Forced by nature

Ze had echt gehoopt aangezien ze net voor een volle maan weg was gegaan, dat haar lichaam haar niet zou dwingen te veranderen. Immers kwam het enkel voor dat ze geen keuze meer had als de volle maan aan de hemel stond. Wist zij veel dat het net zoals de maandelijkse was, het kwam altijd rond hetzelfde moment. Als ze het aantal dagen geteld had, dan had ze begrepen dat het er aan kwam. Zelfs al wilde ze dit niet, haar donkere ogen stonden gepijnigd terwijl ze tegen het schuurtje in het weiland aan leunde. Zweet droop van haar voorhoofd af terwijl ze diep in ademde, ze probeerde haar strak gespannen spieren te ontspannen. Zodra ze veranderd was, duurde het minstens een dag voordat ze een poging kon doen weer terug te veranderen. Het was uitputtend en zeer pijnlijk, haar huid oogde bijna doorzichtig door de bleke kleur die ze had aangenomen. Ze had een hekel aan dit, het was een ware ramp. Het was puur geluk dat Lleucu naar buiten was gekomen op dit moment. Ze had enkel gedacht aan een late avond wandeling om tot rust te komen.

Uiteindelijk zakte ze als een zak aardappelen in elkaar op de grond terwijl de transformatie langzaam begon. Bijna ongecontroleerd, flikkerend tussen twee werelden. Het begon met haar benen, waardoor ze niet meer op kon staan, de vorm leek te vervagen, een zacht geluid van pijn, bijna kermend verliet haar lippen. Tranen drupten uit haar ooghoeken, het deed zeer. Happend naar adem begon het omhoog te trekken naar haar rug, schouders, armen en gezicht. De transformatie scheurde altijd haar kleding waardoor deze nutteloos en kapot achterbleef en ze naakt als de dag dat ze geboren was, weer terug zou veranderen. Het duurde even voordat een paard tegen de schuur aan lag. Ze had de energie niet om op te staan, enkel haar oren drukte ze licht tegen haar nek aan, in een nijdige beweging. Alles deed zeer, alles was ook anders. Haar zintuigen werkten anders in deze vorm, zo zag ze iets beter in het donker maar minder kleur en vanuit een ander perspectief. Ook was de hoorn weer aanwezig, enkel verborgen door een deel van haar gave, voor hen die haar zag, al kon een persoon door de illusie heen leren kijken en deze ook voelen. Al met al betekende dit dat ze zich misschien beter in de schuur kon gaan verbergen. Zweet stond op haar hals terwijl ze hijgend bleef liggen. Ze haatte dit, ze haatte wie ze was. Machteloos.