Room 307 - A shared place to live

Al ruim op tijd had Rex te horen gekregen dat hij een kamer zou moeten delen met iemand anders. Hij zag ertegenop, maar ergens had hij het wel zien aankomen. Dit was immers geen luxe oord waar iedereen zomaar een eigen kamer kon krijgen. Nee, dan zou alles binnen de kortste keren vol zitten. En ach, zo slecht kon een kamergenoot ook weer niet zijn… toch? In elk geval was de kamer al gereed gemaakt en kreeg Rex de sleutel nog voordat de avond viel. Hij liep de trap op - met zijn bagagetas voor zich uit zwevend - en kwam uit op de gang van de hoogste verdieping, waar de slaapkamers zich bevonden. Na een vlugge blik te hebben geworpen op de sleutel begon hij te zoeken naar zijn gedeelde kamer. Hij hield de nummers op de deuren goed in het oog. 304, 305, 306… 307! Voor de zoveelste keer keek Rex naar de sleutel die een paar centimeter boven zijn hand zweefde. Ja, dit was de juiste kamer. Hij wist niet zeker of zijn kamergenoot er al was, dus hij klopte even op de deur. Er kwam geen reactie, dus hij probeerde de deur te openen. Deze bleek toch nog op slot te zijn, dus Rex liet de sleutel zachtjes in zijn hand vallen, waarna hij het in het slot stak en de deur handmatig opende.

De kamer zag er op het eerste gezicht schoon uit. De twee bedden waren netjes opgemaakt en er waren nergens persoonlijke spullen te vinden. Rex keek even om zich heen, waarna hij naar het bed liep dat tegen een van de muren stond. Het hoofdeinde raakte de muur waar het raam in zat, dus met een beetje geluk zou hij ’s ochtends wakker worden van het vroege zonlicht – net zoals hij altijd wakker werd in Ernen. Hij zette zijn bagagetas neer naast het nachtkastje en wilde net beginnen met uitpakken toen hij iemand de kamer hoorde binnenkomen.



& Eirwen

Toen Rex zich omdraaide, zag hij dat er inderdaad iemand de kamer was binnengekomen. Dat had hij natuurlijk al wel verwacht, maar wat hij niet had verwacht was dat er een meisje in zijn kamer stond. Hij had bij het ophalen van zijn sleutel wel de naam van zijn nieuwe kamergenoot meegekregen, maar hij had niet goed kunnen inschatten of het om een jongen of om een meisje ging. Eigenlijk was hij er een beetje vanuit gegaan dat het een andere schrijfwijze was van de naam “Erwin”, maar daar had hij blijkbaar helemaal naast gezeten. Het meisje glimlachte en Rex gaf een kleine glimlach terug, al was hij nog een beetje verrast. Het was naar zijn weten wat ongebruikelijk dat een jongen en een meisje een kamer deelden zonder verder iets te hebben, maar met wat geluk zou dat allemaal nog wel meevallen.

Het meisje keek weer zijn kant op en vroeg hem of hij “Rex” was – al was het eerder een bevestiging dan een vraag. “Dat klopt, ja,” reageerde hij. “Jij bent dan…” Daar was alweer de neiging om het als “Erwin” uit te spreken. “…Eirwen, toch?” Als Rex geluk had, zou hij meer moeten wennen aan de juiste uitspraak van de naam dan aan de persoon zelf.