Curiosity killed the cat

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

De tijd dat ze in haar bed bleef liggen was allang voorbij. Inmiddels wist Louise een nacht waarin ze wellicht een paar uurtjes slaap mee kon pikken haarfijn te onderscheiden van een nacht waarop ze letterlijk geen oog dicht zou doen. En deze nacht was een geval van het laatste. Het was slechts een paar uur na de dagwisseling en de ymbryne had alle dvd's gealfabetiseerd, de badkamers doen blinken en op de begane grond alles opgeruimd en gepoetst. Inmiddels was ze maar in de bibliotheek neergestreken en zich met een boek over de gave van teleportatie op de fauteuil genesteld. Ze vond de inhoud interessant, daar niet van, maar ze was gewoonweg niet in staat om iets van de woorden op te nemen. Het alternatief -in haar bed gaan liggen- trok haar ook niet aan, dus sloeg ze bladzijde na bladzijde om zonder de woorden op zich in te laten werken. Met een diepe zucht trok ze haar benen op om zich in de stoel te laten vallen en zich daar op te krullen. Tenslotte liet ze het boek maar open op haar knie rusten terwijl ze in het donker voor zich uitkeek. Om de een of andere reden vond ze de aanwezigheid van boeken om haar heen altijd rustgevend. Ze geeuwde. Misschien had ze zich vergist...


   

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Pas toen de indringer haar woorden hoorde en van de bank afsprong -Louise sprak in gedachten een kort gebedje, maar ze vreesde dat het al te laat was en dat de klauwafdrukken zich al in het leer hadden gevestigd- zag ze dat de katachtige ook voor een deel menselijke trekken had. Een kleine jongen, met kattenoren en een staart. Zijn ogen reflecteerde van onder de bank vandaan alsof ze licht gaven, dus klaarblijkelijk had hij ook de ogen van een kat. Een diepe frons lag tussen haar wenkbrauwen. Ze wist dat haar hoofd de laatste dagen vol watten had gezeten en Louise had er moeite mee om dingen te onthouden, maar ze was er zeker van dat ze zo'n verschijning zich weer voor de geest zou kunnen halen. Ware het niet de omstandigheden waarin ze hem aantrof, was ze waarschijnlijk behoorlijk enthousiast geweest over de katachtige jongen. Hij beschikte immers over een bijzonderheid die ze nog niet eerder in haar lus of zelfs in die van mevrouw Swift gezien had. En iets dat Louise enkel uit boeken kende, prikkelde haar nieuwsgierigheid en leergierigheid meer dan het eigenlijk zou moeten bij een eerste ontmoeting tussen een pleegmoeder en haar kind. (Ze had zo nu en dan de neiging ietwat minder persoonlijk te worden en een kind te zien als een exemplaar voor haar collectie, iets waar ze zichzelf natuurlijk direct vanaf bracht als ze zich erop betrapte.) Nu was ze enkel met stomheid geslagen, en te geschokt om de jongen een 'interessante' verschijning te vinden. Misschien was nu eerder het tegenover gestelde waar. Wat ze moest zeggen wist ze niet zo goed. Als de bende was aangericht door een van haar kinderen, die ze al een tijdje kende, had ze natuurlijk direct ingegrepen en laten weten dat ze dit niet tolereerde. Maar het feit dat het een onbekende was verbaasde haar gewoonweg te erg. Wellicht was het het feit dat ze zweeg, dat hem behoedzaam onder de bank uit deed kruipen. Op een dierlijke manier bewoog hij zichzelf voort, tot hij een eindje voor haar halt hield. Zijn houding betuigde duidelijk van spijt, al was Louise nog niet bepaald klaar hem te vergeven voor wat hij met haar Chinees porseleinen vaas had gedaan. Zijn hangende oren en de staart tussen zijn benen maakte het haar echter wel moeilijk, maar toch wist ze het klaar te spelen haar armen over elkaar te slaan en met half dichtgeknepen ogen op hem neer te kijken. Met grote oogjes keek hij naar de boven hem uittorenende ymbryne op. Louise zag hoe hij zijn mond opende. Ze was niet zeker geweest van wat ze moest verwachten, maar omdat ze hem tot nu toe meer als een menselijk wezen had beschouwd, was ze verbaasd toen er een miauw weerklonk. Hijzelf kon echter ook inzien dat dit een vergissing was. Fascinerend. Met een schuingedraaid hoofd keek Louise toe hoe hij tot staan kwam en zijn mond nog eens opende; 'I’m sorry ma’am.' Hij sprak vloeiend, hoewel Louise wel dacht het geluid van een miauw te kunnen onderscheiden in zijn woorden. Maar misschien kwam het door zijn uiterlijk en vormden de klanken zich in haar hoofd om. Zijn blik had hij nu naar beneden gericht. 'My name is Seji. M-may I know you’re name?' Seji. De frons kon haast niet verder, maar ze herinnerde zich hem echt niet. Ze wilde hem eigenlijk niet afbrengen van het eigenlijke onderwerp, zijnde de bende die hij had veroorzaakt, maar nu kon ze toch haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Met een soepele beweging zakte ze door haar knieën zodat de twee zich op ongeveer dezelfde hoogte bevonden. 'My name is Miss Bluebonnet,' beantwoordde ze toch maar, hoewel het nog lang niet over was en het haar nog steeds niet duidelijk was waarvoor de kleine jongen zich had verontschuldigd. 'And because you have to ask, I suppose you're new in the loop? Did you come all this way by yourself?' Het kind moest toch bij iemand horen. Misschien dat er deze nacht twee nieuwe mensen de lus in waren gekomen. Het verontrustte haar zo erg dat het een tunnelvisie op de jongen veroorzaakte en de rotzooi om hen heen even wegviel. Als er mensen ongezien de lus en het huis binnen konden en ze dat over het hoofd had gezien, had ze de boel blijkbaar toch niet zo goed in de gaten gehouden als ze dacht...

 

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Ze had een soort tintelend, verdoofd gevoel in haar vingertoppen dat haar het gevoel gaf dat alles afhing van het antwoord dat de kleine jongen haar zou gaan geven. Alsof haar opkomende paniek enkel gekalmeerd kon worden doordat hij het juiste antwoord zou geven. Ze snapte het niet zo goed meer, en ze voelde de enige controle die ze nog had langzaam tussen haar tintelende vingers door glippen. Hoe was hij zomaar de lus binnengekomen? Toch leek ze enige herkenning in de ogen van de jongen te zien, en het was iets dat ergens een vonkje hoop bij haar teweeg bracht. 'No, of course not! I didn’t come here from the outside world like others did.' Zijn toon was enigszins spottend, alsof Louise een vreemde aanname over hem had gedaan. Hoewel zijn woorden een domino-effect veroorzaakte van duizenden gedachten, besloot ze die geen gehoor te geven voor de jongen zichzelf duidelijk gemaakt had. 'I was born here! And unlike the others, I do grow.' Ergens in de verte hoorde ze zichzelf naar adem happen. Hij was hier geboren? Maar dat betekende dat ze nog veel en veel meer over het hoofd had gezien dan ze in de eerste instantie had gedacht. Ondanks alles kwam de onderzoeker in haar toch naar boven. Hij... groeide? Dat betekende dat het effect van de lus geen invloed op hem had. Hoe...? 'How is that... possible?' prevelde ze dan ook, meer tegen zichzelf dan tegen iemand in het bijzonder. Blijkbaar was Seji ook nieuwsgierig naar haar. Waarom kon ze zich echter niet bedenken. 'My mama talks about you.' Daar was het. Hij had haar naam horen vallen, wist wie ze was, maar had haar nooit kunnen ontmoeten. En god, daar was een hele andere tak aan zorgen waaraan ze nog niet had gedacht. Seji had ouders. Ouders. Een vader en een moeder. Hoe had ze dit in hemelsnaam gemist, een hele zwangerschap? Van wie? 'She’s avoiding you. I think she doesn’t like you,' vervolgde de jongen enthousiaster dan hij zich waarschijnlijk realiseerde. Louise had er echter geen erg in. Ze stopte enkel het met op haar lip bijten om te zuchten. Wel, die opmerking schrapte niet bepaald heel veel mensen van haar lijst met Seji's mogelijke moeders. Misschien moest ze zoeken naar iemand van wie hij zijn geratel had geërfd. Of zijn onvermogen om woonkamers heel te laten. Hij besloot Louise echter uit haar mentale zoektocht te halen. 'My mommy’s name is-,' Of liever gezegd, tot hij werd onderbroken. Een stem die ferm zijn naam uitsprak en de jongen deed verstijven. Ergens wist ze dat ze de stem al had herkend, dat ze het gezicht al voor zich zag. En toch had ze de link nog niet compleet gelegd. Ze zette haar handen op haar knieën en kwam omhoog, er klaar voor om zich om te draaien. Ze staakte haar bewegingen echter toen ze hoorde hoe de persoon achter haar in beweging kwam. Het was geen verassing voor haar toen Haythel degene was die haar blikveld betrad, en toch ook weer wel. Ze keek enkel toe hoe ze het kind optilde en de ijskoude uitstraling die Louise van haar gewend was op haar richtte. Het leek zo kort geleden dat de twee precies zo tegen over elkaar hadden gestaan toen Haythel die arme Alice aan stukken had gescheurd in een steegje. En toch waren de twee vrouwen in de tijd tussen die ontmoeting en deze meer veranderd dan ze waarschijnlijk beide ooit verwacht hadden. 'Good evening,' verbrak een van hen het moment van stilte. Louise had haar blik op haar gepind. Ze slikte. 'Miss Devonshire...' Het was geen manier waarop ze normaal gesproken haar kinderen aansprak. Maar of Haythel nog een van haar kinderen was, wist ze niet. 'Just... Just tell me...' Nu scheurde ze even haar blik los, om te kijken naar Seji, en terug naar haar. De gelijkenis was iets dat plotseling tegen haar aansloeg. 'Just tell me why I didn't know this?' Haar stem klonk klein, ergens wanhopig. Alsof ze zich verraden voelde. Waarom vroeg ze dit, wat schoot ze ermee op? Waarschijnlijk wist ze ten eerste niet wat voor woorden ze hieraan moest geven. En ten tweede... ten tweede voelde ze zich wellicht ook echt een tikkeltje wanhopig. Ze had zo hard geprobeerd haar kinderen te beschermen, en nog altijd had ze niet alles in de gaten kunnen houden. Het was niet genoeg.
 

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Ze had het kunnen verwachten, maar toch was ze er totaal niet gerust op dat er een stilte viel na haar vraag. Haar ogen schoten heen en weer tussen de twee om zich er echt van te verzekeren dat dit echt was, en niet het slaaptekort dat zijn tol op haar brein eiste. Toen Haythel zuchtte, perste Louise even haar lippen op elkaar. Nu kwam het. Maar het kwam nog niet. Eerst zette ze de jongen op de grond. Ze wees hem naar zijn kamer, waarna de jongen perfect gehoorzaamde. Ergens verbaasde het haar. Het was gewoon... het was zo'n verstandige keuze Seji weer naar bed te sturen. Misschien dat ze, nu ze het in levende lijven zag gebeuren pas besefte dat het fout was om aan te nemen dat Haythel dit niet aankon. Ze had niet alleen een kind gekregen, ze was een moeder geworden. En om de een of andere reden gaf dat een heel nieuw soort begrip en respect voor het meisje waar ze haar handen vroeger zo vol aan had gehad. Het was vreemd, het van de ene verbazing in de andere vallen had haar opkomende irritaties en onmacht en andere emoties onderdrukt zo leek wel. Even keek ze de jongen na, waarbij weer een golf van ongeloof over haar heen spoelde. Toch was het zo. En dat moest ze nu accepteren, besefte ze toen Haythel weer overeind kwam. Ze ging antwoord geven. 'I tried to keep my pregnancy a secret from everyone. It worked.' Er kwam natuurlijk meer, maar het leek alsof ze zo lang mogelijk uitstelde om tot de kern van het verhaal te komen. Natuurlijk zou ze zich kwetsbaar op moeten stellen, en Louise wist dat dat nogal lastig voor haar was. Voor wie ook niet? Vooral in een situatie als deze, al had de ymbryne nog nooit zoiets meegemaakt. 'I got really scared when I got pregnant. I didn’t know if it was possible to give birth in the loop, but I didn’t want to get rid of it. I was too stubborn to go to you for help. I knew you would probably send me away since I’m already so much trouble.' Even richtte Louise haar blik op de grond, lichtjes zuchtend. Ze kon zich waarschijnlijk niet half voorstellen wat Haythel door had moeten maken. En de ymbryne kon niemand anders de schuld geven dan zichzelf, voor het zo ontoegankelijk zijn. Ze onderdrukte het, dit was het verhaal van het meisje tegenover haar, en als ze haar onderbrak, was Louise bang dat ze helemaal niets meer zou vertellen. Dus hief ze haar hoofd weer en keek haar aan, ook al was het moeilijk. Gelukkig sprak ze verder. 'Luckily Seji was born as a healthy young man, but he’s growing fast, really fast. He looks like he’s four years old, but he’s barely a few months old. I’m afraid that he will keep growing like this and will live a short life.' Zoals ze al had kunnen zien, de tijdsbewaring van de lus had geen effect op hem. Of liever gezegd, een versneld effect. Haythel was bezorgd om hem, dat was duidelijk te zien. Louise besefte met een terneergeslagen soort glimlachje dat ze dan eindelijk iets hadden gevonden dat de twee gemeen hadden; ze maakten zich beiden zorgen om hun kinderen. Ze had nooit gedacht dat Haythel daartoe in staat was, maar het bleek dat ze haar te min had ingeschat. Met een lichte schok realiseerde ze zich dat Haythel nu toch echt was uitgepraat. Het was haar beurt om iets te zeggen. Om te reageren. Ze slikte alle woorden die zich in haar keel hadden opgehoopt naar beneden en liet haar adem nog eens rap over haar lippen glijden. 'Look Haythel...' De waarheid. 'I could give you a lecture and what not, but I think it is more than obvious that we're past that.' Ze besloot het maar te benoemen en zich zo transparant mogelijk op te stellen, ook al was het dan nogal duidelijk voelbaar dat het daar al maanden te laat voor was. 'But I assure you that I will do everything in my power to get as many information as we need to keep him safe here.' Ze snapte haar zorgen. Als hij niet stopte met groeien in dit rappe tempo... Maar dat ze nog nooit zoiets met eigen ogen had gezien of gelezen, betekende niet dat het nooit eerder was gebeurd. In al die jaren aan lussen moest er toch wel een vergelijkbare situatie geweest zijn waarvoor een oplossing gevonden was? Ze zou iedere ymbryne contacteren, over onderzoek naar doen en alle mogelijkheden uitpluizen. Er moest iets zijn wat hen kon helpen. Seji mocht dan deze rotzooi veroorzaakt hebben, hij verdiende een plek in de lus, en een leven met Haythel. Daarbij, over een paar dagen was hij wel weer uit deze kinderlijke fase, hoopte ze dan. 'You know I won't justify any of your choices here but just for the record, I think you are a great mother.' Ze moest het gewoon gezegd hebben, of Haythel het nu op prijs stelde of niet. Even zette ze haar handen in haar zij en keek om zich heen. Ze stonden nog altijd ten midden de puinbrokken. 'How about we do some old-fashioned cleaning?' stelde ze met een kleine grijns voor, refererend naar toen ze het het plaats delict waar Haythel Alice op brute wijze om het leven had gebracht hadden moeten opruimen. God. Ook al zaten ze in een lus, en ging de tijd nooit voorbij; de tijd vloog.
 

Will you still love me when I'm no longer young and beautiful?

Ondanks het gehele scala aan verbazingen waaraan ze het kleine, afgelopen kwartier was blootgesteld en die samen iets vormde dat meer weghad van een achtbaanrit dan wat dan ook, was verbazing niet meer wat ze voelde. Eigenlijk was er geen enkele emotie die op het moment relevant zou zijn nog van toepassing. Het enige dat haar gewaarwerd, was een soort vreugde. Opluchting, misschien. Haar schouders voelden minder zwaar, een knoop in haar buik had zich losgemaakt. Ze was Haythel zo lang kwijt geweest. Ze had altijd het idee dat het meisje dacht alles zelf op te moeten lossen. En eindelijk spraken ze elkaar weer. Eindelijk liet ze het achterste van haar tong zien, of iets wat in de buurt kwam dan. Louise was trots op haar, maar bovenal voelde het zo goed om weer een open gesprek te hebben met eender wie van haar kinderen. Het was alsof ze zich allemaal waren gaan afsluiten. Of misschien was zij ontoegankelijk geweest. Of een combinatie. Hoe dan ook, het voelde als een begin van een ouder tijdperk waarin alles zo vlekkeloos was gelopen. Waarin haar grootste zorg was dat sommige van haar kinderen onschuldigen voorbijgangers om zeep hielpen. Ze kon een kleine, halve glimlach niet langer verbergen. Toch deed het ergens een klein beetje pijn toen Haythel haar verbazing uitte over het feit dat Louise naar haar had geluisterd en haar beloofde te helpen. Als een minuscule terugval. Het zou iets vanzelfsprekends moeten zijn, dat haar kinderen haar hulp konden verwachten. En natuurlijk had ze dat lichtelijk moeten verwaarlozen de afgelopen tijd, maar ze hoopte vurig dat ze dat zou kunnen herstellen. Zo snel mogelijk. 'Are you saying that you didn’t know that this was possible as well?' vroeg ze, enigermate paniekerig nadat het laatste deel van wat de ymbryne tegen haar gezegd had tot haar doordrong. Louise pinde haar blik op de jonge vrouw tegenover haar. Een lichte zucht ontsnapte haar neus, waarbij ze haar schouders een stukje liet zakken. 'Of all the things I don't know of to be possible, probably ninety-nine percent happened at least once somewhere in the peculiar world anyway,' sprak ze langzaam. Ze glimlachte, om haar nog meer gerust te stellen. 'Trust me. So we will find a way.' Het was niet enkel een aanmoediging zoals ze het uitsprak, het was feitelijke informatie. Waarschijnlijk omdat ze in de afgelopen jaren zoveel gezien en geleerd had dat ze echt haast begon te geloven dat vrijwel niets onmogelijk was. In ieder geval niet hier, waar je niet werd ingehaald door de tijd, maar waar de tijd zo loom vooruit kroop dat hij onvermijdelijk in te halen was. En ook voor hen was er een manier om zich niet te laten beperken door de tijd, dat verdiende de moeder en zoon als geen ander. En toch fluisterde er nog een oude gewoonte in haar die haar dwong het maar gewoon nu te zeggen, of het nu misplaatst was of niet. Ze wist als geen ander hoe het was als het te laat was iets te zeggen. De eerder observatie kwam moeiteloos over haar lippen, al kwam deze bij Haythel minder gemakkelijk aan. 'What?' Het was pijnlijk om te zien hoe erg ze aan zichzelf twijfelde. Hoe hard ze soms ook mocht lijken, als je haar kende was het niet moeilijk om door haar bepantsering heen te prikken. Al was het voor haar waarschijnlijk vreselijk om zich kwetsbaar op te stellen. In de stilte die viel, tijdens het inspecteren van de schade en de puinhoop, merkte Louise dat haar emoties langzaam aan de kant werden geschoven voor een scala aan vragen die niet eerder in haar op waren gekomen. Seji had een vader die voor Louise nog steeds onbekend was. Een geboorte. Haythel was bevállen, hoe had ze dat gedaan? Er was een moment waarop ze het daadwerkelijk wilde vragen. Maar toen ze zich terug naar Haythel keerde, zag ze nog altijd die hartverscheurende twijfel op haar gezicht. Alsof ze al haar keuzes van de afgelopen tijd herdacht, zich afvroeg wat ze anders had kunnen doen. En ze kon het haar gewoonweg niet aandoen nu ook nog een verhoor als dit te moeten ondergaan. De hellhound slaakte een zucht en haalde een hand door haar haar. Louise besloot het te laten varen. Niet nu. Ze was niet van het uitstellen, maar in dit geval was het niet belangrijk. Misschien was het een goed idee om haar op het praktische gedeelte te richten, om de zwaarte in de kamer wat te verlichten. 'How about we do some old-fashioned cleaning?' Al snel werd haar kleine grijns beantwoord. 'Oh how I would love to relive that nostalgia with you.' Louise volgde haar richting de keuken en terwijl zij zich richtte op de vuilniszakken, haalde Louise een veger van het haakje in de voorraadkast. Haythel scheurde een van de vuilniszakken af en ging al aan de slag. 'I wouldn’t mind doing at alone though. It might be a different person, but I’m still responsible,' sprak ze, terwijl ze haar aankeek vanuit haar ooghoeken. Louise glimlachte. God, waar was het meisje uit het steegje gebleven? Toen zette ze de bezem neer en schoof ze de onderkant van haar rok wat omhoog om bij haar neer te knielen. Hoewel het wat misplaatst leek, keek ze haar met een strenge blik aan. 'Haythel,' begon ze, terwijl ze de vuilniszak een stukje naar zichzelf toeschoof. Haar hand legde ze zachtjes op de hare. 'There is no such thing as 'alone' in this loop.'

-Topic uit.