I know a place where you can get away, it's called the dancefloor

Met een tevreden glimlach bekeek Damien zichzelf in de spiegel, die hij in zijn kamer had opgehangen. Thuis had hij een levensgrote spiegel gehad, maar de spiegel die hij hier had werkte ook prima. Het was een hele tijd geleden, maar eindelijk had hij zich in drag gewaand. Ondanks dat hij het hier best naar zijn zin had, zeker nu hij ook wat mensen had ontmoet, miste hij zijn drag ontzettend. Daarom had hij extra zijn best gedaan. En Damien voelde zich fabulous. Vrolijk draaide hij een rondje op zijn centimeter hoge hakken. En nu…nu was het tijd om het playbacken te oefenen. Playbacken was een belangrijk deel van een drag queen zijn. En hij was er gek op. Snel liep hij naar zijn telefoon en zette een van zijn favoriete playbacknummers op, Vogue van Madonna. Hij zette zijn telefoon redelijk hard aan en begon aan de playback. Het nummer had een redelijk lange intro, die Damien redelijk in dezelfde houding deed. Maar zodra Madonna begon te zingen, zette hij alles in. Damien was een tiener, dus vond het soms nog lastig om rekening te houden met anderen. De muziek stond hard, zich niet realiserend dat dit misschien mensen nieuwsgierig zou maken naar what the fuck er aan de hand was in zijn kamer.

Hij zat er helemaal in, zeker na het eerste refrein. De tekst leefde doordat Damien zijn lippen liet bewegen en een vogue dans erbij uitvoerde. Dit was niet de eerste keer dat hij op dit nummer oefende. Het liet hem behoorlijk goed voelen. Totdat hij opeens iemand heel erg hard hoorde lachen. Meteen stopte Damien met playbacken en draaide zich met een ruk om. In zijn kamer stond Jimmy. Shit, die mocht hier niet komen! Niet nadat hij tegen hem had gezegd dat zijn zus alleen make up deed. Hij zei nog wat, maar door de muziek kon hij het niet verstaan. Damien slikte eventjes en liep gauw naar zijn telefoon. Hij zette de muziek ook. Met een keel vol steen keek hij naar Jimmy en staarde toen naar de vloer. Zo zelfverzekerd als hij zich net had gevoeld, zo klein voelde hij zich nu. Hij stond er een beetje ongemakkelijk bij en voelde tranen branden achter zijn ogen. “I…uhm…I am…” begon Damien toen te stotteren. Zie je wel, iedereen zou hem hier om uitlachen. Kon hij hier niet beter mee stoppen?

Er gingen zoveel gedachten door hem heen. “See, he laughs at you, you look ridiculous, you are stupid, why are you even doing this?” schoot er door zijn hoofd. Damien slikte een traan weg, terwijl Jimmy zijn mond weer open deed. Voorzichtig keek hij op en luisterde hij naar Jimmy’s woorden. “I did…” fluisterde hij zachtjes. Natuurlijk had hij het ontworpen. Maar hij had ook gehoord dat Jimmy het oprecht geweldig vond wat hij deed. Voorzichtig keek hij op naar de jongen en zuchtte toen diep. Op zijn grote naaldhakken liep hij naar zijn bed en zakte voorzichtig daarop neer. Hij trok de rits van de laars naar beneden en deed de laars voorzichtig uit. Ondertussen begon hij met praten: “It’s just that I’ve never shown this part of me to anybody. And I’m just scared that people are not genuine with their opinions about it.” Damien was immers het broertje van Olivia – allebei hadden ze soms last van spraakwatervallen. “I’m just scared that people think that I’m weird, or a freak. But I also want to express myself in the way that I love to. In this way.” Damien haalde zijn schouders op en begon de andere laars los te ritsen. “I’m so sorry though, I shouldn’t bother you with this. I don’t think you expected this when you ran into my room.” Een zachte grinnik ontsnapte uit zijn mond.

Damien fronste zijn wenkbrauwen toen Jimmy heel erg positief reageerde. Niet omdat hij boos was, maar omdat hij verbaasd was. Dat had hij niet verwacht. Niet veel mensen reageerden positief op zijn drag. Maar…Damien liet het dan ook aan niemand zien, dus mensen konden er überhaupt niet op reageren. Daar was Damien zich niet van bewust, maar hij zou het wel leren. Damien zijn mond zakte een beetje open van verbazing. Dit soort woorden…hij hoorde dit nooit van andere mensen. “Yeah, you’re absolutely right…” zei Damien toen zacht en hij glimlachte toen Jimmy zei dat hij blij was dat er nog iemand was als hem in the loop. “You know, I wish more people would react like this. This is why I didn’t told you that I did this make up the first time I met you. It’s so scary.” Hij stond op en liep even naar de spiegel, terwijl hij naar zichzelf keek. Damien vond dat het er geweldig uit zag en Jimmy ook. En dat vond hij fijn. “Well, at least we’re brighting up this place a little bit more right?” grinnikte hij toen en draaide zich om, terwijl hij tegen zijn bureau leunde. “You look so cool. I wish I had your level of confidence, like, you can’t imagine how shaky I am sometimes when I wear drag. Have you always dressed like this?” vroeg Damien toen nieuwsgierig.

[/b][/b]

Onwillekeurig haalde Damien zijn schouders op. Hij was gewoon gewend dat mensen hem veroordeelden. De mensen in Italië waren dat nou eenmaal en als je daar anders was, werd je dat niet vaak in dank afgenomen. Damien luisterde naar de peptalk van Jimmy en glimlachte even verlegen. Jimmy had gelijk: hij voelde zich ook beter als hij in drag rondliep. “You’re right…it’s just that I can’t press a button in my head and believe in that. But it’s a progress, I guess…” zei hij “But I guess if I hang around you a lot, I might learn it. I mean – the level of your confidence is honestly goals.” Damien glimlachte, terwijl hij in de spiegel keek en zijn make up begon te verwijderen. Het zat er al te lang op en door alle stress begon hij te zweten. Zijn poriën smeekten hem om weer geopend te worden. “Well, I was always a bit…different? I guess you could call it that” begon Damien “When I was little, I used to love feminine things. Or what the world would describe as feminine. Dresses, high heels and all that kind of stuff. But my obsession with drag started when I was around fifteen, sixteen. Not too long ago.” Damien trok even een wimper er af en legde het op een wit watje, zodat het net een spinnetje in zijn web leek. “My sister, who is also here in the loop, is 2 years older then me. And when she and her girlfriends were getting ready to party or to go out or something, I used to watch around a corner. They would look so pretty in their glittery dresses, their high heels and their make up. So one time, when I was really sad, I just walked up to their make up, that they left on the table and started drawing. I was always good in drawing on paper. This is the same…the only different thing is that this is a face and not a white piece of paper.” Hij haalde zijn schouders op, alsof het niets was. Maar het was wel iets, het was namelijk alles voor Damien.

Damien lachte toen Jimmy zei dat hij ook make up zou doen als hij daar het geduld voor had. Make-up vereiste inderdaad een bepaald soort geduld en een bepaalde precisie die niet iedereen onder de knie had. Maar dat maakte ook helemaal niet uit. Iedereen was anders en dat was prima. Dankbaar glimlachte Damien naar Jimmy toen hij zei dat hij altijd rond hem kon hangen en hem de kracht van zelfvertrouwen kon geven. Damien voelde dat hij hard op weg was op zijn eerste vriend te maken in de lus. “Thank you, that means a lot to me” zei hij dankbaar. Jimmy had hem duizend keer beter laten voelen dan dat hij zich een paar minuten geleden had gevoeld en dat was heel fijn. “You know, if you want, I could paint your face…if you possess the power of sitting still” grinnikte Damien, terwijl hij met twinkelende ogen naar Jimmy keek. Maar niet nu. Het was al best laat en misschien wilde Jimmy het wel helemaal niet. Bovendien zou het ook super lang duren voor dat het weer van zijn gezicht af was. Aan de andere kant, hier was geen school. Ze konden gewoon lekker uitslapen. Maar dat was meer aan Jimmy om te beslissen. Het was zijn gezicht. Damien kon hem moeilijk vastbinden en dwingen make up te dragen.

Jimmy zei dat hij zijn best zou doen. Daar zou Damien hem op geloven. Hoe leuk zou het zijn om Jimmy op te maken? Als hij maar een uurtje stil zou kunnen zitten… “We could go outside tonight…but if I’m going to paint your face, it’s going to take a lot of time” zei Damien toen bedenkelijk. Jimmy kwam eigenlijk met een simpele oplossing, die voor Damien perfect was. Ze konden het ook gewoon morgen doen. Damien ging nog een keer aan de slag met schoonmaakdoekjes en make up verwijderaar. Al gauw zag hij er uit zag zichzelf: een Italiaanse magere jongen met scherpe kaaklijnen en mooie hoeken in zijn gezicht. Zodra hij weer op zichzelf leek keek hij Jimmy met een glimlachje aan. “You know…” begon hij “I am a person that follows the rules blindly. But…if you want to go on an adventure tonight, you should bring me with you. I can be fun.” Hij had best zin in een avontuur met Jimmy.

Adrenaline liep door het lichaam van Damien. Voor het eerst in zijn leven ging hij iets doen wat de regels hem niet voorschreven. Jimmy was weggegaan en ze hadden afgesproken dat ze beneden zouden afspreken. Damien keek zijn kamer rond: wat zou hij moeten meenemen? Als aller eerste: zijn outfit. Zo zou hij veel te veel opvallen. Daarom schoot hij snel in een zwart trainingspak en deed hij de capuchon op. Wat had hij nog meer nodig? De sleutels van zijn kamer. Verder…niets? Damien keek zijn kamer nog eens rond, deed het licht uit, sloot de deur en deed deze op slot. Gauw vervolgde hij zijn weg naar beneden. Eenmaal beneden stond hij een beetje onzeker en schuw op Jimmy te wachten. Was dit wel een goed idee?