Burn baby burn.

Hazel had het ontbijt gemist, iets wat eigenlijk niet vaak voorkwam omdat Hazel niet echt iemand was die lang in haar bed bleef liggen. Ze was geen heilige en ging niet vroeg naar bed, maar van ’s avonds lezen kon je soms heel snel moe worden en soms werd je zo erg in het verhaal gezogen dat het lang duurde eer dat je pas ging slapen. Hazel was dus moe geworden nadat ze de eerste paar bladzijden had gelezen en was al snel in slaap gevallen, met het boek natuurlijk nog open en half op haar gezicht. Echt charmant dus. Gelukkig was haar kamergenote niet aanwezig en had zij het dus niet gezien. Niet dat die daar echt een opmerking over zou maken, maar ach. Hazel kwam dus naar beneden met haar haren in een vogelnest op haar hoofd, een slaperige uitdrukking op haar gezicht en enkel een slaapshortje en een topje aan. Het was al tegen de middag, maar Hazel verwachtte niet dat iemand nog in de keuken moest zijn en dus begon ze te kokkerellen. Ze was eigenlijk vrij goed in eten maken omdat haar moeder haar het één en ander al had geleerd, dus ze was dan ook vol vertrouwen begonnen aan het bereiden van een paar pannenkoeken. Het ding met pannenkoeken was dat je altijd een beetje in de flow moest geraken voordat het helemaal goed kon gaan. Hazel’s eerste pannenkoek was op zijn zachtst gezegd een ramp, maar de tweede ging al veel beter. Het ging echter mis toen ze aan de derde wilde beginnen en per ongeluk water naar de pan schoot in plaats van de bakolie die ze had willen gebruiken. Het resultaat was dat er een vlam onder de pan ontstond, die half uitbreidde naar het pakje boter dat naast de pan lag, waardoor dat in brand schoot. “Oh nee, oh nee,” zei Hazel paniekerig terwijl ze het probeerde te blussen door snel water in de richting van het pakje boter te schieten, maar het erger maakte omdat ze de vlam onder de pan opnieuw raakte, wat het vuur alleen maar erger maakte. Lekker dan.

En alsof het nog niet erger kon, kwam er opeens een meisje naar haar rennen die naar haar gilde dat ze er geen water op moest gooien. “Hoe moet je anders vuur doven?” riep Hazel al een schel naar haar, de paniek haar nu echt bijna overnemend. Dadelijk zou het hele huis affikken en dan was dat haar schuld. Voordat de paniek echter volledig de overhand kon nemen, had het meisje de oplossing blijkbaar al gevonden en keek Hazel met een opgetrokken wenkbrauw toe hoe het meisje een flinke dosis zout op het vuur gooide. En het werkte blijkbaar ook nog eens. Hazel draaide het vuur uit en voelde haar wangen rood worden toen het meisje tegen haar sprak. Ze richtte haar blik op het meisje en zag dat ze lang, donker haar had en dat ze eigenlijk best wel een mooie verschijning was. “Nou, het was eerder mijn plan om een lekker ontbijt voor mezelf te maken. Dat huis afbranden paste niet meteen in de agenda,” mompelde Hazel tegen het meisje. “Ik zal de volgende keer onthouden dat een stevige dosis zout helpt tegen dit soort dingen.” Ze glimlachte wat moeizaam naar het meisje en keek naar de pan, waar ze toch niks meer mee kon aanvangen. En ze had na dit incident ook geen zin meer om iets voor zichzelf te maken; haar honger was automatisch al over. “Dus… ontbijtje?” vroeg ze op een droge toon, gebarend naar de pan en grinnikte even, al vond ze het niet zo grappig als dat ze het liet blijken. Dit had namelijk heel verkeerd af kunnen lopen als ze iets minder snel waren geweest. En als het meisje er niet was geweest, natuurlijk.

Hazel grinnikte zachtjes toen het meisje een sarcastische opmerking maakte op haar woorden. Ach ja. In elk geval waren er pannenkoeken die wel gelukt waren, iets waar ze blij om was. Het meisje begon vervolgens de werking van zout op vuur uit te leggen en Hazel knikte begrijpend nadat het meisje klaar was met haar uitleg. “Weet ik dat ook weer,” mompelde ze. Ze onderdrukte de neiging om met haar ogen te gaan rollen toen het meisje aangaf dat het te gezond voor haar was, maar besloot dat ze gewoon boos op zichzelf was omdat ze zo in paniek was geraakt dat een ander het voor haar op had moeten lossen en dat het dus meer met zichzelf te maken had dat ze geïrriteerd was dan met het meisje. Echter wilde ze sarcastisch reageren dat het te gezond voor haar was om fruit op de pannenkoek te doen, maar ze slikte ook die opmerking in en gaf een moeizaam knikje. “Dat wil ik best wel eens proberen,” zei ze met een glimlach. Om echter niet volledig aan het gezonde mee te doen, pakte ze een zak suiker uit de kast boven haar en zette deze naast het bord met pannenkoeken neer. “Was je voordat je naar de lus kwam ook zo goed in noodsituaties oplossen?” grinnikte ze naar het meisje. Ze was nog niet zeker of ze de brunette al mocht, maar ze konden in elk geval wel een normaal gesprek doen om daar achter te komen. Hazel wist dat ze van zichzelf soms onnodig terughoudend kon zijn en dus was ze benieuwd wat een gesprek met de brunette zou opleveren.