Shadow Moses

14:01. Snel maakte hij een sommetje in zijn hoofd, besloot toen dat hij best nog wel even naar buiten kon voor de regenbui zou losbarsten. Daar in buiten staan, stond niet echt op zijn programma. Vooral niet omdat het af en toe nog eens onweerde ook, en dan waren er bliksemflitsen. Oskar voelde een rilling over zijn rug lopen bij de gedachte alleen al. Snel schudde hij het gevoel van zich af. Hij had nog tijd. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij richting de tuinen. Er waren nog andere mensen buiten, maar hij had niet veel zin in sociaal contact vandaag. Besides, de meesten hier waren een stuk jonger dan hij, kinderen die nog echt aan het buiten spelen waren in plaats van een wandelingetje doen zoals hij.

Maar hij wilde ook niet helemaal alleen zijn. Oskar keek om zich heen, zorgde er voor dat er niemand te dicht in de buurt was. Van uit de schaduw van een grote boom stapte een grote, zwarte hond tevoorschijn. De randen leken te pulseren, zijn bewegingen waren soepel en een beetje onnatuurlijk. Hij kon dit dier perfect in de hand houden, maar dat kostte dan ook weer moeite, dus liet hij hen meestal gewoon hun eigen gangetje gaan.

14:07. Rustig liet de jongen zich tegen de boom aan zakken, probeerde een positie te vinden zodat hij toch iets aangenaam zat tegen de harde stam aan. Hij keek toe hoe de hond de buurt begon te verkennen, zijn neus tegen de grond. Het was gek hoe normaal hij reageerde op alles. De gedragingen kreeg hij helemaal mee van uit Oskar’s herinneringen aan honden. Ineens keek het dier met een felle beweging op, zijn hoofd richting het huis gekeerd. De jongen volgde zijn blik, zag toen een meisje staan. ”Well I’ve never seen that before,” Sprak ze. Hij trok zijn mondhoek op in een scheef grijnsje, al lag er ook iets onheilspellends in.

”Well then today is your lucky day”, Zei hij, gespeeld opgewekt. ”Or unlucky, depends on whether he likes you or not”, Grinnikte hij. De hond had tot op dat moment nog niet bewogen, maar bij zijn woorden begon hij langzaam op de blondine af te stappen. Zijn staart zwiepte heen en weer, zijn houding was nu niet bepaald verwelkomend. Een zachte grom was te horen, waardoor Oskar kort lachte. ”Yeah I don’t think your first impression pleased him”, Merkte hij op. Hij werd wel een stukje alerter, het was nu ook niet de bedoeling dat de schaduwhond haar schaduw aan zou vallen.

14:09. De schaduwhond had het initiatief genomen om dichter bij de nieuwkomer te gaan staan. Hij was nieuwsgierig, maar ook achterdochtig. Er was iets dat niet klopte. Niet in de zin van dat ze speciaal was, want dat waren ze hier allemaal. Maar er was iets anders aan haar. Het was ook niet hoe ze zich gedroeg. Oskar voelde ergens aan dat er iets gevaarlijks was aan haar. En dat gevoel bracht hij dan weer over op zijn creatie, die aan hem gelinkt was door zijn gave. Toch probeerde hij het luchtig te houden, want hoewel de situatie hem niet echt helemaal gerust stelde, was hij ook te nieuwsgierig om te kijken wat er nog zou gebeuren. Zo lang hij maar op tijd binnen was voor de regen.

”And here I was, thinking he’d like me ‘cause I’m a hound myself,” Reageerde de blondine, waarbij ze kort haar gave prijs gaf. De grote hond gromde harder, dook een beetje in elkaar. ”A hound you say?” Klonk het geamuseerd. ”Then maybe you’re a threat to him”, Constateerde hij. Oskar drukte zichzelf op tegen de boom en liep op de hond af. Daarbij stond hij nu ook dichter bij haar. Hij legde zijn hand op de nek van het beest en keek haar toen vragend aan, zijn hoofd een beetje opzij gekanteld en opnieuw het halve grijnsje om zijn lippen. ”So, are you?”

14:10. De situatie draaide toch wel anders uit dan hij had voorspeld. Eerlijk gezegd had hij het niet zien aankomen. Natuurlijk had hij het gerucht wel gehoord over de hellhound die blijkbaar iemand had opgegeten. Of hij het geloofde, was een tweede. Maar blijkbaar stond hij nu oog in oog met de schuldige. Bang was hij niet. Hij kon zichzelf wel verdedigen, als het nodig was. Of eerder, vluchten. Het was onmogelijk iemand aan te vallen die er niet was, namelijk. Daarom lette hij er op dat hij, toen hij dichterbij ging, toch nog in de schaduw van de boom stond. Hij had die schaduw nodig om te teleporteren, in het zonlicht kon hij zijn gave niet gebruiken.

Nu maar eens uitzoeken hoe gevaarlijk ze echt was. ”Well the dog has nothing to worry about. I don’t eat shadows,” Zei ze droogjes. ”You however, seems more like my taste,” Knipoogde ze. Oskar liet zich niet intimideren. ”I’ll take that as a compliment”, Reageerde hij nonchalant. Zijn houding bleef relax terwijl de blondine zichzelf in het gras liet vallen en begon te klagen over de regels die miss Bluebonnet haar had opgelegd. Daarna nam ze een slok van wist hij veel wat, wat helaas leeg bleek te zijn. Ze gooide het flesje weg, waarbij het vlak naast de hond terecht kwam.

”Ah don’t complain, everybody likes a good steak from time to time”, Zei hij, het medelijden in zijn stem was fake, hij vond het eigenlijk allemaal wel redelijk grappig. ”Besides, killing people is not nice”, Vervolgde hij. Hij geloofde nog altijd niet dat ze het echt had gedaan, anders had miss Bluebonnet haar toch wel uit de loop gegooid? Oskar ging ook zitten, liet de schaduw los. Die begon terug rond te lopen, richting de boom. Hij keek hem even na, maar richtte zijn blik toen terug op de blondine. "I'm Oskar by the way", Stelde hij zichzelf voor, in de hoop dat zij ook haar naam zou prijsgeven.

14:14. Het was een vreemde ervaring om zo luchtig te praten over een onderwerp dat eigenlijk niet eens luchtig was. Het ging hier wel om moord, mensen opeten. En ze vertelde hem doodleuk dat ze hem wel zou willen opeten. Eigenlijk zou hij nu heel hard moeten wegrennen, of ten minste, weg teleporteren. Hoewel hij wel hield van rennen, dacht hij niet dat het genoeg was om te ontspannen aan een hongerige hellhound. Toen hij opmerkte dat iemand vermoorden niet echt etiquette was, sprak ze hem al gauw tegen. ”Well I’m not here to make any friends,” Zei ze. Ah, jammer, dat veranderde de zaak wel.

”And I’m not here to be someone’s dinner”, Reageerde hij, op dezelfde toon als hij het hele gesprek al aan hield. Alsof het niet doodeng was. Daarom ging hij gewoon verder alsof er niks aan de hand was. Namen uitwisselen, zoals alle normale mensen deden. ”Haythel Devonshire,” Reageerde ze met haar naam. ”So, you don’t like killing people?” Vroeg ze vervolgens. Aah, daar ging ze weer. Hij zou bijna denken dat ze een obsessie had. ”Cause I could use some help finding a good prey,” Verduidelijkte ze zichzelf.

Oskar keek haar even in stilte aan, opnieuw het vriendelijke grijnsje waar meer achter schuilging dan ze kon weten. ”I find it hard to get rid of blood stains”, Zei hij, geheel onschuldig. ”Speaking of, you have a drip like.. Left corner”, Vervolgde hij, wijzend naar zijn eigen mondhoek. Hij hoefde niet meer te gokken naar wat er in de flask had gezeten, de rode druppel aan haar lippen zei genoeg. Gelukkig was hij er om het haar te vertellen, voor ze zo naar binnen liep straks. Wat was hij toch weer attent.

14:16. Waarom was hij niet eerder weg gegaan. Waarom was hij zo verdomd nieuwsgierig, zodat hij was blijven zitten? Hij had zichzelf echt wel in een moeilijke positie gewerkt nu. Het slechtste was dan nog eens dat hij zichzelf niet kon stoppen. Hij vond het ergens gewoon spannend, een kleine rush adrenaline, een kick. Rondhangen in haar buurt, met haar praten, terwijl ze op elk moment kon veranderen in een wezen dat hem kon vermoorden, just like that. Al moest hij zich blijkbaar geen zorgen maken. ”No worry boy, you’re way too special to end up in my belly,” Stelde ze hem met een grijnsje gerust.

Op zijn eigen manier antwoordde hij op haar vraag. Kon ze weer lekker raden hoeveel hij er eigenlijk wel van meende. Ze keek grijzend weg. ”Of course,” Zei ze zachtjes. Behulpzaam als hij was, duidde hij haar vervolgens op een druppeltje bloed in haar mondhoek. Het was hem wel al eerder opgevallen, maar hij had nog niks gezegd. ”Oh thank you. Would be a waste to let it just.. drip,” Zei ze, waarbij ze het bloed weg veegde en het vervolgens gewoon op likte. Hij glimlachte enkel maar geamuseerd op haar actie.

Vervolgens kwam Haythel overeind, rekte zich met een kreun uit en keek toen weer naar hem. ”Well, you don’t have to kill anyone, just find a prey that’s easy to kill without any notice,” Begon ze weer. Hij begon zich af te vragen waarom ze zo graag had dat hij haar hielp. ”Theoretically you wouldn’t do any killing,” Merkte ze op. Daar had ze wel een punt. ”Last chance,” Zei ze, waarbij ze haar hand naar hem uit stak. "If you put it that way.." Zei hij, nam vervolgens haar hand vast en liet zich overeind helpen. "You owe me one", Grijnsde hij toen. Hij keek naar de hond, liet hem verdwijnen in de schaduw. Het leek een beetje alsof hij op loste in het donker. "I hope you're not picky, but what makes a prey a worthy one?" Informeerde hij. God, ging hij dit echt for real doen?

14:19. Moest hij altijd zo’n roekeloze beslissingen nemen? Hij had net ingestemd met een moord for crying out loud. Nu goed, er was geen weg terug. En hoe twisted het ook was, haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Niet dat hij oprecht enthousiast werd over het vermoorden van iemand, het was meer dat hij blij was nog even tijd te mogen spenderen met haar. Want al bij al was ze wel een interessante persoon. Of ze had toch zijn interesse gewekt, wat op zich al een hele prestatie was. Hij was dan wel nieuwsgierig, maar meestal doofde dat snel genoeg weer uit. Niet iedereen hield zijn aandacht vast.

”Of course! Anything you want, my dear,” Hoorde hij haar reageren op zijn opmerking, terwijl hij de hond deed verdwijnen. Hij wilde niet dat er een rondliep zonder zijn toezicht. Hij wist goed genoeg hoe snel het uit de hand kon lopen met die dingen. Goed, in ieder geval, hij had ingestemd dus nu zou hij er mee doorgaan ook. Hij vroeg haar wat voor soort persoon ze dan wel niet nodig had als prooi. Ze legde haar arm rond hem heen en nam hem zo mee, richting het centrum. Een beetje bezorgd keek hij naar de tijd. 14:20. Voor de stortbui zouden ze niet terug zijn, of wel?

Aandachtig luisterde hij naar de beschrijving van haar prooi. Dus ze was ongeveer 20 jaar oud, dat was ook een interessant gegeven. Daar stond hij dan naast, met zijn 16 levensjaren. ”Now you’re making it easy”, Zei hij plagend. Het moest vast wel lukken om zo iemand te vinden in het centrum, right? ”Say, what can you do with your powers?” Vroeg ze toen. ”I summon creatures out of the shadows, like you saw earlier”, Begon hij. Al zijn krachten prijs geven? Dat niet. ”And I can teleport, only when I’m standing in the shadow of an inanimate object”, Vervolgde hij. Voor de rest was hij niet van plan haar te vertellen wat hij nog meer kon. Cause where's the fun in that?

14:23. Haar bestelling was dan toch niet zo lastig als hij gedacht had. Hoewel het hier wel ging om een mensenleven. Het was allemaal zo vreemd. Ze liet het allemaal zo normaal klinken. Dit was voor haar waarschijnlijk zo. Als ze dit dagelijks deed.. Hij had eigenlijk geen idee. Nu zou hij het van dichtbij mogen meemaken, en hoewel dat een heel luguber idee was, vond hij het nog steeds spannend. Hij snapte ook wel dat hij hier beter niemand over vertelde. Maar het was iets nieuws, en hij kon het gewoon niet laten. ”Well I never said it was hard. It’s just more fun to do it with the two of us. See it as a romantic bloody date,” Knipoogde Haythel. Hij lachte geamuseerd. ”I should’ve brought some candles”, Merkte hij op.

Deed hij zo luchtig om zijn eigen zenuwen te bedwingen? Waarschijnlijk. Kans was groot. Ze vroeg hem naar zijn gave, en aan haar reactie te zien had ze meteen al een opdracht voor hem. ”Oh really? So you can spy on people without getting noticed?” Vroeg ze, waarop hij knikte. ”What about that group over there, can you see if there’s a candidate between one of them?” Zei ze toen, knikkend naar een groepje jongere bij de ingang van het café. Hij stapte met hetzelfde glimlachje als eerder van haar weg, in de schaduw van een huis. ”Be right back”, Knipoogde hij, waarna hij weg flitste.

Oskar kwam in het steegje terecht. Hij gebruikte zijn gave om een schaduw over hem heen te werpen, als een deken die hem onzichtbaar maakte. Zolang hij in de schaduw bleef staan, zou niemand hem kunnen zien. Hij keek om het hoekje, inspecteerde de potentiële slachtoffers. Er zat wel een knappe jongen tussen, om eerlijk te zijn. Jammer dat hij moest sterven.. Met eenzelfde flits stond hij terug in de schaduw van het huis waar hij eerder had gestaan. Hij wenkte Haythel dichterbij.

”You’re getting lucky again”, Grijnsde hij. ”The tallest one of the group, I think he’s 18-something years old”, Beschreef hij. ”Dark hair, blue eyes, pale skin, as far as I could see”, Ging hij verder. Hij stopte met praten, stapte dichter naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heupen, alsof hij haar tegen zich aan wou trekken. ”But maybe you should see for yourself”, Zei hij zachtjes, de pretlichtjes stonden in zijn ogen. Iemand die het teleporteren niet gewend was, zou dat wel voelen. Lichte duizeligheid, alsof ze op een achtbaan zat. Hij hield haar daarom nog even vast toen ze in het steegje terecht waren gekomen, zodat ze niet om zou vallen. Hij trok dezelfde camouflage op als eerder, die nu hen beide aan het oog onttrok. ”They won’t see you now”, Deelde hij mee, liet haar vervolgens los, zodat ze een kijkje kon gaan nemen.