Evan had zijn run van vijf kilometer er weer op zitten voor de dag. Hij had ook wat fitnessoefeningen gedaan en merkte tot zijn grote tevredenheid op dat hij nog even veel kracht in zijn lijf had zitten als voor dat hij naar de lus kwam. Als hij klaar was met zijn onderzoek hier, dan zou hij weer terug naar Amerika gaan zodat hij zijn taken als soldaat zijnde op kon pakken. Hoewel hij het hier op zich wel naar zijn zin had, was het ook wel zo dat hij het leger een beetje begon te missen. De uitdaging was hier in de lus niet echt aanwezig, maar dat was ook wel te verwachten. Je kon het leger immers niet vergelijken met het gewone leven, al kon je nu ook weer niet echt van de lus zeggen dat dat het normale leven was, met al die Peculiars die rondliepen. De jongen had een ander shirt aangetrokken dat rond zijn borstkas spande en had een driekwart kaki broek aangetrokken. Met zwarte lage schoenen en een zonnebril op zijn neus was hij er helemaal klaar voor om de zon te trotseren. En hij rook weer fris naar douchegel en deodorant, wat ook weer aangenaam was. Evan was inmiddels wel gewend aan zijn eigen zweetgeur, maar voor zijn omgeving was het natuurlijk een stuk aangenamer als hij wel gewoon lekker rook. De jongen liep het centrum binnen en deed zijn zonnebril af. Hij wilde deze net aan de rand van zijn shirt haken toen hij plotseling iemand hoorde roepen. Hij zag dat een man het op een rennen zette en achtervolgd werd door de jongen. Zodra Evan in de buurt stond van de jongen, merkte hij dat zijn drang om de kerel tegen te houden nog groter werd en met een snelle beweging draaide hij zich om. Ondanks dat hij net al die oefeningen voor zijn spieren had gedaan, zette Evan de achtervolging moeiteloos in en haalde de kerel al snel in. Met niet bepaald een zachte tackle zorgde hij ervoor dat de kerel tegen de grond viel en hield hem stevig op zijn plaats. “Get a job and pay for your own stuff, moron,” siste hij de kerel toe, waarna hij het tasje hardhandig van hem afpakte en hem een zet gaf. Vervolgens draaide hij zich om en liep de jongen tegemoet. “I believe this is yours?” zei hij met een glimlach, het tasje naar hem uitstekend.

@Melvin Ainsel

De man bekommerde zich niet langer meer om hun, maar dat had Evan ook zeker niet verwacht. Al diegenen die tegen hem in gingen, waren dwazen en dat wisten ze. Als je zelf geen soldaat was of je had niet genoeg kracht in je ledematen, dan kon je Evan maar beter met rust laten en diegenen om hem heen ook. Het waren dit soort momenten dat Evan blij was dat hij een opleiding tot soldaat had gevolgd en dat hij was wie hij was. Als hij zo mager als een bonenstaak was geweest en fysiek gezien niet echt de kracht had om iemand te tackelen, dan zou hij de jongen niet geholpen kunnen hebben en ergens voelde dat toch wel wrang aan. Evan richtte zijn blik op de jongen en glimlachte om de toch wel ergens verwachte vraag. “I’m a soldier,” antwoordde hij op de vraag. “I built up a strong physique because I had to go on missions and stuff like that. For me, this was only a simple exercise.” Maar ja, wat kon je dan ook verwachten van iemand die dagelijks vijf kilometer ging rennen en dit dikwijls ook met gewichten hangend aan zijn lichaam? Maar nu was het wel zijn beurt om aan de jongen iets te vragen. Hij had immers de verandering opgemerkt van zijn gedrag zodra hij in de jongen zijn buurt was en ook nu viel het niet te vermijden dat hij zich blijer voelde dan dat hij normaal gedaan zou hebben als hij iemands tasje had weten te redden uit de klauwen van een dief. “Can I ask you a weird question?” Hij grinnikte. “I don’t know how to describe it, but I felt more motivated to retrieve your purse than I would feel with anyone else. Is there an explanation behind that feeling?” Zijn gevoel zei hem dat het wel eens een Peculiar kon zijn die voor zijn neus stond, maar dat wist hij natuurlijk niet zeker.

@Melvin Ainsel

Het was zeker niet de eerste keer dat iemand een compliment maakte over de job dat hij deed, maar voor Evan kwam het steeds wel als een verrassing aan. Hij was inmiddels zo erg gewend aan het feit dat hij er gespierd uitzag, dat hij de job deed die hij deed en dat hij een goed fysiek vermogen had dat hij het als vanzelfsprekend begon te beschouwen, maar hij kon zich ook wel vinden in de mening van iemand die dat soort dingen allemaal niet had. Hij was er echter niet arrogant over. Hij zou zichzelf ook weer niet bescheiden noemen; het lag er een beetje tussenin. Zijn gevoel over de jongen bleek echter juist te zijn en hij gaf een knikje toen de jongen uitleg gaf over zijn gave. “That sounds exhausting,” zei hij tegen de jongen. “I mean, I guess it can be nice if everyone wants to do everything for you without asking a lot f questions, but I can imagine you can’t have some me time and can’t really be alone when you’re around people.” Voor Evan klonk dat vrij vermoeiend, maar dat kwam omdat hij niet zo heel sociaal aangelegd was dat hij snel een praatje met anderen maakte. Dat was in de lus wel verbeterd, maar dat kwam omdat hij met Peculiars te maken had en omdat het juist zijn doel was om meer over hun en hun gaven te weten te komen. De dorpelingen probeerde hij eruit te pikken en vervolgens zo goed mogelijk te negeren. Het leek hem immers een tamelijke tijdverspilling om eerst een heel gesprek met iemand te hebben en de dag erna erachter te komen dat hij of zij alles weer vergeten was. “But it seems like you have figured a way to deal with it. Or are you having a lot of troubles with it?” vroeg Evan. Hij was er vrij zeker van dat er meer details verborgen lagen achter de gave van de jongen. En zo ook de negatieve kanten die kwamen met de gave die hij had.

@Melvin Ainsel

“That’s quite a lot to handle. You have my respect for that,” zei Evan en hij gaf de jongen een knikje. Hij zou het zelf behoorlijk vervelend vinden als hij constant zijn tijd moest opofferen omdat anderen het hem naar de zin wilden maken. Hij dacht dat hij dan op een gegeven moment op ontploffen zou staan en hij zou zich ook behoorlijk opgelaten voelen als iedereen alles spontaan voor hem zou beginnen te doen, al had het nu wel goed voor de jongen voor hem uitgepakt dat hij er was geweest. Hij dacht echter wel dat zelfs als de jongen die gave niet had gehad dat hij wel gereageerd zou hebben. Het zat immers in zijn bloed om op hulpkreten te reageren. Heel zijn gave was er op ingesteld dat hij mensen kon helpen, dus waarom zou hij dit laten schieten? Evan gaf een knikje toen de jongen antwoord gaf op zijn vraag, dieper ingaande op zijn gave. Hij ging niet zeggen dat hij de jongen echt wel aardig vond, want de waarheid was dat hij dat niet zeker wist. Hij zou natuurlijk volmondig kunnen zeggen dat hij de jongen aardig vond omwille van zijn karakter, maar er was nog steeds een deel in hem dat logischer kon nadenken dan dat en wist dat het voornamelijk aan de gave lag dat Evan zo sociaal was. “Healing wounds,” antwoordde hij meteen. “It’s limited to wounds that damage the skin, though. Like cuts, burn wounds and shot wounds. I can’t heal bruises, nor broken bones.” Als een soldaat was het heel handig geweest dat hij zijn gave had, al had hij minder kunnen doen als een soldaat zijn enkel had gebroken of iets dergelijks. Of als de kogel recht door het bot heen was gegaan.

@Melvin Ainsel

Evan had een vrij groot scala aan mensenkennis en ook nu had hij direct in de gaten dat de gave van de jongen niet echt iets was waar de jongen zelf blij van werd, noch waar hij het graag over had. Evan registreerde dat feit en nam zich voor om er ook niet meer over te beginnen, tenzij als de jongen er zelf over zou beginnen. Het idee dat de jongen verdrietig werd van het onderwerp bezorgde hem niet bepaald een aangenaam gevoel en dus wilde hij dat gevoel ook zo veel mogelijk vermijden, voor de jongen en voor hemzelf. “I did,” zei hij, gevolgd door een bevestigend knikje. “It came quite in handy when we were on the battlefield. I prevented a lot of infections or wounds that could easily kill my fellow soldiers when they wouldn’t be treated.” Hij grinnikte. “There was a moment where I had the same effect on those soldiers like you have on everyone. They wanted to protect me and got themselves hurt to prevent they would lose me. My gift was a powerful weapon we had and it often resulted in a victory for us.” Hij haalde zijn schouders op. Hij was er zelf vrij nuchter over, al waren zijn nachtmerries dat dikwijls niet. Het waren echter geen dingen waar hij zich overdag mee bezighield, maar wel dingen waar hij ’s nachts wakker van kon liggen.

@Melvin Ainsel

Evan haalde zijn schouders op toen de jongen zei dat hij veel levens had gered. Hij had er ook veel gezien die hun leven hadden verloren, maar het klonk redelijk deprimerend om dat aan te geven en dus knikte hij. “I guess,” reageerde hij. Hij was niet het soort opschepperig type dat daar een heel verhaal van ging maken over hoe hij de levens van anderen had gered met zijn gave. Als hij die gave niet had gehad, had hij er veel hun leven zien verliezen. Hij had gewoon geluk gehad. En misschien hadden zijn medesoldaten geluk gehad dat hij die gave had, in a way. Hij maakte er in elk geval goed gebruik van voor rechtmatige doeleinden en dat was het enige wat telde voor hem. Hij wilde zijn vader opvolgen, goed zijn best doen en iemand zijn waar zijn moeder trots op kon zijn. Ze zag hem als een replica van zijn vader en ergens voelde hij zich daar wel trots over, al stak het hem nog steeds als hij dacht aan zijn overleden vader. Hij duwde de slechte herinneringen echter aan de kant en glimlachte naar de jongen toen deze zijn hand uitstak en zich voorstelde als Melvin. “Nice to meet you, Melvin. My name’s Evan.” Hij nam de hand aan en schudde deze, waarna hij meteen instemmend knikte toen de jongen voorstelde om hem te trakteren op een drankje. Waarom ook niet? Hij had geen andere dingen te doen en bovendien was Melvin aangenaam gezelschap. “How’s your stay in the loop so far?” vroeg hij. “Did you make a lot of friends?” Met zo’n gave zou je denken van wel, maar natuurlijk hing het van de jongen af hoe close hij iemand liet worden.

@Melvin Ainsel

Hoewel Melvin’s gave ook wel voor een deel zou mee helpen, kon Evan zeggen dat hij de jongen echt aangenaam gezelschap vond. De jongen toonde interesse in hem, maar niet op een manier dat het vervelend werd en Evan moest toegeven dat het misschien eens tijd voor hem zou worden om wat vrienden te krijgen. Hij had in het leger ook maar een beperkt aantal vrienden gehad en hier kon hij niet zeggen dat hij er al gemaakt had omdat hij iedereen zorgvuldig op een afstandje hield. Hij wist natuurlijk ook nog niet hoe lang hij in de lus zou blijven en dan was er de mentorrol die hij op zich moest nemen, wat nog minder ruimte maakte om vrienden te maken omdat hij meer bezig was met mensen op hun vingers te tikken dan dat hij er echt goede gesprekken mee kon hebben. Een autoritair figuur, zeker iemand van hun leeftijd, werd al minder snel geapprecieerd dan iemand die er niks van zei en gewoon mee deed, maar Evan kon niet zeggen dat het hem echt dwarszat. “I think without the rotten appels life wouldn’t be as excited,” zei Evan op een droge toon. Melvin vroeg hoe hij zijn verblijf in de lus vond en Evan haalde zijn schouders op. “I recently got appointed as a mentor and since then I’ve been busy with keeping a lot of Peculiars in check.” Hij rolde met zijn ogen. “Apparantly I’m not making myself popular because of it, but I actually don’t really care. You’re one of the few I can have a good conversation with without taking the big bad mentor role on me, so that’s good.”

@Melvin Ainsel