Wake up

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Slaap. Wat dat was, was ze al weken geleden vergeten. Altijd had ze gedacht dat de lus haar niet ouder zou maken, maar nu bleek het tegendeel bewezen. Haar spiegelbeeld begon er steeds vermoeider, meer gefronst en ingevallener uit te zien. Rouw en zorgen hadden zich tussen haar slaappatroon in gewrongen al voor het incident werkelijk had plaatsgevonden, en sindsdien had ze vrijwel geen oog meer dichtgedaan. Het was niet dat ze kinderen niet vertrouwden zich aan de regels te houden -zij wisten ook heus wel welke gevaren er op de loer lagen, en als dat niet zo was, had Sam daar tijdens het ontbijt deze morgen wel voor gezorgd- het was dat ze die vreselijke wezens niet vertrouwde. Wat waren ze aan het beramen? Waarom hielden ze zich op afstand na de tuin binnengedrongen te zijn? Ze had stukje voor beetje uitgevogeld dat het geen Hollow was geweest die Effy had aangevallen. Er waren immers geen sporen aan te treffen op haar lichaam die erop wezen dat ze gewurgd was, zoals Louise wist dat Hollows jaagden. Het was een Wight geweest die dit haar had aangedaan. En om de een of andere reden matte dat de ymbryne nog meer af. Hollows mochten dan onzichtbaar zijn, maar niet zo onzichtbaar als Wights waren. Ze verstopten zich tussen de mensen die Louise iedere dag weer in vertrouwen nam. En dat vertrouwen nam af, iets wat haar volledig gek maakte. Ze merkte het aan zichzelf, als ze tijdens het opscheppen van de soep een kind wantrouwig lang aankeek, op zoek naar enige afwijkingen in de iris, speurend naar klauwen die plotseling vanonder het hongerig omhoog gehouden bord vandaan zouden schieten. Ze moest het doen, dat wist ze, maar waarom was er zo moeilijk een balans te vinden tussen oprechte alertheid en volslagen paranoia?

Sommige nachten wist ze gewoonweg dat het niets zou worden. Dat ze zich nog beter nuttig kon maken met door het huis te patrouilleren dan op de rand van haar bed te blijven zitten. Dat was precies waarmee ze nu bezig was. Een derde ronde met lichte stapjes door het huis. Om zich ervan te verzekeren dat iedereen sliep, en bovenal veilig was. De planken die kraakten wist ze inmiddels als geen ander te vermijden. Langs alle slapkamers, naar beneden... iedere plek in het huis inspecteerde ze. Het gevoel van opluchting bij de eerste keer dat ze dit deze nacht deed, was niet genoeg om haar weer met een gerust hart haar bed in te krijgen. Het tweede klaarblijkelijk ook niet. Tussendoor had ze alleen de dagwisseling plaats laten vinden. Er waren tijden geweest dat ze er een spektakel van had gemaakt, maar tegenwoordig verspilde ze haar kostbare energie niet meer aan zaken die met een simpele draai van de wijzers volbracht konden worden. Ze zocht tijdens haar ronden niet daadwerkelijk naar of alles nog wel veilig was. Ze zocht naar een excuus om haar onrustige lichaam te geven wat het wilde. Ze geeuwde. Natuurlijk was ze moe, maar Louise wist dat het geen zin had om naar haar bed terug te gaan. Met zware benen struinde ze de trap af. De keuken dan maar.

Wat was het toch met de keuken, dat ze de laatste tijd zo vaak wenste dat ze er niet heen gelopen was? Dat ze niet gezien had wat ze zou gaan zien. Kleine Pippa zat naast een snikkende gestalte, die beduidend ouder was maar wie ze niet direct kon identificeren. Als ze meteen had gezien wat er aan de hand was, had ze waarschijnlijk haar voeten niet kunnen bewegen. Nu echter, was het verschil dat ze zich eerst naar de twee toe haastte en het toen pas zag. Ze probeerde zichzelf staande te houden, ze probeerde het echt uit alle macht. Maar toen ze Oskars gezicht zag, kon ze het niet helpen dat haar benen haar gewicht niet langer konden dragen. Ze greep zich vast aan de rand van het aanrecht terwijl ze het probeerde te laten lijken alsof ze geheel vrijwillig ging zitten. Geluidloos blies Louise de samengeperste lucht in haar longen langzaam naar buiten en deed toen wat ze zo goed kon; uitschakelen. Ze schoof haar benen onder zich, opende de la boven hen en trok de EHBO-kit eruit. 'I see you have already cleaned it...' sprak ze enkel zo kalm mogelijk tegen het roodharige meisje. Het enige waarop ze zich focuste was de wond. Niet de oorzaak, noch de consequenties. Niet nu. Na een nauwkeurige, klinische blik te hebben geworpen, trok ze haar conclusie. 'You can go back to bed now, dear.' Als haar toon niet duidelijk maakte dat ze geen tegenspraak duldde, dan was het wel hoe Louise haar geen blik waardig keurde. Pippa was een koppig meisje, dus de kans was groot dat ze haar handen alsnog vol aan haar zou hebben na deze opmerking. Haar blik gleed af naar het inmiddels geopende, rode kistje. Naald en draad. Het moest compleet gehecht worden, en iedere minuut die ze verspilden, gaf het gapende gat meer kans een broeikas voor infectie te worden. Natuurlijk wist Louise dat leeftijd een nogal los concept was in haar lus, maar het was toch wat tegenstrijdig en bovenal onverantwoord om een meisje van zes in het midden van de nacht een handmatige oogoperatie bij te laten wonen.

 

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Een gesis trok even haar aandacht. Ze wist dat het Pippa was, die in haar zeemeerminnengedaante duidelijk niet tevreden was met hoe Louise haar op dit moment behandelde, maar toch keek ze even om. Soms beangstigde het haar hoe het kleine meisje zo verwilderd uit haar ogen kon kijken, en hoe gevaarlijk ze overkwam. Haar sproetjes leken als sneeuw voor de zon verdwenen wanneer de kleine Pippa je deze blik gaf. Even maakten ze oogcontact. Later zul je me bedanken, was iets dat ze met haar lichaamstaal schijnbaar duidelijk probeerde te maken. Het was waar, als het meisje wist wat de twee uitkomsten waren voor haar -ofwel een oogoperatie en een trauma verder, ofwel nu terugkeren naar haar bed met de minste zorgen die ze in deze situatie zou kunnen hebben- was ze Louise waarschijnlijk enkel dankbaar geweest voor het feit dat ze haar nu wegstuurde. Zo probeerde ze altijd maar te denken als haar kinderen zich onredelijk gedroegen, of woedend op haar waren. Eindelijk leek ze het te beseffen en kwam in beweging. Pas toen ze haar aandacht weer tot Oskar keerde, wist ze dat het niet de meest slimme beslissing was geweest haar ogen voor die tijd van hem af te houden. Toen ze hem had aangetroffen was hij al niet veel meer geweest dan een zielig hoopje, maar nu leek hij volledig ingestort. Even hapte ze naar adem, en trok hem toen aan zijn schouder overeind. Ze ondersteunde zijn hoofd een klopte in het voorbijgaan lichtjes tegen zijn wang. Haar handen waren koud, zoals haast altijd wanneer ze geen kop thee vasthield. Ze hoopte dat het hem weer wat bij zou brengen. Niet dat ze hem bij volledige bewustzijn wilde voor wat ze op het punt stond te doen, maar ze wilde beslist niet dat hij halverwege wakker zou schrikken. Dat zou nog wel eens roet in het eten kunnen gooien. Haar hand gleed langs zijn wang naar beneden, naar zijn nek, waar ze twee vingers op zijn halsslagader legde. Zwak. Hij had natuurlijk veel bloed verloren, en iets werkelijk traumatisch meegemaakt. Het bloed en adrenaline bevroor haast in haar eigen aderen wanneer ze zich probeerde te verplaatsen in zijn schoenen. Het was haar grootste angst. Voor geen goud zou ze ooit oog in oog komen te staan met die melkwitte ogen, of erger... het onzichtbare. Louise kraakte haar schouders, bond haar pluizige krullen in een staart en greep naar de feloranje doos die ze even geleden van de plank had weten te grijpen. Hoe was haar inmiddels een raadsel. Oskar hield ze vast, terwijl ze de keuken afspeurde. Was Pippa al vertrokken? Haar reflecterende ogen verraadde haar schuilplekje in de schaduw. Het duurde niet lang voordat ze stilletjes opstond en vertrok. Ze wachtte tot het meisje de ruimte helemaal had verlaten, en strekte toen haar been om met haar voet de deur achter haar dicht te slaan. Het hout kraakte standaard. Normaal ergerde dat de ymbryne mateloos, maar nu prijsde ze zichzelf gelukkig met haar eigen alarm. De keuken was vanaf nu verboden terrein voor al haar kinderen. 'Oskar,' sprak ze zachtjes, sussend, terwijl haar handen rommelden in de verbanddoos. 'Don't worry, I'm only trying to help you.' Haar trillende handen kregen de draad niet door het oog van de naald. Ze haalde eens diep adem en stak toen in een tweede poging het stukje draad in de kleine opening. Met een flesje alcohol ontsmette ze het touwtje. Haar misselijkheid slikte ze weg. Ze moest niet denken aan wat ze nu ging doen. Ze moest denken aan Oskars veiligheid. Louise rechtte haar schouders, zette de palm van haar hand ergens ter hoogte van zijn jukbeenderen en sprak toen; 'This will hurt. But it can't hurt more than what that monster did to you. And we will get through it, together.' Nog even veegde ze het zweet van haar voorhoofd en stak toen, zonder enige emotie, de naald onder in zijn ooglid.