When coldness has a grip on you...

Onderwerp: When coldness has a grip on you... vr apr 14, 2017 10:07 pm

_{In kamer 309 was het al sinds dagen niet echt een gezellige warme plek. Sayuri had zich er een tikkeltje neerslachtig en opgebrand in opgesloten, in terug getrokken. Normaal gesproken was ze prima aanspreekbaar, in staat om diplomatiek en vriendelijk op te treden tegenover anderen, en zich tussen de medemens te voegen. Sinds het ongeval met Rubi en de dood van Effy was Sayuri uitgeput geraakt. Haar tussenkomst tussen Ethan en Rubi had haar overduidelijk vermoeid. Beide mensen hadden haar hulp nodig gehad, haar gave en met het gebruik daarvan had ze hun gemoedstoestand over genomen. Ze was sinds die dag al stiller en afweziger, immers had ze veel gevoeld. De pijn van haar tante plus de angst die Ethan had gehad, kwamen tevens af en toe de kop opsteken. Het lukte het jonge meisje maar niet om het van zich af te zetten. Misschien kwam het wel doordat ze haar gave uitbundiger had gebruikt dan normaal, of was het een samenloop van andere kwesties. Immers had ze een traumatische gebeurtenis gezien, om nog maar te zwijgen over de traumatische, gewelddadige gebeurtenis die die avond ook had plaats gevonden. De meeste Peculiars waren in de ban van de angst, verdriet en pijn. Iets dat het niet bepaald dragelijker maakte voor Sayuri. Misschien was dat dan ook wel de reden waarom Sayuri zich meer dan ooit had afgezonderd in haar kamer en enkel op bepaalde momenten, verplichte momenten haar kamer uit kwam. Behalve de wat doffe blik in haar ogen, was er niets te zien op het gezicht van het meisje, al hoewel ze leek de laatste dagen ook wel wat bleker dan normaal. Echt opvallend was het niet, ze nam nog steeds dezelfde houding als altijd aan. Leek enkel wat stiller en nadenkender. Iets dat in haar geval aan kon duiden op serieuze problemen. Echter kende nog niemand, behalve haar zusje, haar goed genoeg om dit te weten. Daarvoor was ze nog niet lang genoeg in de lus.

Die ochtend, twee dagen naar de Games Night, was Sayuri in bed blijven liggen. Haar hoofd deed zeer en elk geluid, zelfs haar eigen ademhaling maakte de pijn erger. Dit betekende dan ook dat ze niet kon lezen, een activiteit waar ze erg van hield en veel kracht uit haalde. Ze was die ochtend al lange tijd wakker, ze kon immers niet goed slapen. Alle emoties die rondtolden, alle angsten en bezorgde gedachten. Alles zorgde ervoor dat ze in de nacht rond woelde in haar bed en niet in staat was de rust te pakken die ze nodig had. Zeker in deze tijd, naar al die ervaringen en het actiever opspelen van haar gave. Zweet stond op haar voorhoofd en met een geërgerde zwakke zucht duwde ze de dekens van zich af en verstopte ze haar gezicht in de kussens. Het zwakke zonlicht gaf een nieuwe dag aan, eentje die niet zozeer gewenst kwam voor Sayuri. Ze was doodop en wou enkel slapen, slaap die maar niet wou komen. Zeker niet nu ze oncomfortabel in bed lag. Op welke zij ze zich ook draaide, geen kant liet haar werkelijk ontspannen. Sho was al op gestaan om te gaan ontbijten en ergens wist Sayuri ook wel dat ze naar beneden zou moeten komen. Echter had ze de puf niet om te gaan zitten, uit bed te stappen en aan de ontbijttafel te verschijnen. Het kwam wel vaker voor dat ze niet tegelijkertijd met haar zusje naar beneden kwam, en dus was het ook niet iets zorgwekkendst in het begin.

Sayuri verschoof nog wat in haar bed en trok rillerig haar dekens weer over haar warme lichaam heen, koude rillingen maakte haar benarde situatie nog vervelender waardoor ze haar kaken op elkaar klemde. Ze draaide zich ongemakkelijk om waarna ze haar ogen weer sloot. Het licht was te fel, de dekens te warm en dan weer te koud en alles deed zeer. Hoewel het geen verrassing was dat ze ziek was geworden, wou ze nu meer dan ooit haar ouders aan haar zijde. Hoewel ze natuurlijk genoeg heftige ervaringen had gehad, want wie in deze lus hadden dat nu niet? Was dit zeker een ervaring die ze kon missen. Uiteindelijk ging Sayuri langzaam zitten en sloeg ze haar armen om haar knieën heen, die ze langzaam optrok. Een licht duizelig gevoel maakte zich van het jonge meisje bezit, voordat ze zich weer wat beter kon focussen. Haar haren hingen in haar bezweette gezicht waarna ze op zoek ging naar haar sokken. Haar voeten voelde koud aan. Haar hand zocht onder het bed, toen ineens de deur open ging. Het geluid van de opengaande deur deed haar ineen krimpen voordat ze haar bleke, bezwete gezicht op de vrouw in de deuropening richtte. Zelfs haar dunne nachtkleding, want ze droeg door de koorts niet meer dan een lichte nachthemd, was nat van het zweet. Dit nachthemd was gedeeltelijk te zien doordat ze rechtop was gaan zitten en de dekens nu pas om haar middel gewikkeld lagen. Mevrouw Bluebonnet stond in de deuropening, haar bruine ogen gleden naar de lichtere van de huisvrouw waarna ze weer naar de sokken zocht. Haar ogen sloot ze weer waarna ze tegen de muur aanleunde. Die was gelukkig koud en leek de hoofdpijn iets te verminderen. Spreken deed ze verder niet, ze voelde zich te beroerd om Louise te begroeten.}

Onderwerp: Re: When coldness has a grip on you... ma apr 17, 2017 9:38 pm

THE COLD HAS WON

Ondanks dat de harde klappen pas enkele dagen geleden aangekomen waren, leek de lus al wel weer begonnen aan het wederopbouwen van het dagelijks leven. Het was alsof zich een tsunami had voltrokken, en het water nu weer rustiger werd. Hoewel het soms nog lichtelijk naschokte. De meeste jongere kinderen speelden alweer vrolijk rond. Ze waren nog naïef -en gelukkig maar. Ook de oudere kinderen leken er goed mee om te kunnen gaan. Naar haar weet verschenen ze iedere ochtend fit aan het ontbijt en hadden ze zelfs een spelletjesavond georganiseerd. Dat was een goede zet geweest, en het had iedereen weer een beetje op weten te fleuren, voor zover dat mogelijk was. Voor Louise echter, viel dat anders. Louise wist wat het ongeval met Rubi en de dood van Effy had veroorzaakt, en dat dat nog lang niet over was. Samen met Girolamo had ze besloten dat het tijd werd om meer ogen verantwoordelijk te stellen voor het welzijn van de kinderen. Al was het een zware taak, hadden ze een drietal kinderen in gedachten die die verantwoordelijkheid zouden kunnen dragen zonder hier onderdoor te gaan. Toch kon ze het niet helpen dat ze bleef peizen of dat haar wel gerust zou stellen. Als ze eerlijk was, had ze de afgelopen nachten geen oog dicht gedaan. Om daar zo min mogelijk van te merken, spendeerde ze veel tijd in haar vogelvorm. Omdat ze dit tijdens de gezamenlijke maaltijden moeilijk kon doen, had ze iets anders ontdekt. Haar thee hielp haar niet meer om te kalmeren, maar koffie kon er in ieder geval nog voor zorgen dat ze zichzelf door de dag kon sleuren. Wondermiddel.

Zo opgewekt mogelijk, deelde ze sneden brood uit tot iedereen verzadigd was. In de chaos van kinderen had ze haast niet gemerkt dat er een stoel leeg was tot ongeveer halverwege het ontbijt, en in haar automatische koppentellen raakte ze wat afwezig. Al snel kwam ze erachter dat Sho niet in de buurt van haar zusje zat, zoals gebruikelijk. In de zee van stemmen, tumultueuze kinderen en ochtendhumeurige pubers, viel het een enkeling op dat ze haar stoel naar achter schoof. Degenen die het zagen, zouden waarschijnlijk snel de conclusie trekken dat ze iets in de keuken zou zijn gaan halen. Sho was namelijk zo in haar ontbijt verdiept, dat ze haar niet wilde storen met vragen over Sayuri, dus besloot Louise zelf even poolshoogte te gaan nemen. Ergens in haar onderbuik vestigde zich weer datzelfde, nare en angstige gevoel als ze dagen voor de aanval had gevoeld. Ze duwde het weg. Er kon niets gebeurd zijn in de korte tijd dat Sho haar zusje had verlaten en Louise de trap wat haastig beklom. Ze had zich vast enkel verslapen. Dat moest het zijn.

Zonder de moeite te nemen te kloppen, zwaaide Louise voorzichtig de deur van kamer 309 open. Het was er donkerder dan op de gang, en even moeste haar ogen wennen aan het donker. Daar hadden ze echter niet lang voor nodig, haar dierlijke ogen waren erop getraind een hoog onderscheidend vermogen te hebben. Ze zag het meisje zitten, de dekens halverwege haar romp, rillend in haar nachtkleding. Even wierp het kleine meisje een blik op haar, tot ze weer met haar hand onder haar bed greep terwijl ze de muur als steun gebruikte. 'Sayuri?' probeerde ze haar te stoppen met wat ze aan het doen was. Louise snelde naar haar toe. Het was onnodig, wat ze had het allang kunnen zien aan haar doorwerkte pyjama, maar toch legde ze een hand op haar voorhoofd en in haar nek. Ze was gloeiend heet. 'Hey,' Ze pakte haar arm vast en liet haar hand rusten op haar wang. 'What were you doing? You should rest...' keek de ymbryne haar met haar welbekende strenge maar moederlijke blik aan. Bezorgd streek ze de haren die aan Sayuri's voorhoofd plakte uit haar gezicht. 'Let's get you out of these clothes and into some new ones, alright?' legde Louise haar plan voor. De kans was groot dat ook de dekens vervangen moesten worden, wilde het meisje goed kunnen slapen. Louise zuchtte lichtjes. Ze had kunnen verwachten dat minstens een van de kinderen de stress te veel zou worden. Al helemaal als dat meisje emoties van andere haarfijn aanvoelde en overnam. Ze kon zich niet voorstellen hoe Sayuri zich moest voelen, als het een opeenstapeling was van alles wat iedereen voelde. Ze knipte het lichtje op het nachtkastje aan en liet Sayuri los om haar uit haar nachthemd te helpen.

Onderwerp: Re: When coldness has a grip on you... za mei 20, 2017 3:22 pm

_{Mevrouw Bluebonnet had zonder te kloppen de deur voorzichtig geopend. Sayuri had haar wel met haar donkerbruine ogen opgemerkt maar was nog te druk bezig om sokken te pakken, die ze onder haar bed gegooid had, die dag ervoor. Wollen sokken waren altijd prettig als haar voeten ijskoud aanvoelden, ondanks het feit dat ze nog onder de warme dekens zaten. Met de muur als haar steunpilaar, kon ze er toch niet bij. Ze had haar blik al weer afgewend van de vrouw terwijl ze zuchtte. De rillingen zorgden ervoor dat ze een tikkeltje mistroostig weer dichter tegen de muur aan leunde en de koude van diezelfde muur zorgde er gelukkig voor dat haar hoofdpijn wat verzachtte. "Sayuri?" Sprak Louise waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ze zich niet verder in zou spannen. De roodharige vrouw snelde naar haar toe, terwijl het meisje langzaam fronste. Zodra de vrouw een van haar handen richting haar voorhoofd en vervolgens haar nek bracht, deinsde het meisje ietwat gespannen wat terug. Ze kon de emoties en gevoelens van de vrouw niet buitensluiten zodra die haar aanraakte. Ze poogde haar nog weg te duwen met haar hand, maar was in werkelijkheid gewoon te moe en te ziekjes om echt te protesteren. "Hey," Louise pakte haar arm vast en liet een hand rusten op haar wang. Waardoor Sayuri diep en trillerig inademde. "What were you doing? You should rest..." Verklaarde de ymbryne. De welbekende strenge en moederlijke blik van de roodharige vrouw deed haar even naar haar handen kijken. Sayuri merkte wel hoe de vrouw wat van haar vochtige haren uit haar gezicht wreef en hoe bezorgd ze was. Hoewel haar haren in haar nek en langs haar oren plakten, leek ze er nog niet zoveel erg in te hebben. Het vervelendste was toch wel het nachthemd dat aan haar rug en schouders plakte en zorgde dat ze het koud en warm te gelijk had. Sayuri antwoordde echter niet op de vraag van de vrouw. "Let's get you out of these clothes and into some new ones, alright?" Legde de vrouw voor waarna Sayuri enkel langzaam knikte. De ymbryne zuchtte licht, al leek het jonge meisje daar niet eens oog meer voor te hebben. Haar normaal oplettende gedrag en afwezige wijze blik was nu afwezig. In de plaats was een vermoeid meisje, dat zich overduidelijk niet al te best voelde. Haar ogen stonden afwezig en dof en ze leek geen erg te hebben in de vrouw voor zich. Louise knipte een van de lampen in de buurt aan, waardoor Sayuri ineenkromp. Het licht verergerde haar hoofdpijn en ze kneep hierdoor ook haar ogen vluchtig dicht. Inmiddels had Louise haar los gelaten om haar waarschijnlijk uit haar nachthemd te helpen. Ze stribbelde nog steeds niet tegen, ondanks het feit dat ze alles behalve aangeraakt wou worden. Ze miste haar ouders, die wisten tenminste wat ze moesten doen en laten. Daarbij was ze bang, angstig dat er nog een heftige gebeurtenis te wachtten stond en ze nog meer op haar schouders zou dragen. Toch werkte ze automatisch mee, zodra Louise haar uit het nachthemd hielp en trok ze haar knieën op tot haar kin terwijl ze de vrouw met haar bruine ogen aankeek. Sayuri gebaarde naar de kledingkast en mompelde. "Mom had let us take more nightclothes with us." Haar stem klonk schor en zwak maar doordat er geen ander omgevingsgeluid was zou de vrouw haar vast wel verstaan. Sayuri slikte even voordat ze haar blik weer afwende en tegen de muur aangeleund bleef zitten. De duizeligheid was alles behalve prettig, maar in paniek raken deed ze nog niet. Ze was meer gewend dan een simpele duizeligheid. Zo herinnerde ze zich nog hoe het was toen ze de eerste keer de belevingswereld van een buurman in haar op nam. Een toen nog onbekende man die behoorlijk depressief was geweest nadat zijn vrouw was overleden en hij alleen was achtergebleven. De pijn had haar toen naar adem toen happen, net zoals de pijn van Rubi was geweest. Haar bleke gezichtje vertrok iets toen ze dacht over haar tante. Rubi, de pijn op de borst, het gevoel van water in de longen. Het bloed dat hard door het lichaam pompte en toch nog overal zuurstof probeerde te leveren. De paniek van Ethan, die ze met veel moeite had gedoofd. Ze had geluk dat ze voldoende oefening had gehad met haar zusje Sho. Die kreeg nogal eens hoofdpijn aan de hoeveelheid informatie die ze opnam van voorwerpen en personen. Feitelijke informatie, Sayuri zelf was meer voor de emotionele en geestelijke informatie. Hoewel dat haar niet minder eng maakte voor sommige mensen. Bij hen thuis werd het niet door de omgeving geaccepteerd, hoewel haar ouders meer dan accepterend waren, ze steunde hun geadopteerde kinderen meer dan vele andere ouders zouden doen. Dit was misschien dan ook de reden dat ze dankbaar was voor de mensen die voor haar en Sho hadden gezorgd totdat ze niet meer thuis konden blijven wonen door de gevaren van de mensen om hen heen. Zodra Louise terug kwam met wat schone nachtkleding en Sayuri met moeite zolang rechtop was blijven zitten en het had aangetrokken, natuurlijk met de hulp van de vrouw des huizes. Keek ze de vrouw met haar bruine ogen aan. "Something has hurt Rubi," Fluisterde ze, ze had een soort van rest gevoeld van hetgeen dat Rubi tot haar daden had aangezet. Tranen glinsterden in de ogen van het jonge meisje terwijl ze haar gezicht verborg. Haar stem klonk zoals altijd zacht als fluweel maar zo sterk als ijzer. Ondanks dat ze fluisterde en ondanks dat ze enorm ongemakkelijk leek. Als ze sprak, dan sprak ze vaak woorden die belangrijk waren. Ze sprak niet over dingen die niet gezegd dienden te worden. Niemand zou haar horen spreken over haar hobby's, ze zouden het haar misschien zien doen maar echt vaak deelde ze haar ervaringen niet. Haar ogen sloot ze terwijl ze zich op krulde op het bed en haar armen om haar lichaam heen sloeg. Sayuri had zich weliswaar naar de muur gericht maar toch sprak ze tegen Louise. "I do not know what, it just left an dark impression on her." Sprak het meisje verder, haar stem trilde iets. Zelfs Sho had ze dat niet verteld en haar zusje was nog wel degene waarmee ze de sterkste band had. Niet gek natuurlijk, na alles wat de tweeling samen had meegemaakt. Normaal was het ook Sho die haar beschermde tegen de harde wereld, echter was Sho niet bij haar geweest doen het gebeurde. Enkel Ethan, een andere Peculiar die ze had gesproken tijdens de Game Night. Verder bleef het stil, terwijl het meisje haar ogen opende en naar de muur staarde, de hoofdpijn bonkte nog steeds en ook de rest van haar lichaam voelde pijnlijk en stroef aan. Ze slikte moeizaam waarna ze het waagde Louise aan te kijken. Haar breekbare blik was sterk, alsof ze niet durfde al haar angst en pijn te tonen. Ze zweeg, omdat ze verder niets te zeggen had, ze zouden het waarschijnlijk toch niet begrijpen. Hoe ze zich voelde en wat ze voelde. Ze miste haar ouders nu meer dan ooit...}