Even keek hij om zich heen, maar het leek er echt op dat er op het moment niemand bij hem in de buurt was. Opgelucht haalde hij eens adem. Een ontzettende aantrekkingskracht hebben was op zich leuk. Iedereen vond je meteen aardig, je kon niks fout doen en er werd altijd naar je geluisterd als je problemen had, maar het had ook genoeg negatieve kanten. Hij kon moeilijk tijd voor zichzelf krijgen, mensen waren altijd aardig tegenover hem, waardoor hij niet wist of ze hem wel oprecht mochten of dat het enkel zijn bijzonderheid die ervoor zorgde – wat ook meteen resulteerde in dat hij eigenlijk niemand echt vertrouwde. Gelukkig wist hij ook dat niemand negatief over hem kon zijn in zijn buurt, wat iets beter was. Achter zijn rug om kon het echter wel en dan kon zijn bijzonderheid behoorlijk averechts werken. De bijwerkingen van zijn bijzonderheid konden ervoor zorgen dat men hem begon te haatte en dat kon behoorlijk achterbaks aanvoelen om dat nooit echt te horen te krijgen van die persoon -want dat was simpelweg onmogelijk door zijn bijzonderheid- maar het wel mee te krijgen van anderen of door andere activiteiten. Zo zou het niet de eerste keer zijn dat er iets van hem was gestolen, vernield of bekrast – enkel omdat ze hem niet mochten door zijn bijzonderheid en het hem niet in zijn gezicht konden vertellen. Melvin slaakte een zucht. Niet over nadenken. Hij had er eerlijk gezegd ook al vrede mee gesloten. Hij moest accepteren dat mensen hem enkel mochten vanwege zijn bijzonderheid en hem ook enkel zouden haten vanwege zijn bijzonderheid. Het was een kracht met twee gezichten, die niet voor iedereen zichtbaar was. Gelukkig leek het erop dat hij nu even tijd voor zichzelf had gevonden. Hij was naar buiten geglipt met een flesje drinken in de hoop in de tuin ergens een plekje alleen te kunnen vinden. Hij had hoge hoop dat dit eindelijk het moment zou zijn dat hij echt alleen zou zijn, maar op dat moment merkte hij een gedaante op vanuit zijn ooghoek. Hij keek om en zag al snel dat het een jongen was die op hem afliep. Hij zuchtte eens onder zijn adem door. Kennelijk was zijn rust hem niet gegund. Goed. Het was maar één persoon en misschien viel de jongen wel mee. Het was wel opvallend hoe de jongen in het zwart was gekleed. Het deed Melvin licht fronsen. De jongen zwaaide eens.  “Hey, are you new here in the loop?” vroeg de jongen hem vervolgens. Melvin knikte eens. ”Moved in just yesterday,” antwoordde hij met een kleine glimlach. ”Are you alright? You look a bit gloomy,” vroeg Melvin meteen. Hij had niet echt een filter aangezien mensen niet boos op hem konden worden in zijn bijzijn, wat ervoor zorgde dat hij gewoon meteen zei en vroeg waar hij aandacht. Hij bedoelde het niet verkeerd en had simpelweg nooit anders geleerd.  

Ondanks zijn goede poging leek het er toch op dat hij niet alleen kon zijn vandaag. Eigenlijk had hij ook niet verwacht dat het hem zou lukken en op zich had hij er geen moeite mee als het maar één persoon was. Zodra er meer personen bij zouden komen zou hij wel weg gaan. Enkel de jongen kon hij nog hebben. Er werd hem gevraagd of hij nieuw was, waarop hij eerlijk antwoordde. “That’s really new,” reageerde de jongen. Melvin knikte eens. Ja het was geen week nieuw, maar nog maar een dag oud. En nu al zat van alle mensen. Hij grijnsde lichtjes, weten dat hij daar toch nooit aan zou kunnen ontkomen. Melvin concludeerde echter wel dat de jongen niet uit zichzelf naar hem toe was gekomen. Dat het Melvin’s bijzonderheid was geweest. De jongen had zich immers zo donker aan gekleed en hij leuk ook niet in een al te goed humeur te zijn. Schaamteloos vroeg Melvin hem of alles wel goed was. Hij dacht er niet aan of de jongen er liever wel of niet over sprak. Als de jongen er écht niet over wou praten kon hij het misschien nog tegen gaan, maar meestal was het zo dat men wel vaak aan Melvin vertelde wat er aan de hand was – tenzij ze dachten hem ermee lastig te vallen. Gelukkig leek het erop dat de jongen geen moeite had om zijn zorgen te delen. “Yeah, it’s just not my day,” begon de jongen. Melvin knikte eens. Natuurlijk kon iedereen wel eens een slechte dag hebben, maar hij had het gevoel alsof hier meer achter zat en het duurde ook niet lang voordat de jongen toch verder sprak. “Some idiots I know decided it would be a great idea to dye my hair,” legde de jongen uit. Melvin keek er wat verbaasd van op. ”They dyed your hair?” herhaalde hij verward, niet begrijpend hoe iemand ooit kon denken dat dat een goed idee was. Het was waarschijnlijk als grapje bedoelt, maar het leek hem wel iets te erg voor een onschuldig grapje en daarbij leek de jongen er ook niet erg blij mee te zijn. “And it’s awful.” Melvin keek hem even schuin aan. ”It sounds awful,” beademde Melvin. ”Like a joke that got taken too far,” sprak hij verder. Toch kon hij het niet helpen dat zijn blik nu wel vaker naar de muts ging die de jongen droeg. ”What colour did they dye it?” vroeg hij verder, nu toch ook wel heel erg nieuwsgierig.

Hij had gehoopt dat het hem was gelukt, maar jammer genoeg leek het er toch op dat iemand hem had gevonden. Een jongen was op hem afgelopen. Melvin wist dat het moeilijk werd om de ander weg te jagen en daarbij vond hij het niet zo erg om met iemand te praten, zolang het maar bij één persoon bleef. Even vluchtig ging het over Melvin, maar al snel werd de aandacht gelegd op de jongen die niet echt vrolijk leek te zijn. Melvin vroeg al snel verder en de jongen vertelde hem dat een paar mensen het leuk hadden gevonden om zijn haar te verven. Verbaasd herhaalde Melvin de woorden. “Yep.” De verbazing bleef en Melvin kon er met zijn hoofd niet bij hoe iemand in hemelsnaam dacht dat dat een goede grap was. Goed, iemands haar verven was misschien niet permanent, maar het was wel een behoorlijke verandering zonder de ander erover te vragen. Het was onbeschoft om zoiets te doen, niet grappig. Om die reden kon Melvin de humor er ook niet van in zien. “Try telling them that it went too far,” zei de jongen, waarop Melvin ietwat glimlachte, maar wel knikte. ”I will.” Als hij de mensen echt zou tegen komen zou hij het wel zeggen. Ze zouden toch niet tegen hem in kunnen gaan en dan zou hij hen wel even mooi kunnen vertellen wat hij ervan dacht. Dit was niet hoe echte vrienden zich tegen elkaar hoorden te gedragen. Toch kon hij zijn nieuwsgierigheid ook niet tegen gaan en vroeg hij de jongen wat voor kleur de anderen zijn haar hadden geverfd. Misschien viel het wel mee. In plaats van een antwoord, trok de jongen de muts van zijn hoofd en kwam diens rode haar in volle glorie tevoorschijn. Melvin keek opnieuw verbaasd op, maar glimlachte al snel. ”It looks really good on you though!” reageerde hij meteen. Even behield hij zijn aandacht op het haar en liet hij ook even zijn hand door diens haar gaan, waarna zijn aandacht terug naar de jongen ging en hij zijn hand liet zakken. Hij dacht er niet echt bij na dat zijn actie negatief kon worden opgevat – de andere zou dat toch niet kunnen uiten. ”Doesn’t make it alright what they did, but at least you don’t look like a fool,” sprak hij snel verder met een glimlachje.

De verbaasde blik op zijn woorden ontging hem niet. Melvin keek de jongen enkel geruststellend met een glimlachje aan. Hij wist dat andere niet boos op hem konden worden, en ondanks het feit dat hij er niet van hield hoeveel invloed zijn krachten had, was het soms wel handig om met anderen over bepaalde dingen te praten. Het was makkelijker om bepaalde problemen duidelijker te maken zonder dat woede diens visie vertroebelde. Hij kon geen beloftes maken dat het goed zou komen, maar hij zou zeker zijn best doen. Uit pure nieuwsgierigheid vroeg hij de jongen vervolgens wat voor haarkleur het was geworden. Als antwoord trok de jongen de beanie van zijn hoofd en werd diens knalrode haar zichtbaar. Even was Melvin verbaasd door het zicht, waarna hij meteen zijn enthousiasme uitsprak. Echter wist hij ook dat zijn enthousiasme vast niet goed zou bevallen aangezien de jongen zelf niet voor de kleur had gekozen, maar het was toch iets dat de kleur hem niet verkeerd stond. “Doesn’t stop me from getting sick every time I see it,” sprak de jongen. Opvallende woorden. Melvin liet zijn hoofd vragend opzij zakken. ”What do you mean?” vroeg hij daarom ook al snel verder.

Ondanks het feit dat de jongen zijn haarkleur zelf niet leuk leek te vinden, liet hij het wel zien aan Melvin. Melvin kon zelf wel nagaan waarom de jongen het toch liet zien terwijl hij er zelf een hekel aan had, namelijk door zijn bijzonderheid, maar voor nu liet hij dat achterwege. De haarkleur stond de jongen echter helemaal niet slecht, waardoor de vraag rees waarom de jongen er zo’n hekel aan had. Er leek dan ook wel meer achter te zitten dan alleen dat het er misschien niet mooi uit zag. "The colour, it makes me think of things in the past," antwoordde de jongen. Bezorgd hield Melvin zijn hoofd iets schuin terwijl hij bleef luisteren. De jongen wende zijn blik af. Het lag hem overduidelijk zwaar. "Things like the war and how my previous loop was destroyed by hollows," sprak de jongen verder. Melvin keek de jongen geschokt aan. ”That sounds horrible,” reageerde hij oprecht. Melvin had enkel van de hulsels gehoord toen hij aan was gekomen in de lus, maar gelukkig had hij ze nog niet meegemaakt. Hij hoopte ook dat dat nooit zou gaan gebeuren. ”So, every time you see your hair you’re reminded of blood?” vroeg Melvin voorzichtig. Het leek hem verschrikkelijk. Hoe kon je jezelf dan nog aankijken in de spiegel?

De jongen legde uit waarom hij zijn haar niet kon uitstaan en ergens schrok Melvin van de uitleg. Hij kon wel nagaan dat het verschrikkelijk was om elke keer flashbacks te krijgen op het moment dat je jezelf in de spiegel zat. Hij had te doen met de jongen. “Yes,” bevestigde de jongen. “Which is why I don’t like the colour,” vervolgde hij, waarop Melvin begrijpend knikte. ”Understandable,” reageerde hij dan ook meteen. “But they don’t understand why I could possibly be angry. And I don’t really want to explain,” sprak de jongen verder. Melvin schudde zijn hoofd. ”Explaining it would make you vulnerable and maybe even worsen the situation,” reageerde Melvin begripvol. ”I just hope you’ll be able to fix your hair soon. If you need help you can always ask me. I’m not the best in dying hair, but I’m sure I can help you in the progress,” bood Melvin met een klein glimlachje aan. Zonder er echt goed over na te denken sloeg hij een arm om de jongen heen en trok hij hem beschermend naar zich toe. ”I’m so sorry you’re going through this,” mompelde hij terwijl hij met zijn hand over diens schouder heen wreef. Zijn blik ging even van de jongen terug naar de deur die naar de woonkamer leidde. ”Do you want to have some tea? It might be able to help you calm down a bit. And we can talk a bit more to distract you from those awful thoughts,” stelde Melvin nu voor met een klein glimlachje.