normaal was, maar gewoon een teleurstelling. Zijn lot van het nooit compleet normaal hebben had hij inmiddels geaccepteerd. Emoties waren niet welkom. ”You do not like being the victim,” maakte Zeal duidelijk. Veel deed het niet voor zijn twijfels. Het zou zoveel van zijn leven verklaren als het wel zo was. ”Tell me Connor, if you look deep inside yourself, look at your own feelings.” Een kleine frons trok over zijn gezicht. Als er een ding was waar hij slecht in was dan was het dat wel. ”Yeah?” reageerde hij alsnog zwakjes, wachtend op de volgende instructies. ”Why do you think that you stayed?” vroeg hij. Zijn eerste reactie was om zijn schouders op te halen. Na jaren van gevoelens onderdrukken was het vinden van een antwoord moeilijk. ”I don’t know I just…” begon hij, om weer stil te vallen. ”I didn’t want to go.” Daar kwam het uiteindelijk op neer. Ondanks alles had hij Zeal niet willen verlaten en misschien had Laxus wel gelijk, misschien was het omdat hij het slachtoffer was, maar de zeldzame goede momenten met Zeal waren goed geweest. Ergens had hij altijd al geweten dat hij Zeal voor zichzelf wilde vanaf de eerste ontmoeting, de enige echte reden dat hij een tweede ontmoeting had toegelaten en vanaf dat punt was hij gedoemd geweest. Soms haatte hij het leven zo. ”After all the bad stuff the good moments were nice and then I just-“ Connor gebaarde naar het papier met de ‘ja’ erop. De woorden zelf kon hij nog steeds niet uitspreken. ”But that doesn’t mean I enjoyed the bad things,” ging hij bijna bitter door. Naar wie hij nu bitter was wist hij niet eens. Nog meer gevoelens waar hij geen controle over had.