Nature gives you..

Lleucu had haar ietwat rossige voorbenen onder zich gevouwen terwijl haar hoofd op de grond lag. Echt veel had ze zich niet bewogen, en wat ze had bewogen was uiteindelijk pijnlijk geweest. Hoewel ze de beschutting had kunnen opzoeken tijdens de dagelijkse regenbui, was ze buiten gebleven, de verkoeling was prettig geweest, en alles deed zeer. Tussendoor had ze af en toe wat moeizame passen gezet, alleen was de pijn uiteindelijk zo erg geworden dat ze het schuurtje als steun had moeten gebruiken en dus was ze op dezelfde plek weer geëindigd. Haar bruine ogen stonden vermoeid en somber terwijl ze letterlijk de seconden af telde wanneer ze weer kon proberen terug te veranderen. Het was een zeer pijnlijk proces dat vaak tot paniek kon leiden, niet alleen dat. Het was steeds lastiger om de illusie goed toe te kunnen passen. Ze wilde niet tonen dat ze meer dan zomaar een paard was, maar een eenhoorn. Haar oren bewoog ze langzaam toen ze passen hoorde en met een zacht geluid duwde ze haar benen weer onder haar te zware lichaam. Zelfs een veulen van een dag oud stond wellicht nog steviger op diens benen.

Het leek voor een toeschouwer er wellicht op dat ze koliek had, was het maar zo. Dan had ze minder pijn, al was buikpijn zeer gevaarlijk in paarden en kon dat in sommige gevallen, teveel gevallen tot de dood leiden. Dit betekende dan ook dat ze wat helderder door haar ogen heen probeerde te kijken terwijl ze diep in ademde. De aanwezigheid van een ander was niet altijd prettig. Daarnaast kwam nog het feit dat ze met de transformatie haar kleren scheurde en verloor, en dus niets had om zich in aan te kleden. Vermoeid sloot ze haar ogen, transformeren terwijl ze wist dat er iemand in de buurt was door de voetstappen was wellicht geen goed idee maar erg veel keuze had ze niet.

Lleucu kon namelijk niet veel langer wachtten voordat haar energie op raakte en ze vast zou zitten, langer dan ze wilde, in deze vorm. Het was duidelijk dat ze focuste toen ze haar ogen sloot en langzaam het geluid van brekende botten hoorbaar werd. Een zachte kreun verliet haar lippen, terwijl haar gezicht dat het eerste veranderde duidelijk bleek weg trok. Haar ogen leken zelfs weg te rollen, alsof ze haar bewustzijn verloor. Soms had ze dat geluk dan ook, toch duurde het niet lang genoeg voordat ze weer wat bij kwam, al bleef ze lijkbleek terwijl haar rug, armen en benen zich veranderden en soms zelfs braken of schronken, soms zelfs beide. Uiteindelijk bleef het hoopje ongeluk liggen, half opgekruld als bescherming, want niet iedereen hoefde haar naakt te zien. Haar ogen gesloten terwijl tranen door haar wimpers heen drupten, over haar wangen heen. Alles deed zeer, ze had zo gehoopt dat ze nooit meer hoefde te veranderen, als ze er op voorbereid was geweest had ze ergens kleding verstopt maar dat was dus niet het geval. Ze had niet eens door dat de persoon van de voetstappen bij haar stond, ze was simpelweg te uitgeput, te miserabel.

Lleucu wist dat ze het op den duur koud zou gaan krijgen, zelfs al was de schuur een lichte bescherming tegen het weer. Uiteindelijk zou er een moment komen dat de slanke roodhaar op zou moeten staan en een poging moest doen naar het huis terug te lopen. Iets waar de slanke jonge dame nog niet mee bezig was. Haar ogen had ze gesloten om de hoofdpijn, pijnlijke spieren en gevoelige botten even de rust te geven die haar lichaam duidelijk nodig had. 'Holy shit,' klonk een onbekende mannelijke stem, terwijl een onbekende man haar richting op stapte. Lleucu opende haar bruine ogen kort terwijl ze een kreun onderdrukte, ze had teveel pijn om zich te schamen voor de positie waarin de ander haar vond. 'Are you alright?' Vroeg hij terwijl het meisje haar ogen in zijn richting bewoog en haar vingers kort probeerde te bewegen. Elke kleine beweging, en elk nieuwe geluid deed zeer, alles voelde aan als teveel, haar bijzonderheid was een zwakte, een gevaar voor zichzelf. Lleucu had gehoopt dat ze in de lus niet zou veranderen, dat ze een nieuw soort normaal zou kunnen vinden en niet al te veel vragen zou krijgen over haar bijzonderheid of gedwongen zou worden deze op zich te nemen. De pijn te dragen. Ze opende haar mond om te antwoorden, maar kwam niet veel verder dan een ongemakkelijke blik. De woorden werden moeizaam gevormd, met haar zwaar aanvoelende tong, alsof deze dubbel was gevouwen. 'I-I,' begon ze met een krakende stem. Ze zou zich uiteindelijk wel herstellen. 'No,' besloot ze uiteindelijk ietwat ongemakkelijk terwijl ze haar best deed haar lichaam wat af te schermen van de onbekende man. Veel meer dan dit kon ze niet uitbrengen terwijl ze de tranen uit haar ogen weg probeerde te knipperen.

Het was nooit prettig van anderen afhankelijk te zijn, zeker als deze wildvreemde mensen waren waarvan ze niet wist of de bedoelingen goed of slecht waren. Lleucu verwachtte echter dat de mentoren en Ymbryne hun ogen wel open hielden en er voor probeerden te zorgen dat iedereen veilig en gezond in de lus kon wonen, zonder dat ze mogelijk in een groot gevaar zouden komen. De roodharige tiener had zichzelf zo goed mogelijk opgekruld, om de warmte wat vast te houden alsmede een deel van haar lichaam voor de ogen van de ander te beschermen. Het was niet dat ze zich schaamde, maar prettig was een ander verhaal. Ze had niet eens de energie om zich openlijk ongemakkelijk te voelen, laat staan te praten. Alles deed zeer, haar spieren voelden zeer pijnlijk en stram aan en haar botten voelen zwaar aan, alsof ze dagen niet gegeten had. De tiener knipperde moeizaam met haar ogen in de hoop de tranen te verwijderen die zich erin verzamelden. Huilen, echt snikken deed ze niet. Het was een stille pijn, een pijn die ze alleen probeerde te dragen. 'I can help you,' begon de man voorzichtig waardoor Lleucu haar ogen maar zijn gezicht liet glijden, zover ze haar hoofd kon bewegen om hem daadwerkelijk te zien. Ze klemde haar tanden op elkaar om geen zwakke kreet van pijn uit te slaken. 'You need to trust me, okay? I will help you out of here.' Het meisje knikte lichtjes, een beweging die zo kort mogelijk was omdat haar nek niet totaal pijnloos was. Ze sloot haar ogen weer, duidelijk vermoeid, het feit dat ze geen controle had over haar transformaties, kon dit soort situaties veroorzaken. Lleucu was blij dat hij niet naar haar keek te kijken als een lust object of teveel vragen stelde. Het was niet alsof ze deze kon beantwoorden. De keuze was gemaakt, en de tiener bleef doodstil liggen terwijl ze in afwachting was van wat de ander zou proberen.

Lleucu kon niet eens nadenken van de pijn, laat staan dat ze echte antwoorden kon geven of zich zorgen kon maken over het feit dat de ander wellicht niet veilig was om mee om te gaan. Ze moest er op vertrouwen dat het goed zou komen, dat de lus voor nu veilig genoeg was om zich aan hem over te geven. Hij had de machtspositie, maar instinctief wist het meisje dat hij haar niet kwaad zou doen. Zijn uitstraling was te rustig, en hij had anders al meteen een andere actie ondernomen, als hij haar pijn had willen doen, dan had hij dat in het begin al gedaan, toen ze nog zwakker was. Niet dat het meisje veel sterker was geworden, elke ademhaling deed zeer. Haar ogen stonden somber, terwijl ze naar zijn stem probeerde te luisteren, ergens anders op te focussen dan haar miserabele gave. 'Can you sit up?' Vroeg hij waarna hij haar voorzichtig overeind hielp, in een zittende positie. Haar ogen sloot ze al weer terwijl ze diep inademde, in de hoop dat ze de volgende bewegingen al kon maken. Het was zo erg, dat Lleucu niet eens de koude meer op haar lichaam voelde. Zo voorzichtig mogelijk, stond het meisje wankel op, terwijl ze overduidelijk op de nog onbekende man steunde. Een leren jasje werd over haar schouders heen gelegd, waardoor ze hem een halve glimlach gunde. Dankbaar. 'Can you walk?' Vroeg hij waardoor ze hem een nadenkende blik gunde. Ze had geen idee hoe lang haar benen, haar lichaam zouden kunnen dragen. 'It's going to be too cold out here. If you can't, I can try to carry you. It'll just be for a few minutes.' Legde de man haar uit waardoor ze langzaam een voet voor de ander schoof. 'Try?' Mompelde ze alleen, zo kort mogelijk, zodat ze geen energie verbruikte met het spreken dat ze nodig had om een soort van te blijven staan. Meer dan een stap of vijf kon ze echter niet zetten, zelfs niet als ze op hem steunde, voordat de pijn te heftig door haar spieren heen trok en deze verder verzuurden.