♡ no tears left to cry

Mentor. Dat was haar nieuwe taak in de lus. En Olivia voelde zich er goed bij. Ze was er zelfverzekerd van dat ze de kinderen, maar ook de wat ouderen, in de lus goed kon helpen. Inmiddels was het derde jaar dat ze hier was ingegaan en wist ze ook wel het een en ander. Bovendien was het ook wel fijn om, na de nare tijd, weer een reden te hebben om elke dag uit bed te komen, zich aan te kleden, er voor te zorgen dat ze er fatsoenlijk uit zag en de dingen te doen die ze moest doen. Natuurlijk was ze nog wel erg verdrietig, een gebroken hart was niet zo maar geheeld, maar dit was een mooie afleiding. De eerste dag verliep eigenlijk zonder problemen. Los van wat te eten maken voor een paar kinderen en een jongen uit de meidenbadkamer plukken ging het eigenlijk best wel goed. Maar omdat ze het gevoel had dat ze nu meer moest opletten dan normaal, was ze helemaal versleten na haar eerste dag en kon ze eigenlijk wel een goed glas wijn gebruiken. En misschien een leuke serie op Netflix. Met chips. En ijs. En chocola. Met een opgetogen gezicht was Olivia richting de keuken vertrokken, een glinstering in haar ogen die ze lang niet gehad.

Maar voordat ze naar de keuken kon, moest ze door de woonkamer. Haar ogen gleden langs de banken, de stoelen. Alles leek redelijk verlaten. Totdat ze een paar schoenen bij de bank zag. Zachtjes lachte ze. Dat moest vast en zeker een van de kinderen zijn geweest, schoenen vergeten in de woonkamer. Ze zou de schoenen pakken en morgen uitzoeken van wie ze waren. Maar zodra ze dichterbij kwam, zag ze dat er ook nog voeten en benen aan de schoenen vastzaten. Een ijskoud gevoel gleed over haar heen en eventjes stond ze stokstijf stil, bevroren aan de grond. Daar lag een lichaam. Olivia had genoeg politieseries gekeken om te weten dat dit geen goed nieuws was. Moest ze de leiding er bij halen? Nee, ze moest eerst kijken of het lichaam wel oké was – misschien moest ze wel eerste hulp toepassen. Snel liep Olivia naar het lichaam toe, dat voor een deel achter de bank lag. Er lag een jongen achter, een jongen wiens gezicht ze wel herkende, maar er verder geen naam bij had. Voorzichtig leunde ze iets over hem heen, voelde in zijn nek en voelde nog een harstslag. Opgelucht haalde ze adem. Ook hoorde ze hem nog ademhalen. Er viel een pak van haar schouders op. Maar toen ze wat meer gerustgesteld was, rook ze opeens een alcoholwalm. Was deze jongen helemaal lazarus? Olivia keek op haar horloge en schudde haar hoofd. De hypocrisie liep er vanaf, maar dat maakte niet uit. Je kon nog steeds bepalen of iemand iets fout deed als je het zelf ook deed.

Olivia ging op haar knieën zitten en schudde de jongen zachtjes heen en weer. “Hey…are you okay?” zei ze toen zachtjes, met een bezorgde blik in haar ogen en haar hand gleed zachtjes over zijn rug. “You need to get up and we need to get you out of here” ging ze op dezelfde toon verder. Ondertussen was ze in haar hoofd aan het afwegen: ging ze hiermee naar de andere mentoren, of misschien zelfs wel de leiding? Zachtjes beet ze op haar onderlip. Het was een lastige keuze, maar ze moest eerst de jongen hier weg krijgen. Als de kinderen dit te zien kregen…

De jongen leek niet aanspreekbaar – daar was ze niet alleen achter gekomen door de walm van alcohol die de jongen leek te verspreiden, maar ook door de manier waarop hij uit zijn woorden kwam. Olivia leunde wat naar achteren en observeerde de jongen. Hij gaf aan dat het niet zou lukken om op te staan, waarna hij weer leek weg te vallen. “Hey….HEY” zei Olivia hardop en knipte vervolgens even met haar vingers. Hij moest niet wegvallen, of in slaap vallen, want dan zou het nog lastiger worden om hem hier weg te krijgen. Nadenkend sloeg ze haar armen over elkaar. Hoe moest ze dit nou weer eens aanpassen? Eerst moest ze de bank maar eens wegduwen, want zo kon ze ook niet goed bij de jongen. Dat zou nog een hele opgave worden: Olivia was maar een tenger meisje en liep altijd op naaldhakken, daar kon je echt geen kracht opzetten. Haar schoenen deed ze uit en zette ze eventjes opzij. Op de voeten van haar panty liep ze naar de bank toe en begon tegen de bank aan te duwen. Het meisje zette heel erg veel kracht en een kreun ontsnapte uit haar mond. Verdorie, dit was zwaar. Gelukkig gaf de bank mee en creëerde een ruimte waarbij Olivia ook aan de andere kant van de jongen kon staan.

Toen de bank op de juiste plek was gepositioneerd, ging Olivia weer bij de jongen staan en sloeg ze haar armen wederom over elkaar. Ze zakte door haar knieën en porde zachtjes tegen de arm van de jongen. Waarom ze dat deed wist ze eigenlijk niet, maar ze moest toch wel een beetje checken of hij nog bij bewustzijn was. Als hij een reactie zou geven, wist ze dat hij in ieder geval nog bij kennis was. Olivia zag eigenlijk geen andere oplossing dan dat ze brute kracht moest gebruiken, hem overeind moest trekken en moest ondersteunen, om hem vervolgens naar een veilige plek te brengen, zoals haar eigen kamer, zijn kamer of in ieder geval een ruimte waar hij zijn roes uit kon slapen en niet betrapt zou worden door de leiding. Want in haar hoofd had ze al een aantekening gemaakt dat ze het niet tegen de leiding zou vertellen. Olivia had wel ervaring met dronken mensen – en meestal als mensen zo dronken waren zaten ze niet lekker in hun vel, wilden ze iets vergeten, of was er in ieder geval iets aan de hand waardoor ze dus heel erg dronken waren geworden. En ergens vond Olivia dat zielig voor de jongen.

“Alright, so…this is what we are going to do. You’re going to try and make an effort to stand up, walk to a safe spot with me and get some rest, or I will be forced to use some brute power to get you up.” Ergens hoopte ze dat dit niet nodig was en dat de jongen in staat was om gewoon op te staan, maar daar had ze toch wel zo haar twijfels bij. “And I know that’s not what you want to hear, but laying here almost dead is not an option. You deserve at least a soft spot to lie down on.”