The devil's in town

Nadat Hedwig even de keuken had bestudeerd vroeg ze of maaltijden altijd in groep moest opgegeten worden. ‘Het is niet verplicht om in groep te eten, maar ik denk dat Louise graag heeft dat kleine kinderen,’ , antwoordde Jessica, ‘wat jij niet bent. Kinderen eten in groep zodat Louise hen een beetje in de gaten kan houden,’ Jesse had maar in haar zin gevoegd dat Hedwig geen kind was, want anders zou ze wel eens beledigd kunnen zijn. En Jessica had wel wat de indruk dat ze al wat frustraties had. “En is het toegestaan om zelf in de keuken te eten?’ vroeg Hedwig nog, waarna ze zei ‘Ja hoor! Doe ik ook wel eens als ik geen zin heb om bij de groep te zitten,’ Jessica besloot het feit dat ze dan samen konden eten maar achterwege te laten. ‘Kom! We gaan nu naar de bibliotheek,’ benadrukte ze, waarna ze haar begeleidde via de lange trap naar de grote bibliotheek vol met oude en nieuwe boeken.  

‘Het is niet verplicht om in groep te eten, maar ik denk dat Louise graag heeft dat kleine kinderen, wat jij niet bent.’ vermoeid rolde Hedwig met haar ogen. ‘Kinderen eten in groep zodat Louise hen een beetje in de gaten kan houden’. Wat ze zei was best logisch, zeker met wat zou komen. ‘Ja hoor! Doe ik ook wel eens als ik geen zin heb om bij de groep te zitten,’ Hedwig opende haar mond om te antwoorden, maar Jessica leek een speedmotor ingeslikt te hebben en was al op weg naar de volgende kamer. Hoofdschuddend volgde Hedwig haar. ‘Kom! We gaan nu naar de bibliotheek,’ de woorden deden haar opkijken. Hedwig hield van boeken, zelfs als kind toen deze schaars te vinden waren had ze elke kans gegrepen om te kunnen lezen. Ook kon je aan iemands bibliotheek zien hoe goed geïnformeerd die persoon was. De trap naar omhoog was langer dan je eerst zou denken, maar het duurde niet lang voor Hedwig de geur van oud papier kon ruiken en de bibliotheek door de open deur te zien was. Hedwig ging naar de kant met informatieve boeken toe en liet haar blik over de kaften glijden. Momenteel was er niemand in de ruimte, dus nam ze niet de moeite om zacht te spreken. ”Kom je hier vaak?” vroeg ze zonder op te kijken van de boeken.

Vanaf dat ze in de bibliotheek waren, keek Hedwig naar al de boeken. Aan de manier waarop ze keek naar de boeken was het duidelijk dat ze een boekenliefhebster was. Hedwig ging even naar de informatieve boeken toe en liet haar blik over de boeken glijden. ‘Kom je hier vaak?’ vroeg Hedwig zonder naar Jesse te kijken. ‘Niet echt vaak neen. Ik hou meer van het sporten, buiten zijn enzovoort.’ even hield ze pauze. Ze hield ook van schilderen net zoals haar moeder was ze graag creatief bezig. ‘Ik ga even wat glazen water halen voor ons, dan kan jij rustig rondkijken. Is dat goed?’ zei ze aan Hedwig. Zoals beloofd ging ze haar bijzonderheid niet gebruiken, dus stapte ze op een gewoon tempo naar beneden. Aangekomen in de keuken nam ze 2 glazen en een fles fris water. Zou wou vertrekken, maar bleef toch nog even staan. Ze zette de glazen en de fles op de tafel, nam een fles whisky en goot het in haar glas. Vroeger dronk ze niets anders dan alcohol, het deed haar ook niets waardoor ze liters alcohol kon drinken zonder zat te worden. Genietend van de alcohol in haar lijf keerde ze ontspannen terug naar de bibliotheek. Ze zette de glazen en fles water op een tafeltje waar geen boeken stonden. Ze vulde de glazen met water en gaf een glas aan Hedwig. ‘Hier, wat water.’ Eventjes keek ze weer naar Hedwig, haar mooie groene ogen deden haar denken aan een meisje. Ze schudde verdrietig de gedachte weer van haar af. Jessica liet niet snel haar gevoelens tonen, Hedwig zou vast niet eens opgemerkt hebben dat ze verdrietig is. Niemand merkte dit op, nadat ze haar gevoelens voor iedereen afgesloten had. ‘Hou je van boeken?’ vroeg Jessica, ook al wist ze het antwoord al, het leek haar een goed idee om toch zo een normaal gesprek te starten.  

‘Niet echt vaak neen. Ik hou meer van het sporten, buiten zijn enzovoort.’ Het antwoord leek niet echt belangrijk terwijl Hedwigs ogen over de boeken vlogen. Ze haalde eentje uit de kast, maar werd onderbroken door Jessica. ‘Ik ga even wat glazen water halen voor ons, dan kan jij rustig rondkijken. Is dat goed?’ Hedwig knikte, met het meisje weg zou ze even rust hebben. Hedwig sloeg het boek in haar handen open en las een klein stuk over bijzonderheden voordat ze het boek terug legde. Hier waren niet alleen boeken te vinden die door gewone mensen geschreven waren, maar ook boeken met een bijzondere auteur.

Al had Jessica haar snelheid niet gebruikt, toch kwam ze veel te snel terug naar boven. Hedwig nam haar blik echter van de boeken af en nam het glas water dat Jessica haar gaf aan. Verbazing overtrok haar gezicht toen ze het verdriet van Jessica opmerkte, oud verdriet, iets dat Hedwig al vaker gezien had. ‘Hou je van boeken?’ Jessica leek zich niet te realiseren wat Hedwig opgemerkt had en even dacht Hedwig eraan om het voorval te negeren en mee te gaan in de casual conversatie. Haar nieuwsgierigheid won het echter van die gedachte: “Wat is er mis?” Zich realiserend dat dit niet zo’n duidelijke vraag was begon ze opnieuw: “Waarom keek je net zo verdrietig?”

Het was duidelijk dat meisje had opgemerkt dat Jessica verdrietig was, toen ze vroeg of er iets mis was. Jessica keek even vragend naar Hedwig, waardoor ze haar vraag opnieuw stelde: ‘Waarom keek je net zo verdrietig?’ Normaal zou ze nooit over haar gevoelens praten, maar ze wist ook dat ze niet niets kon zeggen. Hedwig deed haar denken aan haar vriendin, Emma, dat maanden geleden gestorven was. Het meisje had net dezelfde groene ogen als haar. De meiden hadden elkaar leren kennen in een café. Jessica dronk destijds erg veel, ze had na de zoveelste glas alcohol per ongeluk alchohol gemorst op Emma. Zo raakten Jessica en Emma aan de praat en werden ze vriendinnen. Op het einde van de avond was Emma zo zat dat Jessica haar naar huis bracht. Ze besefte plotseling dat ze vooruit zat te staren naar het raam, denkend aan die leuke ontmoeting. Haar losrukkend van de gedachte beantwoordde ze de vraag: ‘Je doet me een beetje denken aan een oude vriendin van mij,’ Jessica had besloten om eerlijk te zijn, ze hoefde immers ook niet alles zeggen. ‘Ik praat er niet zo graag over. Zullen we onze rondleiding voortzetten?’ glimlachte ze waterig.

Verdriet glom in Jessica’s ogen en het meisje leek opgeslokt in haar herinneringen. Minuten lang hing er een stilte tussen hen in, die pas onderbroken werd toen Jessica sprak. ‘Je doet me een beetje denken aan een oude vriendin van mij,’ Het moest een blije herinnering zijn, waaraan Jessica gedacht had, want hoewel haar glimlach niet sterk was, straalde hij tot in haar ogen. ‘Ik praat er niet zo graag over. Zullen we onze rondleiding voortzetten?’ Hedwig had geweten dat dit het meest waarschijnlijke antwoord zou zijn, maar ze hield ervan om mensen hun geheimen te ontfutselen en dat werd alleen maar leuker als ze er wat moeite voor moest doen. Hedwig knikte als antwoord.

Ze wandelden verder door het gebouw. Ondertussen hield Hedwig het meisje naast haar in de gaten. Ze had Jessica aan iemand doen denken, wat betekende dat Hedwig iets gemeen moest hebben met deze persoon. Waarschijnlijk uiterlijk, want ze had op dat moment niets gezegd dat herinneringen had kunnen oproepen. “Mis je haar?” Jessica had misschien gevraagd om er niet op in te gaan, maar ze had zelf ook wel al gemerkt dat Hedwig niet makkelijk luisterde.

Toen ze aankwamen in de speelkamer vroeg het andere meisje: ‘Mis je haar?’ Jessica zuchtte, ze had toch gezegd dat ze er niet over wou praten? Blijkbaar was ‘ik wil er niet over praten’ niet duidelijk genoeg voor het meisje. Jesse had helemaal geen zin om haar te vertellen waarom ze haar doet denken aan Emma. Ze had echt gewoon beter gezwegen. ‘Ik heb je toch al gezegd dat ik er niet over wil praten!’ benadrukte ze. Jessica begon meteen weer te praten zodat Hedwig niet de kans had om nog iets te vragen, ‘Er kan in de speelkamer dus gebiljart, gedart, getafelvoetbald en nog zoveel meer. Je kan je gewoonweg bijna niet vervelen. In de volgende kamer heb je de cinemazaal waar we vaak met de groep naar een film kijken. We gaan nu naar de laatste verdieping, de verdieping van de kamers,’ Om haar woorden extra te benadrukken, ging ze naar de trap en stapte naar boven. ‘Als je nog geen kamer hebt moet je het maar eens vragen aan Louise, de ymbryne van het huis. Ze heeft rood golvend haar, ze is gemakkelijk te herkennen.’ zei ze toen Hedwig ook boven was aangekomen. ‘We moeten nu enkel nog het oude torenkamertje en de tuinen bezoeken, het kamertorentje ligt helemaal aan het eind van de gang,’ Het kon Jessica niet meer schelen of ze luisterde of niet, het liefst wou ze zo snel mogelijk de rondleiding afronden om daarachter een glaasje alcohol te drinken. Als dit meisje haar zou doen denken aan Emma, moest ze haar in de toekomst wel gaan mijden.

Haar vraag beviel Jessica duidelijk niet, want na een kleine uitbarsting (over een vulkaan gesproken) veranderde het meisje gezwind van onderwerp. Haar uitgebreide uitleg over het huis verborg haar gevoelens echter niet voor haar ondervraagster. Hedwig zag dat het pijn deed en was nu al aan het bekijken hoe ze dat voor haar eigen winst kon gebruiken.

Enkel de zolderkamer en de tuin nog, wist Jessica haar te vertellen, en aangezien ze zich al
boven bevonden gingen ze eerst naar de torenkamer. De trap was lang, maar het uitzicht was het meer dan waard. Het was al een eindje in de avond, waardoor het landschap enkel de maan had om zich te verlichten. Dichtbij het huis kon Hedwig enkele bloemen onderscheiden, verder strekte het diepzwarte bos zich uit over de heuvels. Helemaal achteraan het beeld zag Hedwig enkele glinsteringen van de manestralen op de zee. Boven de massief lijkende watermassa hing de maan als een rots in de branding. Ze scheen haar heldere licht op de mensen beneden haar.

Hedwig leunde met haar ellebogen op de vensterbank en staarde uit het raam, een nostalgische blik in haar ogen, - misschien zou ze het zo gedaan krijgen. “Ik heb ook vrienden verloren”, opende ze het gesprek opnieuw. Ze hoopte dat de nieuwsgierigheid die ze in Jessica had opgemerkt zich vast zou bijten in de opmerking.

Jessica wandelde met het ander meisje de lange trap op, richting het torenkamertje. Het meisje was daar al enkele keren geweest, om te genieten van het uitzicht en om alleen te zijn. Het was al avond en de maan scheen in de duisternis. Emma was haar maan in de duisternis, haar licht in het donker. Door haar liet ze haar wraakgevoelens los, en werd terug een beetje het meisje dat ze voor de verkrachting was. Natuurlijk zou ze nooit dezelfde persoon zijn als ervoor, maar dat geldt bij zoveel andere mensen. Aangekomen in het kamertje leunde Hedwig met haar ellebogen op de vensterbank, staarde uit het raam en zei dat ze ook enkele vrienden had verloren. Het meisje was echt niet te stuiten! Het was meer dan duidelijk dat ze het vorig gesprek niet wou loslaten. Hedwig had haar even op wankelen gezet door haar groene ogen, maar nu had Jessica weer haar masker opgezet. ‘Wat wil je?’ vroeg Jessica krachtig aan het meisje. Ze moet geen spelletjes gaan spelen met Jesse. Het was ondertussen wel redelijk duidelijk dat Hedwig interesse had in haar verleden.

‘Wat wil je?’ Hedwig rolde met haar ogen - gelukkig stond ze nog steeds met haar gezicht naar buiten, dus kon Jessica het niet zien. Waarom moest het meisje overal zo extreem op reageren? Normale mensen hadden doorgevraagd naar Hedwigs verleden, om pas wanneer Hedwig het onderwerp opnieuw op hun geheim bracht te aarzelen of kwaad te zijn. Jessica niet, zij ontplofte onmiddellijk. Iets wat Hedwig zowel ergerlijk als een uitdaging vond.

“Waarom zou ik iets willen?” zei ze onschuldig, “ik mag toch over mezelf praten?’ Hedwig was een natuurlijke actrice, altijd al geweest. Mensen zagen niet door haar façades; Hedwig had soms zelf moeite de gespeelde van de echte emoties te onderscheiden.

Hedwig draaide zich naar Jessica om, de maan weerkaatste even op haar ogen. Haar groene ogen… Jessica moest is weten. Met haar rug leunde Hedwig lichtjes tegen het venstertablet. Haar handen liet ze langs haar zij bungelen zodat ze op haar gemak leek. Ze keek serieus, haar lippen nog geen millimeter opgetrokken, en hield haar ogen heel de tijd op Jessica gericht. De kamer was donkerder dan net omdat Hedwig voor het raam stond. Het licht dat binnenkwam omgaf haar alsof ze een engel was - de uitstraling kon niet foutiever zijn.