Trouble is coming

Kalmpjes wandelde de jongen het huis binnen. Met zijn helderblauwe ogen keek hij snel rond, bijna als een dier die zocht naar een vluchtroute. Gelukkig voor hem kon hij zich ontspannen en hij legde even een lach op zijn gezicht, of eerder een grijns. Hij versnelde zijn pas en keek even op het hoekje. Hij was nooit op gegroeid, ookal was hij over enkele maanden volwassen. Pff, volwassen? Wat was dat nou weer? Hij kende dat woord niet, dat paste niet echt bij zijn dingen he. Hij grinnikte even en liet een vaste hand door zijn haren gaan, waarna hij zich snel omdraaide en even door de hal begon te lopen.... en plots stilstond en zijn shirt uittrok. Ja, als hij halfnaakt door de stad was gelopen had iedereen hem een beetje vreemd aangekeken maar hier kon hij dat toch wel doen. Hij zuchtte even zachtjes, bijna opgelucht en begon even zijn schouders losjes te schudden waarna hij even zijn nek kraakte en toen zijn armen strekte, een lichte krak kwam ervan af en hij gaapte zachtjes. Mooi zo. Voelde een stuk beter. Sigh... Hij zuchtte even en legde een hand op zijn rug. Hij wist precies waar de tekens zaten en ze voelden anders aan dan zijn huid. Warmer, bijna heet. Maar dat was een goed teken, dat betekende dat hij binnenkort geen aanval zou krijgen, althans dat hoopte hij zo. Hij wist jammer genoeg nog steeds niet hoe hij alles onder controle moest houden, maar goed, dat waren wederom zorgen voor later... enzo...

-Finn

Het was rond half 4. Dit had hij kunnen bepalen zonder op te kijken van het boek waaruit hij was verzonken, aangezien het getik van de regen op de ruiten langzaam was verminderd totdat het helemaal was gestopt. Het jongetje was hier nu een paar dagen, maar hij had wat het weer betrof het dagelijkse schema vrijwel meteen opgepikt. Hij was altijd al goed met dat soort dingen geweest. Hij kon veel, gemakkelijk onthouden, zeker qua tijdstippen en getallen en verdere informatie. Alles wat hij las zat vrijwel meteen in zijn hoofd, en dat was ook één van de redenen waarom hij daar zo van hield. Ook nu zat hij weer diep verzonken in een boek, op een rustig plekje aan het eind van één van de sierlijke gangen. Hij zat met zijn knieën opgetrokken op een sofa, compleet op een andere wereld. Toch werd zijn aandacht getrokken, toen een zeer knappe jongen door de gang liep. Plotseling stond deze stil, en trok zijn shirt uit. Een tikkeltje sceptisch keek hij hoe hij zijn hand op zijn rug legde. Finn kende de jongen niet: hij was hier nog maar kort, en had nog met weinigen echt kennis gemaakt. Dit lag ook aan hemzelf: hij zou nooit zomaar het initiatief nemen en zich voorstellen, tenzij dit van hem werd gevraagd. Hij schudde even zijn hoofd om de duidelijk zelfverzekerde jongen, en richtte zijn ogen weer op zijn boek.

Het was hem nog niet opgevallen, nee. Het was niet dat hij een of ander superzintuig had die dat ook toeliet. hehehe. Hij haalde zijn hand van zijn rug en grijnzend draaide hij zich om, om nu pas het jochie op de bank te zien zitten. Hij was een boek aan het lezen. En zoals de geweldige persoon die Mel was, wilde hij natuurlijk contact leggen. Het kind zag er vrij jong uit. En ze hadden wel wat dingen gezegd over die dingen hier, maar even serieus... Hij had het geheugen van een goudvis als het daarop aankwam. Altijd al gehad eigenlijk. School was niet voor hem weg gelegd. Daarom plofte hij heel charmant neer op de bank naast de ander en legde even een arm op de leuning van de bank en keek met een charmante glimlach naar het kereltje... Even vernauwde hij zijn ogen en leunde hij wat naar voren. "Wat lees je?" hijzelf las aan het tempo van een 5-jarige, dus feest.

Finn voelde hoe de jongen hem bekeek, maar liet dit niet merken. Ongestoord las hij verder. De ietwat ouder uitziende jongen mocht kijken wat hij wilde, zolang hij hem maar niet stoorde, zo simpel was het. Zijn ogen schoten razendsnel langs de regels, en hij sloeg de bladzijde om. Plotseling besefte hij zich dat de jongen op hem af kwam lopen. Oh nee. Nee, nee. Hij had verre van behoefte aan een gesprek, laat staan met deze jongen met zijn zelfverzekerde maar domme grijns. Finn merkte dat de jongen naast hem op een bank plofte en zich naar hem toe boog, maar nog altijd lieten zijn ogen het boek niet los. "Wat lees je?" Finn zuchtte. Daar had je het. Nu moest hij wel iets zeggen, anders was het onbeleefd, en dat was hij nooit. "Een boek," antwoordde de jongen droogjes, en nog steeds keek hij niet op uit zijn boek. Hopelijk zou hij het zo wel snappen, tenzij het zo'n type was dat totaal geen hints kon opvangen.

De ander was wel erg gefocust op het boek. Wat voor wondermiddel nam dit kereltje? Hij kon het amper geloven, maar het was wel waar. De ander kon zijn concentratie zo goed houden en zo te zien kon hij ook nog es snel lezen, beide vaardigheden waren iets waar hij niks aan had... En waar hij ook niet echt aan werkte. Toen hij echter zijn o zo simpele vraag had gesteld, klonk er een zucht. Alsof hij net iets heel irritant had gevraagd. Nja, hij mocht het toch wel weten als hij nieuwsgierig was? Niet? Was dat iets dat gewoon niet mocht hier hm? Dat was niet eerlijk... "Een boek," zei hij. Hij had ook gezien dat de ander niet opkeek, dus kantelde de simpele gast even zijn kopje, bijna zijn hoofd houdende voor de ander zijn ogen. Ja, hij had aandachttekort en als je het zo voor zijn neus aan het verspillen was, nou ja zeg, dat was niet fijn he. Even kwam een kleine glimlach op zijn gezicht. "Is het een goed boek?" klonk er simpel van de bruinharige gast af terwijl zijn gezicht langzaam meer voor het boek schoof, waardoor hij een aardig rare pose aan het aannemen was. Hij was niet de meest serieuze, niet in situatie zoals deze. Hij was meer het kind hier en dat was wel te merken. Niet dat hij er echt last van had.

Helaas, de ongewenste gast liet zich niet zomaar afwimpelen. Waarom kon hij hem niet gewoon met rust laten? Finns focus werd echter niet gebroken, en zelfs toen de jongen letterlijk zijn hoofd voor zijn eigen schoof probeerde hij nog door te lezen. Echter ging dit moeilijk, als er ineens zo'n hoofd voor zat. De jongen zat in een rare positie voorovergebogen, hopeloos zoekend naar aandacht. Ietwat geërgerd liet hij zijn boek zakken. "Is het een goed boek?" Ondanks dat deze jongen sowieso ouder was dan hijzelf - onduidelijk was hoeveel, maar hij was sowieso ouder - gedroeg hij zich als een irritant kind van vijf. "Weet ik niet," antwoordde Finn nog altijd droogjes, alhoewel iets geïrriteerder nu. "Ik krijg niet echt de kans om het te lezen," voegde hij er aan toe. Man, waarom snapte deze dude niet dat hij gewoon rustig wilde lezen. Alleen.

Eindelijk zakte het boek af. Dat was 1 - 0 voor hem. Haha take that! Hij moest zichzelf inhouden om geen triomfantelijke grijns op zijn smoelwerk te werken. Want tja, dat zat er nu wel even dik in. Gelukkig kon hij zich wel wat inhouden. Nou nja, hij kon zich gewoon inhouden weet je wel. Maar als hij serieus wilde genomen worden moest hij toch een deel van dat terug werken naar deze jongeman, of niet dan? "Weet ik niet," Klonk er droog, maar er leek al meer vorm in toon in de stem te komen, mooi zo. En daar was de grijns die hij wilde tegenwerken, wat jammer, maar er waren ergere dingen in het leven. "Ik krijg niet echt de kans om het te lezen," Hm... Hij keek even om, ging wat meer overeind en griste het boek zo uit de handen van het jochie waarna hij de bank afkwam en even kalm begon te kijken naar het boek, enkel en alleen om drie seconden later te ontdekken dat hij deze omgekeerd had. Om zijn flater wat recht te krijgen draaide hij het boek asap en keek hij even met een droge lach naar de ander. "Yeah... inderdaad," zei hij plots terwijl zijn gezicht op serieus flitste en hij even een frons op zijn gezicht kreeg, eentje die een serieuze uitstraling had. Een knikje kwam van hem af en hij klapte het boek toe en gooide het zo verder de gang op, om vervolgens te proberen het jochie bij zijn schouders te pakken. In de verte hoorde hij het boek vallen, met een luide plof, waarna het nog wat verder de gang op schoof. Iemand anders kon er dan van genieten, yaaaa. "Hey, laten we anders... Hm... Iets samen doen?" duidelijk dat hij verveeld was, duidelijk dat hij opzoek was naar gezelschap. En was hij er discreet mee? Oh boy, nee. Wie was er nu discreet? Haha!

Terwijl hij geïrriteerd tegen het achterhoofd van de jongen aankeek, sprong deze plotseling overeind en griste hij het boek uit zijn handen. Verontwaardig schoot hij rechtop. "Geef dat terug!" riep hij boos. Wat een idioot. Hij bekeek het boek, maar de jongen was kennelijk zo dom dat hij niet eens zag dat hij het op zijn kop hield. Verbijsterd keek Finn toe hoe hij het boek eindelijk goed draaide, en deze fronsend bekeek. De kleine jongen stapte naar voren op het boek terug te pakken, maar na een plotselinge uitspraak gooide de pestkop het boek zonder pardon door de gang. Wat? Finn balde zijn vuist van woede. Wie dacht hij wel dat hij was? "Hey, laten we anders... Hm... Iets samen doen?" Vol ongeloof moest Finn zijn lachen bijna inhouden. Dacht hij nou serieus dat hij geïnteresseerd zou zijn om ook maar iets met hem te doen? "Nee," antwoordde Finn onbeleefd, terwijl hij langs de jongen probeerde te komen om het boek weer op te pakken.

De ander vond het duidelijk niet fijn met wat hij bij dat boek deed en dat liet hem toch even grinniken, lachen eigenlijk. Ja, hij kon zich niet meer inhouden. Dit was goud! Tja, de kleine moest maar even ermee leven dat hij het boek niet terug zou krijgen. Waarom? Nou tja, omdat dat niet mocht van hem, simpel als dat eigenlijk. De simpele 'nee' die van de kleine afkwam was natuurlijk niet genoeg voor hem en hij kantelde zijn kopje wat waarna hij de ander losliet en naar achter schoot, verder de gang op met snelle passen. Hij griste het boek van de grond toen hij deze eenmaal in handbereik had en hield deze even voor zich waarna hij ze wat de lucht in deed. Zozo, nu kon hij er mooi niet aan. Als het aan de ander lag kon hij hoger aan. Oh, hij wist wel wat mooi hoog kon zijn... Hij grijnsde even en voelde hoe een tinteling op zijn rug te voelen was. Nee, ssht, kalm blijven daar, niet binnen, dan was het rip meubels. "Kom, ik weet een leuk spelletje om buiten te spelen~" zei hij met een schuine glimlach terwijl hij plots door zijn knieën zakte en als het ware de ander begon te lokken met het boek. "Kom dan, komkom," ja hij was heel aardig, dat dacht hij toch. Zoals hij het zag was het niet pesten, eerder eerlijk zijn, rechtuit, de snelle manier weet je wel. "Daarbij weet ik ook een goede plek om te lezen," zei hij bijna verleidelijk terwijl de jongen overeind kwam en even een paar behoedzame stappen achteruit zette. Oh yeah.

Toen de jongen hem losliet, schoot Finn richting het boek, maar de ander was daar sneller en pakte het voorwerp op. Plagerig hield hij deze net uit zijn bereik, en Finns kaak verstrakte geïrriteerd. Waarom deed hij dit? Kon hij niet iemand anders even vervelen? "Kom, ik weet een leuk spelletje om buiten te spelen~" Finn zuchtte geërgerd. Begreep hij nou echt niet dat hij niet wílde buitenspelen? Met een spottende blik keek hij toe hoe de jongen op zijn hurken ging zitten, en hem probeerde te lokken met het boek. Wat was er mis met deze gozer? Finn sloeg zijn armen over elkaar, en maakte geen enkele beweging. "Daarbij weet ik ook een goede plek om te lezen," sprak de jongen ineens verleidelijk. Finn trok één wenkbrauw op. Ergens was zijn interesse gewekt. "Oké dan," sprak de bruinharige jongen toegevend. "Ik speel één spelletje met je, en dan geef je het boek terug en laat je mij die plek zien." Plotseling verscheen een grijns op zijn gezicht, toen een briljant idee hem binnenschoot. "En ik bepaald wat we doen. Wie wint, moet de ander zijn slaafje zijn voor één hele dag," vervolgde Finn grijnzend, zijn kinderlijke kant nu opgewekt. Oh, wat was hij soms briljant.

De ander trok een wenkbrauw op. Dat leek er al meer op! Met een bijna triomfantelijk gevoel rechte hij ietwat meer zijn rug. Was het dan zo simpel dit jochie te verleiden? Man, boeken waren blijkbaar wonderdingen dan. "Oké dan," Klonk er eindelijk. Hij glimlachte even breed, dat was goed! Heel goed zelfs. Bye verveling, twas fijn om dat even weg te hebben. "Ik speel één spelletje met je, en dan geef je het boek terug en laat je mij die plek zien." Hij knikte even naar de ander, ya, dat klonk goed. Want het zou nogal een rit kunnen worden naar die plek. Hm... Nja. DIt was nu eenmaal hoe Mel zich verplaatste, klein jochie hier moest maar meekomen. Het was immers ook ontgaan, in dat moment, dat de ander aan het grijnzen was. Nja, hij was niet meteen de slimste, maar als hij niet zo in zijn gedachten verzonken was, was hij er zeker van dat hij het had opgemerkt. "En ik bepaald wat we doen. Wie wint, moet de ander zijn slaafje zijn voor één hele dag," Hij zou kiezen wat ze zouden doen? En dan een slaaf voor een dag. "Deal," zei hij meteen terwijl hij even langs de ander heenliep. Hij nam een paar grote stappen en draaide zich een kwartslag. Ah, het jeukte zo omdat hij nu zo blij was, wat een frustratie zeg. Hij glimlachte dan ook even schuin en keek naar het joch. "Oké kleine, wat gaan we doen?" zei hij, nog steeds het boek in een hand geklemd.

De jongen leek snel zijn beslissing te maken. "Deal," klonk er gretig, en Finn grijnsde ietwat geniepig. Nu kon hij niet meer terugtrekken. De jongen liep om hem heen, en Finn draaide met hem mee. "Oké kleine, wat gaan we doen?" Ugh, serieus, kleine? Dat was echt iets wat die jongens die fysiek wel groter waren maar mentaal een kleuter zeiden. "Ten eerste, mij geen kleintje noemen. Ik heb een naam," zei het tengere jongetje met een ietwat geïrriteerde ondertoon. "Finn," vervolgde hij, terwijl hij beleefd zijn hand uit stak. "En wij gaan verstoppertje spelen. Je hebt verloren als je bent gevonden of het opgeeft. Jij begint met tellen," beval Finn. Ja, dit was meesterlijk.

De ander leek het wel grappig te vinden en dat liet de jongeman nu echt even schuin kijken. Maar er echt aandacht aan geven deed ie niet echt. Want tja, hij had de hersens niet echt in zijn kop om dat te doen. Hoe dan ook... De ander draaide zich naar hem en hij kantelde kalm zijn kopje wat. Hm? "Ten eerste, mij geen kleintje noemen. Ik heb een naam," Klonk er van de kleine af. Nou, nou, was iemand aangedaan ja? Hij kon het niet laten een grijns van oor naar oor te laten lopen. Ehehe. Hij klonk immers ook nie echt blij, maar dat had hij tot nu toe ook niet echt gedaan. Dat blij zijn dan, want het grijnzen... was dat wel een ware glimlach? Ah whatever. "Finn," Stelde hij zichzelf voor met een hand enzo. Je kende het wel, de mooie fancy stuff die je de nette guys zag doen. Niet gasten zoals hem. Hij grinnikte dan ook even en maakte geen intentie om zijn hand te schudden. "Melvin." Zei hij enkel om zich voor te stellen. "En wij gaan verstoppertje spelen. Je hebt verloren als je bent gevonden of het opgeeft. Jij begint met tellen," zei Finn en hij knikte even. "Right" zei hij waarna hij zich omdraaide en luidop begon te tellen. Naar vijftig ofzo, aan een rustig tempo. Verstoppertje was easy dus het slaafje was aan de haal geslaan.

Toen de jongen zijn hand negeerde, en zich enkel voorstelde als Melvin, schudde Finn even zijn hoofd en liet hij zijn hand weer zakken. Had deze Melvin geen manieren ofzo? Vervolgens deed hij zijn voorstel, en de ander leek er akkoord mee te gaan. Dom van hem. Hij draaide zich om en begon te tellen. Op zijn gemakje bleef Finn staan, zodat Melvin misschien verward zou worden omdat hij geen voetstappen hoorde. Echter, misschien was hij wel te druk bezig met denken over welk getal er ook al weer na 23 kwam om daar op te letten. 39, 40, 41. Nog altijd bewoog de tengere jongen niet. Even keek hij om zich heen. Toen begon hij plotseling de trui over zijn hoofd te trekken. Zijn bloes ging uit, en zijn broek, en zelfs zijn onderbroek, totdat hij poedelnaakt in de gang stond. Hij hoopte vurig dat er niemand binnen zou komen, want dat zou intenst ongemakkelijk zijn. Vervolgens zette hij precies één stap, en zodra hij tegen de muur aan stond, liet hij zijn perculiarity het werk doen. Hoe het werkte begreep hij zelf ook niet helemaal. Het was een beetje zoals een spier bewegen, je hoefde er niet perse intensief aan te denken, gewoon .. In ieder geval, binnen de kortste keren was het jongetje versmolten met de houten muur, onzichtbaar voor bijna iedereen. Hij grijnsde even naar het stapeltje kleren dat in de gang lag. Dit was zijn territorium, het was onmogelijk om hem te verslaan met dit spelletje.

Hij telde kalm verder en ging de plekken af waar de ander naartoe zou gaan. Het was echter vreemd hij geen voetstappen hoorde. Hm.. raar maar goed. De ander was vast ergens in de gang zich aan het verstoppen of niet dan? 45... 46... en... dan had je na nog wat 50. Hij draaide zich om en keek even rond in de gang. Zijn blik viel meteen op een hoopje kleren. Hij fronste en liep naar het hoopje en hurkte . Hij pakte even iets op en zag toen dat hij... alles had af gedaan? Meteen trok hij een vies gezicht en kwam hij overeind... oh boy... hij wreef even in zijn ogen en zuchtte trillerig. "Viespeuk" zei hij zacht terwijl ie het boek beter in zijn handen klemden en de tekens op zijn rug wat gloeiden. Ugh... whatever... hij begon te zoeken en rond te lopen, hij checkte overal op de gelijksvloer inde hoop iets te vinden... maar er was geen spoor van hem. Het frustreerde hem en hij begon sneller te lopen, zijn tekens heviger te gloeien. Ja, het was lastig, maar goed. Uiteindelijk besloot hij naar boven te lopen en daar zocht hij verder.... maar niks... niks... hij rende naar beneden en liep in de gang rond. Ugh. "Waar is ie!" Zijn ogen kleurden bleek n hij snoof even. Verdomme, fijn hoor.