you've got your fingers crossed // you've got me so intrigued

Lolita, light of my life, fire of my loins. My sin, my soul. Lo-lee-ta: the tip of the tongue taking a trip of three steps down the palate to tap, at three, on the teeth.

Met een zucht klapte Julia het boek dicht en klemde het vast in haar hand terwijl ze achterover in het gras leunde. Ze zou de hele volgende alinea uit haar hoofd kunnen opzeggen, zo vertrouwd was ze met de woorden. Haar lichte ogen staarden naar de lucht boven haar, scanden de wolken – witte wolkjes vergezeld door een paar kleine grijze, iets dat maar één ding kon betekenen: regen. Julia zuchtte, klakte met haar tong tegen haar gehemelte. Ze had de tijd niet bijgehouden – al was de dagelijkse regenbui één van de eerste vaste gebeurtenissen van de dag die ze had herkend. Het bleef een vreemd iets, een lus waarin een dag tot in de eeuwigheid werd herhaald. Praktisch alles dat hetzelfde bleef, kalenders en agenda’s waren nooit meer nodig, je wist toch al voor het grootste gedeelte wat er ging gebeuren. Julia had getwijfeld om haar ontdekte vaste ‘tijden’ op te schrijven in één van haar vele schriften volgetekend met Latijnse namen van planten en bloemen, maar had er nog niet de tijd voor gevonden. Veel zin had ze niet om straks naar binnen te vluchten, het huis in. Misschien kon ze hier wel blijven liggen, met het boek op haar hoofd als een soort paraplu (haar mondhoeken gingen omhoog bij de gedachte eraan). Haar jurk was toch zo groen als het gras waarop ze lag met alleen een paar felgekleurde patroontjes die afstaken tegen al dat groen, bijna een perfecte camouflage. Julia hield haar kopie van Lolita omhoog, om zich te beschermen tegen de paar zonnestraaltjes die tussen de wolken heen priemden. Haar wijsvinger streek over de kaft – het bekende meisje met de hartjesvormige zonnebril dat uitdagend en verveeld de wereld in keek. Het boek was van de eerste druk, oud, gehavend – er zaten kleine barstjes in de kaft, de bladzijdes waren vergeeld en omgebogen. Julia had het boek bijna kapotgelezen, al zou ze het voor geen goud weg willen doen – zo sentimenteel en snel gehecht aan dingen was ze wel. Het deed haar toch een beetje aan thuis denken, al wist ze niet eens waar dát precies was op dit moment.

Met moeite kwam ze overeind uit het lange gras, stak haar boek in de canvas tas die ze een stukje verderop had neergelegd en strekte zich uit – moe en loom van het lezen. Haar tot nu toe blote voeten stak ze weer in haar sandaaltjes, die ze naast de tas had neergelegd. Zonder enig doel liep ze verder door de gigantische tuinen bij het huis, liet haar handen door de planten gaan, op zoek naar Noord-Europese bloemen en gewassen die ze nog niet kende. Het stelde Julia ergens gerust, dat ze zoveel nog wist – tenminste iets van herkenning in een relatief nieuwe omgeving. Terwijl ze haar tocht vervolgde voelde ze opeens iets anders – een mens, waarschijnlijk vergiftigd. Julia liep in de richting van haar gevoel, waar ze inderdaad een jong meisje in het gras zag liggen. Op de een of andere manier voelde ze zich meteen aangetrokken tot haar, een soort magnetisme – ze kón gewoon niet aan haar voorbij lopen zonder iets te doen.

‘Wesp?’ Wat een icebreaker. Ze vroeg het, trok zelfs haar wenkbrauwen op om het kracht bij te zetten, al was het meer een constatering dan een vraag, alsof het het antwoord op een som was. Julia herkende het gif uit duizenden – het resultaat van een jeugd op een boerderij tussen de dieren en de wilde planten. De jongedame knielde bij het meisje neer met haar handen op haar knieën, hield haar hoofd iets scheef.