Jus drein jus daun

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Van de hoeveelste keer dit was, was Louise de tel al brieven geleden kwijtgeraakt, maar het voelde alsof ze voor een honderste keer met haar pen het papier maar niet kon raken. Het enige dat ze kon bedenken als de inkt dan eindelijk begon te vloeien, was de teleurstelling van mevrouw Swift als ze de woorden zou lezen. Als ze eindelijk zou weten hoe het er voor stond met de gebeurtenissen in de lus. Het was een teleurstelling die Louise zelf ook al opvulde, en als ze teleurgesteld was in zichzelf konden anderen dat vast ook alleen maar. En iedere keer dat een nieuw vel briefpapier in haar prullenmand belandde, voelde ze ook weer een schuldgevoel groeien. Mevrouw Swift had het recht het te weten, en de enige reden waarom ze dat niet deed, was om Louise' stomme, eigen, trots. Ze wilde zich gewoonweg haar gezicht niet continu voor zich zien. Of liever gezegd, de uitdrukking die daarvan af zou druipen eer ze de brief zou lezen. Haar bloedeigen ymbryne, die zij had opgevoed, getraind en alles over de wereld had geleerd, had alles verpest. Louise wreef in haar ogen, maar het beeld ging maar niet van haar netvlies. En dan was er nog een klein obstakel waar ze over struikelde. Het kwam haar onmogelijk voor om alles onder woorden te brengen. Hoe zou ze het in hemelsnaam moeten omschrijven, de weerzinwekkende gebeurtenissen die zich allemaal hadden opgevolgd? Hoe zou ze tot uitdrukking brengen dat ze het even allemaal niet meer wist? Wat om eerlijk te zijn, had ze geen flauw idee hoe ze dit moest aanpakken. En zelfs hoewel dat helemaal niet waar was, had ze meer dan ooit het gevoel dat ze er alleen voor stond.

Om de een of andere stomme reden was ze dan ook opgelucht toen er aangeklopt werd. Alsof er iemand was die haar gedachten had gehoord, haar kwam helpen. Ze schoof haar stoel naar achteren, gooide haar rode lokken los en streek haar jurk glad. Zwart, zoals ze haar kleding de laatste dagen wel vaker afstemde op de sfeer. Ze wist dat ze niet hoefde te haasten om degene te zijn die de deur opende -ze had de kinderen immers duidelijk gemaakt dat zelfs het openen van de deur gevaarlijk was- maar toch daalde ze de trap af met kleine, vreselijk snelle stapjes. Het was namelijk een afleiding die ze gretig met haar beide handen aanpakte. Lichtelijk buiten adem, legde ze haar hand op de klink om de deur open te zwaaien. De aanblik bracht haar enigszins terug in de harde realiteit. Het was het uiterlijk van de vrouw dat haar deed terug schrikken. Normaal zou ze zich natuurlijk direct realiseren dat de iets verwilderd ogende vrouw en haar fascinerende gezichtstekeningen wees op een nieuwe bijzondere aan haar deur, maar nu was ze achterdochtig. Puur omdat ze zo op scherp stond. 'Can yu tel me where ai can find Louise Bluebonnet?' Louise draaide haar hoofd en kneep wat wantrouwig haar ogen samen. Ze kon zich enkel richten op haar ogen, waar ze koortsachtig zocht naar eventuele opvallende pupillen, of oneffenheden. De jonge vrouw schudde haar hoofd, waarna ze haar zin opnieuw formuleerde. 'Can you tell me where I can find Louise Bluebonnet?' Ze had uit het eerste, vreemde accent ook op kunnen maken wat de boodschap was, maar toch kwam ze nu pas in actie. Even ging ze op haar tenen staan, om een prachtig paard aan het hek gebonden te zien staan. Waarschijnlijk behoorde hij tot de bruinharige vrouw. Zonder dat ze het op dit moment besefte, was ze vreselijk paranoïde. Ze geloofde het simpelweg niet, die onschuldige, grote, groene ogen. (Hoewel haar verschijning op zich nog niet eens zo onschuldig was, maar ten opzichte van een wight was alles beter.) Louise liet de deur waar ze zich al die tijd aan had vastgeklampt los, zette een stap naar buiten zodat ze voor haar stond en legde zo vlug als ze kon een hand achter haar hoofd en rond haar oogkas. Met haar duim en middelvinger sperde ze vervolgens haar ene oog open, zodat ze met haar wijsvinger zachtjes de iris kon aanraken. Er was niets, geen lens. Snel liet ze haar weer los, hoewel ze in het voorbijgaan achterin haar nek een soort litteken voelde. 'Sorry,' biechtte ze wat beschaamd op. 'It's just... protocol.' Ze wist dat het onvriendelijk was, maar ze moest het gewoonweg doen. Ieder nieuwe bijzondere kon een van hen zijn... Ze deed weer een stapje terug en zette een glimlach op. 'That would be me.' Bijzonderen waren natuurlijk nog altijd even welkom. Maar die smerige beesten, die zou ze nooit over haar keukenvloer laten.