Another set of eyes

Onderwerp: Another set of eyes ma jun 12, 2017 1:49 am

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Het vonnis had duidelijk geluid. Girolamo en Louise vonden beiden dat ze meer dan ooit tekort hadden geschoten, en hoewel ze nog altijd een tergend soort machteloosheid voelde tegen de monsters die buiten op de loer lagen, hadden ze besloten dat het het beste was als ze versterking zouden inroepen. Na de situatie aan de ontbijttafel, waarin Louise al het een en ander aangekondigd had en de onrust ook bij de kinderen aangewakkerd leek, en na Oskars koppigheid van de nacht voorafgaand, leek het Louise een goed moment om dat nu te doen. De keuken was op dit tijdstip te druk bezet om iets als dit te bespreken, en het weer was nog goed in de vroege ochtend dus had ze Sam, Lyana en Laurice individueel gevraagd om om één uur op het terras te zijn. Voor de kinderen zat daar natuurlijk wat speling in waar ze rekening mee moest houden. Ze was gaan beseffen dat niet iedereen de tijd zag zoals zij en was er de laatste tijd wat geduldiger mee geworden. Nu ze met zijn allen continu in het huis waren, leek dat haar het minste wat ze kon doen. Drie minuten moesten toch acceptabel zijn, vond ze. Louise stopte een stuk losgeraakte blouse terug net onder waar haar broek begon en fatsoeneerde even haar rode lokken. Zenuwtrekjes. Het was niet niets om de kinderen op te zadelen met zo'n verantwoordelijkheid, al had ze natuurlijk wel degenen gekozen van wie ze verwachtte dat zoiets aan zouden kunnen. Daarbij maakte de omgeving haar lichtelijk nerveus. In de tuin kon ze eigenlijk niets anders dan denken aan Effy. In de keuken kon ze niets anders dan denken aan Oskar. Hoeveel plekken in en om haar huis moesten ze nog afgaan? Ze haalde eens diep adem. Geen, raapte ze zichzelf bij elkaar. Het was voorbij. Die beesten stopten hier. Ze hadden al te veel van hen ontnomen, en enkel om zelfzuchtige redenen die Louise nooit zou begrijpen, hoeveel pogingen ze er in het verleden ook tot had gedaan. Het tafeltje dat buiten stond wankelde zodra ze voor zichzelf thee in wilde schenken. Even beet ze op haar lip, en keek naar de drie lege stoelen die rond de tafel stonden. Voor de kinderen die ze verwachtte. Louise probeerde een tijdje om niet op haar horloge te kijken -al wist ze precies hoe laat het was zonder het uurwerk- maar kon de gewoonte niet weerstaan. Nog éénenvijftig seconden. Toen ze merkte dat haar nagels tegen de mok tikten, zette ze deze neer en vouwde haar handen onder zich. Het had geen zin om zich zorgen te maken. Ze moest leren loslaten en meer vertrouwen hebben, wist ze. Het was enkel een moeilijke taak als ymbryne, controle laten varen. Dit was precies een van de vele redenen waarom ze dit nodig had. Een extra paar ogen. Of drie.

OUTFIT

@Sam, Lyana, Laurice

527

thank you

Onderwerp: Re: Another set of eyes ma jun 12, 2017 11:15 pm

Druppels water dropen van Laurices haar terwijl ze in haar witte handdoek gewikkeld voor de ,met Olivia gedeelde, kledingkast stond. Lichtelijk nagelbijtend keek ze naar de kleine ruimte die door haar kleren in beslag werd genomen. Terwijl ze 's ochtends vrijwillig had meegeholpen met de afwas, was miss Bluebonnet naar haar toe gekomen om haar te vragen of ze om één uur op het terras aanwezig kon zijn. 'Tuurlijk!' had het meisje al meteen als vanzelfsprekend ingestemd en zo was het moment al in een vloek en een zucht voorbij geweest. Toen de vrouw al weg was bedacht Laurice pas dat ze helemaal niet naar de reden van het verzoek gevraagd had. Ze had het de ymbryne niet aan iedereen in de ruimte zien vragen. Hoe langer ze erover was gaan piekeren hoe onzekerder ze werd. Had ze iets fout gedaan? Laurice wist zelf ook wel het antwoord op die vraag. Ze dacht aan de wijn die ze had gestolen op de nacht dat ze haar kamergenootje leerde kennen. Waar had ze toen de fles ook alweer gelaten? Snel na de afwas had ze haar verstopplek onder het trappetje voor de voordeur gecheckt. Fieuw, dat geheim was veilig. Er waren echter nog zoveel andere dingen die de huisbazin niet zou waarderen als ze het zou weten! Haar gedachten gingen naar de ontiegelijk vele pillen die ze bij haar aankomst buiten de lus bij de kliffen had verstopt en de keren dat ze de laatste dagen vanuit haar raam het dak op was geklommen, wanhopig opzoek naar gevoel van vrijheid dat de lock-down haar trachtte te ontnemen. Laurice kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze hield zo veel van deze lus en was zo dankbaar dat miss Bluebonnet haar had opgenomen. Alhoewel ze moeite had met gezag sinds het gesticht wilde ze echt niet ondankbaar overkomen, laat staan dat ze tot last wou zijn. De stress was dus vrij groot en ze wilde haar best doen om er vanmiddag wat beter uit te zien dan normaal. Ze zocht een beetje tussen haar sweathers en leggings. Jezus, had ze dan serieus geen nette kleding gekocht sinds ze hier was? Ah, uiteindelijk vond ze een donkergroen bloesje waar ze haar skinny-jeans onder aan trok. In haar gedachten noteerde ze het kopen van meer normalere en nette kleding op haar ToDo-list. Toen ze klaar was keerde ze zich even naar de spiegel. Ugh met die make-up zag het er echt niet uit. Why! kreunde een wanhopig stemmetje achter in haar hoofd en snel veegde ze het er weer af. Een beetje mascara moest maar voldoen. Hoe overleefden zoveel meisjes een ultra stijlvol leven! Alleen al het zien van zichzelf in de spiegel maakte Laurice al onzeker als ze met verwachtingen van anderen bezig was. Laurice wierp een blik op de klok en besefte hoe het laatste halve uur razend snel voorbij was gegaan. Ze had nog twee seconden om op tijd te komen. 'Shit' mompelde ze in zichzelf voordat ze zich half van de trap afstortte en het terras tegemoet rende. Net voordat ze in het zicht van de roodharige, slanke vrouw kwam stond ze even stil om op adem te komen en haar inmiddels gedroogde haren nonchalant over haar rechter schouder te gooiden. Misschien dan wel een paar seconden te laat liep ze toen het laatste stukje naar haar bestemming alsof er niets aan de hand was. De Ymbryne wachtte haar al met in elkaar gevouwen handen op en kwam iets wat nerveus over. Ze leek Laurice niet het type om bang te zijn om boos te worden, maar je wist het maar nooit. De vrouw had trouwens alle recht om nervositeit, stress en eigenlijk alle andere emoties te hebben met zoveel verantwoordelijkheid en met het gevaar dat er in de lus schuilde. Laurice voelde zich schuldig dat ze miss Bluebonnet naar haar gedachten ook nog eens tot last was geweest. Met een beleeft glimlachje liep ze op de vrouw af. 'Hey' begroette ze met een vrij zachte stem afwachtend wat er zou gebeuren.

Onderwerp: Re: Another set of eyes zo jun 18, 2017 12:34 am

De dag was rustig verlopen, maar hij was vrijwel de gehele tijd een tikkeltje afwezig geweest. Dezelfde ochtend had Miss Bluebonnet hem gevraagd om zich om één uur die middag te melden op het terras, zonder enige uitleg daarbij te leveren. Hij vroeg zich dus dan ook de hele ochtend af waar het over zou gaan. Had hij iets misdaan? Ging het misschien over het feest op de kliffen, van een paar dagen geleden? Zat hij in de problemen? Of er meer mensen zouden komen wist hij ook niet. Hij had wel even vlug wat rondgevraagd, maar antwoorden had hij niet verkregen. Het grootste gedeelte van de tijd had hij dus geprobeerd zichzelf af te leiden met simpele taken die weinig hersenkracht vereisten, maar toch gedaan moesten worden. Hij had zijn kamer opgeruimd, beneden even geholpen met de afwas van het ontbijt, een beetje zitten lezen in de tuin. De meeste bezigheden werkten wel, maar voor even: erg lang kon hij de concentratie niet bewaren en telkens bleef hij maar kijken op de klok. Om vijf minuten voor één had hij besloten dat het tijd was om naar de eerder aangewezen locatie te gaan. De zon scheen nog, hoewel enkele wolkjes de bui die later zou plaatsvinden al aankondigden. Hij ging gekleed in een simpele outfit: zwarte sneakers, een lichtblauwe spijkerbroek met een gefabriceerd gat in één knie en een loszittend zwart shirt met een V-hals. Zijn lange haar was met behulp van een likje gel simpel in model gebracht, waardoor het er ietwat messy uit zag maar toch niet onverzorgd - zijn klassieke look. Met zijn handen in zijn zakken slenterde hij het terras op, waar hij de roodharige vrouw al spotte. Keurig op tijd, zoals altijd. Hij gaf haar een groetend knikje, en verborg zijn nervositeit goed. Wat hem ook gerust stelde was dat Louise totaal niet boos aanvoelde, enkel een tikkeltje gespannen maar dat was niets nieuws dezer dagen. Vervolgens zag hij Laurice aan komen lopen, een andere inwoner van het huis. Ze begroette Bluebonnet zachtjes en ging toen afwachtend bij hun staan. Ook haar aanwezigheid stelde hem gerust: ze was namelijk niet bij het feest geweest, en sloot dus die mogelijkheid uit. Dit wekte wel zijn nieuwsgierigheid op; waar zou het dan wel over gaan? Kalm keek hij de volwassen vrouw aan, haar woorden afwachtend.

Onderwerp: Re: Another set of eyes wo jun 28, 2017 10:55 pm

Het feit dat Lyana juist terug in haar kamer terecht was gekomen achter een goeie jogging van twee uur, zorgde er niet voor dat ze moe was. Integendeel zelf door haar sportief loopje te hebben gedaan voelde ze vol energie. Klaar om die te gaan besteden. Dus nog wat meer gaan sporten kon geen kwaad? Daarbij was het nog geen tijd om naar de afgesproken plaats te gaan.
Met de haren in een paardenstaart gestoken draaide ze zich naar de boksbal dat in de hoek van haar kamer hing. Met haar handen zijdelings voor haar gezicht stond ze in haar stand. Met enkele diepe ademhalingen begon ze genadeloos op de boksbal neer te slaan.
Klap na klap, harder met iedere bewegingen. Haar spieren stonden volledig gespannen waardoor ze er zo sneller na elkaar kon geven. Het waren niet alleen haar arm spieren. Ook de beenspieren om zo in stand te blijven en de trillingen van haar klappen op te vangen. Dit was ook zo voor haar buikspieren. Haar heupen draaiden iedere keer met haar arm bewegingen mee, dit zorgde ook voor de snelheid.
De tijd had ze helemaal uit het oog verloren. Pas wanneer ze een korte pauze pakte om wat water te drinken zag ze de tijd. 'shit' met een geïrriteerde blik nam ze vlug verse kleding om zich dan nog snel naar de douches te haasten. alles gebeurde in een snel tempo. Haar volledig wassen leek haar te lukken in minder dan 10 minuten.
De haren drogen ging dan wel weer niet lukken. Het enige wat ze kon doen was het lichtjes te drogen met een handdoek om het er daar dan bij te laten. Met haar handen in haar jaszakken verstopt en natte haren ging ze de buitenlucht in richting de plek. Eenmaal aangekomen wist ze dat ze de laatste wat. No care tho. Met ijsblauwe ogen dat een harde uitstraling leek te hebben keek ze de twee jongere aan voor ze maar afwachtend afkeek naar Louise. Iet wat benieuwd voor de redenen.

Onderwerp: Re: Another set of eyes zo jul 02, 2017 10:33 pm

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Een voor een kwamen de kinderen die ze had uitgenodigd binnendruppelen -waren het een tikkeltje aan de late kant. Sam was de eerste te arriveren, en met een begroetend knikje voegde hij zich bij haar. Louise glimlachte. Was het haar eigen nervositeit of zag ze bij hem ook iets dat weghad van zenuwen? Onbewust zoog ze haar lip wat naar binnen, waarbij het karakteriserende kuiltje in haar kin duidelijk zichtbaar werd. Soms verborg het zich onder haar ivoren huid, maar het liet zich nooit ontkennen deel van haar uit te maken en kwam op momenten als deze zo nu en dan even duidelijk merken dat hij er ook nog was. Waarom was hij zenuwachtig? Had hij een slecht geweten? Ze wilde hem zojuist een stoel aanbieden, toen ook Laurice wat haastig aan kwam lopen. 'Hey,' begroette ze. Met een mondhoek omhoog in een glimlach kantelde de ymbryne haar hoofd om dezelfde uitdrukking op het gezicht van het helderziende meisje te treffen. Het duurde niet lang voor ze een gegrinnik moest onderdrukken. Ze snapte al wat hier aan de hand was. Normaliter wanneer ze kinderen bij zich riep, beloofde het niet veel goeds, ging ze na. Vaak was het een straf die meer was dan een avond de afwas verzorgen of een paar maaltijden mee helpen koken. In alle haast had ze de genodigden niet verteld wat de reden was van hun 'oproep'. 'Ga zitten,' bood ze met een oprechte glimlach de stoelen aan die ze speciaal om het tafeltje heen had gepositioneerd. Op datzelfde moment stapte Lyana de voor het overleg bestemde terrein op. Hoewel ze laat was, was er niets aan haar dat een verontschuldiging uitstraalde. Ze bekeek de andere twee jongeren voordat haar wat kil ogende blik afgleed naar Louise. 'en neem wat thee,' maakte ze haar zin af alsof ze onverstoord verder had kunnen gaan. 'Ik zal het maar meteen mededelen; nee, jullie hebben niets verkeerd gedaan.' Toen ze zichzelf dat hoorde zeggen kneep ze haar ogen samen om zichzelf te corrigeren. 'Niets waarvan ik weet in ieder geval.' Even hief ze zelf de theepot om haar glas bij te vullen en zette hem toen weer in het midden, waarna ze gebaarde dat het een collectief was. 'Jullie zijn hier,' sprak ze tussen een kokend hete slok door, 'omdat ik iets met jullie moet bespreken. Nu, je bent vrij te zeggen als het je niet aanstaat en deze verantwoordelijkheid je niet aanstaat, maar jullie herinneren je wat ik een paar dagen geleden tijdens het ontbijt vertelde; ik ben op zoek naar een extra paar ogen.' Bij het afgaan van de kinderen bleef haar blik even hangen bij Laurice, voor ze zich realiseerde dat zij het ontbijt had gemist om een nog altijd onbekende reden. Voor nu deerde het niet, maar ze zou haar nog wel spreken nadat ze de informatie had gedeeld die nu eerst voorging. 'Ik heb jullie gekozen voor deze rol, omdat ik ben overtuigd van jullie kracht en verantwoordelijkheid. Jullie zullen, naast een oogje in het zeil houden, ook de kinderen trainingen gaan geven. Samen proberen we er alles aan te doen om ze voor te bereiden... te weren tegen de gevaren waarvan jullie je allemaal bewust zijn.' Toen ze uitgesproken was, merkte ze pas dat haar knokkels wit waren geworden van de kracht waarmee ze haar dampende thee had omklemd. Met een lichte zucht liet ze de spanning in haar spieren los en richtte haar blik vervolgens weer zakelijk op de drie voor haar. 'Hebben jullie nog vragen?' Het liefst wilde ze dit zo kort mogelijk houden, want onplezierige zaken, daar liet ze zich niet graag mee in.

OUTFIT

@Sam, Lyana, Laurice

657

thank you

Onderwerp: Re: Another set of eyes vr jul 14, 2017 6:24 pm

De ymbryne antwoordde Laurices begroeting met dezelfde glimlach die ze zelf op haar nerveuze gezicht getoverd had. Haar ogen vielen toen op de blonde jongen die bij de vogelvrouw stond. Ze was even verrast om ook nog een ander gezicht te zien. Had hij vanochtend niet ook meegeholpen met het afwassen? Ze herinnerde dat ze even verbaasd was geweest over zijn uiterlijk. Ook nu stond ze weer versteld van hoe perfect hij eruit zag. Vast een aardige gast, maar te knappe mensen maakten haar ergens ook altijd een beetje ongemakkelijk. Haar ouders waren ook altijd zo perfect geweest, maar tegelijkertijd zo judgy naar anderen, waar ze van verwachtten dat die hetzelfde waren. Eisen waar Laurice nooit aan had kunnen voldoen.
Wat was zijn naam ook alweer? Sam... of was het Sander? Ze was echt veel te slecht in namen. Deze dude leek echter wel chil. Ze gaf ook hem een glimlachje ter begroeting en volgde toen Bluebonnets verzoek op om te gaan zitten. Nog een meisje met donkere en nog iets natte haren kwam naar buiten, waarna ze Laurice en de Sander-guy een vrij kille blik toe worp. Laurice fronste heel lichtjes. Waarom die blik? En wat zou de ymbryne hun gaan vertellen? Ze kende de anderen niet genoeg om te weten of zij ook geschorst zouden worden. Zou dat hier vaak gebeuren? 'Ik zal het maar meteen mededelen; nee, jullie hebben niets verkeerd gedaan.' Poeh, opluchting! Meteen voelde Laurice zich al veel relaxter maar keek wel meteen zogenaamd onschuldig weg toen de vrouw er nog even aan toevoegde dat het in ieder geval niets was waar zij van af wist. Wat zou er dan besproken worden? Bluebonnet had zelf haar thee bijgevuld waarna Laurice ook een kopje durfde te vullen. Thee was immers haar bae. Terwijl de vrouw verder praatte keek Laurice de andere jongeren ook even vragend aan of ze voor hen ook iets in kon schenken. 'Jullie zijn hier, omdat ik iets met jullie moet bespreken. Nu, je bent vrij te zeggen als het je niet aanstaat en deze verantwoordelijkheid je niet aanstaat, maar jullie herinneren je wat ik een paar dagen geleden tijdens het ontbijt vertelde; ik ben op zoek naar een extra paar ogen.' Even had Laurice gehoopt dat de vrouw haar afwezigheid die ochtend niet gemist had, maar voelde de shame toen haar ogen op het meisje bleven hangen. Deahmn, zoveel kinderen, maar dat mens ontging niets! Behalve dan haar hele afkickproces... en alle dingen die ze tegen de regels in had gedaan... Het leek een eeuwigheid voordat Miss Bluebonnet weer verder ging. Wat ze nu zei creeërde een verwarde uitdrukking op Laurice haar gezicht. Eh.... Watte? Wist Bluebonnet zeker dat ze Laurice hiermee bedoelde? Ja tuurlijk, Laurice zou zeker voor iedereen zorgen als ze dat kon... en ze wou heel graag helpen... Ze hoopte maar dat ze niet een grote blunder hierin zou worden.
'Hebben jullie nog vragen?'
Ehmmm, ja alles? Had Laurice het liefste willen zeggen, maar keek eerst nog een beetje afwachtend naar de andere twee. Snapten zij het wel??? Was het de bedoeling dat dit duidelijk was? 'Ehm,' begon ze toen een beetje voorzichtig, 'Dankuwel, dat u zoveel vertrouwen in ons heeft.' een vluchtig glimlachte verscheen even op haar gezicht. 'Misschien een hele domme vraag, maar hoe moeten we ze precies gaan trainen?' Waarschijnlijk als militairen in het leger sukkel, bedacht Laurice toen, maar als het later niet bleek te kloppen voelde ze zich ook maar een sukkeltje. Misschien moesten ze ook wel aan de slag met magische voorwerpen waar ze nog nooit van gehoord had.

Onderwerp: Re: Another set of eyes wo aug 16, 2017 12:03 am

Een derde persoon voegde zich bij het kleine groepje, een wat ouder meisje dat zich in tegenstelling tot hemzelf en Laurice wel ontspannen leek te voelen, bijna koel. Hij kon niet meteen op haar naam komen, maar herkende haar natuurlijk wel van gezicht. Haar haar was nat en ze zag er niet uit alsof ze van plan was om zich te haasten, zelfs niet voor Bluebonnet. Wat hij precies van haar bijna hooghartige houding vond wist Sam niet. Het leek hem bijna respectloos. Voordat hij er meer over na kon denken, werd er een stoel en een kopje thee aan hem aangeboden. Dankbaar ging hij zitten, maar hij maakte geen aanstalten om een mok in te schenken - hij was een koffie mens. 'Ik zal het maar meteen mededelen; nee, jullie hebben niets verkeerd gedaan,' begon Louise. Een haast onschuldige grijns verscheen op zijn gezicht. 'Niets waarvan ik weet in ieder geval.' Zijn uitdrukking bleef onveranderd. Echt zorgen om het feest maakte hij zich toch niet. Hij was volwassen, en hoewel hij alle respect had voor de roodharige vrouw was hij toch niet van plan om haar zijn hele leven te laten bepalen. 'Jullie zijn hier omdat ik iets met jullie moet bespreken. Nu, je bent vrij te zeggen als het je niet aanstaat en deze verantwoordelijkheid je niet aanstaat, maar jullie herinneren je wat ik een paar dagen geleden tijdens het ontbijt vertelde; ik ben op zoek naar een extra paar ogen.' Vragend keek Sam Louise aan, ietwat overdonderd. Wat betekende dit? Hij had hier inderdaad over gehoord bij het genoemde ontbijt, maar echt veel had hij er niet over nagedacht. Wilde ze nou dat hij haar hulp ging worden? Hij, en deze andere twee meiden? Hij bleef stil, wachtend op meer uitleg, waarvan hij wist dat die zou komen. 'Ik heb jullie gekozen voor deze rol, omdat ik ben overtuigd van jullie kracht en verantwoordelijkheid. Jullie zullen, naast een oogje in het zeil houden, ook de kinderen trainingen gaan geven. Samen proberen we er alles aan te doen om ze voor te bereiden... te weren tegen de gevaren waarvan jullie je allemaal bewust zijn.' In stilte dacht de blonde jongen na. Wat hem meteen duidelijk werd was dat hij dit niet af kon slaan. Als er iemand beter geschikt was, had Bluebonnet het wel aan die persoon gevraagd, toch. Hij was niet zo van beleefde bescheidenheid. Als het huis hem nodig had, zou hij zijn best doen om te helpen. Maar wat betekende het precies? Trainingen zei ze. Wat voor trainingen? Vechten? Daar kon hij niet echt goed mee helpen. Misschien een beetje toezicht houden, dat kon hij nog wel. 'Hebben jullie nog vragen?' Even keek Sam naar de andere twee. Laurice leek één en al verwarring: zelfs zonder zijn gave zou hij dat nog kunnen zien. Ze bedankte Louise voor het vertrouwen, maar leek erg onzeker. 'Misschien een hele domme vraag, maar hoe moeten we ze precies gaan trainen?' Dit was in zijn mening geen domme vraag: hij vroeg zich precies hetzelfde af. Hij knikte dus ook instemmend. Voor de rest was het hem wel duidelijk wat er van hem werd verwacht, eigenlijk. Als er meer zou komen, zouden er meer instructies volgen, daar vertrouwde hij wel op.

» Eyes down
» Tell me how do I get over you, when your eyes are a Pacific view, yeah