Whiskey

Het was een paar dagen geleden sinds hij had besloten naar deze loop te komen. Hij was benieuwd naar de andere mensen die een zogenaamde gave hadden, hij zelf verouderde niet door het feit dat hij een demoon was. En het feit dat hij onsterfelijk was bracht het tot het feit dat het eigenlijk niets uitmaakte dat hij in of uit een loop zou leven, maar dit was wel wat… leuker. Wat interessanter hoe deze mensen zich gedroegen tegenover de mensen zonder gave. En hij had daarbij wat geruchten gehoord over hoe een goede vriend van hem hier in deze loop zat, dus dat was zeker een ding om te checken. Hij had iemand tegen een muurtje gehouden en hem zo omgepraat waardoor hij wist waar de jongen meestal zat, dat hij nu op zijn dooie gemakje richting de plek liep. Een kroeg. Hij had het kunnen weten dat daar zijn vriend zat. Hij kon mensen altijd op de meest makkelijke manieren aan het praten krijgen. Of door middel van zijn charmes, zijn sexuele aantrekkingskracht of het feit dat hij mensen hun grootste verlangen uit kon laten spreken. En daarna spraken ze meestal zelf al het antwoord die hij wilde weten. Als een soort bedankje. Oftewel, hij kon zich overal gewoon uitlullen. Wat geweldig was natuurlijk. Soms hoefde hij niet eens voor dingen te betalen omdat hij gewoon een snel rondje deed en daarmee het zo afbetaalde. Dan had hij een pleziertje en zag hij het niet eens als betalen, hoe makkelijk was zijn leven wel niet? Voor hem was het gewoon een geweldig leven. Hij deed de deur van de kroeg open en keek even rond, aah, de geur van alcohol ging door zijn neus heen. Het rook geweldig, as always. Hij liep verder naar binnen, met een zelfverzekerende grijns op zijn smoel terwijl hij naar de bar liep. ”Give me your finest whiskey. Two.” sprak hij tegen de ober, die vrijwel meteen de glazen vrijwel meteen voor hem neerzette en Abaddon de glazen pakte. Hij liep naar de tafel waar hij een bekend gezicht ging zitten en schoof naast de ander, waarna hij een glas voor hem neer zette. ”So how have you been?” sprak hij met een charmant glimlachje tegen het bekende gezicht van zijn vriend. Hij zag mensen erom heen naar hem staren, dat was normaal voor hem natuurlijk. Zijn charme bereikte iedereen die hij maar wilde. Hij kon er niets aan doen dat hij een lopende charme was waarmee iedereen naar bed wilde. Het was gewoon een gave.

Wat genoot hij van de aandacht die hij alleen al ontving van alle blikken die op hem werden gericht. Het was geweldig. Hij wist hoeveel mensen nu stonden te wachten tot hij naar hen toe zou treden, iets aan hen zou vragen, of één van hen mee wilde gaan naar een kamer. Hij wist maar al te goed hoe dat ging, het was dan ook zeker niet raar als hij met meerdere mensen tegelijk naar bed ging. Of meerdere op een avond. En daar was hij ook gewoon bloedeerlijk over en de meesten leken dat ook gewoon goed te vinden ook. Natuurlijk vonden ze dat goed want ze konden een tijdje met hem spenderen en hij vervulde hun wens, wat moesten ze nog meer van hem? Hij vervulde hun lust en daarna liet hij ze weer gaan. Als hij zin had dan kon hij er altijd nog wel meer op pikken. Of met dezelfde door gaan, dat lag er maar aan. Als de ander interessant genoeg was dan had hij dat snel beslist. Maar goed, hij was hier nu niet met dat doel, hij was hier om een oude vriend te bezoeken die hij al een tijdje niet meer had gezien. Hij wist precies wat voor iets de ander wilde, sterke drank, whisky was altijd een goede keuze vond hij. En hij wist dat Jeremy dat ook wel kon waarderen als hij wat voor hem mee zou nemen als een begroeting. Hij liep naar de tafel waar de ander zich bevond en zette het glas voor hem neer. Hij had hem zien aankomen natuurlijk, dat was ook niet zo gek als iedereen opeens ergens naar ging kijken, dan ging je vrijwel automatisch mee kijken toch? De jongen had hem vast al tijden in het vizier gehad. ”Thank you,” sprak de jongen even toen hij de glas met whisky voor hem neer zette. De jongen nam vrijwel meteen een gulzige slok van de whisky, terwijl Abaddon een beetje achterover leunde en zijn arm op de rugsteun legde van de stoel. Had de jongen zoveel behoefte gehad aan een drankje? Wat kende hij hem toch goed, de jongen was altijd in voor een drankje. Hij vroeg zonder hallo of iets gewoon hoe het met hem ging. Het drankje was zijn begroeting naar de ander geweest. Dus daarna gewoon de conversatie vervolgen, right? ”Y’know, just busy with the empire and the family, nothing new,” klonk er luchtig van de ander af, waarop hij even begrijpend knikte met zijn blijvende glimlach waarna hij een slokje nam van de whisky. Hij deed het graag rustig met zijn drank, niet omdat hij er niet tegen kon (want in tegendeel, hij kon er juist super goed tegen), maar omdat hij wilde genieten van het drankje die hij nam. Hij werkte niet voor Jeremy, al kon hij natuurlijk soms wel kleine dingetjes regelen mocht de ander dat wilde. Vooral informatie winnen was een goede eigenschap van hem. Mensen sliepen met hem voor informatie, maar hij kon het soms ook gewoon uit hen krijgen zonder enig geweld. Maar dingen als mensen vermoorden en al was niet zijn ding. En hij zei ook gewoon nee als het hem niet interesseerde. Hij wilde namelijk alleen maar interessante dingen doen. De ander richtte zich op hem, waardoor hij even met een rustige glimlach naar de ander keek. Glimlachen was iets wat hij bijna altijd deed. Pissig werd hij niet zo snel, maar als hij het werd dan had je hem ook wel echt goed pissig. Dan kon je beter wegrennen zo ver als je kon. ”But what brings you to the loop? I must say that it feels good to see you again,” klonk er van de jongen af, waarop hij even zachtjes lachte. Natuurlijk vond hij het fijn om hem weer te zien. Dat had hij bij iedereen waarmee hij iets had gedaan. ”You know me, I love interesting things,” sprak hij met een geamuseerde glimlach tegen de ander, terwijl hij zijn lichaam meer naar de ander draaide. En zoveel interessante mensen waren er niet buiten de loop. Natuurlijk waren er altijd wel een paar interessante mensen, maar de mensen hier waren vele en vele malen interessanter. ”All these ‘peculiars’ are so interesting.” vervolgde hij tegen Jeremy terwijl de geamuseerde glimlach niet van zijn gezicht af kwam. Het maakte hem niet uit of ze gevaarlijk waren of niet, dood ging hij toch niet. Dus wat had hij ooit te vrezen?

Hij vond het heerlijk om in deze omgeving te zitten, dit zou thuis moeten zijn. Hij had hier veel en veel eerder moeten komen dan dat hij uiteindelijk was gekomen. Hij had het eerder moeten ontdekken want dan had hij hier al zeer veel meer gedaan dan dat hij nu echt al had gedaan. Dan had hij hier al heel veel lol uit kunnen trekken en alleen maar meer lol eruit trekken. Tenminste, zo ziet het er voor hem eruit. Hij dacht dat hij hier wel een tijdje kon blijven zitten zonder dat hij zich zou gaan vervelen. Er was zat voor hem om te doen, figuurlijk en letterlijk genomen. Hij sprak dat de ander hem kende, dat hij van interessante dingen hield, vooral interessante mensen was iets waar hij zich mee bezig hield, dat was altijd veel leuker dan al die saaie mensen die iedere keer hetzelfde deden, nee, hij wilde alleen met die leuke interessante mensen dingen gaan doen. Vervolgens sprak hij dat deze peculiars allemaal zo interessant waren. De jongen grijnsde wat breder, waarna hij instemmend knikte op zijn woorden. ”They will be very usefull for me. Don’t fuck with too many of them. I need some for later,” klonk er van de ander af met een lichte grijns en Abaddon gewoon met een zelfverzekerde glimlach naar de ander keek. ”Well, I can’t help it. I’m just a living lust object.” sprak hij even met een glimlachje. Tja, het was uiteindelijk niet zo moeilijk. Het was niet dat hij er veel aan kon doen toch? Hij ging er gewoon in mee. ”And, you know, you can still use them afterwards, they won’t lose their powers you know.” sprak hij even met een charmante glimlach. Hey, hij stelde het gewoon makkelijk neer. Het kon daarna ook gewoon verder. Het was niet dat hij ze niet meer kon gebruiken na hem. ”How long have you been here? Not that long I assume?” vroeg de jongen even nadat hij wat naar achteren had geleund. ”A couple of days now,” sprak hij even met een glimlachje, waarna hij een meisje naar hen toe wenkte en even met een charmante glimlach naar haar keek. ”Darling, could you get some more whisky for me and my friend?” sprak hij met een charmante glimlach waarna hij even naar haar knipoogde en ze vrijwel meteen knikte om naar de bar te gaan. De ander zou het niet zo erg vinden als hij alvast wat meer bestelde toch? En waarom er heen lopen? ”So? How long have you been here?” vroeg hij even kalmpjes aan de ander.

Hij mocht dus niet teveel doen met de mensen hier, dat was gewoon zonde. Natuurlijk ging hij dingen doen met ze. Hij sprak dat hij er niks aan kon doen, omdat hij een levend lustobject was. Liegen deed hij niet, hij wist heel goed wat hij zei. Maar hij had bewijs, kijk dan naar alle mensen die naar hem staarden. Met lust in hun ogen. Hij kon er niets aan doen, het was een gave. De ander zuchtte echter alleen maar zachtjes op zijn woorden en nam een slok van zijn drinken. Natuurlijk had de ander liever gehad dat hij hier weg zou gaan en ergens anders lol zou trappen, maar laten we eerlijk zijn. Hij was zo koppig als wat. Hij ging echt niet weg voor zo’n reden. Hij sprak vervolgens dat Jeremy ze nog steeds kon gebruiken en dat ze hun krachten niet zouden verliezen, dat leek voor hem alleen maar logisch. De ander keek hem alleen maar aan via zijn ooghoeken, waarop hij zijn charmante glimlach niet verloor. Hij was niet bang voor de ander, simple as that. ”Then you need to stay out of their way when you’re done with them, otherwise they will cling to you and not me, unless you tell them to follow me,” Hij keek naar de ander, even serieus, waarna hij toch begon te lachen. Oh, wat een grap. Wat hij meestal deed? Hij deed ze een keer, daarna liet hij ze achter. De meesten accepteerden zelfs dat hij de dag erna met een ander sliep. Ze waren met alles tevreden omdat hij hen al tevreden had gesteld. ”Oh Jeremy, Jeremy, Jeremy.” sprak hij lachend en hoofdschuddend, waarna hij hem aan keek en naar hem glimlachte. ”You know me, I use them once and throw them away. Okay, sometimes twice.” sprak hij met een grinnik tegen de ander. De ander besloot uiteindelijk van onderwerp te veranderen en aan hem te vragen hoelang hij hier al zat, waarop hij antwoordde dat hij hier nu een paar dagen was. Een paar dagen en hij vond het hier al ge-wel-dig. Hij wenkte een redelijk knappe dame naar hen toe en vroeg of ze whisky wilde halen voor hem en Jeremy. Waarom zelf lopen als hij het gewoon kon vragen? Het was niet eens een echt bevel, maar gewoon omdat hij haar ook zou belonen. Hij was wel zo eerlijk ja. Terwijl zij het drinken ging halen voor hen, besloot hij te vragen aan de ander hoelang hij hier was. De vraag terug kaatsen terwijl ze wachtten op hun drinken was immers geen slecht plan toch? De ander sloeg zijn whisky achterover voordat hij antwoordde. ”I think a few months. Two maybe,” klonk er van de jongen af. En hij had het niet aan hem verteld?? Dat was ook gemeen, het was hier zo mooi en de jongen had besloten om hem niet uit te nodigen? Oke, waarschijnlijk omdat hij dus niks met die mensen had mogen doen die hij had willen gebruiken, maar weet je. Maakt niet uit. ”And I’ll probably stay here for a while. Things are more complicated here than ever.” sprak de ander, waarop zijn wenkbrauwen even omhoog gingen. Interessant.. Hij glimlachte even, terwijl er een ‘hmm’ uit zijn mond kwam. ”What kind of things?” sprak hij even met een geïnteresseerde blik in zijn ogen. Ondertussen zag hij het meisje al terug komen lopen, waarop hij even naar haar glimlachte. ”Thank you darling, you’re wonderfull.” sprak hij met een knipoog tegen haar, waarna hij even rustig op stond om kort zijn lippen tegen de hare te drukken. ”There’s your reward. And some money ofcourse.” sprak hij met een charmante glimlach, waarna hij wat geld in haar handen drukte en haar nog een knipoog gaf, waarna hij weer rustig ging zitten. ”Well.. Where were we?” sprak hij met een geamuseerde glimlach.