Shadow Moses

14:30. Zijn verkenningstocht was succesvol geweest, en hij bracht haar het goeie nieuws. ”Really? It seems like my lucky day!” Reageerde ze enthousiast. Alsof hij verteld had dat alle snoepjes in de snoepwinkel vandaag gratis waren. Het was ergens.. Adorable, maar nog steeds redelijk luguber hoor. Vervolgens had hij weer een goed idee bedacht. Hij zou haar gewoon meenemen, door de schaduwen heen. Want ja, dat kon zomaar. Al zou zij waarschijnlijk het gevoel niet gewend zijn. Vandaar dat hij wel zo aardig was om haar niet meteen los te laten toen ze op de plek gearriveerd waren. ”You got some nice firm hands, I like it” Knipoogde ze. Hij lachte geamuseerd. Hij trok nu ook een camouflage over haar heen, waarna hij haar -spijtig genoeg- los liet.

Haythel liep naar de hoek, hij leunde ondertussen tegen de muur van het steegje. Hij volgde haar toen ze de hoek om ging, het zonlicht in. Zijn camouflage werkte vanaf daar niet meer, maar dat bleek niet nodig zijn. Binnen de 3 minuten stond ze terug in het steegje, met de jongen. Nog maar net waren ze in de schaduw gestapt, of hij hoorde het onaangename kraken van een nek die brak. ”Well thank you. I don’t think you want to see how I digest my prey, so you can go. I’ll come to you once I’m done,” Sprak ze hem aan. Hij scheurde zijn blik los van de jongen en keek haar aan. Hij knikte op haar woorden. ”Enjoy your meal”,  Zei hij, waarna hij het steegje uit liep. Hij kon een wandelingetje wel gebruiken nu, dus hij teleporteerde deze keer niet.

Toen hij het dorp uit was, ging hij op een laag muurtje zitten, dat langs de weg stond. Ze moest sowieso langs hier komen om terug naar het huis te gaan. Hij vroeg zich af hoe lang het zou duren. Met een beetje geluk waren ze nog voor de regenbui los barstte binnen.

21:46. Hij hoorde ze nog voor hij ze zag. Van achter de bocht kwam een groepje jongeren.. Hij herkende ze meteen. Ze zagen er verwilderd uit. Uh oh. Die hadden door dat hun vriend verdwenen was. Ze kwamen in groep op hem af gelopen, iets wat hem licht intimideerde, maar hij liet dat niet blijken. "Hey, you, have you seen our friend? Tall guy, dark hair, blue eyes, pretty handsome and he knows it. His name is Adam", Vroeg het blonde meisje hem. Hij deed alsof hij er even over na dacht. ”Hmm, nope, I don’t recall seeing a guy like that”, Loog hij soepel. Ineens stapte een van de jongens naar voren. "You're lying", Zei hij na een moment intens gestaard te hebben. "What? No! Why should I be lying?" Vroeg hij verbaasd. Damn, was dit een lopende leugendetector?

"I'm pretty sure I saw you walk out of the alley earlier!" Snauwde de jongen toen. Oh. Oh.. Daar had hij nu niet bepaald een antwoord op. ”You’ve got the wrong guy, I haven’t been in the village today”, Loog hij opnieuw. De jongen verloor zijn geduld en greep hem bij zijn schouders. Ruw trok hij hem van het muurtje af. ”Stop! I didn’t do anything wrong!” Riep hij. Technisch gezien toch. Maar de jongen luisterde niet. "Adam is missing and it's your fault", Grauwde die. Vervolgens plantte hij, compleet verwacht maar toch, zijn vuist in zijn gezicht. Hij voelde meteen hoe zijn neus begon te bloeden. De ijzeren smaak liep eerst zijn keel in.

"Kaj, stop, this doesn't bring Adam back. We have to keep looking", Zei de andere jongen, die zijn hand op de arm van zijn aanvaller had gelegd. Die leek iets te bedaren. Hij liet hem los, Oskar viel op de grond, zijn hand tegen zijn gezicht aan gedrukt. Fuck, was zijn neus gebroken? De groep liep weg, verder de weg op. Hij ging tegen het muurtje zitten. Bloedvlekken zaten op zijn shirt. Verdomme, bloedvlekken gingen zo moeilijk uit..

14.48. Misschien was hij beter toch weg geflitst daarnet. Dan hadden ze hem niet uit het steegje zien wandelen en was hij wel weg gekomen met zijn leugentje. Nu goed, gewoon pech gehad. Het deed wel flink wat pijn, maar pijn was ook maar tijdelijk. Hij was meer boos om zijn verpeste shirt dan om zijn gebroken neus, gek genoeg. Was hij wel gebroken? Hij was geen dokter, al bij al. Het deed gewoon pijn en het bloedde, punt. Het zag er vast erger uit dan het was. Al waren de bloedvlekjes op zijn shirt niks vergeleken met de toestand waarin Haythel uiteindelijk terug kwam. ”Oskar!” Hoorde hij zijn naam. Hij keek op en glimlachte, probeerde absoluut geen scène te maken om iets wat niet eens heel erg was.

Zij daarentegen leek helemaal bezorgd te zijn. Ze knielde bij hem neer en inspecteerde zijn gezicht. Hij bleef zo rustig mogelijk, er was geen reden tot paniek. De blondine keek vervolgens naar waar het groepje jongeren zonet in de bocht was verdwenen. ”They will pay for this,” Zei ze dreigend. Zij zouden het niet horen, maar hij hoorde het natuurlijk wel. Zachtjes schudde hij zijn hoofd. ”It’s okay, really, it was just a punch in the face, no big deal”, Glimlachte hij. Eerlijk, hij had wel al vaker te maken gehad met acties als deze, het was niet dat het de eerste keer was. Hij kon het wel hebben. Daar was Haythel echter niet van overtuigd. Ze hielp hem overeind, ondersteunde hem alsof hij een been had gebroken.

”Let’s go back and take care of that wound. With a bit of luck we can fix it without needing to see a real doctor,” Zei ze. Ze begon hem in de richting van het huis te begeleiden. ”Honestly I’m fine”, Protesteerde hij zachtjes. Hij keek ietwat teleurgesteld naar zijn shirt. ”It was my favourite shirt tho”, Zei hij sip. Hij stopte even en trok het over zijn hoofd. Van uit de schaduw kwam de hond opnieuw tevoorschijn. Hij wierp het shirt naar de hond toe, die het uit de lucht plukte en er mee begon te spelen. Daar stond hij dan, zonder shirt, zich niet bewust van zijn eigen acties. Die konden wel eens vreemd overkomen namelijk, maar daar dacht hij simpelweg niet aan.

14:50. De bezorgdheid van Haythel was compleet onverwachts. Had ze eigenlijk wel al eens naar zichzelf gekeken? Het was dat hij wist dat het niet haar bloed was, anders was had hem waarschijnlijk compleet geflipt. Hopelijk had ze haar garderobe aangepast met de kennis dat ze die kleren hoe dan ook wel mocht verbranden. To be honest wilde hij haar daar gerust een handje mee helpen. Ghehe. Nee oké focus, hij moest haar toch op de een of andere manier kunnen overtuigen dat het niet zo erg was als zij het maakte. Vandaar de opmerking over zijn eigen shirt, dat hij vervolgens over zijn hoofd trok en richting de schaduwhond gooide, die hij net tevoorschijn had laten komen.

”Great. now you will catch a cold as well if we don’t get back before the rain starts,” Sprak ze hem toe. ”I don’t think you would mind playing doctor if I got sick”, Plaagde hij haar. Nu goed, ze had wel een punt. En hij vond regen sowieso al niet zo leuk. ”It doesn’t look bad though,” Zei ze toen. Hé, was ze nu aan het flirten? Hij moest er wel om lachen. Het had wel gewerkt. Ze besloot hem gewoon bij zijn hand vast te houden, iets wat hij zonder protest toe liet. ”Now c’mon. Let’s clean your face and then we’ll buy you a new shirt. An even better one,” Zei ze. Hij knikte. ”I could teleport us to the house, if you want to avoid the rain?” Stelde hij voor. Het maakte hem niet veel uit. Tenzij ze, vanaf ze bij het huis waren, hem alleen zou laten. Dan had hij het er wel voor over om door een regenbui te moeten lopen, al was het maar om de tijd dat hij bij haar was te verlengen. Waar dat ineens vandaan kwam, wist hij niet. Zijn nieuwsgierigheid naar haar was gewoon nog niet weg gegaan, dus hij had nog het een en ander over haar uit te vissen voor ze besloot dat ze genoeg van hem had.

14:51. Ziek worden. Door een regenbui. Zal wel. Hij had een prima weerstand, dank u zeer. Hij had gewoon een excuus gevonden om zijn shirt uit te trekken. Toch wel jammer dat hij het kwijt was. De hond had het sowieso in honderd stukjes gescheurd. Ach, dan had hij ook nog iets aan de dag vandaag. Hoe dan ook, hij had niet veel zin in een onvrijwillige douche. Trouwens, de kans dat het nog ging bliksemen ook, bestond altijd. En daar had hij nog minder zin in. Hij vond het niet bepaald het goeie moment om haar te vertellen dat hij bang was van licht. Hoe stom zou hij dan niet klinken?

Dus stelde hij voor om te teleporteren. Ze ging er mee akkoord. Hij besloot om rechtstreeks naar de badkamer op de bovenste verdieping te teleporteren. Dan was de kans ook klein dat ze miss Bluebonnet tegen het lijf liepen. ”Allow me”, Zei hij, maakte er zelfs een buiging bij. Hij sloeg zijn armen weer om haar middel, trok haar deze keer toch wel een stukje dichterbij, om haar te plagen. Hij had immers geen shirt aan. Dat er nu bloed op zijn bovenlichaam kwam, gaf niet echt. Dat waste hij straks wel af.

Via de schaduw van de bomen was hij terecht gekomen in de duistere badkamer. Gelukkig brandde er geen lamp, want er was natuurlijk niemand, anders was het hem waarschijnlijk niet gelukt. Opnieuw hield hij Haythel even vast, zodat ze kon wennen aan het gevoel. ”I think it would be best if you go to your room to change your clothes”, Merkte hij op. Hij liet haar weer los en keek toen naar de dichtstbijzijnde spiegel. ”At least it’s not swollen, so I don’t think it’s broken”, Zei hij toen opgelucht. Hij zette de kraan open en liet wat water in zijn handen lopen, om het vervolgens in zijn gezicht te gooien.

14:53. Van uit de badkamer kon hij door het raam zien hoe de regenwolken zich begonnen samen te pakken. Net op tijd waren ze dus binnen, en maar beter ook. Hij hield Haythel nog steeds vast, misschien iets steviger dan echt nodig was. Ze leek zich iets minder snel te herstellen als eerder. Het zou wel een eindje duren voor ze echt gewend was aan het gevoel. Hij kon al zonder problemen zo vaak teleporteren als hij wou zonder er last van te krijgen. Toen hij merkte dat ze wel weer zelf kon staan, liet hij haar weer los. Haar kleren hadden een afdruk nagelaten op zijn borst, evenals de streep die ze er daarnet op had getrokken. Het herinnerde hem er aan dat ze misschien beter ook andere kleren aan ging trekken.

Een voorstel dat met een zucht werd onthaald. Geamuseerd trok hij zijn mondhoek op. Vervolgens draaide hij zichzelf naar de spiegel, terwijl Haythel behulpzaam het licht aan deed. Hij constateerde dat zijn neus niet gebroken was. ”Alright. I’ll get myself some new clothes, maybe I can find a temporary shirt for you, and then I’ll get back here to help you with that wound,” Stemde ze toen in met zijn voorstel. ”Sounds like a plan”, Reageerde hij. Terwijl ze weg liep, maakte hij de rest van zijn gezicht schoon. Er zat een snee in zijn neus, een beetje onder zijn ogen. De jongen die hem gemept had, had waarschijnlijk een ring of iets aan gehad, waarmee hij zijn neus had open gehaald.

Dat zou ook wel de pijn kunnen verklaren, sinds hij niet gebroken was. Hoe dan ook, hij liet de rest maar voor wat het was en begon het bloed van zijn bovenlichaam te halen. De regen tikte ondertussen tegen het raam aan. Uiteindelijk kwam Haythel weer binnen. Ze gaf hem een shirt, dat hij herkende als het zijne. Zwart met de opdruk 'cute but psycho' in witte letters op de borst gedrukt. ”Oh nice, how did you know which room I’m staying in?” Vroeg hij, semi-verbaasd, maar dan ook weer niet. Hij trok zijn shirt aan en leunde toen tegen de kast met handdoeken aan. ”Let’s see,” Mompelde ze nadat ze een EHBO doos op de wastafel had gezet en die open had gedaan. ”Am I allowed to play your nurse?” Vroeg ze. De jongen lachte om haar woorden. ”Permission granted”, Grinnikte hij toen. Ze nam dit allemaal echt veel te serieus.

14:59. Zijn verbazing was redelijk groot toen ze hem een shirt gaf uit zijn eigen kleerkast. Nu goed, des te beter, hij zou zich niet zo comfortabel voelen in een shirt dat niet van hem was. Plus, nu wist hij ook dat het zijn style was. Straks was ze terug gekomen met iets dat niet zwart was, dat zou wel even een ramp geweest zijn. Maar goed, die was vermeden. Al vroeg hij zich af hoe ze zijn kamer had gevonden. En hij zou Oskar niet zijn als hij dat niet even luidop vermeldde. ”I didn’t,” Bekende ze. ”I just grabbed a shirt out of a random room,” Vervolgde ze. Oh well. Goed gegokt dan.

Nu kwam het vervelende klusje van stil staan terwijl iemand van dat irritant bijtend spul in een open wonde gooide. Lekker. Gelukkig waren ze zo ongeveer even groot, dus kon hij gewoon blijven staan zonder al te veel problemen. Het ergste prikken was al snel over, waarna ze een belachelijk grote pleister nam -naar zijn mening dan- en die midden op zijn gezicht plakte. ”There you go,” Zei ze. Hij bekeek zichzelf even in de spiegel. ”Well now I look handsome”, Lachte hij. ”Thank you”, Zei hij vervolgens, redelijk opgewekt gezien het feit dat er een blauwe pleister op zijn neus hing.

”So what do I owe you?” Vroeg ze nadat ze de spullen had opgeruimd. Hmm. Heel goeie vraag. Hij had er nog niet echt over nagedacht. Hij had het dan ook niet echt 100% gemeend. Het avontuur op zich was al genoeg geweest. Bijna had hij dan ook gezegd dat hij helemaal niks van haar wilde. Maar dan zou hij liegen. Een cheeky grijnsje kwam op zijn gezicht. ”Well since it’s a date, technically speaking-”, Begon hij, maar maakte zijn zin niet af. Hij wilde haar namelijk ook tot niks dwingen. Als ze zijn hint snapte en er op in ging, dan was het haar eigen keuze, dus dan zou hij zich er ook beter bij voelen.

15:03. Nu zag hij er uit als een indiaan op oorlogspad. Met van die mooie blauwe oorlogsverf over zijn neus. Het was iets wat zijn moeder hem vroeger zou gezegd hebben om er voor te zorgen dat hij het er niet terug af trok vanaf ze haar rug naar hem toe draaide. Maar goed, dat was ook alweer een ver verleden en nu was hij wel groot en slim genoeg om hem er netjes op te laten. De opmerking die hij maakte, kon hij echter niet laten. ”Of course, even more handsome if you ask me,” Zei ze plagend. Een bedankje was wel op zijn plek. ”You’re most welcome,” Reageerde ze er op, waarna ze de spullen begon weg te steken.

De vraag die ze stelde, overviel hem wel. Hij was het al lang weer vergeten, zijn opmerking. Misschien vergat hij een beetje te snel dingen. Hij had er niet eens meer over nagedacht, daarom moest hij nu even nadenken over een antwoord. Al ging er al snel een figuurlijk lampje branden. Een schaduwlampje of zoiets, aangezien hij het niet zo had op gewone lampen. Hoe donkerder hoe beter. Anyways, hij hintte en ze keek hem verrast aan. Ah, had ze nu nog altijd niet door dat hij een wandelende plottwist was?

Maar ze ging er op in, tot zijn grote plezier. Haar hand op zijn nek bezorgde hem een kleine aangename rilling. Hij legde zijn ene hand in respons op haar onderrug, op haar huid, gezien haar shirt het bloot liet. Haar lippen waren zacht, verkennend. Voorzichtig, maar wel intens. Hij genoot er van, naar het einde toe liet hij nog kort plagend zijn tong over haar onderlip gaan, maar trok zich toen weg. Hij moest haar ook niet te veel geven nu. Hij had liever dat ze nog een keer terug kwam. ”Anything else?” Vroeg ze met een grijnsje. Hij gaf haar zijn typerende glimlachje weer. ”Promise me a second date”, Zei hij, zijn hoofd een tikje schuin, afwachtend op haar antwoord.