Room 312 - Ethan & Melvin

Het was 3 uur 's nachts en voor de zoveelste keer was hij van het dak gerold. Gelukkig was hij wel opgevangen door een paar takken, maar de val kon hij niet vermijden... Als hij niet beter had geweten dacht ie dat ie alles had gebroken, maar dat was onmogelijk... Toch? Dus zuchtend was hij dan toch naar de kamer getrokken. Hij wist dat hij een kamergenoot had en dat had hem enkel nog meer afgeschrokken om op het dak te slapen. Nja, het was eigenlijk door dat jochie Finn dat hij op het dak sliep, maar hij was ergens beter gezet op hoge plaatsen dan... de grond. Daarom opende hij de kamerdeur stilletjes en keek hij even rond. Er stond een bed voor hem.... Maar hij wilde niet slapen in een bed. Daarom kantelde hij zijn kopje wat en keek hij naar de kast en toen het raam... en terug naar de kast. Zou hij hier ergens een hangmat kunnen hangen? Want dat leek hem een ideale slaapplek. Even keek de jongen om... Zou die knul nog liggen slapen? Oh well... Hij wandelde naar zijn bed, pakte de zijkant vast en begon eraan te trekken, wat een vrij onaangenaam sleep geluid maakte... Maar hey... Als hij ergens ging slapen op de grond dan was het naast het open raam...

-Ethan

Hij was veilig hier, zo moest hij het bekijken. Met die gedachten was hij zijn eerste dag hier doorgekomen. Het was laat -zo'n één uur 's nachts gokte hij- terwijl Ethan met sloffende passen de overloop afliep. Met zo laat naar zijn kamer gaan hoopte hij te bereiken dat zijn kamergenoot, die hij nog niet ontmoet had, al sliep, zodat hij niet nog eens een confrontatie aan hoefde te gaan van mensen ontmoeten die hij eigenlijk niet wilde ontmoeten. Hij wist welk kamernummer hij had, maar om de een of andere reden waren alle lichten gedimd. Ethan haalde zijn schouders op, dat was vast met een goede rede. Even staakte hij zijn pas, terwijl hij zijn gedachte fixeerde op de mobiele telefoon, die in zijn broekzak zat. Het was hem inmiddels een koud kunstje, zijn bijzonderheid beheersen, al helemaal na wat zijn opa hem had geleerd. Het duurde hem dan ook niet lang om de telefoon met zijn gedachten uit zijn zak, naar zijn hand te verplaatsen, compleet met zaklampfunctie aan. Een grijns gleed over zijn lippen. Waarom saai doen als het ook gaaf kon? Zijn telefoon was overigens totaal losgeslagen bij zijn aankomst in de tijdslus; het ding had geen bereik meer, zijn contacten waren gewist en volgens zijn telefoon was het permanent 00.00 uur. Iphone's functioneerde blijkbaar niet binnen lussen, dat had hij maar weer bewezen. Fijn, dat zijn komst bovenop alles ook nog eens het space grey 6s-model door zijn neus had geboord. Hij slaakte een geïrriteerde zucht. Gelukkig kwam het ding nu nog van pas, en misschien wist hij er nog wel iets leuks mee uit te halen ooit. De kleine lichtbundel viel op een klein, goud, nummerplaatje. Eindelijk, kamer 312. Het licht van zijn telefoon werd gedoofd en zachtjes legde hij zijn hand op de klink. Schuchter keek hij rond, waarna hij zijn voorhoofd in een frons trok. Er was niemand. De kamer was leeg, en de gordijnen wapperde zachtjes in de geopende ramen. Wederom trok hij zijn schouders op. Zonder vragen te stellen over de situatie, trapte hij zijn schoenen uit, en liep regelrecht naar het bed dat het meest links in de kamer stond. Een kans om comfortabel te gaan liggen gaf zijn vermoeidheid hem niet; Ethan viel direct in slaap.

Hij had het gevoel dat hij twee seconden zijn ogen had dichtgedaan toen de schrik van een onverwacht geluid hem direct rechtovereind deed schieten. Hij trok zijn knieën op en klikte razendsnel het lampje naast zijn bed aan. Toen hij eenmaal zijn hoofd scherp in de richting van het geluid had gedraaid, zag hij een gestalten staan, bezig met het verschuiven van zijn bed. Hij was nog te slaperig om er iets achter te zoeken, en kon enkel uitbrengen; 'Wat dóe je?' Terwijl zijn ogen aan het donker wende, drukte hij zijn rug tegen de muur om wat rechter op te zitten. Hij nam aan dat deze persoon zijn gevreesde kamergenoot was, maar zeker weten deed hij het eigenlijk niet. Als hij niet zo moe was geweest, had de bedsleper beslist een argwanende blik toegespeeld gekregen.

Het licht knipte spontaan aan en als hij niet zo slaperig was geweest door de weinige slaap was hij door het raam gesprongen... maar dat deed hij dus niet. in de plaats daarvan keek hij verward op. Hij had zelf een paar slapeloze nachten achter de rug, buiten slapen was koud. Ah... Het was maar zijn kamergenoot. De ander ging rechtop zitten en Mel draaide zich gewoon terug naar het bed om deze verder te duwen, verder naar het raam toe. 'Wat dóe je?' Klonk er en even stopte de bruinharige weer even. "Bed verplaatsen..." murmelde hij tussen zijn tanden door waarna hij even zijn rug rechte. Hij had uiteraard geen shirt aan... Dacht men echt dat hij zou slapen met iets om zijn rug...? nee... Uh... "Tenzij ik een hangmat mag ophangen," hij kon hem paranoïde of wat dan ook noemen, hij wilde slapen zoals hij wilde.

Inmiddels waren zijn ogen wat meer aan het felle licht gewend, en kon hij zien hoe de jongen die hem bruut uit zijn slaap had gerukt bruinharig was en daarbij schaars gekleed. Even trok Ethan lichtjes een bovenlip op. Moest hij nu weer ingedeeld worden met het soort volk dat zijn sixpack niet gewoon voor zichzelf kon houden? De jongen keek verward op. Zijn gezichtsuitdrukking leek haast te projecteren hoe Ethan zich voelde. Hij had gehoopt dat zijn kamergenoot de hint wel had begrepen en het bed zou laten voor wat het was. In plaats daar van draaide hij zich weer terug en ging door met waar hij mee bezig was geweest. 'Bed verplaatsen,' staakte hij zijn werkzaamheden even om antwoord te geven op de eerder gestelde vraag, al moest Ethan oprecht moeite doen zijn gemompel te verstaan. 'No shit...' mompelde hij binnensmonds en sarcastisch terwijl hij over zijn gezicht wreef. 'Tenzij ik een hangmat mag ophangen'. Deze naar zijn weten volledig willekeurige informatie deed hem ernstige rimpels in zijn voorhoofd trekken. 'Een hangmat, wat?' wist hij uit te brengen. Had die jongen geen tijdsbesef of was hij gewoon volledig asociaal? Hij zuchtte geërgerd. Hij had hier geen zin in. Hij wilde enkel slapen. Het maakte niet uit met wat voor gek hij op de kamer zou komen, maar als dit iedere nacht zo ging, vroeg hij liever aan Louise of ze hem op de kamer wilde zetten bij iemand die tenminste sliép. Of wat dan ook, als het maar in stilte gebeurde. Deze dag had hem gesloopt, en dit kon hij er niet bij hebben. 'Gast, kan dit niet morgenochtend? Of het maakte me niet uit, een ander tijdstip wat wel degelijk is?' Ieder woord droop van irritatie en Ethan trok de dekens op tot zijn kin om zijn rug weer in het matras te drukken en zijn ogen te sluiten. In een soort laatste, hulpeloze poging.

Hij was druk in de weer met het bed te verplaatsen, niet van plan te slapen in een hoekje van de kamer. Hij wilde hoog slapen en dan kon niet zo te zien, dus hij wilde bij het raam... En als zijn kamergenoot dat niet snapte moest hij maar op de gang slapen ofzo... Of hij moest maar eens het dak proberen. Eens zien hoe leuk hij het vond enkele verdiepingen naar beneden te vallen... Voordat je val werd gebroken door wat takken en uiteindelijk de grond. Ugh... 'Een hangmat, wat?' Ja, wat was er nu zou moeilijk aan? Was hij achterlijk ofzo... Of wat dan...? "Ja... Ik ben niet van plan dicht bij de grond te slapen ofzo," zei hij zacht mompelend. Hij was gewoon ergens te paranoïde om dat te doen. En als dat nog niet duidelijk was, dan tja, pech gehad. 'Gast, kan dit niet morgenochtend? Of het maakte me niet uit, een ander tijdstip wat wel degelijk is?' Klonk er en hij stak even een hand op. "Wacht ff, bijna klaar," zei hij even waarna hij het bed nog even wat verplaatste en toen erop ging zitten met een zucht. Het stond nu netjes onder het raam en hij draaide zich naar het ding om het wagenwijd open te zetten. "Ik neem geen risico's met dat joch," mompelde hij even geïrriteerd, meer tegen zichzelf dan tegen de ander.

Wederom vlogen zijn ogen open, toen datzelfde tergende geluid gewoon weer als ongehinderd zijn weg door Ethans trommelvlies vervolgde. Zachtjes gromde hij en draaide zich weer om naar zijn kamergenoot om een geïrriteerde jongen aan te treffen. Wat, was hij geërgerd dat Ethan niet snapte waarom hij in het holst van de nacht zijn godvergeten bed naar het raam aan het schuiven was? Nee, natuurlijk. Als hij niet zoveel moeite had moeten doen om zijn ogen open te houden, had hij er waarschijnlijk uitbundig mee gerold. Zijn nachtelijke overactieve kamergenoot had aangeven 'niet van plan te zijn dichtbij de grond te slapen of zo', wat Ethans voorhoofdrimpels enkel dieper deden worden. Hij stak een hand op. 'Wacht ff, bijna klaar.' Eindelijk hield hij zich aan zijn belofte, en met een laatste, krassend geluid, volgde een gekraak van de springveren van het bed. De jongen was er zuchtend op gaan zitten. Vervolgens zette hij het raam gapend open. Hij mompelde iets haast onverstaanbaars. 'Ik neem geen risico's met dat joch.' Ethan duwde zich op met een elleboog, nu meer nieuwsgierig dan gefrustreerd. 'Ik weet niet of je daarmee mij bedoelt of de longontsteking die je zo gaat oplopen, maar ik kan je verzekeren dat je het om beiden gewoon kan laten je bed te verplaatsen in het holst van de nacht.' Zijn woordkeus maakte dat het sarcastisch klonk, maar zijn toon was nu redelijk neutraal. 'Volgende keer als je plant je bed als een takelwagen weg te slepen, maak me dan meteen maar even wakker, dan doe ik het voor je.' Tussen zijn woorden door had hij onbewust het horloge dat hij op zijn nachtkastje had liggen met zijn telekinese opgetild en in de lucht laten zweven. Niet om op te scheppen of zo, het gebeurde gewoon. Zijn blik was wat afwezig op het horloge gericht, terwijl een rilling over zijn rug rolde. God, had hij eindelijk zijn bed op de juiste plaats, moest Ethan die vreselijke kou gaan doorstaan.

Een bed lag heerlijk, een miljoen keer beter dan een dak ofzo... Hij zuchtte dan ook even zachtjes en kon het niet laten een lichte glimlach op zijn gezicht te halen, ondanks dat hij er immens moe uitzag. Hij kon wel leven met de koude, maar niet met het idee dat hij ergens opgesloten zat. Dat was nu eenmaal hoe hij was... 'Ik weet niet of je daarmee mij bedoelt of de longontsteking die je zo gaat oplopen, maar ik kan je verzekeren dat je het om beiden gewoon kan laten je bed te verplaatsen in het holst van de nacht.' Hij keek even op en haalde diep adem om even zachtjes te zuchten, opnieuw. Natuurlijk wist deze gast niet over wie hij het in hemelsnaam had. Maar goed... Hij kon het ergens toch wel begrijpen niet? Het kind had hem zoveel angst aangejaagd dat hij gewoon uit de kast was gerend. Daarbij was hij gewoon naakt geworden om gewoon te winnen van een of ander spelletje... Even serieus maar dat was een beetje té ver als je het aan hem vroeg. 'Volgende keer als je plant je bed als een takelwagen weg te slepen, maak me dan meteen maar even wakker, dan doe ik het voor je.' Hij knipperde even en keek neutraal naar de horloge die opeens was gaan zweven. Ok. Hij zuchtte nogmaals en liet zijn schouders wat hangen terwijl hij zich wat opkrulde in het bed. "Er is hier zo'n joch en die kan onzichtbaar worden en das gewoon creepy man..." zei hij murmelend, niet echt hun hele relatie geval erbij vermeldende... Het was ook niet noodzakelijk als je het aan hem vroeg, maar de ander was hem wel een logische uitleg verschuldigd. "En net zoals jij je stuff kan laten zweven vind ik het handig dat ik kan gaan vliegen wanneer ik wil, okay..." zei hij met een zucht. Ja, hij was moe, maar nu kon hij dus geen slaap meer vatten. Irritant man...