I'd never shed a tear.

De warmte overdag was haast overweldigend. Matthew kon zich niet herinneren dat de zomerdagen in Londen zo verstikkend waren. Of hij had er nooit aandacht aan geschonken omdat hij overdag altijd zat te gamen met zijn vrienden of leerkrachten in zijn hoofd belachelijk zat te maken in de schoolbanken en ’s avonds pas op straat kwam om zijn bende in goede banen te begeleiden. Ja, het zou dat waarschijnlijk wel zijn. Zijn blik gleed achteloos naar buiten, waar de zon fel op de straat en op het huis scheen. Hij koos dan ook maar voor een simpel donkerblauw t-shirt en een driekwartbroek. Dat ding was hij trouwens een dag eerder gaan kopen in het centrum omdat hij alleen maar versleten jeans had. Niet dat het hem ook maar één fuck kon schelen wat anderen hier in de lus van hem dachten, maar hij begon er zelf een beetje de pest in te krijgen hoe versleten ze er uit zagen terwijl er aan geld bij hem nooit een gebrek was geweest om nieuwe te kopen. Matthew was echter niet het soort rijkeluiskind dat echt veel om zijn uiterlijk had gegeven en die bui van gisteren was dan ook een uitzondering. Want wat had hij anders te doen, right? Hij had niet echt zin om over straat te slenteren in die warmte en dus liep hij naar buiten, waar zijn aandacht algauw gevestigd werd op de schuur. Misschien kon hij daar een paar interessante plekjes vinden om zijn drugs te verbergen als hij die in handen zou krijgen. Hij liep dan ook op de schuur af en ging naar binnen, maar struikelde algauw over de rotzooi die er lag en botste tegen een gereedschapskist aan, die vervolgens naar voren tuimelde waardoor de inhoud op zijn voet terechtkwam. Tranen sprongen in zijn ogen door de plotselinge pijn die op kwam zitten en hij liet luid gevloek ontsnappen waarna hij met zijn goede voet de kist een harde trap gaf. Hij vertikte het echter om die tranen te laten ontsnappen en dus dwong hij ze terug. Toen hij een geluid achter zich hoorde, keek hij met een nog altijd woeste uitdrukking over zijn schouder naar diegene die achter hem stond. “Wat moet je?”