[Hollowgame] Not your typical angel

De schaduw van een boom beschermde hem tegen de zon die lustig zijn stralen naar de wereld zond. De tuin was druk, de bewoners van het huis genoten van het zachte weer van de zich steeds herhalende dag. Girolamo’s blik viel op een aantal van de jongere kinderen die in een groepje druk stonden te fluisteren. Een meisje dat met haar rug naar hem toe stond was wild achter haar aan het wijzen terwijl ze sprak. Vreemd genoeg had hij het idee dat ze over hem bezig was.

Het duurde niet lang voor het meisje ophield met praten, zich omdraaide en met de rest van het groepje achter haar aan naar hem toe liep. Ze liep tot vlak voor hem, keek even naar haar vrienden een paar meter achter haar en richtte zich tot Girolamo. “We spelen de Doctor en de Engel en u moet meedoen” De Doctor? vroeg hij zich af, maar nog voor hij zijn mond kon open doen had het meisje zijn hand al vast en trok ze hem mee naar haar vrienden. Hij besloot maar om zich niet te verzetten en af te wachten.

Haar hand liet de zijne vrij zodra ze zich bij de drie jongens voegden die het meisje en hem vragend aankeken. “Doet hij mee?” Het meisje knikte zonder naar hem te kijken en begon het spelletje uit te leggen. Halverwege haar uitleg daagde het hem opeens. De Doctor. Natuurlijk! Een aantal kinderen hadden de vorige dag namelijk een Doctor Who marathon gehouden en waren hierover zeer enthousiast geworden. Gedurende de hele dag had hij kinderen over de Doctor en zijn avonturen horen praten. En nu was het zover. Een aantal kinderen had bedacht dat hij het perfecte slachtoffer zou zijn om één van de standbeeldengelen die de Doctor in een bepaalde aflevering bevochten had na te doen.

Voor hij het goed en wel door had stond Girolamo met zijn handen voor zijn ogen en zijn vleugels lichtjes gespreid en informeerde het meisje hem om zich niet te bewegen zolang iemand keek. Hoe hij moest weten dat niemand keek terwijl hij niets kon zien wist hij niet en waarom hij zo bleef staan was al helemaal een raadsel voor hem. Minutenlang hoorde hij enkel gegiegel en uiteindelijk waagde hij het om zijn vingers te bewegen zodat hij kon zien wat de kinderen aan het doen waren (naast met hem lachen). Zodra dit opgemerkt werd, werd hij boos aangekeken en sloot hij zijn vingers terug.

Een aantal keer nog gluurde hij door zijn vingers naar hoe de kinderen naar hem wezen met een kort stuk hout en daarbij rare geluiden maakten. De tijd verstreek traag en waarschijnlijk waren er maar een tiental minuten gepasseerd, maar na wat een eeuwigheid leek hoorde hij de kinderen wegrennen. Even bleef hij staan. Echter bleek hij niet helemaal alleen te zijn. Iemand, duidelijk niet één van de kinderen, sprak. Hij haalde zijn handen van zijn ogen en draaide zich om naar waar de stem vandaan was gekomen.

Als zijn broer of vader of zelfs zijn oom (al kwam die zelden buiten Rome dus dat was moeilijk) hem ooit zo gezien zou hebben, met zijn handen voor zijn ogen kinderen vermakend, dan zou hij daar niet zonder kleerscheuren en gekrenkte trots (al was die al aanwezig) weggekomen zijn. Hij kon met gemak elk van hun reacties voorstellen. Pietro zou beginnen met een preek over hoe hij de familienaam hoog moet houden en hoe iemand van zijn stand zich hoort te gedragen. Zijn oom zou hem geselen of als hij zelf een slechte dag had hem zo hard slaan dat zijn handdruk nog uren in zijn gezicht zou staan. Waarna Girolamo de pijn zou verbijten en zichzelf zou weerhouden om iets terug te zeggen en zo nog meer straf te riskeren. Zijn vader zou hem geen blik gunnen of heel misschien enkel een heel teleurgestelde om zich daarna om te draaien en weg te schrijden zodat hij zich met belangrijkere zaken bezig kon houden.
Een plotseling opstekende wind jaagde zijn gedachten weg en liet hem realiseren dat er iemand tegen hem praatte.

De stem bleek van een jongen van een jaar of 18 te komen. Of zo oud zag de jongeman er alleszins uit, maar leeftijden kon je nooit raden in een lus. “Hallo meneer, u bent toch Girolamo niet?” De man liet zijn ogen over de jongen glijden en kwam tot de conclusie dat hij hem nog nooit eerder had gezien. ”Inderdaad, zei hij. Girolamo vouwde zijn vleugels terug helemaal dicht, drukte ze tegen zijn kleren en rechtte zijn rug, nu compleet naar de jongen toe gedraaid. “En u bent?” stelde hij de meest voordehand liggende vraag. Ondertussen dacht hij terug aan de opeense windvlaag van net en vroeg hij zich af waar die vandaan was gekomen. Het weer herhaalde zich samen met de rest van de dag telkens opnieuw en na jaren in de lus merkte hij het meestal wel op als een bepaalde gebeurtenis niet bij de dag paste. De enige mogelijke conclusie was dus dat de jongen, want er was niemand anders in de buurt te bespeuren, iets met de wind kon of met het weer of misschien iets met luchtdruk, al was dat misschien wel hetzelfde als wind of het weer manipuleren.

"Alexander Smith, Alex voor de vrienden.” stelde de jongen zichzelf voor. Girolamo knikte en begroette hem: “Wel, leuk om je te ontmoeten Alexander”. Hij dwong een verwelkomende glimlach op zijn gezicht in plaats van het halve lachje dat gebruikelijk verscheen. “Ben je nieuw in de lus? Ik heb je nog nooit eerder gezien,” de glimlach was ondertussen al van zijn lippen en zijn gezicht stond weer serieus. Hij was niet gemaakt om vrolijk te zijn en altijd te lachen zoals veel van de jongere kinderen in de lus. Een aantal mensen hadden al geprobeerd dat te veranderen, maar in ondertussen meer dan vijfhonderd jaar was dat nog niemand gelukt. Wel… op een paar mensen na dan.

Hij zou het dan wel nooit luidop toegeven, maar zijn eerste dag in Londen 1991 was lichtjes beangstigend geweest. Op één dag was hij ongeveer tweehonderd jaar vooruit in de tijd gegaan en hoewel hij al is eerder zo’n tijdsprong had meegemaakt was deze drastischer dan de andere. De mensheid had niet stilgestaan die eeuwen, integendeel. De wereld was sneller geëvolueerd dan eerder te voor en vele uitvindingen waren gedaan. Eenmaal in de lus had hij het geluk gehad dat er iemand was die zich niet ergerde aan het feit dat hij niets meer begreep van de wereld en hem met plezier had uitgelegd wat een tv en andere elektronica was en hoe het werkte. Zo waren hij en Louise bevriend geraakt.
Uit eerdere tijden waren er dan ook Leonardo en Laura die er in geslaagd waren oprechte vriendelijkheid uit hem te halen. Die twee waren echter al lang geen deel van zijn leven meer.

Flashback (die in werkelijkheid maar een paar seconden had geduurd) latend voor wat het was concentreerde Riario zich opnieuw op de jongen voor hem. Hij was ongeveer even groot als hem, misschien een centimeter of twee groter. Ook had hij bruin getinte ogen en kort haar in dezelfde kleur. Zijn begroeting van net was beleefd en vriendelijk geweest. Ook zijn algemene houding overtuigde Girolamo ervan dat Alexander goed opgevoed was en liet hem vermoeden dat de jongen niet veel ouder kon zijn dan hij eruit zag.

“Ja, ik ben nieuw,” bevestigde de jongen Girolamo’s eerdere conclusie, “Mevrouw Bluebonnet heeft me gecontacteerd en mij uitgenodigd in haar lus,” Daar moest dat knagende gevoel ergens achter in zijn hoofd dat hem vertelde dat hij die naam al eerder gehoord had dus vandaan komen. Louise had de jongen vast vermeld tijdens een gesprek. En nu was Alexander in de lus. “Dit is ook de eerste lus die ik bezoek, heeft u al veel lussen bezocht?” Al had de jongen zijn naam geweten, Louise moest het in één van haar speeches over de lus over hem gehad hebben, toch leek Alexander niets over hem te weten. Goed. Hij hield er niet van als onbekenden hem behandelden alsof ze al jaren met hem bevriend waren. Dat zorgde alleen maar voor pijnlijke situaties. “Ondertussen bijna tien verschillende lussen,” vertelde hij aan Alexander. “Al is er niet veel speciaals meer aan als je uiteindelijk van de eerste schok bekomen bent”. Zijn mondhoeken krulden een bijna niet zichtbare millimeter naar omhoog. Zijn eerste keer in een lus had hem zeker gechoqueerd. Hij had er zelfs bijna een hartaanval aan overgehouden.

Zijn haar was vochtig en hing in slierten over zijn gezicht. Koude overmeesterde hem en liet hem ontwaken. Toen hij zijn ogen eenmaal open had gekregen drongen de gezichten van een stuk of vier kinderen zijn wazige gezichtsveld binnen. Girolamo sprong op, de kinderen op de grond gooiend en ging er vandoor. Zijn kleren waren vervangen terwijl hij buiten bewustzijn was en nu droeg hij enkel nog een losse linnen broek. Op blote voeten liep hij het huis uit wiens simpele interieur plaats maakte voor het groene gras van een weide. De zon scheen op de daken van de Roomse huizen aan de horizon. Een familiair uitzicht dat hij onmiddellijk herkende. Niet begrijpend bleef hij stilstaan eenmaal zijn ogen focusten en hij de stad die hij zo goed dacht te kennen goed kon bekijken. Waar was hij? De stad zag er uit als Rome, maar gelijktijdig ook weer niet. Pijn in zijn polsen liet hem zijn blik van de stad halen om zijn polsen nader te inspecteren. Verse sneden, recentelijk nog gestelpt, waren zachtjes aan het bloeden en hoe meer hij bewoog hoe verder de wonden opentrokken. Wonden waarvan de littekens tot op de dag van vandaag nog zichtbaar waren...
De diepzwarte vleugels op zijn rug waren terwijl hij het huis uit liep opengevouwen en vingen nu de wind op die hem iets naar achteren trok, waardoor hij naar voren moest leunen om niet te vallen. Zijn borstkas ging hevig op en neer met het ritme van zijn zware ademhaling en de aanblik van de wonden hielp hem niet om rustiger te worden. Achter hem riep iemand hem om terug naar binnen te gaan. Girolamo luisterde niet, maar bleef voor zich uit staren.
Toen ze hem, na een eerste ronde uitleg (en geschreeuw, dat voornamelijk van zijn kant en van een volwassen vrouw, de eigenares van het huis, kwam), eindelijk weer naar binnen hadden gekregen vertelden ze alles over de lus. Het had Girolamo maanden gekost om te geloven wat de bewoners van het huis hem vertelden, maar na zo’n lange tijd kon hij zich niet meer voorhouden dat hij zich in een droomwereld bevond.

Vele lussen hadden die eerste opgevolgd, totdat hij zich in Londen bevond en voor hij het wist naar Noorwegen was gevlogen. Girolamo was al eerder in een beginnende lus geweest, maar had nooit eerder geholpen eentje op te starten. De lus had echter een succes gebleken en ondertussen was het er druk en kwamen er steeds nieuwe syndrigasti naar het huis aan de rand van Inndyr. De nieuwsgierige jongeman die nu voor hem stond was maar één van de pas-gearriveerde kinderen.

Een glimlach lag op het gelaat van de jongen die ergens aan terug leek te denken. Snel stelde hij echter al een nieuwe vraag. Alexanders nieuwsgierigheid leek Girolamo, al kende hij hem nog maar een vijftal minuten, onuitputtelijk. “Is het onbeleefd… als ik u vraag om uw vleugels eens te tonen?” Girolamo’s wenkbrauwen gingen omhoog eenmaal hij de snel uitgesproken woorden van Alexander verwerkt had. Waarom? Waarom zou de jongeman zoiets vragen? “Ik ben namelijk een grote fan van bijzonderheden. Als kind droomde ik van allerlei krachten en bedacht ik hoe leuk het zou zijn om ze te hebben.” Leuk? Datgene waardoor hij zich zijn hele leven verborgen had gehouden als leuk beschreven horen worden bracht Girolamo lichtjes van zijn stuk.
Zonder er zich echt van bewust te zijn had hij een stap achteruit gezet en zijn vleugels dicht tegen zijn rug gedrukt. Nu drong het echter door wat hij in een beschermende reflex had gedaan en hoopte hij dat de jongen zijn ongemak niet opgemerkt had. “Niet dat u alleen maar interessant bent omwille uw vleugels. Ik wil u met alle plezier leren kennen!” De uitspraak maakte Girolamo enkel maar oncomfortabeler. Echter kon hij zich er niet toe brengen de jongeman anders dan vriendelijk toe te spreken. In enthousiasme lag geen misdaad, echter was het iets waar de man moeilijk mee om kon gaan. Maar dat was niet iets dat Alexander kon weten, want zoals hij eerder al had gedacht: de twee kenden elkaar niet. “Het spijt me Alexander, maar liever niet”. Hij hield niet van staren, of van zijn ‘bijzonderheid’ in het algemeen.

“Maar Louise heeft je dus over de lus verteld?” het was geen vraag, eerder een vaststelling, “Wat vind je er tot nu van?” Probeerde hij subtiel - hij dacht toch dat het subtiel was - het gespreksonderwerp te veranderen. Hij hoopte door de jongen over hem te vragen dat deze zijn aandacht niet meer op Girolamo zou richten. In bijna zes eeuwen waren er vele gebeurtenissen en onderwerpen te vinden waarover hij niet gemakkelijk iets los zou laten en de jongeman had er al eentje van gevonden. Hij dacht dat Alexander wel slim genoeg was om het voorlopig te vermijden. Misschien dat het later wel een gepast onderwerp zou zijn, maar Girolamo praatte niet met vreemden over zoiets. En zelfs met vrienden was het moeilijk om over te spreken.

Alexander leek vrede te hebben met de verandering van onderwerp en ging er zelfs enthousiast op in. “Bijzonder!” klonk er luid en kort, al volgde er al snel een verdere uitleg, “Vooral het feit dat een dag hier elke dag hetzelfde is, is wennen,” dat was inderdaad een hele verandering met de wereld buiten een lus en had zowel nadelen als voordelen. Het grootste minpunt aan een tijdslus was dat er vrijwel geen verrassingen waren en sommige bewoners gingen zelf zo ver de lus te verlaten om aan de dagelijkse sleur te ontsnappen. De bescherming voor vervolging was dan weer één van de grootste voordelen. Een lus bood veiligheid en een thuis met gelijken. “Het is ook leuk om mijn gave niet te moeten verbergen. Ik vind het hier wel fijn, ik mis wel mijn familie en vrienden.” Girolamo knikte en hield de jongeman in het oog terwijl deze sprak. “Wat vindt je familie ervan dat je hier bent?” de jongen sprak over hen alsof hij ze oprecht miste, dus moest hij bijna wel met instemming van zijn familie naar de lus gekomen zijn.

“Mijn familie heeft hiertoe ingestemd, ook al had mijn nicht er in het begin moeilijk mee.” Alexander bleef een tijdje stil, terugdenkend aan degenen die hij had achtergelaten. De jongeman kwam duidelijk uit een hecht gezin en zijn nicht, kon Girolamo uit zijn woorden afleiden, betekende nog het meeste voor hem.

“Als ik u het mag vragen, wat zou uw familie ervan vinden dat u zich in deze lus bevindt?” Girolamo’s zorgvuldig opgebouwde façade vertoonde een scheur toen hij een spottend lachje uitstootte als reactie. Zijn ogen richtten zich op de grond en zijn lippen krulden lichtjes omhoog. Oh, hij was zeker niet met de jongen aan het lachen, er was geen reden om met hem te lachen. Zijn familie was gewoon zo gestoord en gecompliceerd dat hij nooit goed wist hoe hij moest reageren als iemand ze vermeldde - of hij in huilen of lachen moest uitbarsten. “Als zij hadden geweten dat ik nog leefde,” hij schudde zijn hoofd lichtjes voordat hij opkeek en oogcontact met de jongeman maakte, “wel, laten we zeggen dat ik niet lang meer had rondgelopen. Toch niet met al mijn lichaamsdelen intact”