Bull's Eye [& Ethan]

Het was nu een dag of twee geleden sinds Rex de lus was binnengegaan, dus hij vond dat het wel eens tijd werd om het gebouw wat te verkennen. De begane grond en de bovenste verdieping had hij ondertussen al wel gezien, maar de eerste verdieping was nog nieuw voor hem, al was hij er natuurlijk wel langs gekomen wanneer hij naar zijn kamer ging. Toen hij eenmaal op deze verdieping was aangekomen, bleef hij even stilstaan. Hij wist wel dat hier vooral ontspannende dingen te doen waren, maar nu moest hij even een keuze maken. In de cinema was er momenteel niets te doen, dus wilde hij naar de bibliotheek, of naar de speelkamer?

Tja, boeken had hij al zo vaak gezien in zijn leven en hij was wel toe aan iets actievers dan lezen, dus het werd de speelkamer. Hij stapte de ruimte binnen, waarbij de biljarttafel hem meteen opviel. Ergens was Rex geneigd om het eens uit te proberen, maar aangezien hij alleen maar wist dat de ballen in de gaten moesten belanden, besloot hij om daar voorlopig nog niet aan te beginnen. Hij zette een aantal stappen naar voren, waarbij hij onder andere een schaakspel op een tafeltje en een tafelvoetbaltafel zag staan. Allebei spellen die hij niet in zijn eentje zou kunnen spelen. Aangezien hij op dit moment de enige leek te zijn die hier aanwezig was, keek hij maar even verder om te zien of er nog wat te vinden was. Dit keer was het de muur die zijn aandacht trok: er hing een dartbord. Eigenlijk was dat ook iets wat beter met meerdere mensen gespeeld kon worden, maar tegelijkertijd was dit ook een mooie gelegenheid om wat met zijn bijzonderheid te oefenen…

Proberen kon geen kwaad, toch? Rex tilde het bakje met dartpijlen op met behulp van zijn gave en zette het naast zich neer, waarna hij één van de pijlen eruit liet zweven. Hij ging op een gepaste afstand staan en probeerde in te schatten hoe hij de pijl moest gooien. Hij concentreerde zich een aantal tellen lang op de bull’s eye en met een enkele handbeweging schoot hij de dartpijl erop af.




& Ethan
OOC: Raakte Rex de bull’s eye? We zien het na de reclame (In other words, mij maakt het niet uit of hij het dartbord raakt of er een halve meter naast zit, dus beslis jij maar als je wil ^^ )

Zodra hij de pijl had geworpen, besefte Rex dat de pijl de afstand naar het bord niet zou halen. Hij had er niet genoeg kracht achter gezet en de pijl zou op de grond vallen. Tenminste, dat dacht hij, want de pijl maakte plotseling een grote boog waardoor hij in de Triple Ring terechtkwam. Wacht… wat? Natuurlijk was Rex blij dat die eerste pijl zo netjes op het bord terecht was gekomen, maar die boog leek wel heel erg tegen de fysische wetten in te gaan. Rex had zijn gave niet gebruikt na die eerste worp, dus zou dat betekenen dat dit een wel heel bijzondere pijl was óf dat iemand anders hem een handje had geholpen. Hij draaide zich om en keek ietwat verrast naar de jongen die een aantal meter bij hem vandaan stond. Een dartpijl die vanzelf van richting veranderde en een jongen die de ruimte binnen was gekomen terwijl Rex met het darten bezig was… dat was wel heel erg toevallig. “Had… had jij die pijl van richting laten veranderen?” vroeg hij wat aarzelend aan de nieuweling. Pas nu hij dat zei besefte Rex dat als de jongen de pijl inderdaad vanaf een afstand had bewogen, ze allebei dezelfde bijzonderheid hadden. Ergens gaf dat idee hem hoop, maar hij besloot om er verder even niets over te zeggen voordat zijn eerste vraag was beantwoord. Voor hetzelfde geld was het allemaal toch maar een stom toeval geweest.

Ethan genoot van de perplexe uitdrukking van de jongen, de grijns was dan ook nog niet van zijn gezicht verdwenen. Hij zag het denkpatroon van de jongen haast van zijn gezicht af druipen en de puzzelstukjes in zijn hoofd in elkaar vallen. 'Had… had jij die pijl van richting laten veranderen?' vroeg hij, wat stamelend en duidelijk nog iets van zijn stuk gebracht. Voordat Ethan had geantwoord, zag hij al dat de jongen dacht dat het haast niet anders kon dan dat Ethan de schuldige was en niet een extreem stomme toevalligheid. Hij was benieuwd of de jongen een soortgelijke bijzonderheid had. De tandwieltjes in zijn hoofd draaide zelfs even overuren en brachten hem bij een pad dat misschien wel heel optimistisch (of hoe je het ook wilde noemen) was; misschien had hij zelfs nog wel familie waar niemand iets van af wist. Het gen had immers zijn ouders overgeslagen, dus een achterneef zou mogelijk kunnen zijn... Hij herpakte zichzelf weer een kwam terug in het realisme van de kamer. Zijn blik gleed kort naar het volop gebruikte speelgoed dat enkele momenten geleden nog in de handen van zijn zusje was gevallen. Hij had Josie, gelukkig. Ethan keek hem aan. 'Schuldig,' bekende hij, terwijl hij zijn handen in zijn rug zette en nog even met zijn hoofd knikkend tevreden zijn werk bestudeerde. 'All those who believe in telekinesis, raise my hand,' zei hij, op een ietwat droge toon, de indruk wekkend dat hij tegen een groot publiek sprak en een show draaide. Hij kon zichzelf maar beter meteen kenbaar maken, als hij wilde weten of de twee een bijzonderheid deelde.

De andere jongen gaf toe dat hij de pijl van richting had laten veranderen, zoals Rex al had vermoed. Iemand anders zou er in deze situatie misschien boos om zijn geworden, maar in dit geval wakkerde het enkel Rex’ nieuwsgierigheid aan. Hij hoefde in ieder geval niet meer te vragen naar de bijzonderheid van de jongen, want 'all those who believe in telekinesis, raise my hand' was al duidelijk genoeg. En wacht eens even… had hij dat goed gehoord? "Raise your hand?" herhaalde Rex. Misschien had de ander zich versproken, maar de kans zat er dik in dat hij precies bedoelde wat hij zei. Er verscheen iets van een grijns op het gezicht van Rex, waarna hij een blik wierp naar waar de handen van de ander zich nu moesten bevinden. De jongen had zijn handen in zijn rug gezet, maar Rex was niet ervaren genoeg om een voorwerp te verplaatsen dat hij niet kon zien. Ach, een arm zou nu vast wel voldoende zijn. "Don’t mind if I do." Met een subtiele beweging van zijn eigen hand "pakte" Rex de rechteronderarm van de andere jongen vast. Hij keek geconcentreerd naar de arm en probeerde deze voorzichtig een stukje naar opzij te bewegen, erop lettend dat hij geen schokkende bewegingen maakte.




OOC: Ik ga er even vanuit dat dit niet helemaal onder godmode valt :'D

De jongen reageerde kalmpjes op Ethans confessie. Dat kon hij wel op prijs stellen, hij had absoluut geen zin in drama en was daar daarbij ook veel te laconiek voor. Zijn tweede opmerking leek de jongen met meer vragen achter te laten. 'Raise your hand?' hernam hij, vragend. Ja precies, dat had Ethan bedoeld. Toen ook de ander dit doorkreeg, verscheen een grijns op zijn gezicht. Om de uitdaging nog wat te vergroten, stak hij zijn handen achter zijn rug zodat de jongen zijn kleine project niet zou kunnen zien, want hij had zo'n vermoedde dat de jongen het door begon te krijgen. 'Don’t mind if I do,' nam de jongen de uitdaging gretig aan. Ethan bekeek de handgebaren van de jongen tegenover hem. Even was hij lichtelijk van zijn stuk gebracht. Het was alsof hij in een spiegel keek. Alle bewegingen die de jongen maakte, leken een kwestie van ingebouwde genen, niet iets wat hij zichzelf in de loop der jaren had aangeleerd. Even stond hij te perplex om door te hebben wat de jongen ook alweer aan het doen was, en daarmee ook om zich tegen de kracht die zijn arm naar voren duwde te verzetten. Gewillig liet hij zijn hand dus maar omhoog komen, en Ethans blik verschoof van de jongen zijn geconcentreerde gezicht naar zijn eigen, inmiddels opgestoken hand. Hij strekte zijn vingers en keek ernaar, wat ongelovig. Zo voelde het dus, alsof kleine naaldjes zich in de zijkanten van zijn hand staken, alsof zijn hand langzaam zou verlammen als hij zich niet zou verzetten. Hij had niet gedacht dat hij het ooit mee zou maken. Toen hij klaar was met dit feit bewonderen, verscheen diezelfde, voldane grijns weer op zijn gezicht. 'Nice,' complimenteerde hij de jongen. Hij zette enkele passen dichter naar hem toe, om met zijn andere, nog langs zijn lichaam hangende hand langzaam ook de hand van zijn 'medespeler' op te tillen. Het ging makkelijk, hij hield zijn armen immers nog in de lucht van het omhoog houden van Ethans hand. Vervolgens strekte hij zijn arm, zijn vingers gestrekt en zette wat kracht achter zijn beweging, zodat de handen elkaar raakte in een wat wel de meest epische high five allertijde moest zijn geweest, dacht hij zo. 'Telekinese dus?' concludeerde hij, nog altijd grijnzend. Omdat hun handen toch al dichtbij elkaar waren, besloot hij het ook maar formeel te doen. Hij draaide zijn hand en stak deze uit. 'Ethan,' stelde hij zichzelf kort voor. 'Mills.'
Same here (a)

Het was te zien aan de andere jongen dat dit precies was wat hij had bedoeld, maar tegelijkertijd leek hij er ook verbaasd om te zijn. Ondanks dat complimenteerde hij Rex, die ondertussen de hand niet meer verder bewoog. Hij had deze nog wel "vast", want hij had het vermoeden dat dit nog niet helemaal voorbij was. De andere jongen kwam wat dichterbij en tot Rex’ verbazing maakte hij exact dezelfde handbewegingen als hij had gedaan, waardoor zijn eigen hand nu werd opgetild. Hoewel Rex al wel had gedacht dat de ander dezelfde bijzonderheid had, voelde dit toch anders dan hij had verwacht. Hij had vroeger weleens voor de spiegel geoefend met telekinese en de handbewegingen van de ander deden hem daar enorm veel aan denken. Dit was wel de eerste keer dat er telekinese op hem werd gebruikt – het voelde een beetje alsof zijn omhooggaande hand in slaap begon te vallen. Dus zo voelde dat. Rex keek van zijn beïnvloede hand naar de hand van de ander die hij nog vast had. Haast uit automatisme om het spiegelbeeld te volgen zorgde Rex ervoor dat de hand van de ander tegenover de zijne zat. Rex merkte dat zijn hand in een plotselinge beweging naar voren werd geduwd en een fractie van een seconde later deed hij hetzelfde met de hand van de andere jongen, nog net op tijd beseffend wat de bedoeling was. De handpalmen raakten elkaar en zorgden zo voor een wel heel bijzondere high five. Rex kon het niet laten om even te lachen en hij liet de hand van de ander weer los. De jongen sprak zijn vermoeden uit dat het hier om telekinese ging en Rex knikte bevestigend. "Goed geraden." De ander draaide zijn hand en stak deze uit, waarbij hij zichzelf voorstelde als Ethan Mills. Mills? Die naam kwam Rex wel heel erg bekend voor, maar hij wist niet waar hij het van herkende. Hij liet dat detail maar even zijn voor wat het was en stak vervolgens zijn hand uit om die van Ethan te schudden. "Rex Lichtenberg, aangenaam."

Nadat de twee elkaars handen hadden geschud en Rex zichzelf had voorgesteld, was het de beurt aan Ethan om verbaasd te kijken. Aangezien het geven van handen een doodnormale begroeting was, gokte Rex erop dat de ander zijn naam ook had herkend. In stilte groef hij weer in zijn geheugen. Mills, Mills… Hij moest toch op de één of andere manier die naam al kennen? Lang voordat hij zelf op een antwoord kon komen, leek Ethan het al te hebben uitgevogeld. Rex zag de gezichtsuitdrukking van Ethan van verbaasd naar nieuwsgierig veranderen toen hij vroeg of Rex ooit van Moslow had gehoord. "Moslow?" herhaalde hij verrast. Daar was een naam die hij wél meteen kon plaatsen. "Dat is de achternaam van mijn oma." Nu hij er zo over nadacht, kon hij zich inderdaad herinneren dat zijn grootmoeder niet van Zwitserse oorsprong was, maar hij had nooit de kans gekregen om met haar daarover te praten. Hij had zo veel kunnen leren over zijn afkomst en zijn gave… Wacht. Wacht eens even. Afkomst waar hij niet veel van kende, een naam die hem wel heel erg bekend voorkwam, overeenkomende bijzonderheden… Was dit nog wel toeval te noemen? "...Zit er soms ook een Moslow in jouw familie?" vroeg hij wat aarzelend, maar brandend van nieuwsgierigheid. Hij durfde het haast niet te geloven, maar het begon erop te lijken dat hij hier, in Inndyr, een familielid had gevonden.