Just like animals

Bewapend met haar toilettas, begaf ze zich blootvoets over de wat koude, houten vloer op weg naar de badkamers. Om de een of andere reden bevond zich geen spiegel in haar slaapkamer, wat Clarke nogal een primitieve leefwijze vond. Hoe dan ook, het iedere ochtend op en neer lopen was een soort routine geworden en ze vond het niet heel erg meer. In de deuropening rekte ze zich uit en het geluid van een kletterende douche verwelkomde haar. Het geluid van water had Clarke altijd gekalmeerd. Als kind had ze dan ook altijd gedroomd van een groot huis dat ze zou vullen met kinderen, en als kers op de taart een vijver met watervalletje. Zodat ze iedere avond, als de kinderen haar gedurende de dag teveel waren geworden, met een klapstoeltje in de tuin kon gaan zitten, haar ogen zou sluiten en met een glas wijn naar het kletterende water en het stilletjes naast haar komen zitten van haar man zou luisteren. Clarke veegde uit de met stoom beklede spiegel een strook weg met haar handpalm, waarna ze haar eigen spiegelbeeld begroette met een bittere glimlach. Ze wist dat die droom inmiddels aan diggelen lag. Ze kon niemand liefhebben. Het was een harde waarheid, maar ze moest het accepteren. Sommige dagen stak het meer dan anderen. Ze had het gevoel dat vandaag een dag uit de eerste categorie was. Daarbij was het middel waarmee ze die stekende pijn verdreef al bijna weken weggeweest; haar bijzonderheid werkte niet goed op Peculiars. Daarbij stond er een straf op het overtreden van de afspraak tussen haar en mevrouw Bluebonnet, maar ze was inmiddels zo wanhopig dat ze het niet eens erg zou vinden twee maanden lang de afwas te moeten doen. Ze had zojuist het laatste laagje make-up aangebracht, wat haar gezicht naturel maakte, met een laagje mascara en matte lippenstift, toen het geluid van de douche stopte en een van de hokjes open zwaaide. Clarke schonk er verder niet veel aandacht aan en bracht met een hand haar haar nog eventjes in model -niet dat het meewerkte. Toen ze hiermee klaar was, greep ze haar toilettas beet en keek om om haar blik te laten vallen op de persoon die zojuist de douche uit was gestapt. Holy fuck. De meeste mensen werden misschien direct naar zijn rood gloeiende ogen getrokken, maar die merkte Clarke pas later op. Eerst deed ze iets anders. 'Goedemorgen...' zei ze zacht, het woord uitrekkend zodat iedere lettergreep hoorbaar was, een verleidelijke ondertoon in haar stem, terwijl ze haar amandelvormige ogen over zijn halfontblote lichaam liet glijden. Clarke beet hard op haar lip en sloot eventjes haar ogen. God. Waarom moest het lot haar zo tarten?

Toen ze haar ogen weer had opgericht, had de jongen (de man!) zijn blik naar haar stemgeluid gedraaid. Ze maakten nu volledig oogcontact. Ook hij bekeek haar, door zijn ogen langzaam over haar hele lichaam te laten glijden. Normaal zou ze hebben genoten van elke vorm van dit soort contact, maar nu liet het haar lichtjes ongemakkelijk voelen. En dat frustreerde haar tot op het bot. Hij zette zelfs een aantal passen in haar richting, en hoewel Clarke stevig bleef staan waar ze stond, bewogen haar vingers zich bijna zenuwachtig over elkaar. Hij glimlacht en beantwoordde haar eerdere woorden. Goedemorgen. Het klonk alles behalve nonchalant in deze context. Voor ze het wist lag haar kin in zijn handpalm en rilde ze van het genot van de aanraking. Even sloot ze haar ogen en onderdrukte de neiging om te verzuchten van verlangen toen zijn duim langzaam over haar lippen gleed. Fuck. Wat was dit voor test? Haar blik stond fel toen ze haar ogen weer op de zijne liet vallen. Dit keer was het enkel geen afstandelijke blik, maar een blik vol passievolle goedkeuring. Ze wist dat er nog maar een zetje nodig was. Hoewel hij een Peculiar was, en Clarke geen idee had van zijn gave, was het duidelijk dat hij in ieder geval welwillend was tot het doel wat Clarke voor ogen had. Ze had het idee dat het enige wat er nog voor nodig was om hem uit zijn handdoek te hijsen haar aanraking nodig was. Ze stond op het punt haar hand op de zijne te leggen, toen zijn hand van haar gezicht gleed om de handdoek steviger vast te maken. Clarke vloekte inwendig. So close. Zijn druipende huid maakte haar haast gek, maar het kostte haar ontzettend veel moeite om haar blik van de handdoek af te scheuren. Toen ze dat eindelijk deed, haalde ze trillend adem, en vroeg ademloos; 'Fijne douche?' Echt. Als hij haar nog eens aan zou raken, zou ze toeslaan.