Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: Electricity Uiterlijke leeftijd: 21 y/o Quote: Full of hate with the love to lose
Onderwerp: I'll be the one you won't forget do mei 28, 2020 5:01 pm
I'll be the one you won't forget
Het kostte hem niet heel veel moeite om informatie over de jongen te krijgen. Even was de jongen onder de radar voorbij gegleden en een paar maanden was hij niet in beeld geweest, maar de laatste tijd was hij weer actief, en actiever dan ooit. Hennon zat zelf ook nog maar een maand in de lus. Zijn hele komst hier was bedoeld om peculiars zoals Connor in de gaten te houden en ze stoppen als ze te veel schade aan zouden richten. De moorden waren Hennon niet ontgaan. Het viel hem echter wel op dat de jongen nog enkel alleen dorpelingen vermoorde en nog geen peculiars had omgebracht. Het was een reden geweest voor Hennon om zich nog niet te bemoeien met diens leven. Zolang Connor peculiars geen pijn deden, vormde hij nog niet een te groot gevaar. Naast Connor hield hij nog genoeg anderen in de gaten. Zoals Laxus en Zeal, zijn twee jongere broertjes die allebei ook voor genoeg chaos hadden gezorgd. In tegenstelling tot Connor, hadden deze twee het wel gemunt op peculiars, ook al leek Zeal nu wat minder actief te zijn – wat opvallend was. Hennon wist hoe aanvliegend Zeal kon zijn, hoe hij hield van moorden, dus hoe kwam het dat de jongen plots was gestopt? Zijn onderzoek had opnieuw gewezen naar Connor. Het leek erop dat Connor en Zeal nogal close waren en dat dat er kennelijk voor had gezorgd dat Zeal zich in hield. Daarbij was het ook opvallend dat Zeal een mentor was, wat betekende dat hij een voorbeeldfunctie had en dus wel degelijk goed over probeerde te komen. Het leek hem daarom stug dat Zeal weer snel zou gaan moorden, maar zijn tweelingsbroer had al voor genoeg problemen gezorgd. Hij stond dan ook bovenaan Hennon’s lijstje, maar het leven besloot even een andere richting in te slaan.
Doordat hij zich altijd sociaal en vriendelijk openstelde, was het niet lastig om veel informatie gemakkelijk te krijgen van anderen. Zo had hij ook gehoord hoe er wat drama plaats had gevonden tussen Zeal en Connor. En niet dat alleen, kennelijk had Laxus er ook iets mee te maken. Al met al was de situatie te opvallend geworden om het nog langer te negeren. Hij zou Zeal of Laxus niet benaderen. Die twee kende hem te goed om goed op hem te kunnen reageren. Daarbij wist hij niet of Zeal hem nog wel zo aardig vond als hij echt niet meer zo van moorden hield. Immers was Hennon diegene geweest die hem ertoe had gezet. Nee, vanavond lag zijn focus op Connor. Het was niet moeilijk om de jongen te vinden. De jongen bevond zich vaak in het centrum en ook vandaag zag Hennon hoe de jongen opnieuw over straat slenterde. Het was laat in de avond en Hennon ging er soort van ervanuit dat de jongen onder invloed van iets zou zijn. In ieder geval leek het hem de beste kans om aan meer informatie te komen. Met een paar stappen liep hij naast de jongen. ”Good evening,” begroette Hennon hem met zijn charmante zelf.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: I'll be the one you won't forget ma jun 01, 2020 1:46 am
Make an end to it all, you have the power, you’re just too afraid to do it.
Connor schudde met zijn hoofd voor de zoveelste keer om van de gedachten af te komen, maar het deed weinig meer. Alles was zo goed als terug bij af. Als een eindeloze lus waar hij niet uit kon ontsnappen, ironisch genoeg gezien zijn locatie. Jaren was hij sober geweest van de coke en kijk waar hij nu was geëindigd. Zijn hele gedachtegang was vaag door de lijntjes die hij opgesnoven had. Zijn capuchon stond ver over zijn hoofd getrokken zodat niemand zijn grote pupillen en verwaarloosde uiterlijk hoefde te zien. Het voelde als een mini-herhaling van de tijd na Zeal’s confessie, wat op zijn beurt weer gevoeld had als tijd na Zeal’s moordpoging, wat daarop weer gevoeld had als een herhaling van alle andere keren dat hij lussen had moeten verlaten. Om nog niet te spreken over de tijd daarvoor waarin coked up over straat lopen een dagelijkse bezigheid was geweest om de dagen door te kunnen komen. Zijn leven was een fucking mess. Eindelijk had hij gedacht dat hij misschien, heel misschien wel een oké leven kon leiden met Zeal en hadden ze het goed gehad, tot hij Laxus eindelijk had gevonden. Hij had geen idee meer welke Dreyar broer hij moest geloven en wat manipulatie was en wat gemeend was. Het enige wat Connor nog wist was dat hij er tussen in zat en het zijn eigen schuld was dat hij er tussen in zat. Met de sidenote dat hij zichzelf van een klif af moest gooien. Het was niet alsof hij het niet overwogen had. Er zelfs heen geteleporteerd had maar niet eens de guts had om een einde te maken aan zijn zielige al veel te lang doorgaande leven.
Het enige wat hem overeind hielp was de cocaine in zijn bloed terwijl hij in de avond door het dorp liet. Zelfs zijn frustratie op dorpelingen uitten deed weinig meer. Alles wat hij had was verpest door wat simpele woorden van Laxus. Connor snoof tegen zichzelf. Het was stom genoeg dat hij had gedacht dat zijn leven in de goede richting kon gaan. Niemand wilde bij hem blijven, behalve dan dat Laxus had gezegd dat hij het wel wilde, maar het was allemaal manipulatie geweest. Van de ene Dreyar naar de andere. En ondertussen stond Connor op het randje van compleet doorslaan, het enige wat hij nog nodig was een final push. Alles wat hij nu deed was drugs en zich voor houden alsof alles goed was als hij met andere sprak. Zijn slaapritme was van vier uur in een nacht naar geen gegaan. Zijn etenslust was verdwenen. Ondertussen wist hij zich zelfs voor Zeal nog ok voor te doen, al moest de jongen weten dat er iets aan de hand was.
De stappen in zijn richting ontgingen hem niet. Ze eindigde naast hem, maar hij eindigde zijn slenterende tred niet. Vermoeid keek hij op naar wie zo nodig naast hem moest lopen. Het was nog een geluk dat hij een capuchon op had zodat de donkere schaduw nog wat van zijn gezicht kon verhullen. ”Good evening,” begroete de onbekende charmerend. Niet de toon die Connor van hem verwacht had. Even kantelde hij zijn hoofd wat. ”Evening,” reageerde hij zijn toon nog ergens vragend. Connor wist ook wel dat hij er niet het meest aanspreekbaar uitzag als de dorpelingen die nog over straat liepen enige indicatie waren. Toch forceerde hij een grijns op zijn gezicht omdat het de enige uitdrukking was die hij wilde tonen. Een grijns terwijl hij dacht over hoe makkelijk het was om het allemaal te eindigen. ”Can I help you?” vroeg hij met een zucht die recht tegen zijn grijns in ging.
Character sheet Bijzonderheid: Electricity Uiterlijke leeftijd: 21 y/o Quote: Full of hate with the love to lose
Onderwerp: Re: I'll be the one you won't forget ma jun 01, 2020 11:46 am
I'll be the one you won't forget
Het was niet lastig om de jongen in kwestie te vinden. Het leek erop dat Connor zich vaak verschanste in het centrum en daarin op zoek ging naar middelen om zichzelf te verdoven. Het was een manier om iemand onschadelijk te maken en Hennon was daarom ook niet van plan om Connor ervan af te praten, misschien juist enkel om de jongen aan te moedigen. Het enige wat Hennon van de jongen verlangde, was om meer te weten te komen van Zeal en Laxus en het hele drama die zich daarbij afspeelde. De strompelende stappen zeiden eigenlijk al genoeg. De jongen was onder invloed van iets en waarschijnlijk niet al te goed aanspreekbaar. Toch begroette hij de jongen charmant. Hij zou zichzelf niet verlagen tot het niveau van de ander. De jongen kantelde zijn hoofd iets. ”Evening,” begroette Connor hem terug op een vragende toon. Hennon glimlachte vriendelijk terug. Een brede grijns begon op Connor’s gezicht te sieren. Het kwam licht onheilspellend over, maar Hennon bleef de jongen enkel vriendelijk aankijken. ”Can I help you?” vroeg de jongen vervolgens met een grijns. Hennon nam de vrijheid om voor de jongen te gaan staan zodat hij Connor tot een halt forceerde. ”Actually you can,” begon Hennon vriendelijk. Hij zou haast overkomen als iemand die de weg kwijt was en enkel wat aanwijzingen wou hebben. Het was een stuk minder onschuldig dan dat en Hennon zou eens niet eromheen draaien. Hij ging er niet vanuit dat hij de jongen nog goed kon manipuleren. Hij kon het wel, maar hij had een andere aanpak nodig, een aanpak die nog tot de jongen door zou dringen desondanks de staat waarin de jongen zich nu in bevond. Dus besloot Hennon maar ontzettend direct te zijn. ”I’m curious to know what you know about Laxus en Zeal dreyar,” viel hij met de deur in huis terwijl de vriendelijke glimlach nog altijd zijn lippen sierde.
Character sheet Bijzonderheid: Teleportation | Having a fiancé!!!! Uiterlijke leeftijd: 20 y/o Quote: Cool-- but approachable, also gay
Onderwerp: Re: I'll be the one you won't forget vr jun 05, 2020 1:25 pm
Meerdere mensen liepen langs, maar het ontging compleet aan hem. Zijn gedachten waren alleen bij hemzelf en de cocaine die van alles meer een waas maakte dan iets wat hij waarnam. Alsof hij door een leven liep dat niet zijn eigen was. Hoe moeilijk was het nog om iets te eindigen dat niet eens als zijn eigen voelde? Een onbekende eindigde naast hem met een charmante begroeting. Waarschijnlijk een peculiar, de meeste dorpelingen gingen hem uit de weg als hij zo over straat liep. Voor de sier zette hij nog een weinig gemeende grijns op terwijl hij terug groette. De ander bleef hem vriendelijk aankijken. Het liefst wilde Connor doorlopen, maar voor hij verder kon stappen werd zijn pad geblokkeerd. Geirriteerd keek hij op, de grijns alweer ver te zoeken. De woorden om de jongen te vertellen om aan de kant te stappen lagen al in zijn mond. ”Actually you can,” begon hij vriendelijk. Afwezig keek Connor hem aan terwijl hij wachtte op de rest van de woorden. Als hij wist wat er was kon hij helpen - of niet - en doorgaan met zijn eigen zielige leven lijden. ”I’m curious to know what you know about Laxus and Zeal Dreyar,” vroeg de man. In zijn zakken balde zijn handen tot vuisten. Het hele leven zat duidelijk tegen hem. ”More than enough,” siste hij. Er was zo veel wat hij over Zeal wist, alles wat de jongen hem had toevertrouwd. Genoeg om alles wat de jongen in de lus had te verpesten als Connor het wilde. Net zoals hij dingen aan Zeal had verteld onder vertrouwen voor dat verpest werd. Het enige dat er nog viel te zeggen was dat hij van een klif af wilde storten maar zichzelf niet eens zo ver kon krijgen. En voor wat? Hij had niks om voor te bestaan. Iedereen kon door zonder hem. ”Why do you want to know?” vroeg hij door aan de jongen. De hele situatie voelde verdacht aan. Tenzij het een loser was die al het drama dat zich afspeelde wilde weten, maar de jongen leek er niet het type voor.
