ღ Everything burns

Onderwerp: Re: ღ Everything burns vr nov 03, 2017 3:26 pm

our hearts are fragile like roses

Clarke was nog nooit zo opgelucht bij het horen van een 'toet toet'. Niet dat dat heel moeilijk was, maar het ging om het dramatische effect en het feit dat Olivia toch nog leefde. Clarke stopte met het strelen van haar chosen neus en boog zich naar achteren, haar wat ruimte gevend om te ademen. Want dat was wat hulpverleners op televisie en zo altijd schreeuwde. 'Clarkie, ik wil geen spuiten in me, er werd vast en zeker al genoeg in me gespoten.' Normaal gesproken was ze waarschijnlijk in lachen uitgebarsten, maar nu kwam er vooral de meest intense, verwarde blik op haar gezicht te staan. Wie weet hoeveel Olivia en zij nog meer gemeen hadden, en dan te bedenken dat ze haar altijd had aangezien als iemand die ze nog niet aan zou spreken als haar haar in de fik stond -oké ja, dat was overdreven maar Clarke liet zich niet in met mensen die te blij voor woorden waren-. Drugs verbonden écht. Olivia kwam voorzichtig weer overeind, enkele paardenbloemblaadjes en steeltjes van haar lichaam afvallend. 'De paardenbloemen zijn denk ik verliefd op mij, kijk, ze blijven maar aan mij plakken,' sprak ze giechelend over de overige exemplaren die nog aan haar kleefden. 'Wie zou dat niet zijn,' sprak ze vertederd, haar hoofd gekanteld en met een warme glimlach bekijkend hoe de paardenbloemen wanhopig aan haar vastklampten -duidelijk liefde op het eerste gezicht. Ze liet haar handen even over haar benen glijden en klopte het hele scala aan flora van zich af. Haar voeten had ze onder haar billen gevouwen en ze worstelde even haar balans te vinden. Een zelfingenomen, triomfantelijke glimlach tekende haar gezicht toen dat eindelijk lukte. Echter niet voor lang. Plotseling werd ze aangevlogen door een ongeleid projectiel. Pas toen ze tegen de grond was gewerkt besefte ze dat het Olivia was. En pas toen zij weer van haar af was, besefte ze dat ze gevallen was. Ze giechelde om hoe dom ze was, alles ging zoveel langzamer. Omg, was dit wat Bluebonnet ook steeds deed? Met de tijd en zo? Stiekem was ze de hele dag door high. 'Jij bent lief en ik vind jouw snoepjes ook lief.' Zodra de woorden tot haar doordrongen, bracht Clarke haar handen naar haar hart, en maakte een hoog geluid om te uiten hoe lief het was dat ze dat zij. 'OLIEF ik vind jou ook lief,' zei ze langzaam. Ze haalde het plastic zakje met de pilletjes tevoorschijn en liet het boven haar hoofd bungelen. 'Jajaja, ik weet het, mijn snoepjes zijn geweldig. Ik zei het toch?' grijnsde ze over wat ze eerder had gezegd toen ze haar had proberen te overtuigen. Dat leek alweer vier dagen geleden of zo. Plotseling kreeg ze een supergoed idee. Enthousiast kwam ze overeind en schudde een paar pilletjes in haar hand. Ze plukte een blaadje van de rozenstruiken die het veld omlijden en vouwde ze daar in. Toen reikte ze het Olivia aan. 'Trick or treat.. of zo.' Wazig. 'Waarom neem je er niet een paar mee. Save m for a rainy day.' Even overdacht ze haar worden en greep toen haar arm vast. 'Guess what?? Het regent hier iedere dag!' Haar lach schalde over het grasveld terwijl ze haar gepersonaliseerde cadeautje in haar handen drukte.