I’m not immune to the lie

15:31. Het was net vijf minuten klaar met regenen, en hij stond alweer op het punt om naar buiten te gaan. Binnen blijven, tussen de mensen, daar zat hij nu even niet op te wachten. Hij voelde zich te snel geïrriteerd. Zijn eens zo simpele leventje lag helemaal door elkaar en het was vooral zijn eigen schuld. De hele situatie met Haythel had hem behoorlijk onzeker gemaakt. Hij liep de trap af, Svart op zijn hielen, glimlachte enkel voorzichtig naar de mensen die hem begroetten. Hij voelde wel aan dat ze liever een gesprek waren begonnen, maar helaas, daar had hij nu geen zin in.

De grond was nog nat, dus stopte hij deze keer niet bij het grasveldje, waar hij eerder die dag al had gezeten. Als hij daar nu ging zitten, was hij waarschijnlijk gelijk doorweekt. In plaats daarvan liep hij verder, richting een groep bomen. Daar onder was het nog redelijk droog. Svart ging alweer op onderzoek uit. Hij vroeg zich echt af wat de wolf zo interessant vond de hele tijd. Oskar zelf ging tegen een boom aan zitten, terwijl hij de wolf bleef volgen met zijn blik.

15:36. De grond was hoe dan ook wel wat vochtig, maar alles was beter dan binnen zitten. Het was nu echt wel druk, en hij wilde absoluut niet sociaal doen. Vandaag niet en waarschijnlijk morgen ook niet. En de aankomende week? Ook niet. Verrassing. Zijn gedachten en gevoelens liepen nog steeds door elkaar en hij voelde zich zwak. Alsof eender wie door een simpele opmerking hem zou kunnen raken tot het diepste van zijn ziel. Hij was normaal gezien niet iemand die snel huilde, maar hij had zichzelf de afgelopen weken al vaak genoeg op het randje van een breakdown gevoeld. En dat wilde hij vermijden. Dus ontliep hij mensen, zo simpel was het.

Of toch niet. Blijkbaar werd de rust hem niet gegund. Oskar schrok zich rot toen er ineens iemand uit de boom naar beneden sprong en vlak voor hem landde. Svart schoot meteen alert weer zijn kant op, maar hij herkende ondertussen al de persoon die zijn rust kwam verstoren. Het was James, of Kyson, of hoe hij ook eigenlijk echt mocht heten. "Hey Oskar." Zei die ter begroeting. Oskar keek omhoog, vond het niet zo’n fijne positie, maar wat was er aan te doen. ”Hi James, or Kyson, or whatever you’re calling yourself today”, Reageerde hij, niet op de meest vrolijke manier ooit.

15:39. Waarom kon hij niet gewoon even alleen gelaten worden? Hoe harder hij probeerde om zich af te zonderen, hoe meer mensen geïnteresseerd leken te zijn. Allemaal vieze nieuwsgierigheid die hen er toe aanzette om hem vervelende vragen te komen stellen. Niet eens uit bezorgdheid. Waarom zouden ze ook bezorgd zijn? Ze wilden gewoon de sappige roddels weten, meer niet. Oskar had er een hekel aan, maar hij was mentaal te verward om zichzelf echt goed te kunnen verdedigen. Hij liet een beetje over zich heenlopen. Dat deed hij meestal wel, maar nu viel het nog meer op. De hele situatie had hem nogal door elkaar gegooid en hij was nog steeds aan het herstellen.

Zowel mentaal als fysiek. Soms schoot er op de meest random momenten een pijnscheut door zijn rug, alsof hij opnieuw werd open gehaald door de klauwen van de hellhound. Hoe dan ook was hij nu niet klaar om een gesprek te hebben, en al zeker niet met een kerel die hij eigenlijk niet kon vertrouwen. "It's just Kyson today." Liet die hem weten toen hij hem begroet had. "Did Haythel dump you?" Zei hij toen, volledig verwacht maar ook zo out of place. Svart merkte hoe kwaad hij werd, dus hij begon zachtjes te grommen. ”No. She tried to kill me”, Reageerde hij kortaf. Een bittere smaak bleef in zijn mond hangen. Hij wendde zijn blik af van Kyson, hij wilde het hier niet over hebben en maakte dat op die manier hopelijk duidelijk.

15:41. Kyson had geen tact. Dat was hem nog niet eerder opgevallen, maar het was echt zo. Hij had de opmerking van die ene demonen prinses al zo misplaatst gevonden, maar dit ging er toch nog wel eens boven. Waren alle demonen zo harteloos? Waarschijnlijk wel. Maar geen monster, had Kyson hem toen verteld. Dat trok hij nu wel even in twijfel. Hij wakkerde de herinneringen alleen maar weer aan, de herinneringen aan het bos. De aanval, de struggle achteraf om er van te genezen. Hij had nog veel koorts gehad, waarschijnlijk door een infectie. Op de bosgrond gaan liggen met gapende wonden in zijn rug was iets wat hij dan ook nooit meer zou proberen.

Liefst van al hield hij zijn rug ook gewoon in één deel. Kyson stelde hem de vraag en hij antwoordde er redelijk kort op, misschien was hij nu ook een tikkeltje harteloos naar haar toe. Hij was niet boos op haar, hij was vooral boos op zichzelf. En op alle random sukkels die hem persé wilden vragen wat er met hem aan de hand was. Daarbovenop begon Kyson een heel verhaal te vertellen over een gast die hem zonder waarschuwing had proberen neer te schieten. Het idee amuseerde hem wel even. ”How could he?” Reageerde hij, alsof hij heel erg mee leefde met de jongen, maar het sarcasme was eigenlijk niet te missen. ”Luckily you got rid of your bad habit of stealing”, Vervolgde Oskar toen. Hij keek op, niet meteen naar de demon zijn gezicht, maar duidelijk naar zijn mooie leren halsband. Normaal was hij niet zo gemeen tegen andere mensen, maar hé, hij had ook niet om een gesprek gevraagd.

15:43. Het liep echt uit de hand. Voor hem toch. Hij had zichzelf niet in de hand, zijn opmerkingen en zijn houding. Hij had er niet echt controle meer over en dat gevoel alleen al maakte het nog erger. Svart voelde ook aan dat hij zat te stressen, eigenlijk ook best wel woede voelde tegenover Kyson. Het gedrag van de wolf was bij gevolg ook vrij onrustig. Hij wist niet echt of hij moeite zou doen om de schaduwwolf tegen te houden als hij besloot de demon aan te vallen. Misschien kon het nog enigszins recht getrokken worden. Helaas maakte hij alweer de verkeerde opmerking.

Het raakte hem. Hij was geïrriteerd. Gevaarlijk. Maar Oskar nam zijn woorden niet terug, noch zou hij zich er voor verontschuldigen. "If you don't shut up about my collar Haythel won't be the only one trying to kill you." Kaatste Kyson terug. In één vloeiende beweging kwam Oskar overeind. Hij wist niet waarom, hij voelde zich nooit zo agressief als nu. Langs de andere kant kon hij toch niet achteruit stappen, de boom stond in de weg. Dus hij stapte naar Kyson toe. Hij was niet zo heel erg veel kleiner, maar hij moest wel een tikkeltje omhoog kijken.

”You’re all bark but no bite, aren’t you?” Zei hij afkeurend. Vervolgens stapte hij langs de jongen heen, gaf hem in het voorbijgaan een harde duw met zijn schouder. Hij floot kort, waardoor Svart naast hem kwam lopen. Hij was er echt done mee, hij wilde hier niet blijven. Hopelijk was Kyson slim genoeg om hem ook met rust te laten nu.

15:45. Situaties als deze zou hij ten allen koste ontlopen. Eigenlijk was hij helemaal niet zo. De emoties gingen alweer met hem aan de haal. Kyson had dingen gezegd die hem hadden geraakt, onbewust of bewust, en hij liet zich er alweer door meeslepen. Jinn zou niet trots zijn als hij hem zo zou zien. Of eigenlijk zou de slangenjongen helemaal niks voelen, er niks om geven. Hoe dan ook, hij had besloten om niet meer hier te willen blijven. Met de nodige dreiging was hij opgestaan. Hij wilde niet dat Kyson dacht dat hij hem tegen kon houden. Met een laatste belediging aan het adres van de demon, gaf hij hem een duw en liep hem vervolgens voorbij.

Ineens gebeurde alles heel snel. Hij hoorde gerinkel, draaide zich daarom half weer om. Vervolgens vloog het gewicht van de andere jongen tegen hem aan. Hij struikelde en viel. Svart liet ondertussen een ijzingwekkende huil horen. Met alle wilskracht die hij bezat, hield hij de schaduwwolf tegen. Hoewel Kyson op dit moment echt onuitstaanbaar was, hij verdiende niet dezelfde behandeling als Laxus. Omdat hij zo gefocust was op Svart, zag hij de vuist totaal niet aankomen. De demon raakte hem vol tegen zijn kaak, waardoor zijn hoofd opzij werd geslagen. Het werd eventjes zwart voor zijn ogen, maar instinctief hief hij zijn handen op om zo een volgende vuistslag tegen te houden. Zelf kon hij niet veel doen, hij lag onder de jongen en was gewoon niet groot genoeg om hem te kunnen raken.

15:46. Waarom en hoe slaagde hij er toch altijd in om zichzelf in de problemen te werken? Lokte hij het uit of had het universum gewoon eventjes zin om het hem moeilijker te maken dan eigenlijk nodig was? Hij had helemaal geen zin gehad om met iemand te praten, en toch was Kyson op hem af komen gewandeld. Gesprongen. Whatever. Om dan letterlijk de meest triggerende vraag ooit te stellen. Had hij de laatste keer op het strand niet duidelijk gemaakt dat dat sowieso al iets was wat hij niet echt waardeerde? Hij haatte het dat iedereen dacht dat ze zomaar alles mochten vragen. Had niemand op dit eiland dan ook maar enig idee hoe invasive dat allemaal was?

De prijs voor zijn onbeleefdheid kwam wel hard aan. Hij probeerde er uit alle macht voor te zorgen dat Svart Kyson niet aan viel. De wolf schudde verward met zijn kop, zijn spieren stonden strak opgespannen en hij zakte al door zijn poten om alsnog te springen. Het was een wonder dat hij het dier onder controle kon houden. Daardoor kon hij zich niet tegelijk ook op Kyson focussen, die hem vol op zijn gezicht raakte. Een volgende klap kon hij opvangen. Oskar verwachtte er eigenlijk nog wel een maar die kwam niet. Het gewicht van de jongen verdween, een bekende stem stelde hem geïrriteerd een vraag.

Ondertussen kwam Oskar overeind, hij had op zijn tong of kaak gebeten, anyways, hij proefde bloed in zijn mond. Dat spuugde hij uit in het gras. ”Care to explain what happened?” Vroeg de demon princess toen, aan hem. "Whatever it is, Oskar started it." Reageerde Kyson nog voor hij kon spreken. "He was practically begging for it." Hij wilde opnieuw boos worden, maar hij had er de kracht niet voor. ”Yes, I was begging you to punch me in the face”, Zei hij bitter. ”He asked me an invasive question, I got mad and made a comment about his collar. When I wanted to leave he pushed me and then decided to rearrange my facial features”, Schetste hij toen de situatie, pretty accurate, als je het hem vroeg.