Ivy Meadow
Aantal berichten : 137 IC-berichten : 26 Leeftijd : 29 Accounts : ♡ Olivia Romano
♡ Indigo Child
♡ Starlight Royale
♡ Rosé Balmain Character sheetBijzonderheid: WitchUiterlijke leeftijd: 19Quote: ღ We're the masters of our own fate, we're the captains of our own souls ღ | Onderwerp: [TW: Murder] ♡ Je veux pas mourir toute seule zo okt 15, 2017 8:50 pm | |
| Twee vrouwen in donkere gewaden liepen door de straten van het Noorse dorpje. Hun eindbestemming? De vuurtoren die hen naar de lus zou leiden. Er was geen gesprek tussen hen – het was dat ze naast elkaar liepen, want de spanning tussen hen was duidelijk voelbaar. Het voelde ijskoud tussen hen. De vrouwen liepen snel, alsof ze haast hadden. De reden voor hun haast was niet duidelijk: was het de koud? Waren ze aan het vluchten? Niemand zou het kunnen weten. Ze stopten voor niemand en hun doel was duidelijk: de vuurtoren. Ivy opende de deur van de vuurtoren en liep binnen. Nerveus keek ze achter zich, terwijl ze werd gevolgd door een andere vrouw, wiens koude, kille aura zelfs voor Ivy een beetje te veel van het goede was. Ze slikte. “So this is where you enter the loop, Countess” mompelde ze zachtjes en keek om zich heen. De reden dat ze zo nerveus was, was omdat ze deze vrouw een aantal jaar geleden zelf wat had aangedaan. Ze wist dondersgoed dat The Countess wist hoe ze Ivy moest vermoorden en Ivy had eigenlijk nog niet zo heel erg veel zin om te sterven. “So, what have you been up to? How has life been? How’s Liz? Is she okay?” Met een nerveus lachje ging ze op een stoel zitten die in de kamer stond. God, hopelijk kon ze snel weg. |
|
The Countess
Aantal berichten : 60 IC-berichten : 16 Leeftijd : 29 Accounts : My religion is you :: Olivia, Raven, Rosé & Adore Character sheetBijzonderheid: Uiterlijke leeftijd: 21Quote: I'm faded | Onderwerp: Re: [TW: Murder] ♡ Je veux pas mourir toute seule ma okt 16, 2017 9:26 pm | |
| Eeuwen lang had ze geleden. Elke dag weer. Elke dag het verlies van haar man over en over te zien als ze haar ogen sloot. Nooit meer het genot van een nachtrust kunnen ervaren. Nooit meer het gevoel van echt voedsel door haar keel te voelen gaan en daar voldoening uit kunnen halen. Altijd maar die dorst voor bloed hebben. Jaren geleden was dat verpest door één vrouw en die vrouw liep nu naast haar. Om te denken dat The Countess geen wraak gevoelens had, was idioot en niet wijs. Natuurlijk had The Countess wraakgevoelens jegens de heks. Deze vrouw had haar hele leven kapot gemaakt. Het enige waar The Countess op uit was, was om precies hetzelfde bij deze vrouw te doen. Alleen moest ze alleen wachten op het juiste moment. Op het juiste moment zou ze haar klauwen in de vrouw zetten en dan zou deze van haar zijn. Alleen moest het juiste moment aanbreken. Nu zouden er teveel getuigen zijn. Dat was the thrill of the hunt: niet gesnapt worden. Het moest altijd in het geheim en nooit mochten er te veel mensen in de buurt zijn. Maar The Countess wist zeker dat het haar ging lukken. Ze had duizenden moorden gepleegd en de moord op Ivy zou geen speciale worden. De twee vrouwen liepen de vuurtoren binnen, Ivy eerst, gevolgd door The Countess. Ivy maakte een nerveuze indruk. Ze had geen idee van de krachten die Ivy had, omdat ze het meisje maar een paar keer had gezien, maar misschien kon ze voelen dat er gevaar dreigde. Aan de andere kant, Ivy had ook geen idee van de krachten van The Countess. Ze overschatte zichzelf nooit, ze wist dat ze krachtig was. Kwetsbaar, maar krachtig. “So this is where you enter the loop, Countess.” Ivy onderbrak haar uit haar gedachten. De gravin stapte verder naar voren en liet haar ogen over de ingang glijden. Zo bijzonder zag het er niet uit, maar goed, ze wist dat Ivy er al een paar maanden woonde. “Fascinating” mompelde The Countess zachtjes, meer tegen het portaal, dan tegen Ivy. Achter zich hoorde ze Ivy nerveus heen en weer lopen. “So, what have you been up to? How has life been? How’s Liz? Is she okay?” Met een ruk draaide The Countess zich om, greep Ivy bij de keel en duwde haar met volle kracht tegen de muur, een luide klap achterlatend. “HOW HAVE I BEEN?” krijste The Countess razend, terwijl ze de keel van Ivy dichter kneep “How dare you to ask me this after you have destroyed my life? How dare you take my daughter’s name into your filty, Satan worshipping mouth?” Het netvlies van The Countess was zwart geworden, dat gebeurde vaker als ze razend was. Maar opeens was Ivy uit haar hand verdwenen, het meisje was achter haar geteleporteerd, met haar krachten. Naar adem happend stond het meisje achter haar, maar The Countess kende geen medelijden. In één grote stap was ze bij het meisje en greep ze deze bij de haren beet, smeet deze voor haar neer. Vervolgens ging ze op het meisje zitten, haar benen aan weerszijden, zodat ze niet weg kon. “You can’t kill me with just biting” hijgde het meisje en glimlachte vals naar haar. De glimlach van The Countess was valser. “I know, but having a little fun before killing you never killed anyone…except for you ofcourse.” Met haar nagel ging ze langs de keel van het meisje. “You’re a lucky one, you’re first witch I’m ever gonna taste.” En met een blink van een seconde werden haar tanden langer en met een luide, monsterachtig geluid zette ze haar tanden in de nek van Ivy. Na twintig minuten stond The Countess op en veegde haar mond af. De heks op de grond was niet langer de mooie verschijning die ze eerst was geweest, er lag een oude, gerimpelde oude vrouw op de grond, te creperen van de pijn. Met een glimlach liep The Countess op een kaars af, die stond te branden op een tafel. Deze pakte ze beet en liep naar de vrouw toe. “Any last words?” Smekend keek Ivy haar aan. “Please…no…” kreunde ze, maar genadeloos liet The Countess de brandende kaars op het meisje vallen. Zodra de vlam in contact kwam met Ivy, vatte de hele vrouw vlam en krijsend stond ze op. Haar lichaam brokkelde af in allerlei verschillende stukken en binnen een minuut was de vrouw verdwenen, alleen nog wat brandende kleding achterlatend. Ze trok haar eigen gewaad uit en onthulde een prachtige, deftige jurk. Het gewaad gooide ze op het vuur. Vervolgens trok ze haar telefoon tevoorschijn en belde het alarmnummer, wetend dat niet bijzondere mensen niet door het portaal zouden kunnen. “911, what is your emergency?” “There is a fire in the lighthouse” mompelde The Countess en hing, zonder wat te zeggen, de telefoon op. Deze gooide ze op de stapel met brandende kleding en liep met een valse blik op haar gezicht door het portaal, klaar voor wat er dan ook achter zich gebeurde. |
|