Close Your Eyelids

Onderwerp: Close Your Eyelids wo dec 07, 2016 10:37 am

In een rustige tred liep Haythel door het centrum heen. Ze wist alle mensen nog prima te ontwijken. Haar blik was scherp. Haar instincten waren aangewakkerd door de honger die haar maag bij een trok. Vannacht was ze er even uit geweest om voor haarzelf een cocktail te maken. Een cocktail die bestond uit bloed, whiskey en ijs. Haythel had het gemaakt om de honger enigszins te stillen. Anders zou ze nog dezelfde nacht op jacht moeten gaan of zou ze haar kamergenootje op moeten eten. Haythel besloot om dat maar te voorkomen. Ze ging er vanuit dat Bluebonnet dat niet ging goed keuren. Dat was de reden dat ze hier was. Ze was op jacht.
Haar ogen gleden over de mensenmassa heen. Vluchtig bewoog ze er tussen voort en uiteindelijk kwam ze in een steegje terecht. Ze zette haar rug tegen de muur. Voor een moment keek ze met een zucht omhoog naar de lucht. Het was net kwart voor drie geweest. Sinds haar aankomst in de lus, had Haythel de gebeurtenissen zo goed mogelijk onderzocht. Ze kwamen toch elke keer weer voor. Ze deed het niet zozeer omdat het haar iets interesseerde, maar om een goede prooi uit te kiezen. Als een wolf dat in tussen de hoge struiken lag om zijn prooi te betrappen op een eetritme, had Haythel de mensen geprobeerd te betrappen op gebeurtenissen die zich telkens afspeelde op de dag. Ze had gelijk en geluk. De muur waar ze tegenaan stond behoort tot een café. Ze schoof de mouw van haar shirt wat omhoog om haar horloge te zien. Haar ogen zochten de tijd. In het café zou de jongedame nu elk moment worden ontslagen, daarna zou ze naar buiten gaan om nog even rustig een sigaretje te roken. Vervolgens zou ze het schort op de stoep gooien en vertrekken, maar zover zou Haythel het nu niet laten komen.
Voor de gelegenheid had Haythel zich zwart aangekleed. Ze wou zo min mogelijk opvallen en tot nu toe was dat gelukt. Geen mens die in het steegje had gekeken en haar had opgemerkt. Een sluwe grijns verscheen rond haar lippen. Ze hield ervan hoe ze de mensen kon bespelen en kon manipuleren. Qua uiterlijk kon je immers niet zien dat Haythel gevaarlijk was voor de mensen. Voorzichtig zette ze een stap uit het steegje. Haar hoofd draaide een kwartslag. Via haar ooghoeken merkte ze de jongedame op. Ze kwam het café uit en stak een sigaret op. Voor een moment bleef Haythel staan waar ze stond. Ze richtte haar blik terug naar voren en telde de seconden af in haar hoofd. ”Three.. two.. one..”
Ze draaide zich om en liep naar de jongedame toe. Zij had net het schort in haar handen genomen om deze vloekend op de tegels te smijten. Haythel greep achter haar arm vast voordat dat zover kon komen. Verontwaardigd keek de dame haar aan. Haythel keek haar echter vriendelijk en, enigszins, geruststellend aan. Ze zag hoe de dame haar mond opende, waarschijnlijk om een verontwaardigde kreet te slaan, maar Haythel moest dat te zien voorkomen. Dan zouden ze al snel in het middelpunt van het belang staan. ”You’re better than that Alice,” sprak Haythel. Haythel had de naam kunnen achterhalen door een paar keer naar het café te gaan. De jongedame keek verbaasd op zodra Haythel haar neem sprak. Haythel glimlachte enkel wat meer om haar gerust te stellen. Ze wilde overkomen als iemand die Alice’s problemen begreep en haar wou helpen. Het leek te werpen. Alice werd iets rustiger. Ze keek Haythel nog altijd verward aan, maar leek niet meer van plan te zijn om in paniek te raken. Haythel wist dat ze nu door moest pakken als ze wou dat haar plan ging werken. De hand, waarmee ze Alice’s arm vast had gepakt, gleed naar beneden. Rustig pakte ze de stof van het schort uit haar hand en pakte vervolgens haar hand vast. Alice keek haar verwarrend en afwachtend aan, ergens toch wel nieuwsgierig naar wat zou komen. ”Come, I want to show you something. Something that will help you,” zei Haythel met nog altijd een glimlach. Alice leek te twijfel, maar Haythel wachtte niet op een antwoord. Ze gokte er maar op dat Alice geen kreet zou slaan voor help.
Ze had gelijk. Alice liep onzeker met haar mee. Ze was nog niet zeker van haar besluit en die onzekerheid was terecht. Ze hoefden maar een paar stappen te zetten om achterin het steegje te eindigen. Zodra Haythel zich weer naar Alice toe draaide, leek Alice in de gaten te hebben dat ze in de problemen zat. Ze opende haar mond om een kreet te slaken. Haythel merkte het op en sloeg snel een hand voor haar mond. Ze legde haar andere hand in Alice’s nek en brak haar nek. Ze verwijderde haar hand van Alice’s mond zodra deze geen kick meer gaf. Zwijgend gleed haar hand naar de wijd opengesperde ogen. Ze straalde pure doodsangst uit. Ze liet haar hand erover heen gaan zodat de oogleden zich eroverheen legden. Voor een moment keek Haythel nog naar het gezicht, maar het duurde niet lang of de honger nam de overhand en boorde ze haar tanden in Alice’s nek.

{-OOC: Ik heb dus gedaan dat haar naam Alice is, hopelijk is dit geen probleem ^^
Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids zo dec 11, 2016 12:01 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Het was lange tijd geleden geweest sinds ze voor het laatst de wind tussen haar veren had gevoeld. Gepaard met een aantal kwetterende geluiden, stopte de northiella met het bewegen van haar vleugels, om voor een moment totaal afhankelijk te zijn van de wind en waar deze haar zou brengen. Louise vergat hoe belangrijk het voor haar was als ze een aantal dagen achter elkaar enkel in menselijke vorm door het leven ging. De laatste tijd was ze dagen achtereen bezig geweest met het uitstippelen van de omgeving, het vastleggen van iedere gebeurtenis op iedere seconde op iedere locatie. Natuurlijk had ze de grote lijnen al weken geleden te pakken, maar ze streefde naar perfectie. En af en toe vergat ze gewoonweg te ontspannen. Met flexibele vleugelslagen ontweek ze onder meer straatverlichting en ongewenst koude luchtstromingen en doorkliefde ze de lucht als het lemmet van een scherp mes.

Ze kon het echter niet helpen dat ze wat weinig had gegeten die middag en dat de geur van versgebakken broodjes haar naar het kleinschalige centrum dreef. Vliegen kostte nu eenmaal meer brandstof, hield ze zichzelf als excuus voor. Soepel landde Louise op een vuilniscontainer in een kleiner straatje. Het was er redelijk donker, en het liep er dood. Perfect. Ze wilde niet onachtzaam of nalatig worden omdat 'er toch wel weer een nieuwe dag kwam' en de mensen het toch wel weer zouden vergeten. Er was een duidelijk schema waar ze zich aan hadden te houden, want de consequenties van de acties die de bewoners van de tijdslus uitvoerden met de mensen daarbuiten, waren voor hen onbekend. Dus zorgde ze ervoor dat de omstanders zoveel mogelijk in het duister tastten wat betrof de lus. De dagen dat ze erachter kwam dat Louise zich het huis op de kliffen had toegeëigend eindigden veelal in het noodzakelijk omleggen van de ongelukkige agenten, maar ze wilde dit op een minimaal pitje houden. Ze klemde haar kaken op elkaar om te voelen hoe de laatste vleugelpennen zich terugvouwden in haar huid en schudde haar schouders uit, waarbij haar gewrichten wat kraakten. Het van vorm veranderen was vaak geen prettig proces, maar ze was er aan gewend geraakt het te doorstaan. De pijn was vaak maar van korte duur.

Toen Louise haar kleding en haar enigszins had gefatsoeneerd, stapte ze het steegje uit. Het was die tijd van de dag dat Alice, het meisje dat in de bediening van het café had gewerkt, ontslagen zou worden. Het meisje stapte zojuist de deur uit en Louise gunde haar een sympathieke maar ietwat meedogenloze glimlach. Ze wist de reden van haar ontslag niet, maar het kind had het er vast zelf naar gemaakt. Louise liep niet daadwerkelijk langs het meisje, maar ging twee winkels voor het café de bakkerij in, waarbij het water haar in de mond liep.

Louise nam zojuist een slok van haar koffie toen ze zich een weg terug langs het café maakte. Daar kwam ze abrupt tot stilstand. Er klopte iets niet. Het was 14:14, wat betekende dat Alice zojuist was weggelopen, maar de eigenaar het schort nog niet had binnengehaald. En toch lag het er niet. Het ontbrekende hoopje witte stof dreef haar tot argwaan. Langzaam verkende ze de straat, waar ze geen verdachte zaken kon bespeuren. Vervolgens wierp ze, weliswaar met grote tegenzin, de rest van haar koffie in een vuilnisbak aan de kant van de straat en vervolgde haar weg met voorzichtige passen. Bij de hoek van het gebouw keek ze een ander steegje in. Het was er donker en enigszins vochtig van de afvoer van het café. Er hing een sfeer die haar om de een of andere reden niet lekker zat. Nog een blik achterom werpend, telde ze haar hakken op bij het lopen, zodat deze haar aankomst niet zouden voorspellen. Ze haalde haar handen uit de zakken van haar lange jas en sloop zo langzaam verder het straatje in. Toen ze zag wat er aan de hand was, liet ze haar adem ontsnappen in een diepe zucht. 'Haythel,' siste ze, zodat het meisje zou stoppen waar ze mee bezig was -namelijk Alice verslinden- en naar haar zou luisteren. 'I thought we had agreed on this,' sprak ze streng maar met enige ergernis. Wederom zuchtte ze. Dit was op zijn zachtst gezegd gewoonweg niet handig.

| Alice it is! c: | Outfit | 759 words |

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids do dec 15, 2016 9:37 pm

Gretig scheurde Haythel het vlees van Alice’s botten. De angst die Alice had uitgestraald werd verdoezeld onder het bloed. Onder het schrokken door kon Haythel het gedrup horen op de tegels. De tegels kleurde langzaam aan rood. Het bloed droop door de gleuven van de stenen heen, afgaand op een put dat in het midden van het steegje zat. Haar instincten waren aangewakkerd en zouden pas rusten zodra elk stukje voedsel van de botten was gehaald. Haar nagels waren gegroeid. Haar handen waren gevormd naar klauwen. Haar hoektanden waren vlijmscherp en dodelijk geworden. Haar ogen waren vurig rood opgelaaid. Haar blonde lokken werden vluchtig uit haar zicht geveegd. Ze verfde ze haar blonde lokken langzaam rood door het bloed dat aan haar klauwen zat. De honger in haar keel werd beetje bij beetje gestild, maar zou pas volledig gestild zijn zodra al het vlees van het bot was. Het was maar goed dat ze zwarte kleren aan had gedaan; de bloedvlekken waren er niet op te zien.
'Haythel,' was er plots te horen. Woest keek de blondine op. Haar rode ogen schoten naar de vrouw die daar stond. Een grom verliet meteen haar mond, als teken dat de indringer weg moest bij haar prooi, maar toen kwam haar geweten een stukje terug en herkende ze de vrouw. Bluebonnet. Fuck. Langzaam aan kwam ze terug bij de realiteit. Haar blik ging voor een moment terug naar Alice die nu haast onherkenbaar was geworden. 'I thought we had agreed on this,' sprak Bluebonnet op een strenge toon, die Haythel’s aandacht zo opnieuw opeiste. Bluebonnet zuchtte terwijl Haythel ook de ergernis in de woorden ontrafelde. Opnieuw kreeg Haythel de neiging om te grommen, om zich vijandig op te stellen tegenover de vrouw. Het waren haar instincten die spraken. Ze waren nog scherp aangezien haar prooi nog niet op was en haar honger nog niet gestild. Gelukkig wist de hellhound inmiddels hoe ze zichzelf kon inhouden als moment zoals deze. Ze nam een hap lucht en sloot haar ogen. Haar klauwen vervormde terug naar haar handen, haar tanden werden hun normale lengte en ze vond de rust terug waarmee ze haar ogen opende die gedempt rood zagen. Ze boog naar de grond toe, legde Alice er zorgvuldig neer, en kwam weer recht. Ze richtte haar blik op Bluebonnet. ”One girl shouldn’t matter, Bluebonnet,” sprak Haythel zo rustig mogelijk. ”She will just reawaken tomorrow, so,” voegde ze er nog nonchalant aan toe. Wat deed het er ook toe? Haythel moest zich voeden en Alice zou morgen er toch weer staan. Niemand die er iets van zou merken. Zo had Haythel het tenminste bedacht, totdat Bluebonnet plots voor haar neus stond en haar lunch door haar neus heen boorde.

{OOC: sorry voor flut post, hopelijk kan je er toch wat mee u.u
Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids zo dec 18, 2016 2:41 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Louise kreeg een verwilderde blik toegeworpen. Haythels anders hoogblonde haar was met bloed besmeurd en hadden het haast zo rood gemaakt als Louise' haar. Of dezelfde kleur als haar vijandig en hongerig staande ogen. Louise vermeed geen oogcontact met de beestachtige vorm van Haythel. Ze zocht juist haar pupillen op in de hoop dat de hare wat menselijkheid zouden ontketenen. Een kwaadaardige gegrom wakkerde haar eigen instincten aan om het beest dat niet langer Haythel was met haar prooi -slachtoffer- alleen te laten, maar ze bleef staan waar ze stond en probeerde haar blik niet te verplaatsen naar Alice' inmiddels onherkenbare lichaam. Eindelijk zag ze een glans van herkenning over de rode ogen schieten. Het meisje liet haar blik vallen op de schade die ze had aangericht en Louise maakte diezelfde fout. Ze had haar ogen echter al snel weer weggedraaid. Ze had veel gezien en dood was haar geen onbekend verschijnsel, maar van de wetenschap dat een van haar kinderen zoiets kon aanrichten draaide haar maag zich om de een of andere reden wel om. Wellicht omdat ze zo erg haar best had gedaan om haar lus een veilig thuis te maken. En Haythel verdiende dit ook; ze kon haar niet zomaar niet accepteren binnen haar lus.

Ze keek toe hoe het meisje een hap lucht nam om zichzelf van haar monsterlijke kant te doen -langzaam en met duidelijk tegenzin. Het moest moeilijk zijn, dat snapte ze. De Haythel die ze kende kwam weer tevoorschijn toen ze de oud-medewerkster van het café op de straatstenen neerlegde. Ze richtte haar blik op Louise en sprak. 'One girl shouldn’t matter, Bluebonnet.' De kalmte in haar stem was vreselijk paradoxaal met haar eerdere, beestelijk gegrom. Waarschijnlijk kostte het haar moeite zichzelf te beheersen en wilde ze een bepaalde grens niet overschrijden. 'She will just reawaken tomorrow, so.' Daar was het. Dit was precies het probleem met hoe sommige lusbewoners erover dachten. Nu was het Louise die moeite moest doen zichzelf te beheersen. Ze stak haar handen in haar zakken en trok een wenkbrauw op. 'That's miss Bluebonnet for you,' luidde haar eerste opmerking in de vorm van een verbetering van Haythels woorden. 'And yes, she will reawaken... for us that is. You don't know the consequences of your actions on her life after this sixteenth of July. You don't know whether she will relive this day or another one.' Dat hun levens stil bleven staan, wilde niet zeggen dat dat van Alice dat ook deed. Hoe dan ook, het verleden moest men laten rusten en het was haar taak om te zorgen dat de kinderen er zo min mogelijk aan kwamen. 'Besides, we had an agreement, now didn't we?' doelde ze op enige spottende toon op hun afspraak dat Hatyhel zich aan het bepaalde dieet zou houden. Dit alles duidelijk gemaakt te hebben, verviel haar preek-stand en ontspande haar schouders wat. Hoe zouden ze dit oplossen? Louise hield haar hoofd recht terwijl ze enkel met haar ogen de weg volgde die Alice' bloed aflegde naar het midden van de steeg, om rondjes rond de put te cirkelen. Ze mochten van geluk spreken dat het ditzelfde uur nog zou gaan regen en Haythels misdaden zouden worden ontrokken aan het oog van andere onschuldige voorbijgangers.

| Nooo no flutheid te bekennen heur | Outfit | 590 words |

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids zo dec 18, 2016 8:25 pm

De meeste mensen waren weggerend of in shock geraakt zodra ze de hellhound hadden gezien. De jongedame, nu haast gedrenkt in bloed en verandert in een monster, schrok menig mens af, maar Bluebonnet liet zich er niet door wegjagen. Zij wist waarschijnlijk ook dat Haythel haar niet zou aanvallen. Tenminste, als Hayhtel haar instincten het zwijgen op kon leggen. Gelukkig lukte haar dat. Het ging niet van harte, maar Haythel had genoeg meegemaakt om het voor elkaar te krijgen. Ze richtte zich op Bluebonnet, die overduidelijk niet blij was met de situatie en waarom eigenlijk? Het meisje zou de volgende dag toch weer rondlopen. Zo kalm mogelijk weer gaf Haythel haar argumenten, zich niet derend aan het bloed dat langs haar schoenen de goot in liep. Ieder ander mens zou verafschuwd zijn van het vele bloed dat op haar zat, maar Haythel deerde het niet.
Bluebonnet stak haar handen in haar zakken en trok een wenkbrauw op. 'That's miss Bluebonnet for you,' verbeterde Bluebonnet Haythel om haar terug op haar plek te zetten. ”My apologies, mademoiselle,” reageerde Haythel, op een droge toon. Ze meende haar woorden overduidelijk niet. Ze kon het niet hebben als anderen haar zeiden hoe het was en wat ze moest doen, maar toch kon ze niet volop tegen Bluebonnet ingaan, anders kon ze haar onderdak wel vergeten. 'And yes, she will reawaken... for us that is. You don't know the consequences of your actions on her life after this sixteenth of July. You don't know whether she will relive this day or another one.' sprak Bluebonnet verder. Haythel kreeg de neiging om met haar ogen te rollen. In plaats daarvan slaakte ze een zucht. Haythel vond het al knap dat ze nog niemand had aangevalt die in de lus zat. Het was al haast een onmogelijke opgaven om sympathie te hebben met een mens. Als hellhound was ze natuurlijk niet zo sentimenteel ingesteld als het ging om haar prooi. Waarom zou het haar iets boeien hoe het leven van haar prooi eruit zag of eruit zou zien? Het eindigde vroeg of laat toch. 'Besides, we had an agreement, now didn't we?' eindigde Bluebonnet haar woorden.
”Right,” verzuchtte Haythel. Verveeld en licht geïrriteerd, door het feit dat haar prooi nu half opgegeten op de grond lag, streek ze wat lokken naar achteren. Haar haar enkel nog roder makend door het bloed dat nog aan haar vingers zat. Ze zette een hand in haar zij en richtte haar blik kort op Alice, waarna haar blik terug naar Bluebonnet ging. ”I know that we had an agreement on this,” begon Haythel en zette een paar stappen in Bluebonnet’s richting, wetend dat haar instincten nu weer helemaal onder haar controle was. ”I’ve tried to be satisfied with just animal meat, but I failed,” ging Haythel verder. Ze sloeg haar armen nu over elkaar heen. ”I’ve already robbed a blood bank to keep on human blood, but even that can’t keep my instincts down.” Ze zette nog een laatste stap naar Bluebonnet toe. De afstand tussen hen was klein, maar niet intiem klein. ”And don’t even get me started on my roommate. Did you do that so I can chew on him when I’m bored?” voegde Haythel er aan toe met een opgetrokken wenkbrauw.

{OOC: I’m sorry, it’s flut ;n;
Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids di dec 20, 2016 9:21 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Het ding met Haythel was dat, hoeveel ironie Louise zelf er ook tegenaan gooide, ze niet voor één gat te vangen was. Op ieder woord van haar kant, kon ze een weerwoord van Haythel verwachten. Ze wist ook wel dat ze zich probeerde in te houden, maar niet om Louise een plezier te doen. Ze hield zich in omdat ze dondersgoed wist dat tegenspraak niet geduld werd in de lus, wat betekende dat ze haar eigen hachje niet zou kunnen redden. Haar 'My apologies, mademoiselle' droop dan ook van het sarcasme en het onderdrukken van onderliggende frustraties dat ze onderbroken was in haar proces van Alice aan stukken te scheuren. Haythel leek zich ook allerminst te interesseren voor haar woorden, maar Louise kon het toch maar beter uitdrukken, vond ze zelf. Dit zomaar voorbij laten gaan was in ieder geval een vreselijke ondermijning van haar eigen regels. Even verplaatste ze haar blik naar een veeg van Alice' bloed op Haythels gezicht en het haar dat met het bloed aan haar voorhoofd zat geplakt. Alsof het een soort bindmiddel was. Het bloed en de aanblik deden haar niets, maar de vlaag van misselijkheid en afgunst die ze eerder had gevoeld omwille van de daden van Haythel zelf, bleef haar nog altijd bij. Terwijl Haythel een zucht slaakte, draaide Louise haar blik weg. 'Right.' Nu was het Louise die lichtjes zuchtte bij de toon van het kind aan wie ze onderdak verschafte. 'I know that we had an agreement on this,' zei ze, na haar haren verder met bloed te hebben besmeurd. Toen ze een paar passen in haar richting deed, ging Louise' kin automatisch een paar centimeters de lucht in, terwijl ze Haythel strak bleef aankijken. Nu ze deze kant van haar ook met haar eigen ogen had gezien, wist ze toch niet helemaal zeker waartoe het kind allemaal in staat was. 'I’ve tried to be satisfied with just animal meat, but I failed. I’ve already robbed a blood bank to keep on human blood, but even that can’t keep my instincts down.' Terwijl ze op redelijke toon haar weerwoord formuleerde, had ze nu vrijwel alle afstand tussen hen in overbrugd. Louise wist niet of ze het fijn dat Alice nu uit haar focus verdween, of dat ze zich oncomfortabel moest voelen in Haythels dichte bijzijn. Ze probeerde voor het eerste te kiezen. Louise deed haar mond open om haar te zeggen dat ze het niet hoefde proberen, maar Haythel was nog niet klaar. 'And don’t even get me started on my roommate. Did you do that so I can chew on him when I’m bored?' Louise kon het niet helpen dat een grijns op haar gezicht verscheen. Ergens had ze wel gehoopt dat ze het nog eens naar boven zou brengen. 'I might have,' gaf ze openlijk toe, op een toon die aangaf dat ze de humor er wel van in zag. So that she could chew on him. 'In the broad sense of the word...' prevelde ze erachter aan, niet per se gericht tegen het meisje tegenover haar. Thomas en Haythel... Als er zich dan toch romantische ontwikkelingen moesten voordoen onder haar dak, dan kon ze dat beter goed inrichten ook. Toen richtte Louise haar blik naar het haar met opgetrokken wenkbrauwen aankijkende meisje en moest ze zich nu toch echt wenden tot haar woorden die wel iets aan hun gesprek hadden toegevoegd. 'Look, I know that it's hard,' Hoewel ze het niet totaal niet begreep, kon ze in ieder geval een beetje begrip opbrengen. 'And I get your point, too. I just hope... I just truely hope that you get mine as well.' Ze gunde Haythel voor haar doen een wat compassionele blik. Ze hoopte dat er nog genoeg menselijkheid van Haythel over was voor haar om te begrijpen dat haar acties gevolgen konden hebben die ze niet zo goed konden voorspellen. 'Anyway,' zuchtte ze, 'Let's save this discussion for another time, shall we? I think we have a slightley more... urgent problem right now.' Haar toon was wat vermoeid, terwijl ze vanuit haar ooghoek het karkas van Alice over Haythels schouder zag pieken. 'So you tell me, Haythel. How are we solving this for the time being?' Alice had een familie waarbij ze over een aantal uur aan de keukentafel werd verwacht voor een dampend bord stamppot, wist Louise. Ze moesten een soort alibi creëren voor zover deze dag reikte. Ze konden zich immers niet nog meer schade in de tijd veroorloven.

| blupp | Outfit | 788 words |

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids vr dec 30, 2016 11:07 am

'I might have,' antwoordde Bluebonnet. Haythel wist zich nog net in te houden. Als Bluebonnet niet degene was die haar onderdak aanbood, dan was ze nu hellhound voedsel geworden. Ze balden haar handen tot vuisten, boorde haar nagels in haar handpalmen. Een grijns sierde zelfs rond de vrouw haar lippen. Ze leek er echt van te genieten. Haythel snoof eens. Ze kon dat zeker niet hebben. Ze stond hier stoom af te blazen, omdat mevrouw het nodig vond om haar avondeten te verstoren, en nu dacht mevrouw ook nog dat ze kon sollen met Haythel? Nee dat kon Haythel niet hebben. Toch, wonder boven wonder, wist ze zichzelf in te houden. Waarschijnlijk kwam dit ook doordat Bluebonnet al verder sprak voordat Haythel erop kon reageren. 'In the broad sense of the word...' voegde Bluebonnet er nog aan toe. Haythel snoof eens. Opnieuw kreeg ze de neiging om een reeks scheldwoorden en verontwaardigde woorden naar Bluebonnet’s hoofd te smijten. Maar opnieuw wist ze zichzelf in te houden. Ze zou nog een rustige hellhound worden als het zo doorging. Ze zou haast trots op zichzelf zijn. Als ze niet op het puntje van ontploffen stond. Haythel probeerde het gedrag van Bluebonnet te negeren en te concentreren op het antwoord dat ze verwachten. Haar handen ontspanden zich weer en legde zich neer op haar bovenarmen.
'Look, I know that it's hard,' begon Bluebonnet. Meteen verstrakte Haythel’s blik. ”Bullshit,” gooide Haythel tussen de woorden door. Niemand begreep de honger en instincten van een hellhound zonder er zelf één te zijn. Haythel hoefde niet begrepen te worden, maar om te beginnen met zulke woorden, vulden de emmer wel. En die emmer begon behoorlijk vol te raken. 'And I get your point, too. I just hope... I just truely hope that you get mine as well.' vervolgde Bluebonnet. Haythel keek haar enkel zwijgend aan. Ze kon wel zeggen dat ze haar punt begreep en dat ze er aan zou werken, maar dan loog ze. Ze besloot haar mond maar wijselijk te houden. Ze zouden het waarschijnlijk toch nooit eens worden. De blik die haar werd geworpen, beantwoordde ze dan ook enkel met haar kille blik.
Bluebonnet leek in te zien dat discussiëren nu geen prioriteit had. 'Anyway,' verzuchtte ze. Haythel ontspande zich iets meer, hopend dat haar straf en uitbrander nog zo wachten. 'Let's save this discussion for another time, shall we? I think we have a slightley more... urgent problem right now.' vervolgde Bluebonnet. Ze klonk vermoeid. Wat was een hellhound toch weer lastig, dacht Haythel cynisch. Ze zag Bluebonnet spieken naar Alice. Haythel liet het maar begaan en nam een paar stappen terug. 'So you tell me, Haythel. How are we solving this for the time being?' vroeg Bluebonnet plots aan Haythel.
Haythel keek verontwaardigd aan. ”Really? I need to fix this?” reageerde ze meteen verontwaardigd. Ze slaakte een zucht terwijl ze zich van Bluebonnet weg draaide en zich op Alice richtte. Zodra ze het lijk zag, voelde ze de honger meteen weer opkomen. Ze likte haar lippen eens af. Ze probeerde wat opgedroogd bloed in haar mondhoeken. Ze zette de overige stappen in Alice’ richting en hurkte naast haar neer. ”Well first we finish her, but keep her heart to put it in the mailbox of her family,” zei Haythel zo serieus mogelijk. Voor een moment bleef ze naar Alice kijken, waarna ze over haar schouder naar Bluebonnet keek. ”Kidding,” voegde ze er op een droge toon aan toe. Haar blik ging terug naar Alice. Haar hand gleed over Alice haar kleding heen. Ze doorzocht haar zakken en haalde uiteindelijk een mobiel eruit. Deze was echter ook niet ongeschond gebleven. De smartphone zag rood van het bloed. Haythel kwam recht terwijl ze de mobiel schoon veegde met haar mouw. Ze drukte een knopje in en het beeld lichtte op. Hij deed het nog. Mooi. ”Well, we call her parents and say that she needs to work more if she wants to keep her job,” stelde Haythel voor. Ze richtte zich op Bluebonnet en hield de mobiel voor haar op. ”You sound more mature than me,” zei Haythel met een licht grijnsje als teken dat Bluebonnet het telefoontje moest plegen.
Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids wo jan 04, 2017 4:37 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Louise kon er niets aan doen dat het haar amuseerde hoe ziedend Haythel werd van haar opmerking over haar kamergenoot. Natuurlijk, ze had het beste met haar kinderen voor en meer van dat gepraat, maar een lolletje kon er op zijn tijd best van af. Het meisje snoof, en het was duidelijk aan haar houding af te lezen dat ze al klaar stond om Louise' grijns van haar gezicht af te slaan. Het besluit om over te gaan op de hoofdzaak van het verhaal, werd echter ook niet gewaardeerd. Haythel bracht het er met haar 'bullshit' voor dit keer maar met een strenge blik vanaf, want Louise was bezig een punt te maken. Het scheen Haythel alleen woedender te maken. Even viel er een stilte, waarin haar die kille blik toegeworpen werd. Louise besloot de discussie uit te stellen. Niet om op te geven, maar omdat ze voor nu simpelweg grotere zorgen hadden. Ook dit stond Haythel niet aan, en Louise dacht niet dat iets wat ze zou doen of laten haar ooit tevreden zou stellen. 'Really? I need to fix this?' Toen Haythel haar de rug had toegekeerd, lachte Louise stilletjes en zuchtte even hoofdschudden. Wat moest ze nu met zo'n opmerking? Natuurlijk moest Haythel het oplossen, zij had deze schade aangericht. Toen Haythel enkele passen in Alice' -of wat er over was van Alice- richting zette, liet Louise haar over elkaar geslagen armen los en deed ze automatisch ook een stap naar voren, alsof ze klaar stond om Haythel weer te stoppen haar tanden in het onschuldige meisje te zetten. Natuurlijk was Haythel de Hellhound in fysieke kracht vele malen sterker dan Louise de ymbryne, maar dat was nog niet door haar hoofd geschoten. 'Well first we finish her, but keep her heart to put it in the mailbox of her family,' klonk het, terwijl ze haar blik op Alice gericht had. Dit maakte dat haar toon iets geobsedeerds had, alsof het afgekloven lichaam alles was waar het nog om ging. Enkel aan het laatste deel van de zin merkte Louise dat ze niet serieus was, maar het alarmeerde haar wel. Wederom zette ze zich schrap. 'Kidding,' wierp Haythel een blik over haar schouder. 'Not funny,' mompelde Louise, meer tegen de resten van Alice dan tegen Haythel zelf. Toen Haythels hand echter over de kleding gleed, was Louise niet meer zo zeker of het wel een grapje was. Ze stond al klaar om haar naam te roepen, om haar terug te fluiten, maar toen haalde Haythel met een vastberaden beweging Alice' telefoon uit een van haar zakken. Ze had een plan, hoopte Louise dan. 'Well, we call her parents and say that she needs to work more if she wants to keep her job,' lichtte Haythel toe. Voor Louise het wist, kreeg ze een met wat bloed besmeurde telefoon aangereikt. 'You sound more mature than me,' dekte Haythel zichzelf in met een grijns die Louise helemaal niet beviel. Ze nam de mobiele telefoon aan, ook al werd dit bluffen, de laatste keer dat ze een smartphone had aangeraakt was, wel, nooit. 'And where exactly is the 'we' in this?' mompelde Louise, terwijl ze met een opgestoken kin neerkeek op het kleine schermpje. Verloren in de uitdaging die Haythel haar had gegeven, nam haar trots het over en vergat ze dat haar plan haar niet aanstond. Niet dat het geen goed idee was om haar ouders gerust te stellen, maar omdat Haythel haar werkzaamheden uit handen gaf. Een groen icoontje met de afbeelding van een telefoon leek haar het best geschikt voor de handeling die ze wilde uitvoeren. Ze wist dat Alice naast haar pakje sigaretten en haar dieppaars gekleurde lippenstift, ook een uit een telefoonboekje gescheurde pagina nummers had zitten, zodat ze haar vriendje kon bellen vanaf de vaste lijn van het restaurant als het er 's middags rustig was. (Louise had uitgebreid onderzocht op welke grond Alice iedere dag weer haar baan verloor en toen zelf ook geconcludeerd dat het kind een nogal ongeschikte werkneemster was.) 'Allright, I'll check her phone, you check her apron,' beval ze Haythel zodat a) ze haar ook een taak zou geven en b) ze meer tijd voor zichzelf won om uit te vogelen hoe het apparaat werkte. Wellicht stond het nummer van Alice' ouders ook op het papier. Turend naar het scherm opende ze iets wat leek op een digitaal telefoonboek.

| lol y u do dat 2 her xD | Outfit | 779 words |

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids do jan 05, 2017 10:02 am

Bluebonnet leek Haythel’s grapje niet op prijs te stellen. Wat jammer toch weer, ging het sarcastisch door Haythel’s hoofd heen. Bluebonnet had genoeg gedaan in een korte tijd waardoor het Hayhtel weinig kon schelen hoe Bluebonnet dacht over haar grapjes. Haythel besloot de grapjes echter even te laten en besloot aan haar echte plan te werken. Zo haalde ze uiteindelijk Alice’s telefoon tevoorschijn en hield ze deze op voor Bluebonnet. Met de boodschap dat Bluebonnet het woord moest doen, aangezien zij ‘volwassener’ zou klinken. Wederom was het iets om Bluebonnet mee te sarren. Haythel kon het zelf ook wel doen en ook nog succes behalen met wat moeite, maar ze liet Bluebonnet liever de hoge pief uit hangen. Bluebonnet pakte het met bloed bekleedde telefoon aan 'And where exactly is the 'we' in this?' mompelde Bluebonnet. Haythel grinnikte lichtjes en kwam recht. ”Well I will stay on guard,” antwoordde ze met een knipoog. Ze zei het voor de grap. Ze ging er niet vanuit dat anderen hier zo snel kwamen. Het steegje zag er guur en kil uit. Daarom had ze het ook gekozen als de moordplek voor Alice.
Bluebonnet behield haar blik op de smartphone, leek deze niet van plan te zijn terug te geven aan Haythel. Dus ze ging akkoord? Licht afwachtend bleef de hellhound de dame aankijken. 'Allright, I'll check her phone, you check her apron,' beval ze. Haythel klemde haar kaken op elkaar om een grom te onderdrukken. In plaats daarvan draaide ze zich om van Bluebonnet en richtte ze zich weer op Alice. De honger die ze eerder had gevoeld kwam niet terug. Ze voelde het wel licht branden, maar daar was ze met de tijd gewend aan geraakt. Ze boog naar het verscheurde lijk toe begon en Alice opnieuw te fouilleren. Het bloed was lauw geworden en soms al opgedroogd in haar kleding. Bij dat besef leek Haythel te beseffen dat ze een warme douche zou nemen zodra ze terug was in Bluebonnet’s verblijf. Men zou denken dat Haythel haar haar had gevuld met rode, oneven, dipdye door het bloed dat in haar haar zat. Ze probeerde haar gedachten maar op de zakken van Alice te concentreren, in plaats van haar flauwe humor in haar hoofd. Na een tweede keer fouilleren had Haythel nog steeds niks nuttigs gevonden. Ze begon zich af te vragen of het ook wel nodig was. Alles was ze nodig hadden stond in de smartphone, toch? Haythel wou weer recht komen, en had al een verontwaardigde reactie voor Bluebonnet klaar, maar toen viel haar blik op het schort dat ze eerder naast Alice op de grond had laten vallen. Het short was inmiddels ook ondergedompeld in bloed en het leek eerder witte plekken te bevatten dan rode bloedvlekken. Ze boog wat naar voren en greep het schort vast. Ze trok het naar zich toe en liet haar vingers in het kleine zakje van het schort glijden. Triomfantelijk viste ze er een papiertje uit. Echter was deze ook rood. Ze kwam recht een slaakte een lichte zucht. Ze besloot er niet over te klagen, aangezien Bluebonnet dan wel een reactie zou hebben als: ‘Eigen schuld dikke bult.’ De moeder die ze was. Ze fauwde, heel voorzichtig, het papiertje uit elkaar en voorkwam zo dat het brak. Ze legde het papiertje op haar handpalm en tuurde naar de cijfers en letters die er stonden. Het leek op een telefoon nummer. Waarschijnlijk wist Bluebonnet wat ze hiermee moest doen.
Ze draaide zich tot de vrouw die nog altijd met het bebloede mobieltje in handen stond. ”I’ve found a phone number,” maakte Haythel duidelijk. Haar blik ging vervolgens naar het mobieltje. ”Do you need some help with that?” vroeg ze met een lichte grijns. De gedachte dat Bluebonnet hulpeloos bezig was met een apparaat waarvan ze niet wist hoe ze het moest gebruiken, amuseerde haar enigszins.
Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids ma jan 16, 2017 10:01 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Al snel had Louise het principe van een touch-screen door, al was ze er niet bepaald vloeiend in. Tot haar grote opluchting gehoorzaamde Haythel haar -zij het met een tikkeltje tegenzin en op elkaar geklemde kaken. Louise was blij dat de hellhound naar haar had geluisterd, dat gaf haar een beetje meer tijd om uit te zoeken hoe ze het nummer zou moeten intoetsen. Een toetsenbord met nummers verscheen per toevallige klik van haar vinger op het scherm waar ze naar tuurde. Even schrok ze op, maar toen verscheen een kleine, zelfvoldane grijns op haar gezicht. Het moest er vast wat stuntelend uit hebben gezien, want Haythel had, na een zoektocht die haar honger vast weer had aangedreven, nu toch helaas duidelijk opgemerkt dat Louise niet de meeste affiniteit had voor elke technische verandering die zich sinds de jaren tachtig had voorgedaan. Ietwat gegeneerd keek ze op toen Haythel met het briefje in haar handen terugkeerde en mededeelde; 'I've found a phone number.' Haar blik gleed vervolgens naar het fel oplichtende scherm in de handen van de ymbryne. 'Do you need help with that?' Louise, die zich al onbekwaam genoeg voelde losstaand van het feit dat haar bluffen niet helemaal geslaagd was, griste met onnodig scherpe bewegingen het stukje papier uit haar handen. 'I'm alright, thanks,' zei ze droogjes, met een duidelijk hoorbare bittere ondertoon. Nu was het de beurt aan Louise om zich in te houden de tergende grijns van Haythels gezicht af te slaan. Ze was duidelijk geamuseerd en Louise was duidelijk gefrustreerd, wat niet altijd werkte. Zeker niet in een donker steegje met het lichaam van een meisje waarop een van hen zojuist een moord had gepleegd.

Louise herpakte zichzelf en poogde op het bebloede papiertje de cijfertjes van elkaar te onderscheiden. Het was nog best een opgave, maar uiteindelijk dacht ze erin geslaagd te zijn het complete nummer te hebben geïdentificeerd. Daarbij zou het lang niet zo'n uitdaging vormen als de volgende stap; het invoeren en het daadwerkelijke opbellen. Het intoetsen ging tot haar verassing, en ondanks dat Haythel stond toe te kijken, tamelijk vlot. Gelukkig was het duidelijk dat ze op een icoontje moest klikken dat wederom een ouderwetse, vaste telefoon afbeeldde -dat was in ieder geval wel weer gebruiksvriendelijk. Louise had geluk dat ze snel leerde, en hoopte hiermee van Haythels beoordelende woorden af te zijn. Ze keek haar ietwat zegevierend aan en bracht de telefoon naar haar oor. Na enkele keren over te zijn gegaan, klonk er een Noorse 'Goddag, med hvem jeg snakker?'. 'Afternoon,' Louise rechtte automatisch haar rug. 'This is Alice' boss speaking. We're afraid that she won't make it home for the night. If she'd like to keep her job, we need her to prove she's a hard worker, and we think it's possible for her to perform to her full potential.' Ze wierp Haythel een blik toe, het karkas van Alice in haar blikveld vermijdend. Ze hoopte maar dat Alice' ouders niet de meest intelligente mensen waren en niet merkte dat Louise' taalgebruik een tikkeltje te beleefd voorkwam voor een stamcaféhouder. Het was ook ergens te hopen dat Haythel geen verborgen aanleg had voor de Noorse taal en haar niet weer op haar manier van aanpak zou wijzen. Na een korte verbazing van een vrouwelijke stem die Louise zich kon voorstellen als Alice' moeder, sloot ze het gesprek af en wist ze niet hoe snel ze het onhandige apparaat aan Haythel moest overhandigen. 'Well,' zuchtte ze, 'that's that.' Haar oog viel op het putje waar ze nog altijd bij in de buurt stond. Automatisch schoot haar blik omhoog, en aan de lucht was duidelijk te zien dat over welgeteld twaalf minuten het bloed uit het steegje gespoeld zou worden door de dikke regendruppels. Daar hadden ze in ieder geval geluk mee. 'So...' richtte ze haar blik weer op het meisje naast haar. 'Any other brilliant idea's as to what we should do with her... body?'

| Google Translate rocks | Outfit | 701 words |

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids zo jan 29, 2017 11:29 am

Met wat gewroedt had Haythel een telefoonnummer gevonden. Ze kwam weer recht en overhandigde het nummer aan Bluebonnet, waarna ze haar vroeg ze hulp nodig had met de smartphone. Ze kon het niet helpen dat ze er om moest grijnzen. De manier waarop Bluebonnet met het apparaat worstelde, amuseerde haar. Bluebonnet griste met een scherpe beweging het bloederige papiertje uit haar hand. Iets waardoor Haythel enkel breder moest grijnzen. 'I'm alright, thanks,' antwoordde Bluebonnet met een bittere toon. ”There there,” grinnikte Haythel met nog altijd een grijns. Ze besloot zich echter vervolgens wat milder op te stellen. Immers moest Bluebonnet nog wel paraat zijn om haar te helpen hierin. Haythel sloeg haar armen over elkaar en zette zich met haar rug tegen de muur aan en wachtte af.

Bluebonnet richtte zich op het bebloede papiertje en tuurde er even naar. Vervolgens tikte ze het nummer in, waarna ze Haythel triomfantelijk aankeek. Bravo. dacht Haythel droogjes en haar blik was al net zo droog. Verwachte Bluebonnet een felicitatie nadat ze het nummer had kunnen identificeren en correct kon intoetsen? Haythel besloot er verder niet op in te gaan. Ze hadden er geen tijd voor. Bluebonnet zette het mobieltje tegen haar oor aan. Haythel keek zwijgend toe terwijl ze de spanning nu wel voelde stijgen. Wat als er niet werd opgenomen of wat als het verhaal niet werd aangenomen als waar? Tot haar opluchting werd er wel opgenomen. 'Afternoon,' begon Bluebonnet en rechtte haar rug. 'This is Alice' boss speaking. We're afraid that she won't make it home for the night. If she'd like to keep her job, we need her to prove she's a hard worker, and we think it's possible for her to perform to her full potential.' legde Bluebonnet uit. Haythel keek Bluebonnet zwijgend aan zodra ze haar blik op haar zette. Het gesprek werd voortgezet en uiteindelijk afgesloten. Het leek Haythel dat het goed was gegaan, maar ze nam nog geen conclusies voordat Bluebonnet een teken gaf dat het inderdaad zo was. Echter kon Haythel haar er nog niet naar vragen of een mobieltje werd in haar handen gedrukt. Haythel keek er voor een moment naar, waarna ze het droogjes liet vallen op de grond. Wat moest zij er immers mee? 'Well,' begon Bluebonnet en zorgde zo dat Haythel haar aandacht weer bij haar had. 'that's that.' Haythel knikte eens. Het was gelukt. Opluchting bekroop haar, waardoor ze zich vrijwel meteen losser voelde worden. Bluebonnet richtte haar blik voor een moment ter hemel. Haythel daarentegen richtte haar blik op Alice die daar altijd nog maar lag te liggen. 'So...' Haythel keek Bluebonnet vie haar ooghoeken aan. 'Any other brilliant idea's as to what we should do with her... body?' vroeg Bluebonnet nu. Right. Ze konden niet weg voor ook dat was gedekt. ”Well if you still won’t allow me to digest her,” begon Haythel en richtte haar blik op Bluebonnet. ”Then I can flip her body in that trashcan,” eindigde Haythel en knikte kort richting de grote container die verderop in het steegje stond. ”Unless you have any better ideas,” voegde Haythel er nog aan toe.

Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids wo feb 01, 2017 10:16 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Tijdens het gesprek had Haythel zich vooral bezig gehouden met het nonchalant tegen de muur leunen en haar wat sarcastische blikken toe te werpen. Van binnen mocht ze dan geen meisje van negentien meer zijn, maar god, wat leek ze nu op een ongeïnteresseerde puber. Na het gesprek te hebben afgerond, reikte ze het Haythel aan, maar ze was duidelijk niet van plan er verder nog iets mee te doen. Met een wat droge blik liet ze het ding op de straatstenen neerkletteren. Louise zuchtte en gaf met een paar kleine woorden aan dat het erop zat. Het telefoongesprek tenminste. Nu was er nog werk aan de winkel, namelijk haar lichaam. 'Well if you still won’t allow me to digest her,' -de ymbryne onderdrukte de sterke neiging met haar ogen te rollen- 'Then I can flip her body in that trashcan,' was haar suggestie. Louise had haar mond al geopend om te protesteren tegen dit wel heel oneerbiedige 'eerbetoon', maar Haythel was haar voor. 'Unless you have any better ideas.' Ze sloot haar mond weer en zuchtte. Dat was waar, ze zouden enkel kostbare tijd verliezen met waarschijnlijk ieder alternatief. Ze volgde Haythels blik naar de afvalbakken. Het idee dat ze Alice tussen de etensresten van de Noorse ouderen waarmee het dorp overspoeld was geraakt, sprak haar allerminst aan, maar ze zag wel in dat dit de meest gemakkelijke optie was in deze tijdspan. 'Right,' stemde ze in, terwijl ze zich kortdaad naar de vuilbakken verplaatste, waarbij het getik van haar lakschoenen tegen de tegels nogal luguber door het steegje echode. Ze bond haar rode lokken in een vlugge staart en zwaaide vervolgens met kracht het zware deksel van de container open. 'Well obviously you are the force behind this operation...' spoorde ze Haythel met een handgebaar aan Alice op te tillen. Haythel had immers de kracht van een hellhound en Louise... wel, als je je indacht hoe sterk een parkiet over het algemeen was, moest ze het dus nogal hebben van haar hersenen. 'You do you.' Ze wachtte tot Hayhtel Alice zo direct met een zeer respectvol gebaar tussen het afval zou mikken.

| kortt, sorry :c | Outfit | 399 words |

- - ❋❋❋ - -

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids do feb 02, 2017 12:03 pm

Het ‘probleem’ was deels opgelost. Ergens zag Haythel er nog steeds het probleem in, maar ze nam de moeite niet om er tegenin te gaan. Waarschijnlijk kon ze nog wel een preek verwachten als ze hier weg waren. Echter waren ze nog niet klaar. Opnieuw vroeg Bluebonnet haar wat ze met het lichaam moesten doen. Haythel zou zich eraan kunnen ergeren dat mevrouw alles aan haar overliet, maar kon ook wel nagaan dat dat een deel van haar ‘straf’ was. Om die reden stelde Haythel de enige oplossing voor waarvan ze kon bedenken dat Bluebonnet ermee akkoord ging.
Haythel zag hoe Bluebonnet al haar mond open deed, waarschijnlijk om er tegenin te gaan. Om die reden voegde Haythel al snel wat aan haar woorden toe. Bluebonnet sloot haar mond weer. Waaruit bleek dat Bluebonnet inderdaad niets beter wist. Haythel kon het niet helpen dat ze daardoor toch wat meer moest grijnzen. 'Right,' stemde Bluebonnet in. Haythel knikte eens. Bluebonnet begaf ze zich naar de afvalbak. Ze stak haar haren op en opende de afvalbak. Haythel begon spontaan wat breder te grijnzen, ook al wist ze dat ze moest oppassen. 'Well obviously you are the force behind this operation...' begon Bluebonnet en maakte met een handgebaar duidelijk dat Haythel Alice moest oppakken. Haythel’s blik gleed terug naar het lijk terwijl ze honger alweer voelde brandde. 'You do you.' eindigde Bluebonnet haar woorden. ”Alright,” stemde Haythel in.
Ze boog naar het lijk toe en tilde het in haar armen op. Ze plukte nog een paar organen van de grond en paar stukken vel die ze eraf had gescheurd in haar vlaag van honger. Met een wat droge blik liep ze richting Bluebonnet en dumpte het lijk in de container. Ze klopte haar handen eens af, ook al maakte het niks uit. Het bloed kleefde er alsnog aan. ”Well then. Everything is back to normal!” besloot Haythel de situatie af te ronden met een grijns. ”Let’s go back and just forget about this whole situation, alright?” stelde Haythel nu voor met een glimlach om onder de mogelijke straf uit te komen.

{OOC: dun worry, mijne is ook kort xD

Outfit

Onderwerp: Re: Close Your Eyelids za feb 18, 2017 3:47 pm

The day I learnt to fly, was the day I fell

Haythels overwinnende grijns sprak haar alles behalve aan, maar goed, dit was inderdaad het beste plan wat ze hadden voor nu. Waarschijnlijk zou Louise hier de komende dagen veel te bekennen zijn rond Alice' rookpauze -wel, een pauze was het niet te noemen natuurlijk- want ze leek een gemakkelijke prooi nu ze er zo over nadacht. Haythels ogen hadden alweer hongerig gestaan bij het kijken naar het kadaver, wat Louise niet bepaald als goed teken beschouwde. Ze had immers haast de helft van Alice' lichaam verslonden; hoe kon ze nu nog honger hebben? Het betekende waarschijnlijk dat de afspraken die ze hadden gemaakt over haar voedingspatroon erg lastig voor haar zouden worden, en het niet onvermijdelijk was dat er nog meer doden zouden vallen door haar toedoen. Wederom, dat maakte haar misselijk, en ze probeerde niet te kijken hoe Haythel zich weer over het meisje boog. 'Alright,' had ze simpelweg ingestemd. Uit het aantal verontrustende geluiden dat ze hoorde, kon Louise opmaken dat Haythel de resten van Alice bij elkaar aan het rapen was, waarbij ze eventjes haar bovenlip optrok. Ach ja, zolang ze maar zorgvuldig was... De zware deksel begon ze nu toch wel te voelen. Gelukkig werkte het mechanisme zo dat het grote metalen gevaarte omhoog gehouden werd door een ondersteunende stang, die omhoog schoot zodra het deksel enigszins omhoog geduwd werd. Met normale, menselijke kracht kon de bak niet geopend worden. Haar blik leeg en haar verstand waarschijnlijk op nul, gooide Haythel het lichaam de blauwe bak in. Ze klopte haar handen af, al was dat meer voor de vorm. Waarschijnlijk zou ze later haar vingers erbij aflikken. 'Well then. Everything is back to normal!' En weer die doordringende grijns. 'Let’s go back and just forget about this whole situation, alright?' Louise zelf dacht daar een tikkeltje anders over, maar was voor een moment te druk bezig met bedenken of ze wel grondig waren geweest. Even viel haar oog op de telefoon, die ze vervolgens oppakte en ook in de bak wierp. Ze keek op naar het gebouw naast hen. Het restaurant zou om vijf uur vijfendertig precies de bak met etensresten komen legen, daar moest ze nog iets op verzinnen. Anders was alles alsnog vergeefs geweest. Ze bekeek de afvalcontainer, en dacht aan haar eerdere analyse; zonder de buis was de deksel onmogelijk omhoog te krijgen. Zonder er een verder woord aan te wijden, trok ze in een vloeiende beweging de dieppaarse pumps onder haar lange, grijze jas uit. Met al haar kracht haalde ze uit en tot haar genoegen maakte de ondersteunende stok een goedkeurend, krakend geluid, wat aangaf dat het naar de zijkant gebogen was. Vervolgens gooide ze de deksel dicht, waarmee ze het ding hoorde breken. Voor de zekerheid controleerde ze het dekkende deel van de container, waar, tot haar genoegen, geen beweging meer inzat. Met een frons inspecteerde ze het schoeisel, waar zich een kras in de lak had gevestigd. Forget about this whole situation? drong plotseling tot haar door. Wel, Alice mocht dan morgen gewoon weer opstaan, tegen haar schoenen kon ze gedag zeggen. Daarbij kon ze nog heel goed voelen waar Haythel haar nagels in haar bovenarm gevestigd had en haar tandafdrukken waren ook nog niet uit haar hals verdwenen. 'Yes, let's just go and forget this whole situation...' mompelde Louise, haar blik niet van de lak op haar ene hak afkerend. Vervolgens boog ze voorover en schoof de schoen weer aan haar voet. 'Oh and Haythel?' zei ze in die beweging, zodat ze het meisje zou stoppen als ze weg zou lopen, 'you'll help me do the cooking and the cleaning in the following weeks.' Louise kwam overeind. Nu was het haar beurt om die heerlijk, scherpzinnige grijns van Haythel te imiteren.

| idk, u wanna aflsuit? | Outfit | 669 words |

- - ❋❋❋ - -

» ♡ Too close
» Close call.
» ღ But daylight is so close, so don't you worry 'bout a thing