Louise Catherine Leftwich / Louise Bluebonnet

Naam: Louise Catherine Leftwich / Louise Bluebonnet
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: 53
Uiterlijke leeftijd: 34

Ouders: Roselyn Leftwich + David Chayefsky
Broers/zussen: -
Vorige relaties: Magnus Bane, Ryan Martin
Geboorteplaats: Oxford, Engeland

Louise is een Ymbryne.
[x. Shapeshifting] Louise kan veranderen in een vogel. De Northiella, om precies te zijn. Voorheen veranderde ze enkel wanneer ze grote emotionele gebeurtenissen meemaakte, maar van haar eigen Ymbryne, mevrouw Swift, leerde ze die drang onderdrukken en op ieder gewenst moment te veranderen. Het blijft voor haar enkel echter lastig om te veranderen wanneer ze gewond is. Wanneer ze lange tijd een vogel is geweest, voelt haar menselijke vorm ongemakkelijk aan en is ze stroever en minder weerbaar. Ze zal dan ook schuchterder zijn en eigenaardige, vogelachtige eigenschappen hebben. Het heeft echter ook voordelen, zoals verbeterd (nacht)zicht in haar menselijke vorm.
[x. Time manipulation] Louise kan de tijd zien als iets grijpbaars. Daardoor kan ze het als het ware vastpakken en het versnellen, vertragen of terugdraaien. Dit kan ze het beste op klein niveau. Ze gebruikt bijvoorbeeld het tijdsveld van de fluitketel vaak om binnen enkele seconden het huis van thee te voorzien. Maar ze kan het ook op wat grotere schaal. Dit is bijvoorbeeld ook hoe de lus werkt. Iedere nacht twaalf uur stipt, bewerkt ze het tijdsveld van Inndyr. Hier houdt de omvang van haar tijdsmanipulatie dan ook wel op.
Daarnaast heeft ze een perfecte, biologische klok. Ze draagt altijd een zakhorloge bij zich, maar weet haast altijd perfect te zeggen hoe laat het is.
[x. Sensing peculiars] Bij het ymbryneschap hoort ook dat Louise het voelt als er een andere bijzondere in de buurt is. Soms kan ze een richting inschatten, maar meestal blijft de bijzonderheid van degene tegenover haar een raadsel. In sommige gevallen voelt ze ook familiebanden, al is dit niet altijd correct. Wanneer er Hollows in de buurt zijn, kan ze dit ook voelen, al is dit een vaag en onheilspellend gevoel wat ze vaak op het moment zelf niet kan plaatsen.
Deze gave is een evolutie van eeuwenlang ymbryneschap, en is bedoeld om zoveel mogelijk bijzonderen bescherming te bieden.

Hover:

Face claim: Jessica Chastain
Omschrijving uiterlijk:

Louise' rood golvende, lange haar is zelden in losse staat. Ze draagt het veelal opgestoken en zo nu en dan in een losse staart. De combinatie van haar blauwe ogen en haar haast ivoorwitte huid -te danken aan haar Engelse komaf- wekt de verkeerde indruk dat Louise ietwat fragiel is. Opvallend zijn ook haar scherpe jukbeenderen en het karakteriserende kuiltje in haar kin. Louise heeft een kalme en duidelijke manier van praten, tegenstrijdig met haar snelle hoofdbewegingen en handgebaren bij het spreken. Qua lichaamsbouw is Louise met haar 1,75 van gemiddelde lengte en slank gebouwd. Je vindt haar meestal in kleding die haar lichaam goed aansluit, ergens temiddenhoudend tussen casual en chique.

Haar dierlijke vorm is die van de Bluebonnet, de Northiella, wie zo'n 30 centimeter groot is. Het lichaam beschikt over een grijs verendek, maar de kop en vleugels zijn rood, groen, geel en blauw gekleurd. De vogel heeft een valkachtige snavel en een lange, slanke staart.

Karakter:

Louise is in het eerste opzicht een excentrieke vrouw. In haar uiterlijk is het niet af te lezen, maar haar glimlach heeft vaak een scherpe ondertoon. Ze voert haar handelingen met strakke bewegingen uit -waarschijnlijk een eigenschap die vanuit haar vogelvorm is doorgetrokken in het dagelijkse leven. Desondanks ze geen omwegen neemt, is ze altijd precies in haar manier van doen. Wanneer de kinderen zich niet aan haar planning houden, kan ze nogal ongeduldig uit de hoek komen, maar dit is enkel voor hun eigen veiligheid. Het effect van het te ver afwijken van het schema kan de toekomst van de de mensen buiten de lus immers beïnvloeden. Ze duldt hierin dan ook geen tegenspraak. In tegenstelling tot dit alles, kan ze op welk moment dan ook alles laten vallen zodra je om hulp vraagt. Haar directe houding valt dan weg, en Louise vormt een perfect luisterend oor. Let wel, als het slechts een schampere gunst is, zal ze deze spottend wegwuiven. Dit gaat vaak gepaard met een ironische opmerking die wijst op welke fout je hebt gemaakt. Ze is zeker niet te zacht, maar kijkt vaak of haar directheid zich wel voor de situatie leent. De kinderen waarvan ze weet dat ze daar behoeften aan hebben, behandelt ze als gelijken. De anderen, zoekend naar een ouderfiguur, neemt ze vaak onder haar hoede als haar eigen kinderen. Louise kan slecht stilzitten en is dan ook vaak buiten te vinden, en altijd met iets om handen. Ze stelt haar vrijheid op prijs, maar betuigt zichzelf zeer dankbaar voor alles wat ze heeft opgebouwd.

Sterke punten: Punctueel | Empathisch | Direct | Oplossingsgericht |
Zwakke punten: Niet erg flexibel | Ironisch | Ongeduldig | Koppig |

Het was in 1977 in Oxford, Engeland, dat Roselyn beviel van een dochtertje. Op de steun van diens vader kon Roselyn niet rekenen; hun dochtertje was binnen hun christelijke gemeenschap een schande. Zo kwam het dat Louise als baby ter vondeling werd achtergelaten bij een weeshuis. Als kind was Louise altijd iemand die zich op de achtergrond hield. Vaak zat ze alleen in haar kamer, spelend met de wijzers van de klok. Het was als iets vanzelfsprekends voor haar, al besprak ze haar tijdsspelletjes nooit met iemand. Ze heeft vrijwel nooit aansluiting kunnen vinden bij haar leeftijdsgenootjes, en werd maar vreemd aangekeken als ze de anderen weer eens op de vingers tikte en ervan beschuldigde enkele seconden te laat te zijn. Op school, waar ze zich ook gedeisd hield, bleek Louise een intelligent kind, dat zich vooral interesseerde voor de wereld en haar uitgestrekte mogelijkheden van verschillende plaatsen. Hoewel ze niets te klagen had en het allemaal wel prima leek, kon Louise het niet helpen dat ze een enorme leegte binnenin voelde. Het was natuurlijk heel begrijpelijk, het gebrek aan ouderlijk contact, in de woorden van haar maatschappelijk werker. Louise zelf had niet het idee dat ze behoefte had aan ouderlijk contact. Ze kon prima voor zichzelf zorgen. Niet de naïeve manier waarop kinderen soms kunnen denken, maar feitelijk; ze kón prima voor zichzelf zorgen. Op een herfstdag, uit het raam starend naar een zwerm trekvogels, werd het gemis zo erg dat ze de fysieke drang voelde zich bij hen te voegen. De reactie die haar lichaam vervolgens in gang zette, maakte haar bang, en het proces stagneerde, maar ze kon toch echt niet ontkennen wat er gebeurde: ze was in een vogel veranderd.

Enkele dagen na het voorval, op haar veertiende verjaardag, werd Louise geadopteerd. Normaal gesproken zou Louise haar geluk waarschijnlijk niet op gekund hebben, maar de hele situatie had haar heel vreemd laten voelen. Teleurgesteld in zichzelf, accepteerde ze de voogdij van de alleenstaande vrouw die zichzelf mevrouw Swift noemde. Na een dag met mevrouw Swift gespendeerd te hebben, werd ze opener tegenover haar. In een vlaag van haar eigen verbijstering vertelde ze haar zelfs over hoe vreemd de andere kinderen haar vonden met haar eeuwige fascinatie met tijd en vogels, en wat ze die dag ervoor had meegemaakt. Mevrouw Swift glimlachte enkel, en nam haar mee in haar wat excentrieke auto, om helemaal naar Londen te rijden. Louise keek haar ogen uit in de grote stad, maar de bijzonderheden waren nog niet afgelopen. Mevrouw Swift nam Louise mee naar haar lus. Eerst was ze teleurgesteld en angstig, niet nog een weeshuis! Maar toen ze ontdekte dat het weeshuis van mevrouw Swift alles behalve een gewoon weeshuis was, duurde het slechts enkele dagen om te beseffen dat ze er helemaal op haar plek zat. Ze werd socialer, opener en raakte zelfs bevriend met de andere bijzondere weeskinderen. Een van hen was Girolamo Riario, wie ook vleugels had, en tegen wie Louise erg opkeek. Omringd door al deze rolmodellen, wilde Louise niets liever dan volwaardig ymbryne worden en ook een lus opstarten. Toen ze mevrouw Swifts opleiding had afgerond, en zo'n twintig jaar in haar lus had doorgebracht, wist Louise dat het tijd was om de lus te verlaten voor ze te oud zou worden. Ze nam afscheid, en beloofde Girolamo terug te komen als ze een geschikte plaats gevonden had voor de lus zodat hij haar zou kunnen komen helpen. Toen ze de veroudering eenmaal had doorgemaakt en geaccepteerd, bracht ze drie jaar buiten een enkele lus door om de wereld te verkennen en op zoek te gaan naar een geschikte plaats voor het opbouwen van een veilig thuis voor de bijzondere kinderen. Louise was al lange tijd op weg toen ze in Brooklyn een plotseling wel heel vreemde connectie voelde met een totale vreemdeling. Iets zei haar dat de twee iets deelde. De vreemdeling was Magnus Blane, ook een bijzondere. Er waren geen woorden nodig elkaar iets uit te leggen, en het duurde niet lang voor de relatie tussen de ymbryne en de warlock intiemer werd. Natuurlijk genoot ze ervan zoiets te ervaren, maar al die tijd had Louise haar eigenlijke doel in haar achterhoofd gehouden; de lus. Ze kon niet blijven, en dat wist ze. Na een aantal maanden liet ze daarom het inmiddels zo vertrouwde plekje achter. Brooklyn was goed, maar niet perfect.

Anderhalf jaar van op eigen houtje reizen verstreek, en toen ontmoette ze Ryan. Hij was een Australische charmeur en na wat drankjes te hebben genuttigd in de bar in Sydney, kon Louise niet anders dan met hem mee naar huis gaan. Deze nacht resulteerde al snel in de dag erna, en voor Louise het wist hadden ze maanden met elkaar doorgebracht in Australië. Ryan was een avonturier en kon zijn lust naar verkennen echter niet bedwingen. Hij vroeg haar mee te gaan naar een conflictgebied in Ghana, waar ze samen ontwikkelingshulp zouden bieden. Louise was jong, onbezonnen en een tikkeltje verliefd, en stemde in. Het zien van het leed van de mensen viel haar eerst zwaar, maar daarna genoot ze van het bieden van de medische hulp. Op een avond vroeg Ryan haar met hem te trouwen. Wat overweldigd en met de wetenschap dat het gewoonweg niet ging, zag ze zich genoodzaakt hem af te wijzen. Ze wilde die nacht vertrekken, maar toen ze op het punt stond zich te veranderen naar haar dierlijke vorm, merkte ze dat Ryan vreselijk lag te ijlen. Hij was ernstig ziek geworden. Natuurlijk kon ze hem in deze staat niet achterlaten, maar ze beschikten over te weinig medische middelen om hem te redden. In de vierentwintig uren die hij nog leefden, verliet Louise geen moment zijn zijde. Het was het gevoel van liefde dat ze nooit eerder ervaren had dat haar simpelweg niet anders kon laten. Zijn dood bracht haar zo erg aan het wankelen dat ze de optie haar gave te gebruiken om de tijd terug te draaien zodat Ryan haar nooit ontmoet had, verwierp. Ze heeft zichzelf daarom altijd verantwoordelijk gehouden voor zijn overlijden. Echter zag ze nog wel een laatste optie, hoewel ze dat als ze over haar gezond verstand beschikte nooit had overwogen. Magnus. Ze spoorde hem op om hem te smeken haar te helpen. Ergens wist ze dat het wanhopig was en dat zijn krachten Ryan niet terug konden halen, maar zijn antwoord kwam hard aan. Dagen achtereen vloog ze doelloos rond, met het idee om terug te gaan naar de lus van mevrouw Swift en Girolamo te moeten teleurstellen. Op haar terugweg stuitte ze echter toevallig een tweede keer op Scandinavië, dit keer aan de kant van Noorwegen. Ze vond Inndyr, Noorwegen, waar het prachtig was en rustig en veilig. In 2011 keerde ze terug naar de ingang van mevrouw Swifts lus, om samen met Girolamo de lus te creëren in juli.