Whirlwind

Ze merkte dat ze een beetje gejaagd begon te worden. Ze had hier al een lange tijd doorgebracht -vierentwintig minuten en achtentwintig seconden om precies te zijn- en hoewel ze de jongen natuurlijk alle tijd van de wereld wilde geven om dit te begrijpen en zoveel mogelijk van zijn vragen wilde beantwoorden, zou het steeds meer opvallen dat Alex lange tijd weg was. Natuurlijk was tijd Louise' specialiteit, maar ze was er zeker van dat er een heleboel was dat ze nog niet kon. De tijd op kleinere schaal bepalen, bijvoorbeeld. Of dus enkel voor hun twee. 'Wat voor gevaar zou er zijn voor bijzondere mensen zoals u en mij? Als ik het gevaar ken, zou ik me daarop kunnen voorbereiden. Ik kan mijn gave toch al goed gebruiken. En ik zal erover nadenken, maar ik wil sowieso mijn diploma halen!' Louise glimlachte. Hij was gedreven, dat was goed. Natuurlijk wilde hij zijn diploma halen, de ymbryne kon zich nog goed herinneren hoe dat voor haar het belangrijkste doel was geweest. Niet dat ze iemand had om trots te maken, maar gewoon om de streber die ze als veertienjarige was geweest een gevoel te geven dat ze weg kon van die vreselijke plek die het weeshuis voor haar geweest was. En met een diploma en een leeftijd boven de eenentwintig, daarmee kon ze de hele wereld aan. Maar het was anders gelopen. Ze had geen papiertje waarop stond dat ze aan een bepaalde kennis deed, niets om het te bewijzen. Maar waarschijnlijk had ze zoveel meer geleerd in de lus dan ze ooit op haar East Oxford Secundary School geleerd zou hebben. Hoe dan ook respecteerde ze zijn keuze, en als ze het vanuit zijn oogpunt bekeek, begreep ze het ook als geen ander. Hij wist natuurlijk niet wat het was, het gevaar. Hij was slim, om het te vragen. Een wrange glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl ze zich wat dichter naar de jongen toe boog. 'Dat is nu juist het ding, Alex. Het gevaar is... onzichtbaar. Wees voorzichtig met je bijzonderheid in het openbaar. Zolang je in de buitenwereld bent gebruik je het enkel en alleen als je jezelf écht moet verdedigen. Vertrou vanaf nu niemand je geheim toe. Maar je bent slim, en je gave is sterk. Ik geloof dat je het gevaar kunt omzeilen.' Het was niet haar doel geweest om hem bang te maken, ze wilde hem enkel waarschuwen en zeggen dat hij veiliger zou zijn in een lus, waar hij bovendien thuishoorde. Dat was dan ook de reden dat ze niet in detail inging op de monsters, de Hollows, de Wights.

Plotseling bevond de jongen zich in een diepe focus. 'Ja!,' riep hij uit alsof zijn concentratie hem iets had laten zien. 'Er komen enkele mensen aan. Ik verzin wel een excuus. Ik zal u anders een brief sturen als ik mijn keuze gemaakt heb of als ik nog vragen heb. Mijn excuses dat dit snel moet gaan... Het was fijn om u te ontmoeten.' Haar punt was meer eens bewezen, de jongen kon prima voor zichzelf zorgen. Ze had er vertrouwen in dat ze elkaar nog eens zouden zien. Louise knikte, trok een klein, zwart notitieboekje dat tot nu toe details over haar reis bevatte en een pen uit haar diepe jaszak, en krabbelde een adres neer. Duke of York St, London, luidde de laatste regel. Het adres van mevrouw Swift. Waar ze ook op de wereld zou zijn als Alex haar een brief zou sturen, mevrouw Swift zou het haar laten weten. Ze scheurde de pagina uit het boekje en overhandigde het aan Alex. Ze liet de rest weer terug in haar zak glijden en legde beide handen op Alex' schouders. 'Insgelijks, meneer Smith. Veel geluk gewenst, en mogen we elkaar snel weer treffen.' Wanneer ze enthousiast werd, veranderde haar glimlach in wat de meeste mensen aanzagen voor iets duisters. Maar in werkelijkheid was het haar bijzondere glimlach, enkel gereserveerd voor oprechte momenten, die ze met andere bijzonderen die haar codetaal begrepen deelden. Waar die ontmoeting waar ze het over had plaats zou vinden, wist ze nog niet, maar zoals ze al eerder vandaag had gevoeld, wist ze dat ze iets kon verwachten in Australië. Alsof die plek haar op het juiste pad zou brengen. Zonder oogcontact met de jongeman te verliezen, stapte ze een stukje achteruit, -zo ver als de rij met stoelen waartussen ze stonden ingeklemd dat toeliet- strekte haar armen en grijnsde. 'Tot weerziens.' De laatste klanken gingen over in een soort harmonieus gekras, terwijl Louise één werd met de lucht. Het was grappig dat hij die kon besturen, want in deze vogelvorm van haar was de lucht haar beste vriend. Om haar vleugels te strekken en op een passende manier afscheid te nemen, cirkelde de tropische vogel een soepel rondje om de tribune, alvorens ze verder opsteeg en de jongen, en het land onder zich steeds kleiner zag worden. Dit was de laatste keer dat ze zo dichtbij thuis zou zijn. Ze duwde die pijnlijke wetenschap aan de kant. Ze kon het zich niet permitteren haar energie daaraan te verspillen -tenslotte had ze een lange, lange vlucht voor de boeg.