Hide And Seek In The City [Girolamo Riario]

---

Sinds Alex haar had gevonden had ze zich voornamelijk verborgen gehouden in de tuinen van het pand waar de vele bijzondere mensen woonden. Ze hield niet van aandacht en van vragen, of beter gezegd van gesprekken. De vele mensen om haar heen deden haar dikwijls ineen kruipen en weg deinsen totdat het te veel werd en ze naar buiten stormde om daar op adem te komen. De tuin en met name de weide daar waren haar eigen toevluchtsoord en terwijl ze het niet zo had met de andere weidedieren, was het altijd beter dan in het huis. Ze had zich afgelegen van de andere veranderd in haar familiare vorm, die van een ree. Een bonte ree met blauwe ogen om heel precies te zijn. Ze mocht dan misschien opvallen maar op deze manier werd ze niet geacht alles te snappen, mee te doen met de rest of een vriendelijk en net gesprek aan te gaan. Het was niet zo dat Nuala een duister meisje was, ze had hooguit een duister verleden. Waarin ze opgejaagd werd door jagers en honden, dierlijke, natuurlijke vijanden kon ze nog hebben, maar mannen in zweet met honden die op haar jagen was een ander verhaal, of erger nog mannen met geweren met kogels of verdovingspijlen er in. Ze kon er zelf toch weinig aan doen dat ze een van de weinige bonte reeën was die rondliepen in het wild? Om voor foto's stil te staan vond ze nog niet zo erg, die mensen hadden wel vervelende flitsende dingen maar ze had al snel geleerd dat die haar niet pijn deden. Zodra ze wel te dichtbij kwamen in haar persoonlijke ruimte, stoof ze altijd weg. Op haar sierlijke stelten die benen waren, vloog ze dan over de vlakten heen waarna ze zich verstopte, zo goed en kwaad als het kon in een van de bossen of op de velden verderop.

Ietwat verveeld door de dagelijkste sleur die hier normaal was, was ze deze keer buiten de weide veranderd en liep ze sloffend rond. Ze hapte nieuwgierig en speels naar de bloemen die hier groeiden en stampte luid met haar hoef op de grond. Ze huppelde over de paden verder waarna ze ineens stilhield. Daar verderop stond een van de zichtbaar oudere mannen die in het huis woonde. Terwijl ze hem in haar mensenvorm zorgvuldig vermeed, zoals ieder ander, was ze nu toch wel nieuwsgierig naar wat hij deed. Ze had hem wel vaker het pand zien verlaten, dit terrein waar ze zelf zorgvuldig op bleef. Zo zacht mogelijk, wat natuurlijk lastig was met klakkende hoeven, huppelde ze richting de man, waarna ze op een zorgvuldig afstandje bleef. Ze bewaarde altijd die afstand, omdat die voor haar het veiligst voelde. Op die manier was ze ver genoeg van ieder ander en kon ze vluchtten wanneer ze dat wou. Ze had dan ook niet echt de bouw van een vechter, meer van een renner. Flexibel en snel, al stond ze ook wel bekend als onhandig. Dat was een van de perken van het veranderen in een jong dier, een reekalf nog maar. Haar blauwe intelligente ogen namen de man voor haar nog stilletjes in zich op. Hij was inmiddels gaan lopen en dus trippelde ze in een rustig drafje achter hem aan. Af en toe stond ze ineens stil om wat gras of groen van de grond te eten, waarna ze zo nonchalant mogelijk weer achter hem aan liep. Als hij zich zou omdraaien zou ze stilstaan en rustig midden in de bloemen staan om daar aan te snuffelen of door een bosje heen lopen om zo achter het groen te verdwijnen, om daarna met lichte ritseling weer uit het bosje te verschijnen, zodra hij het waarschijnlijk had afgedaan aan de wind. Of dat hoopte Nuala dan maar.

Zodra de man richting het dorp begon te lopen, merkte het jonge dier dat ze de wat groenere gebieden achterlieten. Al was er nog genoeg om zichzelf in te verbergen. Ze hoopte dat ze geen honden tegenkwamen want dat zou ze snel rechtsomkeert moeten maken om te vluchtten. Ze had een hekel aan honden, ook in haar mensenvorm was ze nog niet vergeten dat die wezens haar zo vaak op de hielen hadden gezeten, met lachende en geinende mannen erachter aan. Haar ademhaling snel en haar flanken die rezen en daalden alsof haar leven er vanaf hing, dat deed het natuurlijk ook. Hoe ze toendertijd altijd ontsnapt was wist ze niet, soms lukte het ook maar net, een enkele keer had ze een goed gerichtte trap richting de kop van een hond gegooid, die dan jankte of even inhield. Toch was het altijd een ren van leven op dood geweest, ze had hieraan ook haar goed conditie te danken. Ze schudde haar slanke hoofd even waarna ze als een goed getrainde hond achter de man aan slofte. Ze hield de standaard vijftien meters afstand aan en sloeg haar hoofd omhoog wanneer ze een onbekend geluid hoorde of wanneer er een plotselinge beweging in de buurt was. Dat ze nu het dorp in liepen was waarschijnlijk niet zo bevoorderlijk, ze zouden hier en daar vast wel wat bekijks trekken, want sinds wanneer liep een ree zo gemoedelijk achter iemand anders aan. Uiteindelijk om ervoor te zorgen dat anderen niet op haar af zouden komen, drukte ze angstig haar neus tegen de rug van de man voor haar aan, waarna ze aan zijn shirt snuffelde. Ze blies even gefrustreerd tegen zijn hand aan waarna ze haar achterbeen een keer op de grond sloeg. Waarom liep hij hier, wat was hier leuk aan, ze voelde zich totaal niet op haar gemak in de nu nog redelijk rustige straten. Rond deze tijd zou ongeveer de bui beginnen en ondanks dat ze de regen niet zo erg vond wou ze het liefste wel in een bebost of begroeid gebied zijn.

Nuala zorgde er nog wel voor dat hij haar niet uit zichzelf aan kon raken. Ze gooide haar hoofd altijd omhoog of deed een angstig stapje opzij als iemand richting haar bewoog. Ze mocht dan misschien op zelf aangeschreven onderzoek uit zijn gegaan, maar dit betekende geenzins dat ze de ander vertrouwde. Maar ze nam nog altijd liever hem boven de andere mensen, de onbekende die in dit dorpje woonden. Nieuwsgierig keek ze de man vragend aan, alsof ze hem vragen wou wat hij op dit tijdstip zoal deed. Ze bekeek met een geïnteresseerde blik naar de gebouwen waar ze langs liepen waarna ze hem een speelse blik gunde. Ze sprong opzij waarna ze uitdagend naar hem hapte en weg huppelde. Haar meer menselijke kant probeerde haar ondeugende speelse dierenkant onder controle te houden, waardoor ze abrupt stilstond en weg deinsde. Ze wist dat ze nog altijd een jong dier was, eentje die af en toe wanneer haar menselijke kant goed weg gedrukt was, nog wel toenadering zocht naar anderen. Mensen die niet meteen op haar af kwamen stuiven om haar te aaien over haar fluweelzachte neus. Of op haar jaagden omdat ze zo'n mooie vacht had, nee ze schudde haar hoofd even nadenkend waarna ze rustig naar hem toe liep en aan zijn rechterkant, het verste weg van de huizen bleef staan. Hoe dan ook, hij had wel wat uit te leggen, hij was gestoord dat hij nu hier wou staan. Inmiddels vielen er al druppels naar beneden, dus zou het vast niet lang meer duren voordat de dagelijkse bui zijn volle kracht had. Welke gek ging nu op dat moment naar buiten toe! Behalve zijzelf natuurlijk, misschien was dat ook wel de reden geweest waarom ze in de eerste plaats interesse toonde naar hem, de meeste anderen bleven namelijk zorgvuldig binnen rond deze tijd als ze niet nat hoefden te worden. Ze vroeg zich werkelijk af of deze persoon een natuurpersoon was of iets anders te doen had. Haar blik sprak werkelijk boekdelen in de stroomende regen terwijl ze hem nogmaals vragend aan keek.

OOC: Ze is hem gezelschap gaan houden op weg naar de kerk, sinds Nuala niet weet wat een kerk precies is, is dat gewoon een huis net zoals elk ander, dus vandaar dat het er niet duidelijk in beschreven staat. Daarbij is ze behoorlijk nieuwsgierig naar zijn plannen, vandaar haar stalkgedrag! :")
En het is nog onbekend wat haar gave is voor de rest, sinds ze dus zo afzijdig is en op past wanneer ze veranderd xD.
En het wordt tijd dat iemand erachter komt dat zij de ree is haha.

Vele syndrigasti konden makkelijk hun gave verbergen. Een affiniteit met een element, de mogelijkheid om in een dier te veranderen, de kracht om gedachten te horen, allen waren gaven die geen moeilijkheid vormden om tussen gewonen te leven. Fysieke aanpassingen daarentegen waren moeilijk weg te stoppen en zorgden vaak voor een moeilijk en pijnlijk leven, vervolging en dood aan de brandstapel of ophanging - die laatsten toch in zijn tijd, al had hij al jaren niet meer van een geval gehoord.
Girolamo had zijn leven voor de lussen doorgebracht met zijn vleugels strak op zijn rug gebonden met repen stof die in zijn huid sneden. Hij hulde zich in schaduwen, hopend om niet gevonden te worden.
Een lus veranderde veel, maar sommige dingen zouden altijd hetzelfde blijven.

Niemand in het dorp zou het zich meer dan een dag herinneren als ze een gevleugelde man zagen, maar nog steeds was het nodig zijn ‘bijzonderheid’ te verhullen. Er waren dagen waarop hij zich door het dorp verplaatste door in de schaduwen van de huizen te blijven en de straten waarvan hij wist dat er mensen liepen vermeed. Vandaag had Girolamo de extra ledematen echter op zijn rug gebonden zodat hij vrij op straat kon rondlopen zonder een menigte dorpelingen met hooivorken achter zich aan te krijgen.

Tijdens zijn normaal eenzame wandeling kreeg Girolamo het gevoel bekeken te worden. En - zo had hij geleerd - intuïtie was zelden verkeerd. De man deed echter alsof hij niets hoorde en liep verder. Zijn tred maakte hij onregelmatig, soms langer of korter wachtend om een stap te zetten, zodat voetstappen van een achtervolger hoorbaar werden. Het enige wat hij kon waarnemen was zacht hoefgetrappel, maar geen menselijke geluiden. Een dier dat hem achtervolgde? Girolamo spitste zijn oren en versnelde zijn tred. Ja, inderdaad klonk het zacht geklik dat een hoefdier voortbracht achter hem.

Zijn pas opnieuw op gewoon wandeltempo waagde Girolamo het zijn hoofd lichtjes naar rechts te draaien zodat hij uit zijn ooghoeken naar het dier kon kijken. Een veilige afstand van hem vandaan trippelde een bijna volledig wit gekleurd jong hert. Delen van het hoofd en de rug van het dier waren bruin en als Girolamo zich niet vergiste - wat natuurlijk wel kon aangezien hij niet zeer lang had gekeken, maar niet zeer waarschijnlijk was - had het hert helderblauwe ogen. De man had de ree al eerder gezien: in de weide rondom het tehuis. Niet dat hij het meer dan een paar keer had bekeken, maar elke keer dat hij het hert gezien had, had het zich afgezonderd gehouden van de andere dieren. Waarom het hem achtervolgde, terwijl het niet van anderen leek te houden, was hem een raadsel.

Girolamo vervolgde zijn weg zonder zich veel van zijn stalker aan te trekken. Het was een jong dier en was waarschijnlijk gewoonweg nieuwsgierig zoals kinderen van elke soort. In het dorp begon het hert echter onrustig te worden en hoorde Girolamo een aantal keer achter zich een geluid van verrassing van de ree komen.
De mensen die zich op de straat bevonden keken hem verbaasd aan en volgden de man en het hert met hun ogen totdat ze uit hun zicht verdwenen. Girolamo had zin om tegen de dorpsbewoners te schreeuwen om naar iemand anders te gaan staren, maar hield zichzelf tegen. Dat zou hem alleen maar een hoop onaangename gesprekken en problemen opleveren.
Het hert had meer moeite met alle aandacht en drukte haar snuit tegen zijn rug aan. Schrikkend van de plotse aanraking stond Girolamo stil. Het dier had het echter te druk met het eigen ongemak om het zijne op te merken. Gefrustreerd werd er tegen zijn hand geblazen, waarop de man zijn bovenlichaam draaide om de ree te kunnen zien, zonder het dier angst aan te jagen. Zijn stalker sloeg met een gehoefd achterbeen op de grond, duidelijk niet tevreden met de omgeving, zo Girolamo aanmanend om verder te gaan.

Er hing vochtigheid in de lucht en de straten liepen leeg. Het zou niet lang meer duren tot de eerste echte druppels neervielen en de paar mensen die nog buiten waren zich terug zouden trekken in het veilige interieur van hun huis. Het dier leek zich meer op haar gemak te voelen en hapte speels naar hem waarna ze vlug weg huppelde, van gedachten veranderd deinsde ze weg. Toch nog niet helemaal gerust gesteld.

Girolamo stond stil voor zijn bestemming. Het hert ging rechts van hem staan en keek de man vragend aan. Hij beantwoordde de blik met dezelfde vraag in zijn ogen: wat deed het dier daar? Tuurlijk had hij al vaker vreemde dingen gezien - zoveel dat hij van de meeste zelfs niet meer opkeek - ,maar dit was een heel nieuw level van raar. De beginnende storm brak zijn gedachtegang en het geluid van de regen begeleide hem naar binnen, de kerk in. Voorzichtig opende hij de zware deur waarna hij achterom keek, benieuwd naar wat het hert van plan was.

---

Nuala was ondanks haar wantrouwen en haar behoedzame gedrag, nog steeds een kind; en daarmee was ze dan ook meteen nieuwsgierig en leergierig. Hoewel ze over het algemeen te angstig was om zich echt in het relatief nieuwe gezelschap te mengen, was ze toch ergens geïnteresseerd in de anderen. Immers was het voor iemand van haar leeftijd, een lange tijd geleden dat ze zich onder de mensen had bevonden. Natuurlijk was ze met haar tien jaar een van de jongere bewoners, waardoor ze in vergelijking met anderen waarschijnlijk minder ervaring had en haar afwezigheid in de mensheid ook niet zo lang zou lijken voor anderen. Voor haar was deze afwezigheid bijna een eeuwigheid geweest, enkele jaren misschien zonder vreedzaam menselijk contact was lang. Misschien niet voor iemand die al honderde jaren rondliep op deze wereld en alles waarschijnlijk al zo'n beetje had gezien, maar voor een kind bleef het lang. Ze herinnerde zich dan ook nog best veel van die periode, wat haar voorzichtigheid beaamde. Daar waar de natuur onvergefelijk was, waren de mensen dat hier wel redelijk gebleken. Elke dag was ondanks de vele synchroniteiten toch wel een andere dag en Nuala had al snel geleerd dat er mensen waren die voor anderen opkwamen of zorgden. Haar gave maakte haar tegelijk kwetsbaar en sterk, zoals wel vaker het geval was. Immers was iemand' kracht vaak ook zijn of haar zwakte. Howel ze zich goed kon verbergen en over het algemeen waarschijnlijk wel op kon gaan in de "normale" maatschappij was het toch beter voor haar om in de lus te wonen. Hoewel Nuala er nog niet helemaal over uit was hoe die werkte had ze nog nooit een vraag gesteld. Alex was degene waaraan ze de meeste vragen zou stellen, en zelfs die vraen waren vaak over kleine dingen. Zoals een korte uitleg of uitdrukking van haar emotie door iets van hem te verlangen. Een verlangen naar echte veiligheid en oprechtheid misschien.

Zoals Nuala vaker deed wanneer ze iemand nieuwsgierig in zich op nam, meestal op een bijna onderzoekende manier; deed ze dit in haar meest familiare vorm. Die van een ree, hoewel waarschijnlijk niemand wist wie er achter de bonte ree schuil hield en dat er iemand zich er achter schuil hield. Was en bleef er toch altijd de mogelijkheid dat iemand het zou raden. Toch koos ze er nog steeds voor om zo op onderzoek uit te gaan, de kans bleef klein dat ze haar met het hert zouden verbinden waardoor ze op een veilige manier iemand kon observeren zonder dat ze persé wisten wie het was. Met deze achtervolging probeerde ze te bepalen of de al wat oudere man te vertrouwen was. Als hij dat was, zou ze waarschijnlijk minder moeite hebben in zijn nabijheid en wellicht zelfs toenadering tot hem zoeken. Hoewel ze normaal gesproken het liefste in de nabijheid van het huis wou blijven, was ze hem dit keer dan toch nieuwsgierig gevolgd, hoewel hij maar een enkele keer haar in de weide had gezien, had zij hem vaker in het oog gehouden. Hij liep regelmatig het terrein af en nu was ze toch echt wel benieuwd naar wat hij zoal deed. Zeker op dit moment van de dag, namelijk rond de tijd dat de dagelijkste bui zou beginnen. Zover ze mensen kende, was geen van hen echt dol op regen, zeker niet een hoosbui zoals deze die beloofde te worden.

Het duurde echter niet al te lang voordat Nuala opgemerkt werd. Hoewel de donkerharige man voor haar nauwelijks op of om keek, leken de regelmaat van zijn passen wel te veranderen. Zo stapte hij af en toe iets sneller, voordat hij ineens weer in zijn oude regelmaat terug kwam. Of stond hij een extra seconde stil, dit zorgde ervoor dat het reeënjong zich wat voorzichtiger voortbewoog. Haar passen kon ze echter niet aanpassen op die van hem en dus was het geklik en geklak van haar hoeven duidelijker hoorbaar. Uiteindelijk versnelde hij zijn tred zodanig dat ze in een rustig drafje achter hem aan moest rennen om hem bij te houden. Hoewel haar benen lang waren, kon ze niet snel wandelen, want dan verloor ze haar balans wat sneller. Het was wandelen of draven. In een uiterst geval zou ze hard kunnen rennen.

Na enige tijd werd zijn wandeltempo weer rustiger, totdat hij normaal liep. Waardoor het reekalfje hem weer rustig met de standaard vijftien meter afstand volgde. Hoewel Nuala doorhad dat hij zijn hoofd iets naar rechts draaide, had ze nog niet door dat hij haar vanuit zijn ooghoeken bekeek. Immers had hij ook iets kunnen zien aan de andere kant van de straat. Haar blauwe blik volgde die van hem, maar toch vernam ze niets ongewoons, waardoor ze rustig verder stapte. Haar hoofd relatief ontspannen en met rustige en vrolijke passen. In het dorp begon ze zich echter ongemakkelijk te voelen, vele mensen leken het unieke spektakel te bewonderen. Nuala mocht dan wel de keuze hebben gemaakt om de man op de voet te volgen, maar had hier natuurlijk niet om gevraagd. Ze hield niet zo van bekijks. Snel versnelde het dier haar passen waarna ze haar neus ongemakkelijk tegen zijn rug aan drukte. Ze snoof even nadenkend aan zijn shirt voordat ze nerveus tegen zijn hand aan blies. De man stond abrupt stil, zodra ze hem had aangeraakt met haar fluweelzachte neus en draaide zijn bovenlichaam, zodra ze tegen zijn hand blies. Dit om hem duidelijk te maken dat ze niets tegen hem had, hoewel ze hem ook niet zozeer vertrouwde. Zijn acties zou ze nog steeds beter in kunnen schatten dan die van de dorpelingen om hen heen. Hij keek haar even aan waarna ze met haar achterhoef op de grond stampte, ze wilde hier weg; en snel. Haar ietwat grote oren drukte ze tegen haar smalle, sierlijke hoofd aan waarna ze de man weer volgde, dit keer met wat minder afstand tussen hen in.

De vochtigheid hing al in de lucht, en hoewel Nuala graag in beboste gebieden was als de stortbui op haar neer viel, was ze nu toch al te ver weg van het huis om terug te keren. Als ze de weg terug nog wist. Er zat weinig anders op dan de man als een trouwe hond te volgen en plezier met hem te maken. Hoewel Nuala wel een tikkeltje te verlegen was om echt iets uit te halen, om nog maar te zwijgen over haar onzekerheid. Ze was altijd wel angstig in de nabijheid van mannen, hoewel ze bij Alex verbazinwekkend genoeg zich nog wel op haar gemak voelde. Misschien kwam het wel doordat hij zo zachtaardig uit de hoek kwam. Met de kennis van de regenbui voelde ze zich wat meer op haar gemak en dus haalde ze speels naar hem uit, ze zorgde er natuurlijk wel voor dat ze hem niet zou verwonden en beet dan ook niet echt in zijn hand of arm. Ze hapte enkel voorzichtig naar hem voordat ze weg dansde op haar lange benen. Echter werd ze zich halverwege bewust van haar acties, waardoor ze ietwat schuldbewust wegdeinsde. Toch duurde het niet lang voordat Nuala weer nieuwsgierig en voorzichtig de man naderde.

Hij stond stil voor een gebouw, waarschijnlijk een ander huis al wist ze dat natuurlijk niet zeker. Ze stapte langzaam naar voren toe waardoor Nuala nu aan zijn rechterkant stond. Haar blauwe ogen namen hem met een behoorlijk verwarde blik in zich op. Haar blik sprak echt boekdelen, ze wist niet wat hij hier buiten deed. De druppels vielen al op haar hoofd, waardoor ze haar nek even schudde. Hoewel ze de regen niet vervelend vond, was ze toch nieuwsgierig naar wat hem hier bracht. Midden op de dag in de stromende regen. De man beantwoorde haar blik met dezelfde vraag in zijn ogen, echter kon ze die natuurlijk niet beantwoorden, tenzij ze terug veranderde in haar eerste gedaante; die van een mens. Iets dat Nuala nog niet van plan was. De beginnende storm leek hem echter af te leiden, waardoor hij naar de zware deur stapte en die opende. Hij keek nog achterom naar haar, waardoor ze haar moed bijeen schraapte en achter hem aan zo naar binnen stapte. Haar hoeven klakte nog meer op de harde vloer in de kerk, waardoor ze even verrast stil bleef staan. Met grote blauwe ogen keek ze rond, de ruimte was relatief groot en ruim in gericht. Vele banken stonden op rijen voor en naast elkaar, waardoor ze nieuwsgierig een stap richting de eerste houten bank zette. Haar neus drukte ze er uiterst voorzichtig tegenaan voordat ze zachtjes snoof. Wat was dit voor gebouw? Wat deden de mensen hier, zouden er nog meer mensen komen?

Bewonderend keek ze de man weer aan waarna ze naar hem terug liep en achter zijn schouder stond. Haar neus drukte ze nog een keer zacht en voorzichtig tegen zijn rug aan waarna ze enkele stappen terug zette. Hierna sloot de ree haar blauwe, intelligente ogen en vervaagde haar lichaamsvormen iets. Langzaam vormde het lichaam zich naar die van een meisje, een slank en rank gebouwd kind. Zodra ze daar stond keek ze de man met haar lichtbruine ogen aan. Bruin krullend haar viel langs haar gezicht tot iets over haar schouders. Nuala was duidelijk gekleed in haar pyjama, misschien niet bepaald kleding om zich in een kerk mee te bevinden, maar wel de kleding die ze aan had gehad toen ze voor het laatst veranderde. Ze had niet lang kunnen slapen en dus stilletjes haar kamer verlaten en in haar andere vorm plaats genomen net buiten de weide. Door de tijd die ze vroeger had doorgebracht in die vorm, voelde ze zich daar soms wat veiliger in. Ze kende de gevaren van haar leven als ree uit haar hoofd, echter waren de gevaren als mens wat minder makkelijk. Ze herinnerde zich bijzonder weinig over haar leven als Nuala, dochter van Devony en Corey Doherty. Nuala herinnerde enkel haar eerste verandering en de angst nog, en natuurlijk de vele angsten daarna. Totdat ze in de lus terecht was gekomen en er ineens veel leek te veranderen. Dingen die een tienjarige niet kon snappen en volgen. Hierdoor was ze nog steeds op haar hoede toen ze langzaam naar de man toe liep en hem nadenkend met haar bruine ogen in zich op nam. Voorzichtig reikte haar hand naar hem waarna ze haar vingers om die van hem sloeg en nieuwsgierig de kerk nogmaals in zich op nam. Toch stelde ze nog geen vragen. Nuala verschool zich half achter hem waarna ze zachtjes aan zijn hand trok. Duidelijk onder de indruk van het gebouw, hoewel ze nog steeds niet wist waar het voor diende.