Voices won't go away. They stay for days and days.

Ze had naar buiten gekeken, omdat ze zich zo diep schaamde voor wat ze had gedaan. Het was nooit haar intentie geweest, maar Ariana was gewoon zo boos geworden, dat ze haar emoties niet meer onder controle had gehad. Gerome had dat vast en zeker nooit gehad. Ze voelde zich zo klein. “That’s not true Ariana” zei Gerome en hij had een hand onder haar hoofd gelegd, waarna haar gezicht naar hem werd gedraaid. In eerste instantie durfde ze hem niet in de ogen aan te kijken, maar uiteindelijk durfde ze het wel. Voor hem hoefde ze zich toch niet te schamen? “Like you said, you had no intention in hurting her so badly. Your parents know that. Everyone knows that. You’re unique and you belong here. You’re not a criminal.” Een klein glimlachje speelde rond haar lippen en ze sloeg haar ogen eventjes neer. Hoe hij het deed wist Ariana niet, maar hij had nog steeds dat effect over haar. Dat ze rustig werd van zijn woorden, dat hij haar beter liet voelen door zijn woorden. “We’re gonna train you so it will never happen again and if you want, I can send someone to that girl to check up how she’s doing.” Hij glimlachte naar haar en Ariana glimlachte terug.

“I would love that” fluisterde ze “Maybe I can give you some money that you can give to that person, so they can bring her some flowers.” Ze wendde haar gezicht af van Gerome en keek eventjes naar haar handen. “Thank you, Gerome, I’m so glad that you are here. You still have that effect on me…that you make me feel better with the things you say. Just like the old days.” Ariana keek hem van op zij weer aan en kwam ietsjes dichter bij. Zachtjes drukte ze een kus op zijn wang. “Thank you” zei ze nog een keer en aaide hem zachtjes over zijn hand. Nu ze zo samen zaten, besefte ze pas hoe verschrikkelijk erg ze hem gemist had. Ariana hoopte gewoon dat hij hier een lange tijd zou kunnen blijven, zodat ze de verloren tijd in konden halen. Ze legde heel even haar hoofd op haar schouder. Het was heel even stil tussen hen, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Ariana voelde dat ze moe begon te worden, het was best wel een heftige dag geweest. “I’m gonna unpack my things and then get some sleep” deelde ze mee aan Gerome en liet haar hoofd van zijn schouder afzakken. Met een glimlach stond ze op van het bed en woelde even door haar lange krulharen. “If you want to, I can unpack your things later for you, if you have other things to do” zei ze tegen hem, terwijl ze naar haar koffer liep. Ze had geen idee hoe lang hij hier zou zijn, maar zij zou hier wel even blijven, dus dan kon ze het beter maar gezellig gaan maken…