Clarke Guerra

a l g e m e e n

Leeftijd: 25
Uiterlijke leeftijd: 19
Ouders: Sofia Degiro + Roberto Guerra
Broers/zussen: Benigno Guerra
Geboorteplaats: Caguas, Peurto Rico

b i j z o n d e r h e i d

[Descendant of Aphrodite]
⇻ Amokinesis (former!) ⇺ Clarke's aanraking alleen is genoeg om bij het andere individu seksuele verlangens naar haar te ontlokken. Hoewel het een gave is die haar soms in de weg staat, heeft ze redelijk geleerd ermee te kunnen omgaan. Haar gave werkt zwakker op Peculiars. Meestal weten haar 'slachtoffers' niets meer vanaf het moment dat ze haar hebben aangeraakt en zichzelf niet meer waren buiten verlangen, maar ook Peculiars vormen hier een uitzondering op de regel. Zij zijn zich vaak nog wel enigszins bewust van wat ze doen. Een keerzijde van haar bijzonderheid is dat deze een duister randje kent zodra er echte gevoelens bij komen kijken. Als ze heftige gevoelens ontwikkelt voor haar 'lustobject', verandert haar aanraking in een soort inverse, en kan haar aanraking dodelijk zijn. Door de overdosis aan chemicaliën die haar gaven uitschakelden, bezit ze deze gave nu niet meer!
⇻ Hydrokinesis ⇺ Van haar verre familielid Adore heeft Clarke in de lus geleerd dat ze ook water kan besturen. Iedere afstammeling van Aphrodite bezit over deze kwaliteit. Deze bijzonderheid is voor haar echter nogal gelimiteerd omdat ze het ten eerste nog niet goed onder de knie heeft en ten tweede alleen maar bestaand water kan besturen dat zich in vloeibare staat bevindt. Ze kan dus geen water maken of ijs besturen.

[Colour Saturation Manipulation]
Clarke realiseerde zich na de overdosis dat ze continu de kleuren bleef zien die men tijdens een trip ook zou waarnemen. Dit bleek niet slechts een vervelende bijwerking te zijn, maar een hele nieuwe gave. Ze kan namelijk de intensiteit en verzadigdheid van kleuren van zowel objecten als de natuur aanpassen.
In volle potentie zou ze met deze gave ultraviolet- en infraroodlicht zien en ook voor andere zichtbaar maken. Ze zou ook de intensiteit van een kleur zo heftig op kunnen schroeven dat ze een ander kan verblinden.

u i t e r l i j k

Face claim: Ashley Moore

Omschrijving uiterlijk: Clarke heeft een afgetraind lichaam, is behoorlijk lang en over haar rondingen mag ze niet klagen. Ze heeft zowel volle lippen als een volle bos kroeshaar, aan haar Puerto Ricaanse afkomst te danken. Haar huid is donker, maar haar gezicht wordt wel getekend door sproeten. Je ziet haar vaak met lange nagels -al dan niet nep-. Ze neemt nooit echt de moeite haar haar in het gareel te houden en laat het dan ook vaker de vrije loop dan dat ze het vast draagt. Over het algemeen kleedt ze zich zowel chique als basic, maar altijd zwart en wit en altijd een klein tikkeltje uitdagend.

i n n e r l i j k

Karakter: Clarke wordt door anderen vaak omgeschreven als een sluw meisje. Dit komt omdat ze precies weet hoe ze mensen om haar vinger moet winden en kan manipuleren. Ondanks dat ze hier dankbaar gebruik van maakt, en haar gave zo vaak als mogelijk is inzet, zou Clarke zichzelf niet omschrijven als iemand zonder eigenwaarde. Ze kent zichzelf juist heel goed, en weet dat ze de seksuele handelingen nodig heeft om zich geliefd te voelen, al is het niet gemeend. Het maakt haar sterk maar tegelijk ook emotioneel erg kwetsbaar. Om dit feit te verbergen zal ze meestal een redelijk defensieve houding aannemen tegenover anderen. Ze is rechtdoorzee, duidelijk en vertoont weinig empathie. Niet dat ze zich niet kan inleven, door haar gave kan ze dit juist meer, maar om anderen te laten geloven dat ze wat kouder is dan ze in werkelijkheid is. Clarke haat het om zich kwetsbaar en klein te voelen en doet dit gevoel meestal teniet door middel van seks en zo nu en dan drank. Clarke voelt zich eigenlijk redelijk gebroken, maar zal dit nooit aan iemand laten merken.

Sterke punten: | Doorzetten | Manipuleren | Zelfkennis |
Zwakke punten: | Oprechtheid | Tonen van empathie | Toelaten van anderen |

g e s c h i e d e n i s

Geboren in Puerto Rico, in een met een oudere broer, een typisch Peurto Ricaanse huisvrouw en een succesvolle zakenman van Afrikaans-Amerikaanse afkomst, had Clarke een gelukkige jeugd. Natuurlijk kreeg ze zo nu en dan een corrigerende tik van haar moeder, maar dat was een volledig normaal cultuurelement in haar omgeving. Niemand zocht wat achter haar blauwe plekken. Haar vader was vaak van huis, om hen financieel te onderhouden. Zij zagen eigenlijk vrij weinig van zijn geld, wat hij in verre landen had vergokt of vergooide aan affaires of drugs. Toch mocht het gezin niet klagen, en waren ze economisch stabieler dan de rest van hun wijk. Dit, en het feit dat Clarke een knap meisje was, resulteerde er al snel in dat ze aandacht kreeg van de wat oudere tieners, die het wel interessant vonden dat haar huis welgeteld twee keer groter was dan de meesten omringende. Clarke ging hier eigenlijk vrij gemakkelijk op in. Hoewel haar broer een groot voorbeeld voor haar was, kon hij de functie die haar vader had moeten vervullen niet uitvoeren, en ze miste een vaderlijk figuur in het gezin.

Toen ze op een middag een van de jongens bij haar had uitgenodigd, zoende hij haar. Het was hierbij gebleven, ware het niet dat Clarke hem had aangeraakt. De jongen leek plotseling gedreven door een soort oerinstinct, een soort psychose waaruit hij onmogelijk kon ontwaken. Het leek of hij een tunnelvisie had, en aan het uiteinde stond maar één ding; Clarke. Het ietwat kwetsbare twaalfjarige meisje kon zich niet verzetten tegen zijn kracht, maar gek genoeg was dat ook niet iets wat ze wilde. Haar broer, beschermend als hij was, werd woest toen hij hen betrapte. De jongen die Clarke zojuist had aangeraakt, werd echter gedreven door iets wat hem niet deed stoppen, en alhoewel haar broer groter was, was de jongen een meedogenloze machine. Clarke wist niet hoe ze het moest stoppen, en keek enkel ademloos toe hoe de twee jongens elkaar te lijf gingen. Ze kon niet zeggen dat Benigno het niet begreep en dat ze het gewild had. Daarvoor stond ze te vast aan de grond genageld. Toen haar moeder terugkeerde naar het huis, was het te laat; de jongen had haar broer vermoord, zijn bezigheden met Clarke afgemaakt en was vertrokken. Clarke kon geen woord uitbrengen en enkel hysterisch huilen. Hij had het niet begrepen... ze had het gewild. De dagen die volgden, werd een onderzoek gestart naar de dood van haar broer. De jongen werd ondervraagd, maar kon zich oprecht niets meer herinneren van die dag. Haar moeder kon niet leven met de wetenschap dat hij zijn verdiende straf niet uit zou zitten en werd compleet gek.

Verschillende instanties zorgden er uiteindelijk voor dat Clarke noodgedwongen met haar vader als voogd zat opgescheept. Er was geen andere keus dan met hem meereizen. Hier gooide Clarke alle remmen los. Net als haar vader dat deed, probeerde ze de pijn te verwerken. Het voorbeeld dat hij had gegeven met het gokken en de duistere kant van het zakenleven, gaf Clarke indirect toestemming om hetzelfde te doen en 's nachts het hotel waar ze dan ook verbleven uit te glippen om het nachtleven op te zoeken. Iedereen die op haar neerkeek vanwege haar leeftijd, ze hoefde hen enkel aan te raken en ze deden alles voor haar. Als ze geen feestende jongeren tegen het lijf liep, waren het collega's van haar vader die ze het bed in werkte, niets was haar te gek. Ze ontdekte hoe ze gebruik moest maken van haar bijzonderheid en schakelde zichzelf compleet uit. Het liet haar voor heel even geliefd voelen, maar zodra het voorbij was, viel ze in een zwart gat.

Na een tijdje op deze manier geleefd te hebben, ontmoette ze in een club in Colombia Morgan. Clarke had ontdekt dat ze met haar bijzonderheid en haar klanten nog wat geld kon verdienen ook, en probeerde Morgan te ronselen. Al snel werd echter duidelijk dat haar gave niet op het meisje werkte. Morgan was ook een bijzondere, die hetzelfde spelletje speelde, alleen dan met drugs in plaats van seks. De twee vonden in elkaar een soort gelijkenis die ze beiden nodig hadden, al was de vriendschap die ontstond niet de meest gezonde. Clarke had genoeg geld bijeen gespaard om op eigen benen te staan en zo kwam het dat Morgan en Clarke in Londen samen kwamen te wonen. Ze gingen door met hun illegale handeltje en kwamen ieder weekend weer thuis met handenvol geld. Alles leek te werken op deze manier en Clarke was op een vreemd soort pijnlijke manier gelukkig. Er was echter één ding dat haar niet lekker zat. Sinds een oude vriend van Morgan, Guy, haar in Engeland was komen opzoeken, begonnen de twee een relatie. Clarke, gedreven door haar verlatingsangsten, kon het niet uitstaan. Daarbij kwam ze tot de conclusie dat ze gevoelens was komen te ontwikkelen voor Morgan. Morgan leek te merken dat er iets aan de hand was en koppelde haar aan een gezamenlijke vriend van haar en Guy. Mason.

Nooit eerder had ze langer dan een nacht met hetzelfde persoon gespendeerd, maar met Mason was het nieuw, en ontzettend fijn en Clarke voelde zich vreselijk gelukkig dat iemand haar echt wílde. Haar vriend keek er echter anders tegenaan. Voor hem was het meer een fling geweest, en na een korte relatie vertrok hij naar het meest noordelijke puntje van Schotland. Het duurde een aantal dagen en honderden overtuigende peptalks van Morgan voordat Clarke zich iets realiseerde; ze wilde de rest van haar leven met Mason doorbrengen. Gedreven door Morgans plan om hem achterna te gaan, vond ze hem uiteindelijk na maanden in Schotland. Het was duidelijk dat hij niet hetzelfde voor haar voelde. Om haar gebroken hart te verzachten, kuste ze hem. Haar aanraking zou vast weer aanwakkeren wat een speciale band zij hadden gehad. In tegendeel, haar aanraking was veranderd, had een soort omgekeerd effect. Mason stierf. En het was haar schuld. Gebroken en in de war en Morgan verantwoordelijk houdend voor zijn dood, weigerde ze terug naar huis te gaan. Ze kende echter wat van de verhaaltjes van haar kamergenote over de zogenaamde 'lussen'... Diezelfde avond nog gebruikte ze haar gave op een Schotse visser, die haar plotseling met plezier naar Oslo zou brengen. In plaats van een dag, duurde de reis er drie. Een hevige storm stak namelijk de kop op, en wonder boven wonder overleefde zij het, om niet in Oslo maar in Inndyr aan te belanden. De vuurtoren met het vreselijk felle licht, dat was wat hen eindelijk land had doen vinden. De visser viel bij aankomst neer, verzwakt en buiten bewustzijn. Clarke zag haar kans schoon en verschool zich in de vuurtoren tegen de storm. Er gebeurde echter iets vreemds; het moment dat ze haar rug tegen de muur had laten zakken en haar hoofd in haar handen had begraven, stopte het tikkende geluid van de regen, het huilen van de wind en het rommelen van de wolken. Verbaasd en uiterst op haar hoede opende Clarke de deur, om in een wel heel andere wereld naar buiten te stappen...