What do you believe when nobody is watching?

Onderwerp: What do you believe when nobody is watching? do okt 15, 2020 11:46 pm

Met alleen een grote tas aan haar schouder naderde ze het huis. Bij de vuurtoren was ze de lus ingekomen en de persoon die haar daar had staan opwachten, had ze “vriendelijk” verzocht haar alleen te laten lopen. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om naar een fucking huis te lopen? In de verte kwam het huis steeds een beetje dichterbij en Blair moest heel veel moeite doen om haar mond niet open te laten vallen van verbazing. Om een indruk achter te laten, stonden haar ogen onverschillig en was haar mond een strakke streep. Maar van binnen vond ze het gebouw prachtig: het had iets majestueus, het zag er prachtig uit en Blair kon stiekem niet wachten om elke hoek van dit huis uit te pluizen. Maar dat zou op een ander moment komen. De jetlag vanuit New York was enorm en het liefste wilde ze eigenlijk haar bed opzoeken. Blair liep het bordes op en voelde aan de deur. Het was avond, maar dat hield Blair niet tegen om een flinke ruk aan de deur te geven. Krakend en luid ging de deur open, zich niet realiserend dat dit misschien wel eens mensen wakker zou kunnen maken.

Blair stapte het huis binnen. Haar ogen gleden met een ongeïnteresseerde uitdrukking door het huis, maar ze kon niemand echt ontdekken. Misschien moest ze maar gewoon ergens naar toe lopen? Maar misschien was het ook handig om eerst iemand van te zoeken die hier woonde. Argh, was ze nou maar niet zo koppig geweest en het allemaal alleen willen doen, dan had de persoon die haar bij de vuurtoren had opgewacht haar gewoon naar haar kamer kunnen leiden. Maar goed, die persoon was waarschijnlijk allang weg en dat maakte Blair ook niet uit. Ze zou gewoon de eerst volgende persoon die ze zag aanspreken. Voorzichtig deed ze nog een stap naar voren, maar iets hield haar tegen om nu het huis verder in te lopen. Eerst maar eens die verschrikkelijke tas af doen. Blair hees haar tas van haar schouder en zette deze op de grond. “Fuck” gromde ze, terwijl ze over haar pijnlijke schouder schreef. Voorzichtig deed ze mouw van haar vestje iets op zij en zag een pijnlijke, rode striem zitten. Nou ja, dat zou vanzelf wegtrekken. Vervolgens gleden haar ogen weer door de ruimte. “Hello?” zei ze toen semi hard, iets hield haar tegen om hier nu hard te gaan staan gillen. Was het onzekerheid? Waarschijnlijk, maar dat zou Blair nooit toegeven.

Jimmy was door het huis op en neer aan het lopen. Hij kon niet stilzitten, en sinds hij Cyrek weer had gezien wist hij dat zijn tijd in deze lus alleen maar goed ging worden. Die lockdown kon hem niks schelen, het Halloweenfeestje was te gek en zijn oude beste vriend Cyrek was weer terug. Hij wist niet waar hij zich druk om had gemaakt toen zijn ouders hem tegen zijn wil de lus in stuurde. Nu was hij juist nog meer van hun af, en die mentors, ach, daar vond hij ook wel weer iets op. Met een nieuw gevonden positieve houding liep hij het huis door, toen zijn ogen landen op een meisje, met blonde haren en net zo roze als hij, dat net binnen kwam lopen. "Hello!" zei hij op dezelfde toon met een glimlach. "I'm Jimmy, new in the loop and all of that, you probably know me from the Halloween party, or maybe not, I don't know if you saw me there." De woorden vlogen zoals altijd uit zijn mond. De meeste mensen zouden binnenkort wel weten wie hij was. Hij was alles behalve een achtergrond karakter.

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

Blair blies haar wangen op. Die ellendige, onhandige tas deed nog flink pijn aan haar schouder ook. Op dat moment voelde ze nog meer spijt van het feit dat ze het aanbod van de persoon bij de ingang van de lus niet had aangenomen, dan had ze misschien overdreven wat kunnen kreunen en steunen en dan had die persoon misschien aangeboden om haar tas over te nemen. Ach ja, dat was geweest. Nu moest ze iemand in het huis ontdekken die haar de weg naar haar kamer kon leiden. Als een [s]roze[/s] engel die uit de hemel kwam lopen, kwam er een jongen aangelopen. Geweldig haar, pluspunten. Ontzettend luid, minpunten. Normaal gesproken kon Blair daar wel mee dealen, maar met deze enorme jetlag was dat een stuk lastiger. Ze sprak zichzelf moed in, ze moest aardig doen tegen jongen, want anders zou ze nooit haar kamer kunnen vinden en een welverdiend dutje kunnen doen. “To be fair, I have no fucking clue who you are, since I arrived here…” en Blair keek eventjes op haar horloge “…ten minutes and thirty six seconds ago.” Er kroop een glimlachje over haar gezicht, terwijl ze de jongen, die zichzelf als Jimmy had voorgesteld, aankeek. “So Jimmy, do you have any idea how I can find my room? Because I feel and probably look like a trainwreck after this several hour flight.” Hoe eerder ze bij haar kamer was, hoe beter. “I’m Blair, by the way.”

Tag: @Jimmy Robinson

Jimmy grijnsde toen het meisje zo specifiek was over haar tijd. En ze kende hem niet! Wel, daar was nu verandering in gekomen. Ze heette dus Blair en ze was een roze trainwreck, perfect, daar kon hij wel mee werken. ”Sure, the rooms are upstairs, I can show you if you want,” zei hij. Hij had toch wel de energie om de trap helemaal op te lopen. En mensen vroegen zich af hoe Jimmy altijd zo snel in slaap komen ’s nachts. ”What’s your room number? And you said you had a several hour flight? Sounds like you’re from far.” Zelf was Jimmy ook van ver gekomen, helemaal uit Amerika.

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

Jimmy leek behulpzaam en dat vond Blair wel fijn. Dat liet haar weer wat minder slecht voelen over het feit dat ze hulp in eerste instantie had geweigerd – echte meiden van zestien konden het namelijk zelf allemaal wel regelen. “Great” zei Blair toen en pakte haar zware tas op. Ze hing hem over haar schouder en keek hem nieuwsgierig aan. Jimmy vroeg naar haar kamernummer en eventjes sloeg ze haar ogen neer. Eventjes twijfelde ze, maar het leek haar beter om in dit geval maar de waarheid te spreken. Jimmy leek haar wel iemand die haar kon helpen. “Eh…” begon ze toen twijfelend en grinnikte toen even, omdat ze zich realiseerde hoe stom het eigenlijk klonk “I honestly have no idea. The only help I had I turned down, because I had this 10 hour flight from New York and I was not in the mood to listen.” Nog een keer grinnikte Blair, het klonk zo stom dat het eigenlijk gewoon grappig was. Ze ging er maar even vanuit dat Jimmy ook geen idee had waar haar kamer was, het ontvangstcomité eerder had dat waarschijnlijk wel geweten. Maar ach, Blair had al een oplossing. “Maybe you can show me where I can find a couch or something, so that I can find out where my room is in the morning. And in the meantime, you can tell me all about these parties here, because I love a good party.” Als dat Halloweenfeestje leuk was geweest, was het jammer dat ze daar niet bij was geweest. Al was het nog maar de vraag of de lol die ze hier in het huis hadden, dezelfde soort lol was als die zij voor ogen had.

Tag: @Jimmy Robinson

Goed, dus Jimmy moest haar helpen naar haar kamer van waar ze het nummer niet wist. Hoe ging hij dat doen? Jimmy had zelf wel een kamergenoot, Miren, die was hij nog steeds niet was tegen gekomen. ”New York! The city that lives at night, I like it,” zei hij enthousiast bij de naam van de stad waar ze vandaan kwam. Zelf kwam hij uit Missouri, wat niet echt zo bijzonder was behalve dat Cyrek en hij het altijd ‘misery’ noemde. Zo klonk het ook, en vaak genoeg had het dat ook opgeleverd. ”I love a good party as well. The Halloween party slapped, there was so much going on at once,” vertelde hij vervolgens. ”I’m definitely gonna make sure there’ll be more of those and I’ll make sure to invite you.” En Cyrek, natuurlijk. En wie Cyrek allemaal nog meer kende. Jimmy ging vast wel nieuwe vrienden maken hier. Die Chloé die het feestje begonnen was moest hij ook nog een keer goed spreken, dat leek hem echt een feestbeest zoals hij. Hij maakte een gebaar dat ze hem moest volgen en ze liepen de woonkamer in, waarna hij zich vervolgens facedown op de bank wierp. Daarna draaide hij zich om en vouwde zijn handen achter zijn hoofd als support. ”This couch is the most comfortable one I’ve found so far,” raadde hij aan.

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

De jongen was enthousiast en vrolijk en als Blair niet een tien uur durende vlucht achter de rug had gehad, had ze het echt wel wat meer kunnen waarderen. Maar toch zorgde de jongen ervoor dat zij zich in ieder geval welkom voelde en was ze al iets minder slecht gehumeurd als dat ze eerst was geweest. “I think you mean the city that never sleeps, New York is always on” zei Blair toen en knikte bevestigend. New York was altijd “aan”, het ging nooit uit. Er brandde altijd licht, zeker op Times Square. Maar goed, dat was een beeld dat ze voorlopig niet meer zou zien en daar had ze vrede mee. Thuis was ze niet meer gewenst, dus dit was een mooi alternatief. De jongen trok haar aandacht weer door verder te gaan over het feest en Blair trok even een pruillipje. “Sounds like a fun party to me, but yeah, I will definetly show up at the next party. If you can keep a promise and invite me, ofcourse.” Plagend grinnikte ze eventjes en pakte haar tas op. Ze hing hem aan haar schouder en liep achter de jongen aan. De woonkamer zag er goed uit, maar uiteraard liet Blair daar niets van merken, want dat was niet iets dat coole tieners deden. Toch moest ze even lachen toen de jongen zich op de bank liet vallen. “And you’re not even willing to give it up for a new houseguest who probably has to sleep on it, I’m going to need a backrub tomorrow” Ze zette haar zware tas weer op de grond en rekte zich even uit, terwijl ze de woonkamer rond keek. Dit zag er wel oké uit. Hier kon ze in ieder geval vannacht de nacht doorbrengen. Ze ging op een van de stoelen zitten. “I wasn’t going to say this, but damn, this looks good” zei Blair toen “I’m Blair, by the way”

De stad die nooit slaapt. Oh ja! Dat was het. Jimmy moest lachen bij zijn eigen fout en knikte. Naar New York zou hij graag nog een keer willen... jammer dat het meisje waarschijnlijk een one-way ticket had gekocht naar de stille lus. Hopelijk was ze hier om de New York sfeer mee te nemen en alles hier beter te maken, want dat was hij zeker. Hij grijnsde terug toen het meisje plagend zei of hij een belofte kon houden, nou, dat kon hij zeker. Hoe meer mensen er waren, hoe leuker een feestje werd. Het meisje grapte toen hij de bank in had genomen. ”Mm, yes, this is comfy, it’s mine now, take my bed if you can find it,” zei Jimmy en draaide zich op zijn zij met zijn handen nu onder zijn wang als een kussen. Hij glimlachte toen ze de woonkamer er goed uit vond zien. ’It’s fancy, isn’t it?” zei Jimmy. Zelf was hij daar ook verbaast over. Het was niks wat hij gewend was uit het gezin waar hij kwam. ”I’m Jimmy. What’s life like in New York?” Hij was er heel nieuwsgierig naar want het was echt een stad voor hem.

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

Ondanks dat haar welkomst in de lus misschien in het begin een beetje rommelig was, was het wel een stuk beter. De jongen, die zich later voor zou stellen als Jimmy, leek haar iemand die van aandacht hield, maar in principe wel heel aardig was. Blair was misschien niet de beste persoon om dat soort mensen in te schatten, in New York City had ze veel fouten vrienden gehad die haar op het verkeerde pad hadden gestuurd, maar dit zag er niet zo slecht uit als daar. Bovendien, wat kon er nou helemaal misgaan in zo’n suf huis? Als ze op het punt van sterven lag, was er altijd nog de leiding die haar kon redden, right? Jimmy zou zijn comfortabele plekje niet aan haar afstaan en plagend had Blair een pruillipje getrokken. Blair ging wat comfortabeler in een van de stoelen zitten, terwijl Jimmy haar vroeg naar het leven in New York. “It was okay” zei Blair, als de coole “ik vind niets leuk” tiener die ze was “I mean, school sucked, obviously, but the nightlife was great. I usually went to metal concerts and after parties, so that was great. Where do you come from, though?” Terwijl ze dat vroeg, pakte ze uit haar grote tas een kleiner canvas tasje om spullen als haar telefoon, haar portemonnee en dat soort dingen te pakken.

New York was oké?! Nou, die Blair kon hij wel vaarwel zeggen, want als New York maar ‘oké’ was dan zou ze dood vallen van verveling hier in de lus. Ze mochten niet eens naar buiten dankzij die stomme hulsels die blijkbaar ‘gevaarlijk’ waren. ”Missouri,” antwoordde Jimmy. ”The state literally named after misery because of how sad it is.” Die staat was waarschijnlijk nog slechter af zonder Jimmy en Cyrek om het tot leven te wekken. Nee, het was niets bijzonders. ”I would have loved to trade places with you anyday.”

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

Bij het grapje van Jimmy moest Blair eventjes lachen en schudde haar hoofd. “Life must have been a misery back then, so it only gets better, right?” Blair rommelde nog wat in haar tas, toen Jimmy zei dat hij wel met haar had willen raden. Nonchalant haalde Blair haar schouders op. “You know, it’s a great city. But I guess when you live there, you get used to it and don’t see the particularities anymore.” Daar kwam ook nog eens bij dat haar moeder nog in New York City zat, waardoor de stad voor haar al bijna halveerde in aantrekkelijkheid, maar dat vond ze niet nodig om aan Jimmy te melden. Ze kon niet vinden wat ze zocht in haar tasje, en tot overmaat van ramp viel haar tas, en dus ook de gehele inhoud, van haar schoot af en rolde het over de grond. Een deodorantflesje, haar telefoon, een flesje parfum, alles rolde over de grond. Maar wat misschien nog wel het ergste was, was dat het zakje mdma, dat ze had meegesmokkeld en via mind control mee had gekregen door de douane, ook richting de bank was gevlogen. Vliegensvlug gleed ze op haar knieën en met lichte rode wangen pakte ze het zakje met doorzichtige kristallen en deed ze het gauw in haar broekzak. “I’m so clumsy, I guess” mompelde ze, terwijl ze haar spulletjes in haar canvas tasje deed.

Hij glimlachte bij de opmerking van Blair dat het leven alleen maar beter kon worden hier. Jimmy’s ouders hadden hem hierheen gestuurd voor discipline, en omdat ze gewoon niet meer met hem om konden gaan. Dus eigenlijk moest het hier nog erger worden. Maar... voor Jimmy leek het in iedergeval niet dat het zo zou worden. ”Well, that makes sense I guess,” zei Jimmy schouderophalend nadat ze aan had gegeven dat ze er aan gewend geraakt was. Het maakte niet uit hoe goed of slecht iets was, uiteindelijk wende je eraan, want zo was de mens nou eenmaal. Hij keek op naar de spullen die ineens over de grond rolden, maar zijn ogen werder groter toen ze op de bekende kristallen vielen. No way! ”Holy shit, how did you get that past security?” Hij lette nu voor één keer op dat hij niet te luid sprak. De laatste keer dat Jimmy iets gebruikt had dat geen alcohol was was op het schoolfeest geweest, wat nu al weer te lang geleden was. Met geluk zou ze willen delen.

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

Ze was ook zo’n kluns – helaas was Blair nog niet zo goed in het organiseren van haar spullen en had ze het zakje mdma van haar laatste feestje in New York in haar canvas tas laten zitten. Het was niet slim, maar hé, ze was zestien en dan was het de tijd om domme beslissingen te maken, right? Gauw had ze het zakje mdma teruggestopt in haar broekzak, maar Jimmy had het al gezien. Zijn toon veranderde meteen toen hij de drugs had gespot en een samenzweerderig lachje verscheen even op het gezicht van Jimmy. Ze had de keuze gemaakt dat hij er misschien wel open voor stond, en als dat niet zo was, well, dan was dit misschien haar laatste avond hier. “I used my pecularity on the security guard – I can temporary control minds, so he basically allowed me to pass through the gate with it inside my bag.” Zachtjes grinnikte Blair weer eventjes, nadat ze haar spullen terug in haar tas had gedaan en weer op de stoel was gaan zitten. “So, what are you going to do now? Are you going to tell the big bosses of this house?” Als dat zo was, kon ze beter maar misschien niet eens uitpakken.

Mind control? Dit meisje werd met de seconde steeds beter. Daar had hij een miljoen vragen over, maar hij wilde graag bij het onderwerp drugs blijven voor nu. Het klonk nu zelfs logischer, want ze had het spul niet eens kunnen verbergen voor hem, dus laat staan door een vliegveld. Hij schudde onmiddelijk zijn hoofd toen ze vroeg of ze hem aan ging geven. ”No, of course not,” zei hij en grijnsde. ”Why would I turn in someone for knowing how to party?” Drugs had hij niet per sé nodig om te feesten, maar ze maakten het wel veel leuker. ”Unless, of course, you don’t wanna share with me...?” Hij meende het niet, zelfs als ze niet ging delen met hem zou hij haar er niet bij lappen. Dat zou hem hypocriet maken en in dat soort drama had hij geen zin. Maar hij hoopte wel dat ze met hem ging delen.

I don't need no one screwin' up my fun

Over the counter, fill that prescription

Het was best een slimme actie geweest. Blair had pas in de rij ontdekt dat er drugs in haar tas hadden gezeten en ze moest heel snel beslissen wat ze moest doen. De keuze om haar bijzonderheid te gebruiken was snel gemaakt. Nu kon ze het een aantal dagen niet doen, het kostte veel mentale kracht voor haar. Jimmy vertelde dat hij haar niet zo aangeven en daar knikte Blair dankbaar voor. Ze vond deze gast steeds aardiger. Samenzweerderig grijnsde Blair naar de jongen. “Well...you are kind of my welcome committee and as an act of my appreciation, we could share this.” Blair klonk het geweldig in haar oren: wat een geweldige manier om haar aankomst in de lus te vieren. Blair boog iets naar voren, toen ze zei: “But not here. Is there a place we can go to do this?” Het zou nogal naar zijn als hun feestje verstoord werd.