Damn it.

Ze voelde haar hart in haar keel kloppen terwijl ze sneller begon te rennen. Omdat een deel van het wolf zijn een goede fysiek ontwikkelen was, had ze er geen moeite mee om van haar belagers weg te komen. Verdomme, waarom had ze dan ook altijd zo’n grote mond? De ellende begon toen ze langs een groepje dronken jongens passeerde. Eentje floot naar haar en Yara had haar middelvinger naar hem opgestoken. Dat was nu juist wat dat soort tuig niet moest hebben en niet veel later was het niet alleen bij uitdagen gebleven. Ze waren naar haar toegekomen en waren in een cirkel rond haar gaan staan. Het onrustige gevoel in haar binnenste was enkel erger geworden en Yara had aangevoeld hoe dat ze op het punt stond om te veranderen. Ze wist dat het maar dorpelingen waren en dat ze het voorval na één dag toch weer vergeten waren, maar toch had ze niet gewild dat zij haar zo hadden gezien en dus was ze weggerend nadat ze één van hun een trap in zijn kruis had gegeven. En niet veel later had ze moeten rennen, was ze de bossen in gegaan en stond ze zich nu snel uit haar kleding te werken, anders kon ze weer een nieuwe set kleren kopen. Ze had haar rokje nog maar net uitgeschopt, haar topje uitgedaan en haar BH losgemaakt toen het al zo ver was. Met een doffe klap kwam ze op vier poten terecht en veranderde haar zicht. Het beeld werd scherper, geuren werden meer waarneembaar en ze kon precies lokaliseren waar het geroep achter haar zich ergens bevond. Met een grauw duwde ze met haar neus haar kleren onder een struik en keek vervolgens om zich heen. Ze wist dat het niet al te lang ging duren eer dat ze weer terug kon veranderen, maar zo lang ze zich bedreigd bleef voelen, zou het gevoel ook langer blijven duren. En dus schudde ze haar lange, witte vacht uit, opende haar ongewoon blauwgroene ogen en probeerde zich te concentreren op het rustige gevoel in haar binnenste. Dat werd echter ruw verstoord toen ze voetstappen hoorde en opnieuw voelde ze zich bedreigd. Ze ontblootte haar tanden, dook wat door haar poten en richtte haar kop grommend op naar wat zich daar tussen de bomen door voortbewoog.

Yara ontspande een klein beetje toen ze merkte dat diegene voor haar iemand was die niet bij het groepje hoorde en die dus geen rare plannen met haar had, al kon je daar natuurlijk nooit helemaal zeker van zijn. Yara kneep kort haar ogen samen en observeerde de jongen, zwerend dat ze hem al eerder in het huis rond had zien lopen. Yara was vrij observerend aangelegd en hoewel er veel peculiars rond liepen in het huis, was het ook weer niet zo dat het er zo veel waren dat je er soms niet een herkende. Het idee dat de jongen voor haar een peculiar had die haar misschien zou helpen mochten de jongens achter haar het nog niet doorhebben dat ze haar met rust moesten laten, kalmeerde haar een beetje en ze liet haar dreigende houding varen. Ze wist dat, nu ze gekalmeerd was, ze haar transformatie niet al te lang vol zou houden en dat hij haar halfnaakt zou zien als ze nu terug zou veranderen. Tenzij haar onderbroek natuurlijk gescheurd was, wat goed zou kunnen. Het idee om met een rokje rond te lopen terwijl ze daaronder niks aanhad, was niet bepaald ideaal, maar ach. Ze had geen andere keuze. Met een grom draaide ze haar kop weg en rende snel terug naar de struik waar ze haar kleren had gelegd. Ze voelde hoe ze transformeerde en niet veel later zat ze op handen en knieën, naakt, achter de struik. Ze schoot haar kleren terug aan en liep weer naar de plek waar ze de jongen had ontmoet. “Sorry voor dat,” zei ze op een kalme toon. “Ik werd lastiggevallen en… dan komt mijn peculiar wel eens naar boven.” Ze was er inmiddels vrij zeker van dat deze jongen een peculiar was.

Haar gevoel was juist geweest en Yara gaf hem een dankbaar knikje toen de jongen aangaf dat ze geen spijt moest hebben van haar actie. Het was onder de peculiars een haast normaal ding geworden om zichzelf te verweren met hun bijzonderheid als het er op aankwam, had Yara het idee. Al probeerde ze het wel te onderdrukken. Ze wist dat de dorpelingen het na één dag weer allemaal vergeten zouden zijn, maar ze wilde toch niet de onnodige aandacht trekken die haar bijzonderheid met zich meebracht. Een sneeuwwitte wolf die door de straten van Indyrr rende viel natuurlijk meteen op en Yara vermeed liever alle negatieve aandacht die daarbij kwam kijken. Ze gaf een knikje op de woorden van de jongen. “Dat denk ik toch, tenminste.” Ze hield haar hoofd ietwat scheef en concentreerde zich op haar omgeving. Een groot voordeel van het wolf zijn was dat ze zowel geuren als geluiden van ver kon opmerken. Ze hoorde vanaf hier het zachte heen en weer bewegen van de golven, het zwaaien van het licht van de vuurtoren en vage geluiden die uit het centrum leken te komen. Maar ze hoorde geen dronken gelach en dus ontspande ze haar schouders wat. “Ik snap niet wat die fuckheads hier allemaal denken,” mopperde ze. “Het is precies alsof je ze uitdaagt alleen maar omdat je een meisje bent en omdat je een rokje draagt. Alsof we erom vragen.” Ze zuchtte en schudde haar hoofd. “Als mijn wolf ergens van bovenkomt, dan is het wel van die arrogante zakken die denken dat ze meisjes als lustobjecten kunnen zien en gebruiken.”

Gelukkig leek de jongen haar mening wel te delen, maar dat had Yara ergens ook wel verwacht. Hij leek haar niet het soort jongen dat met een flesje bier op een muurtje ging zitten en ging zitten fluiten naar elk meisje dat passeerde. Ze was sowieso nog geen jongens in de lus gekomen die zich daarmee leken te willen amuseren. Nee, de irritante jongens die ze was tegengekomen, waren allemaal dorpelingen. Wat wilde zeggen dat als ze morgen weer op dat tijdstip zou passeren op die plek, ze daar weer zouden zitten. Yara was al een paar keer naar buiten gegaan ’s avonds en daar was ze ook steeds dezelfde mensen tegengekomen op hetzelfde tijdstip. De aanwezigheid van de Peculiars leek de situatie iets te veranderen van hoe ze normaal gezien zou gaan, maar het had op lange termijn geen invloed omdat de dag zich na middernacht toch weer zou herhalen. Als dezelfde persoon je de volgende dag weer tegenkwam, werden ook weer dezelfde acties herhaald, tenzij jij anders reageerde en voor verandering zorgde. Het was een vreemd fenomeen en Yara moest er nog steeds aan wennen. “Dat had ik kunnen doen,” antwoordde ze lachend. “Maar dan zouden ze de volgende dag weer daar hebben gestaan, dus veel zou ik er niet aan gehad hebben. Plus ik ben niet zo voor mensenvlees. Veel te taai.” Ze glimlachte naar de jongen. Nu hij op die manier zijn mening had gegeven, moest ze toegeven dat ze hem wel aangenaam gezelschap vond. Hij bekeek haar niet als een lustobject en dat vond ze heel verademend. “Mijn naam is Yara trouwens, aangenaam,” zei ze, hem een knikje gevend. Aan handen uitsteken deed ze eigenlijk niet, al was dat misschien wel de beleefdheidsvorm die ze moest aannemen. Ach ja. Het kon haar ook wat, beleefdheidsvormen.