Disorder

11:24. Hoe meer hij Clarke zag ontspannen, hoe meer hij zelf weer ontspande. Ze zou hem nu vast niet meer judgen, nu ze zelf ondervond hoe effectief deze zelfbedachte behandeling kon zijn. Haar spontane gelach warmde zijn hart en ziel nog meer dan de pilletjes zelf. Ondertussen werd hij steeds meer open tegenover haar. Nu ze zijn random facts leek te appreciëren, hoefde hij zichzelf niet meer tegen te houden. Hij waagde het zelfs om zijn theorie over deze wereld te delen. Het leek haar nogal te overvallen, want ze ging op de grond zitten, haar knieën opgetrokken. Ze keek hem aan met haar mooie bruine ogen, en hij moest even aan een puppy denken. 'I'm just... taking this in,' Zei ze. Oskar knikte en ging zelf ook op de grond zitten, eerder liggen, met zijn handen achter zijn hoofd. ”Take your time babe”, Glimlachte hij geruststellend.

Zelf keek hij ook naar het plafond, waar de lichtjes nog feller tekeer leken te gaan dan op de muren. 'But... why would our brains do that? Just look at that… they are so beautiful.' Vroeg ze vervolgens zachtjes. Hij haalde lichtelijk zijn schouders op. ”I don’t know, I haven’t figured that one out yet”, Gaf hij grinnikend toe. ”Anyways”, Zei hij, waarbij hij zich op zijn zij rolde en zijn hoofd ondersteunde met zijn hand. ”Wanna go outside? I swear flowers smell better too”, Zei hij glunderend. ”I could teleport us there”, Stelde hij toen voor. Dan moesten ze niet eens lopen, amazing.

11:26. Nu ze niet zo zat rude aan het doen was, was ze actually wel fijn gezelschap. Natuurlijk had hij ook van hun eerste nacht samen genoten, maar dit was heel anders. Nu konden ze een gewoon gesprek voeren, of toch wat in zijn perceptie normaal was. Echt normaal kon het niet genoemd worden. Gelukkig was er niemand anders in de buurt om het te horen. Straks gingen die Bluebonnet inlichten en zat hij alsnog in de problemen. Maar Clarke zou hem niet verraden, right? Ze deed met hem mee, dus als ze hem ging aangeven, dan liep zij ook tegen de lamp. En voor zover hij twitter had gevolgd, had ze Bluebonnet al vaker boos gemaakt. Ze zou het niet nog een keer riskeren, of wel soms?

Hoe dan ook, hij maakte zich momenteel absoluut geen zorgen. Het enige waar hij momenteel aan dacht, was de tuin, die vol met geweldig goed ruikende bloemen stond. Daar wou hij wel even heen. Clarke ging op haar knieën zitten, schoof iets dichterbij en knikte toen opgewonden. De glimlach om zijn lippen werd breder. Hij duwde zich ook weer overeind. Na zijn opmerking begon ze te lachen, hij keek haar een beetje afwachtend aan. Wat was er zo grappig?

'Oh,' Zei ze, nadat ze uitgelachen was. 'You are being serious?' Vroeg ze, waarop hij enthousiast knikte. 'You can teleport? I thought you peculiarity was creating that do.. wolf friend of yours. God. This is confusing.' Ging ze verder. Ze zette haar handen tegen haar hoofd en keek hem een beetje hulpeloos aan. ”Oh, Svart is just a part of my peculiarity. I can summon anything that comes to my mind, it’s only limited by my imagination”, Legde hij uit, waarna hij op stond en zijn hand uit stak om haar overeind te helpen. ”But yes, I can teleport as well, through the shadows. And I can take you with me, although it might make you feel a bit dizzy when we arrive”, Vervolgde hij, al zei hij het op een geruststellende manier. Er waren verder namelijk geen bijwerkingen.

11:29. Het handige aan het teleporteren was dat ze nu gewoon snel naar de tuin konden, een half uur lang genieten en toch nog op tijd komen voor het middagmaal. Als ze daar nog steeds heen gingen. Hij wist niet in hoeverre Clarke in staat zou zijn om haar toestand te verbergen voor miss Bluebonnet. En hoewel hij wist dat het helemaal verkeerd was, wilde hij nog even niet betrapt worden. Want betrapt worden zou betekenen dat ze hem strenger ging controleren en dat kon hij nu nog niet aan. Hij wilde eerst nog een beetje verder genieten. Hij wist dat het alleen maar uitstel was en geen afstel, dat hij ooit wel een keer zou moeten stoppen, maar waarom zou hij dat nu al willen?

Want alles verliep perfect momenteel. De uitleg was nogal veel voor Clarke, maar ze stemde toch in. 'Let's do this, then,' Klonk het vastberaden, wat weer een glimlach om zijn lippen bracht. De jongen kwam ook overeind, iets vaster dan haar aangezien hij deze bijwerkingen al meer dan gewend was geworden de afgelopen uren. 'So, do I have to hold on to you?' Vroeg ze, al greep ze zonder zijn antwoord af te wachten al zijn arm vast. 'Oh Os, master of the shadows, take me on a magic ride.' Zei ze verleidelijk, maar hij schoot eerder in de lach door haar woorden.

”Oh you better buckle up dear”, Zei hij mysterieus, waarna hij zijn armen stevig om haar middel sloeg en vervolgens een stap naar achteren deed, de schaduw in. Nog geen seconde later stonden ze in de tuin, in de schaduw van een paar grote bomen die wat verder achterin stonden. Voor de zekerheid hield hij haar nog even vast, en dan nog wat langer puur omdat hij er zin in had. ”You okay?” Vroeg hij plagend. Als ze nog wat langer vastgehouden moest worden, zou hij dat met plezier doen tbh.

11:30. De stilte van de kamer had plaats gemaakt voor de typische geluiden van een tuin. Het geluid van de wind die door de bladeren van bomen en struiken ruiste, het zachte getjilp van vogels en zelfs het geblaf van een hond in de verte. Of het was Svart weer, die zich aan het uitleven was, dat kon natuurlijk ook. Maar hij focuste zich op Clarke, die nogal onder de indruk leek te zijn van het teleporteren. Hij herinnerde zich zijn eerste keer nog zeer gedetailleerd. Hij was niet eens verder ‘geland’ dan een meter verderop, maar het was zeker een intense ervaring. Hij was er ondertussen al zo aan gewend geraakt dat hij bijna vergeten was hoe moeilijk het kon zijn om te plaatsen wat er zonet gebeurd was.

Het leek er wel op dat ze meer moeite had met herstellen dan Haythel destijds, maar hij gunde haar alle tijd. Ze hadden zeeën van tijd. Tijd was immers maar een illusie, een theorie die maar beter niet besproken werd met Bluebonnet. Clarke greep zijn shirt beet, om zichzelf overeind te houden. Hij verplaatste zijn handen een beetje, van haar heupen naar haar rug, om haar beter te ondersteunen. Hij trok haar ook een tikje dichter tegen zich aan en genoot even van de geur van haar haren. Zelfs die was anders nu hij onder invloed was. Misschien wel zoeter, alsof hij binnen stapte in een snoepwinkeltje. ”Do you need to lay down?” Vroeg hij vervolgens. Het gras zag er namelijk wel verleidelijk uit, maar hij wilde vooral dat zij zich weer goed voelde om er evenveel van te genieten als hij.

11:35. De drugs in combinatie met het teleporteren was waarschijnlijk niet zo’n goeie mix voor haar. Hij was het ondertussen zo gewend dat hij er geen last meer van had. Gelukkig wist hij wel enkele trucjes voor haar om er mee om te kunnen gaan. Hij hield haar in eerste instantie goed vast. Misschien omdat hij het ook wel fijn vond om haar vast te houden, maar vooral om haar steun te kunnen bieden. Beter was misschien nog dat ze neer ging liggen. Dan was ze alvast dicht genoeg bij de grond om zich niet meer te kunnen bezeren door om te vallen. 'I actually... wouldn't mind that...' Reageerde ze zachtjes op zijn voorstel. Ze had zijn shirt beet genomen en trok hem mee naar beneden. Ze klonk enorm slaperig, iets waar hij niet mee kon relaten omdat hij nog altijd die enorme boost van energie voelde.

'Wouldn't mind at all...' Herhaalde ze nogmaals toen ze eenmaal in het gras lag. Hij grinnikte om haar woorden. De jongen maakte het zich gemakkelijk in het gras en keek omhoog, naar de wolken. Het schiep wel rust in de chaos die in zijn hoofd zat. Hij kon zijn focus er 100% bijhouden, zodat hij niet eens meer aan iets anders hoefde te denken. Al wist hij deep down ook wel dat er ooit eens een gesprek zou moeten komen over bepaalde dingen. Licht maken in het donker. De situatie uitklaren zodat ze er allebei vrede mee konden maken. ”One day we will have to talk about it”, Sprak hij plots zijn gedachten luidop, al klemde hij meteen daarna zijn kaken op elkaar, alweer vergetend wat hij zonet had gezegd.

11:37. Het maakte hem niet echt uit wat ze zoal deden, zolang ze het maar naar hun zin hadden. Neerliggen en naar wolkjes kijken was ook leuk. Het was iets waar hij gewoon nooit meer de tijd voor nam. Misschien omdat hij vergeten was hoe leuk hij het vond. Het was alsof hij het gewoon opnieuw ontdekte, hoe intens dit soort dingen konden zijn. Of ze waren gewoon intenser door de stoffen die door zijn lichaam aan het zweven waren momenteel. Zou Clarke het ook zien? Of zou ze gewoon minder geïnteresseerd zijn omdat ze liever chill lag te liggen in plaats van op de wolkjes te letten? Ook zijn gedachten begonnen ongewild terug op gang te komen. Hij dacht aan de avond dat ze elkaar hadden ontmoet, op een toch wel zeer vreemde manier. En hoe ze terug uit elkaar waren gegaan, hoe dat nog vreemder en pijnlijker had gevoeld. En toen zei hij de woorden die in zijn hoofd gesprongen waren, hij kon het gewoon niet tegenhouden. Ook al had hij er zelf evenmin zin in om het te bespreken.

Een zucht was de eerste reactie. 'I know that.' Zei ze toen. Het bleef even stil. Moest hij beginnen of.. 'I kill people when I love them,' Zuchtte ze toen. Oskar draaide verbaasd zijn hoofd, om haar blik te ontmoeten. 'So there's that.' Vervolgde ze nog. De jongen drukte zichzelf overeind en ging in kleermakerszit langs haar zitten. Hij hield zijn blik op haar gezicht gericht. ”You mean you kill them or your peculiarity kills them?” Vroeg hij, verbaasd over hoe gelijklopend dit was met zijn situatie. ”It’s nothing new tho”, Zei hij zachtjes. Afwezig gingen zijn handen door de plukken gras. ”My first love was abusive and cheated on me multiple times. I never had the feeling I was enough for her”, Vervolgde hij schouderophalend. ”When she lost it for the millionth time, my peculiarity kicked in and the shadow creatures attacked her. I’m pretty sure she’s dead”, Zei hij toen. Er aan terug denken was pijnlijk, al zwakte de drugs zijn emoties momenteel genoeg af om er geen last van te hebben.

11:39. Misschien zou hij hier later wel spijt van krijgen. Langs de andere kant kreeg hij nu ook eindelijk de informatie die hij zelf zo hard nodig had om te verwerken wat er precies gebeurd was. Het was niet dat hij boos was om wat er gebeurd was. Hij was daar evengoed schuldig aan. Hij had er evenwel mee ingestemd, er van genoten. Het had ook zijn zorgen voor even achteruit gedrukt. Het was wat er vlak daarna gebeurd was wat hem zoveel pijn had gedaan. Ze had hem het gevoel gegeven alsof ze over hem geoordeeld had. En dat dat oordeel was dat hij niet genoeg voor haar was.

Voor het eerst in zijn hele leven had hij zijn geheim met iemand gedeeld. De moord op Ellín bekend. Was het een slim idee geweest? Zou het geheim wel veilig zijn bij haar? Wat zou ze met deze informatie doen? Het waren allemaal vragen waar hij zich nu toch lichte zorgen om maakte. Zelfs doorheen de waas die de drugs in zijn hersenen had verspreid, drongen deze vragen tot hem door. 'Oh.' Was het enige wat ze na een moment stilte zei. Wat ze vervolgens zei, was wel logisch, maar het maakte het niet beter. ”I am still guilty of murder tho”, Zei hij zachtjes, alsof het te echt zou worden als hij het hardop zou zeggen.

Vervolgens bood ze haar excuses aan. Ze legde haar peculiarity meer uit, de kleine ‘magic trick’ die ze op hem gebruikt had. Ze worstelde een beetje met zichzelf, met haar uitleg, maar dat vond hij niet erg. Toen ze uitgesproken was, glimlachte hij voorzichtig maar gemeend naar haar. Hij pakte haar hand tussen de zijne en kneep er zachtjes in. ”It’s okay. You don’t have to say sorry, you didn’t know. You didn’t intend to hurt me so I forgive you”, Zei hij met diezelfde glimlach op zijn gezicht. ”And I’m sorry too. For being so confusing all the time”, Grinnikte hij toen. Vervolgens slaakte hij een lichte zucht. ”We’re both kinda fucked up, aren’t we?” Zei hij met een klein plagend grijnsje, zodat ze zou weten dat ze het niet beledigend hoefde op te vatten.