ღ But daylight is so close, so don't you worry 'bout a thing

"Dankjewel lieverd" had Olivia gereageerd op Laurices complimentje. Het voelde zo fijn dat ze elkaar op deze manier gevonden hadden en dat het zo klikte. Toen de meisjes elkaar loslieten zag Laurice het vermoeide gezicht van het meisje. Ze rekte zich uit en stelde voor om te gaan slapen waar Laurice het helemaal mee eens was. Ze was bijna vergeten dat het al zo laat was en nu ze erover nadacht voelde ze zelf ook al de slaap in haar ogen komen. 'Tuurlijk!' glimlachte ze en pakte snel beddengoed waarmee ze vrij snel Het onderste bedje van het stapelbed had opgemaakt. Ze grinnikte met Olivia mee over haar opmerking dat het wel lullig zou zijn als je tijdens iemands levensverhaal in slaap zou vallen. Dat was ook zoiets raars van logeerpartijtjes, altijd als je besloot om te slapen kwamen er allemaal gespreksonderwerpen in je hoofd op. Zo moest Laurice de neiging onderdrukken om niet te vragen naar Olivia's reis en hoe het afscheid van Italië was geweest toen ze vertelde dat de reis vermoeiend was geweest. Het meisje ging met haar schattige pruillipje op haar bed zitten en gaapte nu diep. 'Ja ik kan me voorstellen dat je moe bent! Vertel morgen maar verder, ik ben heel benieuwd naar je verhalen' glimlachte Laurice meelevend en pakte haar eigen pyjama van haar bed door op haar tenen te staan en begon zich behendig om te kleden door het ene kledingstuk over het andere te trekken en haar BH hier onderuit te trekken. Zo had ze dat eigenlijk altijd wel gedaan. In het gesticht en met geesten om je heen wist je nooit wie er mee keek en Laurice was best preuts dus ja. Van andere mensen maakte het haar allemaal niet zo uit, maar bij zichzelf was ze altijd bang dat het ongemakkelijk werd. Het omkleden was in een vloek en een zucht klaar en nadat ze het andere meisje had gevraagd of ze het licht al uit kon doen klom ze in haar hoge bedje. Ze had al meteen bij aankomst dit bedje uitgekozen, het voelde er zo knus en zo had ze ook goed overzicht op haar omgeving. Ze ging lekker onder haar zachte deken liggen en krulde zich helemaal op tot een bolletje. Hmmm, toch wel lekker zo'n bedje. In het gesticht had ze op de zwaardere afdeling jaren op een hard bedje aan de wand geslapen. Dit was daarmee vergeleken echt de hemel! 'Welterusten!' zei ze zachtjes tegen Olivia voordat ze voor de tweede keer de de avond, maar nu echt, probeerde te gaan slapen.


OOC: Yes! Olivia is so cute!

Laurice was zo verschrikkelijk lief! Olivia realiseerde zich hoeveel geluk ze had gehad met het krijgen van zo’n lief kamergenootje. Nou ja, het was nog niet helemaal officieel, want ze zouden nog het papierwerk moeten regelen, maar voor nu waren ze in ieder geval al kamergenootjes. Nadat Olivia had aangegeven dat ze moe was en wilde gaan slapen, had Laurice meteen beddengoed gepakt en klaargelegd op het bed. Dankbaar keek ze het meisje aan. “Dankjewel! Dat had niet gehoeven, wat ben je lief!” zei ze blij en had plaatsgenomen op het bed. Gelukkig stemde Laurice er mee in om te slapen. Niet dat ze niet wilde praten en wilde kletsen met haar nieuwe vriendin, maar door de vlucht en al het gehaast was Olivia zo moe geworden, dat ze het idee had dat ze wel voor een aantal dagen achter elkaar zou kunnen slapen. Dat was natuurlijk onzin, want hoe kon je nou weer een paar dagen achter elkaar slapen? Dan zou je wel heel erg moe moeten zijn hoor.

Vliegensvlug had Olivia haar pyjama aan getrokken (een rode hotpants van joggingstof met hartjes erop en een wit t-shirt met een eenhoorn erop), had ze haar make up er af gehaald en haar spullen eventjes netjes neergezet. Morgen zou ze alles kunnen gaan uitpakken. Met een glimlach ging ze onder de fijne dekens liggen en ging gemakkelijk liggen. “Ik vind het wel super leuk hoor, een kamergenootje hebben” zei ze hardop naar boven, terwijl ze lachend eventjes in het matras van Laurice porde met haar vinger. Van boven hoorde ze een nachtwens, wat aangaf dat het meisje ging slapen. Olivia ging gemakkelijk liggen, bijna tegen de muur aan, want dat vond ze fijn en ze sloot haar ogen met een glimlach, benieuwd naar de volgende dag die zou komen.

Maar zodra Olivia in slaap was gevallen, werd ze geteisterd door nachtmerries. Vreemde dromen spoelden door haar hoofd. Haar familie die haar achterna rende met enorme hooivorken. Haar familie die haar probeerde pijn te doen. Het voelde zo verschrikkelijk. Was het de realiteit? Maar hoe kon ze nou dit soort dromen hebben, als ze nog helemaal niks gehoord had van haar familie? Het duurde niet lang voor dat Olivia wakker schrok uit haar dromen. Haar ogen schoten open, met een bange blik in haar ogen. Haar ademhaling was snel, en onregelmatig. Ze voelde hoe haar t-shirt tegen haar rug aan plakte. Paniekerig ging haar borstkas op en neer. Dit had ze nog nooit meegemaakt, een droom dat zo erg de realiteit leek. “Laurice?” zei ze zachtjes, maar ze kreeg van boven geen reactie. Natuurlijk niet, het meisje zou slapen. En bovendien, was het wel eerlijk als ze Laurice nu ging lastig vallen met haar problemen? Het meisje had al heel wat te verduren gekregen een paar uren geleden. Dadelijk ging ze denken dat Olivia alleen maar een meisje was dat telkens in de problemen zou komen. Daarom liet ze haar maar liggen.

Haar ademhaling werd rustiger. Ze draaide zich op haar zij en keek naar buiten. Door het raam kon ze de maan zien, die haar gezicht zacht verlichtte. Een verschrikkelijk gemis aan het thuisland ging door haar hart. Ze wilde zo graag terug. Maar het kon niet. Dat zou haar doodvonnis zijn. En als ze wist waarom dat ze weg was, waarom deed het dan zo’n pijn? Haar ogen werden waterig, een traan gleed naar beneden. En hoe meer ze aan het denken was aan Italië, hoe erger het werd. Het meisje draaide de helft van haar gezicht in het kussen, pakte het kussen beet, op zoek naar steun. Het snikken werd iets harder, maar ze probeerde zachtjes te doen, zodat Laurice niet wakker zou worden.

Het logeetje dat ze vanaf nu misschien ook wel kamergenootje kon noemen was al snel omgekleed en klaar voor bed nadat ze Laurice nogmaals bedankte. Toen ze de eenhoorn op het slaapshirt van Olivia zag verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. 'Echt een vette pyjama' grinnikte ze met een knikje in de richting voordat ze naar de lichtknop was gelopen. Toen ze eenmaal in haar bed lag voelde ze een porretje in haar zij door het matras. “Ik vind het wel super leuk hoor, een kamergenootje hebben” hoorde ze van onderen en glimlachte. 'Ik ook,' antwoordde ze terwijl ze dacht hoeveel ze geboft had en tegelijkertijd ook wel een beetje zenuwachtig was voor wat er nog zou komen. Olivia had dan wel gezegd dat ze Laurices gave, nachtmerries en verleden niet erg vond, maar er was nog zoveel wat ze niet van haar wist. En als dat wel zou zijn zou ze het vast terugnemen. Daarbovenop kwam nog het gevoel dat door haar verleden was opgebloeid. Het gevoel dat ze toch nooit goed genoeg was en altijd tot last zou zijn. Hoewel ze die gevoelens voor zichzelf en anderen had weten te verbergen met nog een hele hoop akelige herinneringen, zou het niet zomaar verdwijnen. Nadat ze Olivia welterusten had gewenst bleef ze deze avond niet lang meer piekeren. Het kwam vast door de wijn, wiens invloed gelukkig nog zwakjes aanwezig was. Al snel sloten haar ogen en kwam ze in een lichte slaap.

Ergens in de verte hoorde ze zacht gepiep van een hartapparaat dat heel langzaam dichterbij leek te komen. Slechts zwart had haar omringt. Mijlen en mijlen van zwart die nu langzaam als een zware mist iets optrok. Een vaag grijs en de geluiden van metalen voorwerpen die elkaar raakten. De geluiden van apparaten en nu zelfs vage stemmen werden steeds luider terwijl een fel licht Laurices oogleden doorboorde. 'Het is tijd, ze wordt wakker' hoorde ze een vlakke mannenstem zeggen. Het oppervlakte waar ze op bleek te liggen leek los te raken van zijn plek en kwam schokkend in beweging. Gordijnen werden met een rispend geluid opzij geschoven en een deur ging eerst open en toen achter haar hoofd weer dicht. Met het zachtere licht in de gang kon ze een scherper beeld krijgen terwijl het gezicht van een persoon met een blauw operatieschort en mondkapje verscheen. Een soort smerig verlangen was wazig in zijn ogen te zien en Laurice draaide haar hoofd verdrietig maar half verdoofd opzij. De deuren in de gang van de geheime, zware afdeling van het gesticht vlogen voorbij en uiteindelijk stopten ze bij deur 15. Haar deur. Haar nummer. Levenloos liet ze zich door de persoon optillen en in haar harde 'bedje' leggen. Met een knal werd de deur weer dicht gedaan en met veel kabaal vergrendeld. Ze voelde niets. Ze wou ook niets voelen. De verschrikkelijke onmacht, de verlatenheid, de shit die zojuist op haar lichaam was geëxperimenteerd, de pijn... Ze wist niet of ze het nog wel aan zou kunnen als ze die gevoelens liet zijn. Haar aparte ogen staarden leeg naar het plafond. Huilen deed ze al lang niet meer. "Laurice?" Die zachte stem... Gevoel vond langzaam zijn weg in haar lichaam. Het was een lichtelijk bekende stem... Maar ze wou niet voelen... Met een blijvend gevoel van onmacht werd ze langzaam steeds verder in het iets wat bekende gevoel dat bij de stem hoorde getrokken. Langzaam begon ze haar zachte dekentje in de villa van Miss Bluebonnet te voelen en merkte haar geluidloze ademhaling. Even ademde ze diep in waarna ze bij de uitademing langzaam haar ogen opende. Ik ben in de lus, het is allemaal goed. moest ze een paar keer voor zichzelf herhalen en voelde als een golf van fijne en levendige energie door zich heen stromen. Het was goed. Bijna ontroerd van dankbaarheid beet ze even kwetsbaar als een klein kindje op haar lip toen ze een zacht snikken vanuit het bed onder haar hoorde. Oja, dat Italiaanse meisje! De herinneringen van die avond kwamen weer terug en Laurice duwde zich met haar armen, die opeens heel fragiel aanvoelden, van haar kussen waarna ze stilletjes over de rand van haar bed naar beneden keek. Het meisje dat in het bed onder haar lag kon ze niet zien, maar het half gesmoorde snikken was toch wel echt? Ze kon ook niet het hele onderste bed zien vanaf waar ze zelf lag, dus schoof Laurice richting het trappetje aan het voeteneinde van haar slaapplekje waarna ze soepeltjes en geruisloos naar beneden klom. Met haar hempje op haar middellange, dunne joggingbroek was het best koud en half tegen de trap aanhangend zag ze het Italiaanse meisje helemaal tegen de muur en met haar gezicht half in haar kussen verscholen liggen. Een bezorgde uitdrukking verscheen op Laurices gezicht en als vanzelf liep ze naar het bed toe. Zachtjes ging ze naast het meisje op het matras zitten waar ze heel zachtjes en liefdevol over Olivia's haren aaide. Woorden waren even ver te zoeken zoals ze daar even stil in het maanlicht zat. Ze waren misschien ook niet eens perse nodig. Op de een of andere manier voelde het alsof de meisjes in hun verdriet tot op zekere hoogte iets gemeen hadden. Door in deze prachtige omgeving te zijn werd je verleden niet zomaar uitgewist, maar dat ze samen sterk konden staan gaf al een troostend gevoel. Aangezien Laurice bedacht dat woorden voor het andere meisje misschien wel fijn konden zijn, begon ze met haar iets schorre stem ietsjes later zachtjes, 'Wil je erover praten?'


[ ]

Diep van binnen voelde Olivia zich een aansteller. Wie ging er nou huilen omdat ze heimwee had? Maar ze kon er niets aan doen, ze was gewoon zo verdrietig. Het was lastig om te beseffen, maar ze had altijd een goede relatie met haar ouders gehad. En het feit dat ze nu helemaal aan de andere kant van Europa waren, deed haar best wel veel pijn. Ze hadden haar nog helemaal geen mail teruggestuurd, boeide het dan helemaal niet wat ze naar hen had gestuurd? Opeens spitste Olivia haar oren, en haar ogen waren wijd open. Het geluid dat er iemand naar beneden kwam was hoorbaar. Al gauw realiseerde het meisje zich dat dit Laurice moest zijn, dat was namelijk de enige andere persoon in de kamer. Ze hoorde de twijfel van het meisje, maar voelde uiteindelijk het matras een beetje in zakken. De behoefte om zich om te draaien naar het meisje was er, maar ergens vond ze het best wel eng om zo opeens haar zwakte op tafel te gooien. Echter, Laurice had dit ook gedaan, dus waarom zou zij het niet kunnen?

Zachtjes voelde ze de hand van Laurice over haar haren gaan. Door het aura van Laurice onbewust te “channelen” voelde ze dat het goed zat. Een rust viel over haar neer en zorgde ervoor dat ze door huilde. Soms was het ook gewoon goed om eventjes te huilen. Laurice haar aanwezigheid deed haar goed, het voelde alsof ze er niet helemaal alleen voor stond. “Wil je erover praten?” hoorde ze opeens en Olivia stopte eventjes met knikken. Ze draaide zich om, van de muur af, richting Laurice. Heel voorzichtig knikte ze en slikte ze. Voorzichtig trok ze haar benen omhoog, ging ze aan de rand van het bed zitten, naast haar nieuwe vriendin. Een beetje nerveus peuterde ze aan haar nagels. Het maanlicht verlichtte haar gezicht zachtjes, en het was duidelijk te zien dat ze gehuild had, haar ogen waren dik en een beetje rood. Ze haalde met een lichte snik haar neus op en zuchtte toen diep.

“Ik mis mijn ouders heel erg” zei ze toen met zachtjes, met een licht schorre stem “En mijn zusje. En mijn opa en oma. En eigenlijk gewoon heel mijn familie.” Terwijl ze dat zei, vulde haar ogen zich weer met tranen en liet ze haar elleboog op haar knie rusten, verborg haar gezicht eventjes in haar hand en kneep zachtjes met haar andere hand in de broek die ze aan had. Weer haalde ze diep adem, waarna ze verderging: “En ik heb ze op het vliegveld een hele lange mail gestuurd, waarin stond wat ik ben en wat er allemaal aan de hand is. En dat is inmiddels al een paar uur geleden, maar ik heb van niemand nog een reactie gehad. En dat doet me zoveel pijn, want ik mis ze zo, maar ik kan het ook wel begrijpen als ze me niet meer willen spreken…maar dat doet gewoon zoveel pijn.” Ze zette haar andere elleboog ook op haar knie en verborg haar gezicht in allebei haar handen, waarnaar het meisje weer begon te trillen en zachtjes verder huilde.

Olivia lag met haar gezicht de andere kant op, maar na de vraag knikte ze even kort waarna Laurice merkte dat ze rechtop wou komen zitten. Het helderziende meisje schoof een beetje op om plaats vrij te maken en Olivia kwam met haar betraande oogjes naast haar zitten. Het voelde alsof Laurice nog een beetje in haar slaperige waas zat, waardoor ze rustig, een beetje moe en meelevend wachtte op wat het meisje wilde zeggen. Olivia peuterde wat nerveus aan haar nagels, snikte nog een beetje na en vertelde met haar breekbare stem hoeveel ze haar familie miste. Vervolgens verborg ze haar gezicht in haar handen om haar tranen voor Laurice te verbergen. Laurice had haar ogen neergeslagen bij de gedachte aan ouders. Het idee dat je zoals het meisje naast haar zo je ouders kon missen... Ergens voelde ze een steek van pijn, verdriet, gemis en misschien ergens ook wel een vleugje jaloezie. Haar ouders waren er nooit genoeg voor haar geweest om gemist te kunnen worden... Ze hadden haar zo hard in de steek gelaten en toch nog voelde het aparte meisje de drang om alles te doen voor hun goedkeuring als ze de kans zou krijgen. Natuurlijk was ze lang boos, of eerder gefrustreerd geweest, maar deze woede had ze zichzelf nooit gegund te voelen. Uiteindelijk kwam ze altijd bij zichzelf uit als schuldige. Als zij gewoon niet was wie ze was. Als ze gewoon één keer had kunnen doen wat van haar verwacht werd... Waarom was ze zo'n verschrikkelijk rot kind? En de jaloezie die ze ergens voelde naar Olivia die zo te horen wel een fijn thuis had gehad was ook zo walgelijk! Laurice vond het walgelijk van haarzelf. Olivia was zo mooi en lief en... wie zou nou niet zielsveel van haar houden. Misschien maakte het niet uit in welke familie Laurice was opgegroeid. Niemand zou haar gewild hebben. Als haar ouders Olivia als kind hadden gehad waren ze waarschijnlijk zo gelukkig geweest!
Zachtjes beet Laurice op haar lip om haar shit weg te drukken. Ze moest niet zo verschrikkelijk dramatisch doen!

“En ik heb ze op het vliegveld een hele lange mail gestuurd, waarin stond wat ik ben en wat er allemaal aan de hand is. En dat is inmiddels al een paar uur geleden, maar ik heb van niemand nog een reactie gehad. En dat doet me zoveel pijn, want ik mis ze zo, maar ik kan het ook wel begrijpen als ze me niet meer willen spreken…maar dat doet gewoon zoveel pijn,” maakte Olivia haar verhaal af. Ze verborg haar gezicht weer waarna ze trilde en weer in tranen uitbarstte. Haar eigen schuldige gevoelens wegdrukkend dacht Laurice grimmig over ouders in het algemeen. The bitches. Wat was je voor harteloos monster als je zo'n lief kind als Olivia aan het huilen maakte? Ze legde haar rechterbeen tegen zich aangedrukt een beetje op het bed om zich wat beter naar Olivia te kunnen draaien. "O liefie," zei ze terwijl ze haar hand troostend op Olivia's schouder legde. "Het komt echt goed! Misschien hebben ze je mailtje nog helemaal niet gezien! En misschien hebben ze even de tijd nodig om het te verwerken. Het is niet niets om te horen dat je je mooie en súper lieve dochter, wie weet, voorgoed is vertrokken!" Met haar ogen probeerde ze die van de ander te zoeken, "You're fucking awesome girl! En laat niemand jou anders wijs maken oké?!" Ze trok het meisje toen liefdevol in een grote en troostende knuffel. Ondertussen probeerde ze nog steeds haar eigen pijnlijke jeugdherinneringen weg te drukken en zich groot te houden.

Het voelde dubbel om alles zo op tafel te gooien. Het was fijn dat ze eindelijk haar gevoelens, die ze de hele tijd opgekropt had kon ventileren naar Laurice, maar aan de andere kant vond ze het vervelend dat ze haar toekomstige kamergenootje al zoveel problemen had veroorzaakt. Terwijl Olivia aan het huilen was, voelde ze negativiteit uit het aura van Laurice komen. En dat maakte haar nog verdrietiger, waardoor ze nog harder ging huilen. Olivia luisterde naar de lieve woorden van Laurice, maar ze kon het geen plekje geven. “Ik voel nu dat jij je ook slecht voelt” snotterde Olivia “En nu doet het me pijn dat ik er niet voor jou kan zijn op de manier waarop jij er voor mij bent.” Ze begon nog harder te huilen en dook tegen Laurice aan, als een klein meisje dat getroost moest worden. Olivia voelde de armen van het meisje om zich heen en het gaf haar troost, maar ze stopte niet met huilen. Het was alsof alle stress nu er in één keer uit kwam. Na een tijdje kwam ze voorzichtig los van het meisje en ging weer rechtop zitten. Haar ogen waren dik en ze voelde zich verschrikkelijk. Het liefste wilde ze gewoon thuis zijn, stiekem een puntje pizza uit de koelkast pakken en met haar hondje ronddollen.

“Het spijt me” zei Olivia zachtjes, toen ze weer een beetje gekalmeerd was van haar hysterische huilbui. “Ik heb je tot nu toe alleen nog maar problemen gegeven. Eerst beneden al en nu hier…” Olivia zuchtte en veegde haar tranen weg, fronste haar wenkbrauwen en probeerde nieuwe tranen heftig te onderdrukken. Ze wilde niet dat Laurice dacht dat ze alleen maar kon huilen als een baby. Voorzichtig woelde ze door haar lange zwarte haren en keek naar buiten. Er was in ieder geval één ding altijd hetzelfde: de maan was er altijd. Van de zon en de maan was Olivia’s favoriet de maan. Ergens gaf het haar troost dat er op deze manier altijd een lichtje in de duisternis was. Ze sloeg haar ogen neer en legde haar handen in haar schoot. En ondanks dat Laurice er was, voelde ze zich verdomd alleen.

Het huilen van Olivia werd alleen maar heftiger en Laurices woorden leken niet aan te komen. Dit zorgde voor Laurice wel voor hele lichte paniek. Het meisje mocht gewoon huilen en alles eruit gooien, als Laurice maar genoeg steun voor haar kon zijn. “Ik voel nu dat jij je ook slecht voelt. En nu doet het me pijn dat ik er niet voor jou kan zijn op de manier waarop jij er voor mij bent.” Zonder dat ze wist waarom, raakte de woorden Laurice. Als een hamer die een gat sloeg in haar muur waar ze zo wanhopig al haar shit achter verbergte. Op de een of andere manier werd ze er helemaal bang van. Shit! Bang om helemaal door te draaien als ze het gat niet snel genoeg dichtte. Het meisje kon blijkbaar ook gewoon in haar gevoelens rondneuzen. Laurice was bang. Bang voor wat Olivia daar wel niet allemaal aan zou treffen... Doodsbang. En het meisje kon Laurices shit zelfs misschien wel voelen! Dat kon ze iemand anders echt niet laten voelen! Ze had Olivia wel in een grote knuffel genomen, maar voelde zich al meteen schuldig. Dat het meisje haar deze avond meerdere knuffels had gegeven hoefde niet te betekenen dat ze het fijn vond als Laurice nu de hele tijd hetzelfde terug deed. Zeker als ze Laurices energie voelde!
Het was wel duidelijk dat de drank van die avond al lang was uitgewerkt en verlangend dacht Laurice aan de drugs die ze buiten de lus tussen de rotsen had verstopt. Al het menselijke contact! Misschien was dat het wel. Misschien kon ze alleen maar goed met geesten omgaan? De drugs... Die konden haar een veilig gevoel geven... Al die shit, het zou gewoon weer verdwijnen. Na een tijdje maakte Olivia zich uit de knuffel los, waarop Laurice zich zo klein mogelijk wou maken. Het meisje wilde haar vast niet hier hebben. Of misschien wist ze dat zelf nog niet eens.
“Het spijt me. Ik heb je tot nu toe alleen nog maar problemen gegeven. Eerst beneden al en nu hier…”
Hoe hard Laurice het ook geprobeerd had, nu, zonder iets om zich in te verbergen om zich aan vast te klampen, wiggelden de tranen ook over haar eigen wangen. Die liefde, ze had dat zo lang niet van mensen gehad dat ze helemaal niet meer wist wat ze moest doen. Ook omdat ze niet meer wist of het meisje haar hier nou wou, of dat ze Olivia's verdriet alleen maar erger maakte. Het meisje keek verdrietig naar buiten. Laurice wou iets zeggen. Dat ze niet begreep wat Olivia fout kon hebben gedaan. Of wist zij veel wat mensen hoorden te zeggen. Het lukte echter niet... Haar stem was gewoon weg en als ze hem zou zoeken was ze te bang dat ze luid in huilen uit zou barsten. Ze veegde haar eerste tranen weg, maar er kwamen er meer en ze wist niet wat ze moest doen aangezien ze zo socially-awkward was geworden van haar geïsoleerde leven in het gesticht. Snikkend kon ze alleen maar 'nee' schudden. Nee, het mocht Olivia niet spijten en nee dat ze niet tot last was. Ze wilde het Olivia zo graag zeggen, maar tegelijkertijd wilde ze het liefst verdwijnen. Maar hoe? Op een gegeven moment zou het meisje haar zo zien en wat dan? Dan kon Laurice misschien buiten op het strand gaan slapen voor de rest van de nacht. Olivia zou haar vast niet meer in de kamer willen. De stomme junkie die ze was.

Nu ze merkte dat Laurice ook aan het huilen was, was het een groot tranendal geworden. Olivia kon niets uitbrengen, alleen samen met het meisje snotteren. Ze wilde er voor haar zijn, maar op dit moment was ze gewoon een emotioneel wrak. Olivia had naar buiten gekeken, naar de maan. Als ze vleugels had, zou ze deze spreiden en weg zijn gevlogen. En dan had ze Laurice met zich mee genomen. Dan zouden ze naar een plek kunnen gaan waar het leuk was. Waar alle gedachtes weg zouden zijn en waar ze aan niemand meer hoefden te denken. Bestond er maar zo plek. Hoe verder de tijd streek, hoe rustiger Olivia zichzelf voelde worden. Olivia keek op zij, naar Laurice, die ook huilde en “nee” aan het schudden was. Ze haalde diep adem, veegde haar tranen weg en slikte de rest van haar tranen weg. Met dikke ogen draaide ze zich naar Laurice en pakte ze haar hand vast, strengelde haar vingers door die van haar. “Ik ben heel blij dat ik niet alleen ben vanavond” zei ze toen zachtjes en glimlachte naar het meisje naar haar. Ze schoof wat dichter naar toe, zodat hun twee lichamen elkaar raakten en voorzichtig en licht twijfelend legde ze haar hoofd op de schouder van Laurice.

Zachtjes kneep ze in de hand van het meisje naast zich. “Waarom huil je?” vroeg Olivia toen bezorgd, terwijl ze nog een keer in de hand van het meisje kneep. Waarom was Laurice verdrietig? Ze wilde niet zien dat haar nieuwe vriendin verdrietig was.

Het huilen van de twee meisjes werd alleen maar erger en op een gegeven moment snapte het meisje met de speciale ogen even helemaal niet meer waarom ze aan het huilen was. What the fuck was she doing? Pas toen ze merkte hoe ze aan het trillen was bedacht ze een beetje geërgerd aan het afkicken. Shit ja tuurlijk... Door het ontmoeten van Olivia en de drank had ze er speciaal genoeg even niet aan gedacht, maar elke avond kwam er even een ontlading an alle prikkels die ze overdag om zich heen had. Vergeleken met het gesticht waar ze zo eenzaam, met zo nu en dan een geest, had gezeten, was het hier zo druk. Het deed haar goed, maar was wel veel om in één keer op je af te krijgen. Het huilen van Olivia was vast even te veel geworden, alhoewel ze super blij was dat het nu misschien wel een vriendin had. Terwijl Laurice daar nog trillend zat werd het Italiaanse meisje steeds rustiger alhoewel Laurice er wel zeker van was dat haar verdriet nog lang niet weg was. Het meisje probeerde zich te vermannen. Iets wat voor Laurice zo bekent was, maar waarvan ze eigenlijk niet wist of het goed was of niet. Ze had het automatisch in haar jeugd geleerd van haar ouders, terwijl de geesten haar anders hadden laten zien. Nu Olivia het deed wou ze het zelf ook weer extra, maar ze wist dat het vechten tegen afkickverschijnselen vaak juist averechts werkte. Ze had iig geen rare visioenen meer gehad sinds dat ze in de lus was. Dat moest iets goeds betekenen, toch? Olivia pakte liefdevol haar hand en kwam tegen haar aanzitten. Levende personen voelden zo anders dan geesten! Het was nog steeds zo wennen! Ergens schaamde ze zich nog steeds voor het trillen en alles, maar het voelde ook alsof het een beetje rust gaf. Het meisje wist natuurlijk helemaal niet wat er aan de hand was en waarom Laurice huilde. “Ik ben heel blij dat ik niet alleen ben vanavond.” zei het Italiaanse meisje waarop Laurice kwetsbaar even in haar lieve ogen durfde te kijken. " Ik ook"," fluisterde ze met haar bibberige stem waarop ze probeerde te glimlachen. "Sorry," verontschuldigde ze zich voor alles. Toen haar nieuwe vriendin zachtjes in haar hand kneep en vroeg waarom ze huilde wist ze dat ze het nu eigenlijk niet meer kon vermijden om Olivia meer over haar problemen te vertellen. " Ik eh, ik denk dat het zo wel minder wordt," zei ze bibberend en zachtjes snikkend terwijl ze nog even twijfelde over wat ze moest vertellen. "Het zijn afkickverschijnselen," gooide ze er toen maar meteen uit waarna er een rilling over haar rug trok en haar maag samentrok. Haar lichaam was echt weer zo'n beetje out of control, maar nu ze doorhad waar het aan lag bleef ze er zover ze kon, vrij rustig onder. Nu ze Olivia toch in vertrouwen nam liet ze het ook maar gewoon gaan. " Volgens mij had ik al gezegd dat ik hier ook nog maar net in de lus ben toch?... Ik kom uit een... Zwaarbewaakte psychiatrische opvang." Bang en schuldig keek ze naar haar schoot toen ze dat zei. Daar was het dan. The real shit. Ze sloot even haar ogen terwijl er weer tranen over haar wangen naar beneden wiggelden. Deze keer niet alleen van de afkickverschijnselen, maar ook van de angst en pijn die ze voelde bij de herinnering. Zou Miss Bluebonnet haar wegsturen als ze er achter zou komen dat ze een psychiatrische patient was? Ze had het niemand willen vertellen, maar hoe had ze dat eigenlijk ook voor zich gezien met het afkicken?
" Sorry, het spijt me zo erg dat ik de eerste ben die je in dit huis tegenkomt..."

Haar eigen verdriet maakte plaats voor bezorgdheid om Laurice. Ze wilde niet dat haar nieuwe vriendin zich zo verdrietig voelde. Vandaar dat haar eigen verdriet nu weg ebde. Olivia vond haar eigen problemen nooit belangrijker dan die van een ander. Daarom had ze ook oprecht een schuldgevoel gekregen toen ze te lang in haar eigen ellende was blijven hangen. Nieuwsgierig had ze gevraagd waarom dat Laurice zo moest huilen. Misschien was zij ook wel in de steek gelaten door familie, of misschien nog wel veel erger. Ze trilde helemaal. Bezorgd had Olivia naar haar gekeken. “Het zijn afkickverschijnselen” verklaarde Laurice. Olivia’s mond maakte een O-vorm. O. Dat had ze niet verwacht. Maar alsnog, het zou voor haar niets uitmaken. Het was juist super knap dat Laurice ergens van aan het afkicken was. Mensen die aan het afkicken waren, waren namelijk zo sterk, al voelden ze dat zelf misschien niet altijd zo. Echter, dit was niet het enige dat Laurice te vertellen had. “Volgens mij had ik al gezegd dat ik hier ook ngo maar net in de lus ben toch?” Olivia knikte. “Ik kom uit een…zwaarbewaakte psychiatrische opvang.” Het hoge woord was eruit voor Laurice. Ze merkte dat het meisje weer begon te huilen. Olivia trok het meisje tegen haar aan, zodat ze wat lager lang dan haar, en het hoofd van Laurice op de schouder van Olivia zou komen.

“Sorry, het spijt me zo erg dat ik de eerste ben die je in dit huis tegenkomt…” Olivia suste Laurice en aaide zachtjes over haar hoofd en haar rug. Ze schudde haar hoofd en sloot haar ogen. “Doe niet zo gek, gekkie” zei ze toen zachtjes “Ik ben hartstikke blij dat ik jou ben tegengekomen.” Olivia hield het meisje stevig beet, zodat ze wist dat ze er voor haar was en dat ze echt niet alleen zou zijn. “En weet je, zoals ik al eerder tegen je zei, ik voel aan je aura dat je een geweldig mens bent. Je hebt gewoon een hoop meegemaakt. En ik heb hartstikke veel respect voor je dat je aan het afkicken bent en, ik weet niet of je daar behoefte aan hebt, maar ik wil je daar zeker mee helpen. Want veel mensen vergeten hoe sterk je wel niet bent als je aan het afkicken bent. En over die psychiatrische inrichting…” Olivia schudde opnieuw haar hoofd. “Ik veroordeel je niet. Als ik je niet zou vertrouwen zou ik hier niet zitten. Maar ik wéét dat je een goed hart hebt, en dat je een geweldig persoon bent.” Olivia glimlachte voorzichtig, terwijl ze voelde dat haar wangen ook weer nat werden. “We’ll get through this, I promise.”

Zachtjes aaide Olivia nog steeds over de rug van Laurice. Wat een emotionele avond was dit. Maar Olivia dacht niet per definitie dat dit iets slechts was. Het zou de band tussen de twee meisjes waarschijnlijk alleen maar versterken. Tenminste, het begin van hun band, want ze hadden elkaar nog maar net ontmoet. “Waarom zat je in die inrichting? Was het om je bijzonderheid? Als je het niet wilt vertellen moet je het niet doen hoor, voel je nergens toe gedwongen” fluisterde Olivia toen zachtjes.

Het liefst zou Laurice zich onder een deken verstoppen van schaamte. Eerst was ze begonnen met het vertonen van afkickverschijnselen terwijl iemand anders haar troost nodig had en vervolgens kwam Olivia erachter dat ze met een getikte junkie opgescheept zat. Ze had het meisje niet aan durven kijken toen ze het allemaal opbiechtte en wachtte op het oordeel toen ze klaar was. Ze zou wel op de bank in de woonkamer gaan slapen. Olivia was al zo moe en dan zat ze ook nog eens met zo'n creep. Van alles spookte er door Laurices hoofd waardoor het haar verraste dat het meisje haar in een omhelzing nam. Sussend trok ze Laurice naar zich toe in een koesterende knuffel zodat ze haar hoofd op haar schouder kon leggen. Het was zo'n fijne knuffel, een knuffel die Laurice eigenlijk in haar hele leven nooit mee had mogen maken. Het gaf een veilig gevoel en niemand zou haar lelijke huilogen zien. Ze had zich verontschuldigd dat zij de eerste persoon was die Olivia op haar pad had gekregen in dit huis. Het speet haar ook echt zo oprecht! Wat had het meisje nou aan haar. De krekkerige huilebalk. Zachtjes suste het meisje haar en wreef liefkozend over haar hoofd en rug. Het was raar om te bedenken dat normale mensen elkaar zo 'aanraakten' (zoals het voor Laurice, die het helemaal niet gewend was overkwam) als iemand verdrietig was. Maar nu Laurice het zelf ervoer kon ze er alleen maar rustiger van worden, terwijl het lieve gebaar zo diep invloed op haar had.

“Doe niet zo gek, gekkie. Ik ben hartstikke blij dat ik jou ben tegengekomen” zei Olivia met haar sirene, zachte stem. “En weet je, zoals ik al eerder tegen je zei, ik voel aan je aura dat je een geweldig mens bent. Je hebt gewoon een hoop meegemaakt. En ik heb hartstikke veel respect voor je dat je aan het afkicken bent en, ik weet niet of je daar behoefte aan hebt, maar ik wil je daar zeker mee helpen. Want veel mensen vergeten hoe sterk je wel niet bent als je aan het afkicken bent. En over die psychiatrische inrichting… Ik veroordeel je niet." Laurice voelde hoe Olivia weer haar hoofd schudde en Laurice voelde hoe angst haar weer overspoelde van wat er nu komen zou. "Als ik je niet zou vertrouwen zou ik hier niet zitten. Maar ik wéét dat je een goed hart hebt, en dat je een geweldig persoon bent. We’ll get through this, I promise.” Het was allemaal zo moeilijk voor Laurice om te geloven, aangezien ze niet eens in zichzelf vertrouwde. Maar het Italiaanse meisje was zo ontzettend lief! Wat als ze echt de waarheid sprak en echt had gezien dat Laurice een goed persoon was? Ze had dat nooit durven geloven omdat zoveel mensen haar anders gezegd hadden. Dit meisje dat ze deze avond ontmoet had wilde ze zo graag geloven boven alle anderen. Boven haar Ouders en psychiaters. Oke, de mensen die haar haar laatste jaren in het gesticht in de gesloten afdeling hadden gebruikt voor hun experimenten... Ze kon er bijna niet eens over na te denken omdat het vanbinnen als een enorme steek voelde. Maar die mensen... Dat was toch niet normaal??? Toch?
Wat was er met haar gebeurt in haar leven? Was het allemaal terecht geweest? Wie had ze kunnen vertrouwen? Het waren alleen de geesten geweest. De geesten die met haar gespeeld hadden toen ze klein was en die haar later in het gesticht bij zinnen hadden gehouden. Thomas had haar overtuigd dat ze niet gek was... Thomas was haar beste vriend geweest in het gesticht en de grootste reden dat ze er nu nog was en alles had volgehouden. Hij was zelfs degene waar ze haar vrijheid aan te danken had. Hij had ook in het gesticht opgesloten gezeten, maar op één van de lichtere afdelingen waar hij door een psychopaat vermoord was... Toen hij leefde had hij Laurice ook geschift gevonden... Als de geesten niet echt waren... Zonder de geesten mee te rekenen was Olivia de enige die haar een goed persoon had genoemd... En ze geloofde zelfs dat Laurice sterk was. Was afkicken sterk? En was ze betrouwbaar? Moest ze het meisje niet waarschuwen hoe onbetrouwbaar Laurice was?
Op Olivia's laatste zin knikte Laurice zachtjes als bevestiging. Ze zou het heel fijn vinden als Olivia haar zou helpen, al wist ze zelf niet of dat haar een slecht persoon maakte.
Het liefst wilde ze Olivia zo veel vragen stellen over hoe ze al deze dingen wist. Of ze het wel zeker wist. Het snikken had het voor nu echter nog even over genomen. Ze merkte echter wel hoe de afkickverschijnselen langzaam weer afnamen en ze steeds meer weer tot rust kwam. “Waarom zat je in die inrichting? Was het om je bijzonderheid? Als je het niet wilt vertellen moet je het niet doen hoor, voel je nergens toe gedwongen.” Het was een fluistering, maar Laurice snapte hoe belangrijk deze informatie waarschijnlijk voor het Italiaanse meisje zou zijn. Ze moest immers kunnen weten of Laurice wel te vertrouwen was of niet. Laurice was het haar voor haar gevoel verschuldigd, want als ze zou het niet over haar hart kunnen krijgen als ze het leven van het meisje zou verpesten door haar niet zelf de keuze te laten maken of ze met haar om wilde gaan. Langzaam maakte ze zich los uit de omhelzing en keek het meisje met haar kwetsbare ogen aan. Laurice merkte hoe haar hart weer wat sneller ging kloppen van de spanning en de gedachten... Ehm.. heo zou ze het zeggen? Even schraapte ze haar keel en keek kort weg, maar wilde het meisje graag aankijken. Toen ze de bruine ogen echter weer ontmoette begon haar hart echter nog harder te kloppen en ook haar ademhaling ging raar doen. Oke, het was gewoon zo eng! Ze knipperde even met haar bijzondere kijkers en keek uiteindelijk toch maar weg. "I gues?...." Kwam er uiteindelijk maar een beetje onbenullig uit haar mond op de vraag. Dit was toch niet het enige wat ze moest zeggen. Vanbinnen pushte ze zichzelf om verder te vertellen. Het was gewoon zo moeilijk omdat ze zichzelf zo slecht vertrouwde. Ze slikte en liet haar ogen weer even langs die van Olivia gaan. Oke, ze moest verder praten. "Mijn ouders hebben me er op mijn dertiende heen gestuurd omdat mijn psychische problemen, die ik al vanaf dat ik klein ben heb, niet over gingen. Ik hoorde stemmetjes in mijn hoofd en dacht aanwezigheden te voelen die helemaal niet bestonden. Als iemand beweerde dat mijn realiteit niet klopte week ik niet van mijn woorden af en kon er soms helemaal door flippen. Ik ben gediagnosticeerd met gedragsproblemen, theatrale persoonlijkheidsstoornis, chronisch liegen, schizofrenie en daar wilde mijn ouders het liefst nog een heel lijstje aan toevoegen om te verklaren waarom ik was zoals ik was." Laurice stopte daar en liet haar ogen, die haar gebroken binnenwereld leken te weerspiegelen nu langer op die van Olivia vallen. Ze had het wel zo ongeveer verwoord zoals de dokters dat meestal deden. Ze had zich aan het delen van de informatie over gegeven en merkte dat haar tranen op haar gezicht verdwenen waren. Even haalde ze diep adem. "Hier noemen ze het mijn peculiarity..." Haar onderlip trilde een beetje. En zelf? Zelf had ze geen idee wat het was... Een psychische ziekte, een peculiarity of een mengeling van beiden... Ze twijfelde of ze verder zou vertellen over haar ogen... De reden dat ze in de zwaardere afdeling terecht was gekomen... Maar dat durfde ze niet. Ze keek slechts Olivia aan om haar nieuwe oordeel te aanvaarden.

Nieuwsgierig had ze Laurice gevraagd of het aan haar bijzonderheid had gelegen, dat ze werd opgesloten in een zwaarbeveiligde inrichting. “I guess?” zei het meisje en Olivia knikte. Olivia begreep het als ze er niet meer over wilde vertellen, het was niet zomaar iets natuurlijk. Ze zag dat Laurice slikte en dat ze Olivia weer aan keek. Bemoedigend glimlachte ze het meisje toe en ze kneep zachtjes in haar hand. Haar mond zakte open toen Laurice haar verhaal vertelde. Jeetjemina. Dat was nog wel niet wat. “Wow…” zei Olivia toen zachtjes, toen Laurice klaar was met vertellen. Eventjes dacht Olivia na, liet het verhaal van Laurice op zich inwerken. “Dat is nogal niet wat” zei ze toen zachtjes en slikte eventjes “Maar Laurice, als ik het zo hoor, en ik weet natuurlijk niet of dat ik het goed heb, maar dit klinkt meer als de schuld van je ouders dan jouw eigen schuld. I mean, natuurlijk klinkt het gek als je dat hoort, maar ze hadden je moeten helpen. Er voor je moeten zijn. En je niet alleen achter laten in een of andere inrichting. Want misschien was dat wel de makkelijkste oplossing, maar het is niet goed voor je geweest, denk ik. En dat is logisch.”

Olivia stond op en ging voor Laurice zitten, pakte haar handen beet en keek het meisje recht aan. “Het is niet jouw schuld, oké? Er zijn mensen die hebben beslist over het verloop van jouw leven en jij had daar zelf geen inspraak in. Geen enkele ouder heeft het recht om het leven van hun kinderen zo te verpesten. Mijn ouders niet, en jouw ouders ook niet.” Olivia glimlachte weer bemoedigend naar het meisje en ging weer naast haar zitten, terwijl ze haar armen weer stevig om het meisje heen sloeg en haar knuffelde. “Ik heb het idee dat je gewoon heel veel onrecht is aangedaan, en dat verdien je echt niet.” Ze zuchtte zachtjes. Waarom was de wereld zo wreed en gemeen? Zeker tegen meisjes als Laurice. Ze verdienden dit niet. Heel even hield Olivia haar mond, liet alles wat haar net was verteld eventjes inzinken. Misschien wist ze wel hoe ze Laurice iets beter kon laten voelen, in ieder geval, minder verdrietig. “Midnight shadows” zong Olivia zachtjes, met haar serene stem, zette haar bijzonderheid in meteen vanaf de eerste lyric “where finding love is a battle. But daylight is so close, so don’t you worry about a thing. We’re gonna be alright.” Met een glimlach zong Olivia heel zachtjes voor het meisje naast haar, hopend dat haar bijzonderheid zou werken. “Baby, don’t you know, all ‘em tears will come and go, baby, you just gotta make up your mind, that every little thing will be alright. Baby don’t you know, all ‘em tears will come and go, baby you just gotta make up your mind, we decided, we’re gonna be alright.”

Met een grijnsje kwam Olivia iets los van Laurice. “Ik hoop dat het werkte, voel je je iets beter?” zei ze met een kleine grinnik.

Olivia had bij haar eerste woorden al een knikje gegeven. Een teken dat het goed was als Laurice er verder niets over wilde vertellen. Het meisje met de bijzondere ogen moest echter wel voor haar gevoel. Ergens wou ze het ook. Alsof ze ergens hoopte dat Olivia zou beseffen hoe afschuwelijk ze wel niet was. Dat was ze zo gewend van mensen, dat dat misschien maar veiliger voelde. Ze wilde Olivia zo graag al de moeite die ze kostte besparen. Ze zou het zichzelf kwalijk nemen bij elke teleurstelling die ze het andere meisje zou bezorgen. Vergetend dat ze dat sowieso al wel zo zou voelen. Ze was gewoon zo bang om mensen teleur te stellen. En juist dat had ze haar hele leven gedaan. Ze had zo graag het goede willen doen! Toen ze haar verdere mentale status opnoemde zag ze hoe Olivia's mond was open gezakt, wat haar twijfels al leek te bevestigen. “Wow…” beschaamd keek Laurice weer naar haar handen terwijl ze zenuwachtig aan haar nagels pulkte. Nog zo'n verschrikkelijke eigenschap van haar. Ze voelde haar ogen weer een beetje vochtig worden. Ze dacht al te weten wat het meisje zou zeggen. “Dat is nogal niet wat.” Ja precies. Ze keek Olivia met haar betraande, rode en verdrietige ogen aan. "Weet ik... Het is oke, ik snap als je het veiliger vind voelen als ik vanavond ergens anders slaap." trillerig probeerde ze een geruststellend glimlachje van haar lippen te maken, maar slaagde hier niet al te goed in. Ze wilde Olivia laten weten dat ze het begreep en dat ze zich niet rot hoefde te voelen om eerlijk te zijn. Dat Laurice zelf ook wist wat voor rotte appel ze was. Het andere meisje bleek echter nog niet uitgepraat te zijn.
“Maar Laurice, als ik het zo hoor, en ik weet natuurlijk niet of dat ik het goed heb, maar dit klinkt meer als de schuld van je ouders dan jouw eigen schuld." een een beetje verwarde blik kwam in Laurice haar ogen en omdat ze wat Olivia zei nog niet helemaal had laten bezinken wilde ze haar er al bijna van verzekeren dat het niet zo was. Hoe kon het immer de fout van haar ouders zijn dat zij zo onuitstaanbaar was? Het was nog nooit bij haar opgekomen dat het mogelijk kon zijn... Voordat ze er echter iets tegenin kon brengen legde Olivia het al uit. "I mean, natuurlijk klinkt het gek als je dat hoort, maar ze hadden je moeten helpen. Er voor je moeten zijn. En je niet alleen achter laten in een of andere inrichting. Want misschien was dat wel de makkelijkste oplossing, maar het is niet goed voor je geweest, denk ik. En dat is logisch.” Met een kwetsbare, nadenkende blik keek Laurice weer even niets zeker wetend naar beneden. Ze wist het niet! Het was alsof ze de goedheid van haar ouders niet in twijfel mocht trekken. Stiekem was er toch echter wel iets in haar wat haar het gevoel gaf dat het heel misschien, maar dan ook heel misschien wel waar kon zijn... Terwijl Laurice probeerde te verwerken wat Olivia net gezegd had was het meisje voor haar komen zitten. Ze keek weer op in haar diep bruine ogen. “Het is niet jouw schuld, oké? Er zijn mensen die hebben beslist over het verloop van jouw leven en jij had daar zelf geen inspraak in. Geen enkele ouder heeft het recht om het leven van hun kinderen zo te verpesten. Mijn ouders niet, en jouw ouders ook niet.” Laurice was zo onzeker. Als ze zo zou durven denken... zou dat dan niet een manier zijn om zichzelf goed te praten? Dat zou zo slecht zijn! Zelfs dit durfde ze zich bijna niet af te vragen. Haar loyaliteit naar haar ouders was altijd zo groot geweest... Weer leek Olivia precies te weten wat ze nodig had. Ze nam het onrustige meisje weer in een geruststellende knuffel. “Ik heb het idee dat je gewoon heel veel onrecht is aangedaan, en dat verdien je echt niet.” Laurice voelde haar adem zachtjes over haar haren strijken. "Ik weet het niet..." mompelde ze heel zachtjes. Ze wist niet zo goed hoe ze met zoveel liefde om moest gaan. Stiekem betekende het zoveel meer voor haar dan dat er aan de buitenkant te zien was. Ze sloeg haar ogen naar Olivia op "Je bent zo... zó ontzettend lief voor mij. Je bent zo lief!" zei ze dankbaar met haar hele zachte, schorre stemmetje van het huilen. Plots klonk Olivia's sirene stem op een andere manier dan dat het de rest van de avond gedaan had. Zachtjes begon ze te zingen, waardoor Laurice al meteen op een magische wijze een ontspanne glimlachje op haar gezicht voelde verschijnen. "Zo mooi." Ze wist niet of ze het nog gefluisterd had of niet. Een warm gevoel verspreidde zich over haar hele lichaam en de ontelbare zorgen, die zojuist nog door haar hoofd waren gevlogen leken te vervagen. Ze voelde hoe haar oogleden langzaam zwaarder werden. Het voelde allemaal oke. Ze was helemaal vergeten hoe moe ze eigenlijk wel niet was. Olivia's stem bracht haar terug naar de gelukkige momenten die ze had gehad met muziek. Ze kon de aardige vrachtwagenchauffeur nog voor zich zien die haar een lift had gegeven over de Noorse grens en de kampvuurchillings met de vrienden van de zus van Thomas, die ze na haar ontsnapping voor haar vriend nog had opgezocht. Al snel was ze naar dromenland verdwenen en lag zo als een klein, kwetsbaar kindje in Olivia's armen.

Olivia vond dat Laurice moest stoppen met zeggen dat ze het niet erg zou vinden als Olivia ergens anders zou slapen deze avond. Was het nu nog niet duidelijk dat Olivia nergens naar toe ging? “Schat, als je wilt dat ik ga, zul je me er uit moeten schoppen” zei ze met een klein grijnsje. Een van haar karaktereigenschappen was dat ze altijd het goede in mensen zou zien. Ze had geen idee waarom Laurice in de inrichting had gezeten, maar ze had haar niks aangedaan, dus was het goed voor Olivia. En als Laurice een slecht persoon was geweest, zou ze het dan allang niet gevoeld hebben? Op het moment dat ze binnenkwam, voelde ze al allerlei soorten aura’s, dan zou ze die van Laurice toch ook wel gevoeld hebben? “Je bent zo…zo ontzettend lief voor mij. Je bent zo lief!” Olivia glimlachte en trok haar nog wat dichter tegen zich aan. “Ik vertel je gewoon waar ik aan denk, en hoe dat ik vind dat het in elkaar steekt. Maar dankjewel, ik doe mijn best.” Zachtjes lachte ze. Haar bijzonderheid inzetten was iets wat ze niet graag toepaste op andere mensen zonder dat ze het wisten, maar Laurice was zo van streek, dat ze haar eventjes wat rust gunde.

En dat was de reden dat ze was begonnen met zingen. Het was altijd nog maar afwachten of dat het werkte, want zolang was Olivia nog niet bezig met haar bijzonderheid. “Zo mooi” hoorde Olivia Laurice zeggen tijdens het zingen en dat zorgde voor nog een glimlach op haar gezicht. Het was altijd fijn om complimentjes te krijgen, zeker als het om zo iets belangrijks ging als het zingen. Tenminste, voor haar was het belangrijk, een ander persoon zou het waarschijnlijk niet zo boeien. Nadat ze klaar was met zingen, probeerde ze te kijken of Laurice iets van een reactie kon geven. Maar de arme schat was in slaap gevallen. Met een glimlach keek Olivia naar het meisje, haar nieuwe vriendin. Voorzichtig stond Olivia op en sloeg de dekens weg, terwijl ze Laurice vast hield, zodat ze niet hard zou neerkomen op het bed. Heel voorzichtig liet ze het meisje in haar bed zakken, legde haar benen op het matras neer en sloeg de dekens over Laurice heen. Eventjes twijfelde wat ze moest doen. Zou ze in Laurice haar bed gaan liggen?

Maar aan de andere kant, wat als Laurice weer wakker zou worden, en als ze een paniekaanval zou krijgen? Dan moest er iemand in de buurt zijn. Bovendien lag Laurice nu meer richting de muur. Daarom besloot Olivia naast haar te gaan liggen, op de dekens, in plaats van eronder. Met een lief glimlachje draaide ze zich richting Laurice toe en streelde eventjes over haar schouder. “Weltrusten Laurice, veel plezier in dromenland, het komt allemaal wel goed” fluisterde ze zachtjes, terwijl ze zelf ook haar ogen sloot.