Black Coffee

Een diepe frons was op zijn gezicht geplakt terwijl hij door de stortregen rende. Het was de hele dag droog geweest, maar natuurlijk net als hij nog even snel in de avond een rondje wilde hardlopen om zijn conditie op pijl te houden begon het halverwege te storten. De weersvoorspelling kon ook nooit fatsoenlijk voorspellen of het schijtweer zou worden of niet. Als hij ooit tegenover zo’n weersvoorspeller zou staan terwijl het weer alweer verkeerd voorspeld was, dan wist hij niet of hij zich zou kunnen inhouden.

Niet veel later vielen zijn ogen op een lichtgevend bord van een cafétje langs de weg dat blijkbaar nog open was rond deze tijd. Perfect. Wat warmte en droogte kon hij wel gebruiken op het moment. Met een zucht kwam hij tot stilstand voor het café en duwde de deur open waardoor het rinkelen van een bel luidde boven zijn hoofd. Kort keek hij even licht geïrriteerd naar boven en schimpte. Old-fashioned much? Rafe liep langzaam richting de korte rij terwijl hij met een hopeloze poging de overtollige waterdruppels van zijn lijf probeerde af te vegen desondanks hij compleet doorweekt was. Het had simpelweg geen nut. Rot weer. De man zuchtte kort terwijl hij zijn ogen over het menu liet glijden om te kijken wat ze aanboden. Het was niet veel waardoor hij maar besloot om voor een simpele zwarte koffie te gaan. Hij betwijfelde of ze hier überhaupt fatsoenlijk koffie konden bereiden, maar zoveel kon daar niet mee fout gaan toch? “One large black coffee,” sprak hij toen hij uiteindelijk aan de beurt kwam. Even keek hij de cassière aan alsof ze een grap maakte toen ze om zijn naam vroeg. Hadden ze dat systeem zelfs in zulke kleine cafétjes waar onderhand geen kip te bekennen was? “Rafe,” zei hij met een licht spottende ondertoon waarna hij betaalde en vervolgens doorschoof naar de plek waar ze de bestellingen die gereed waren omriepen. Omdat het niet zo druk was werd zijn naam al snel omgeroepen en nam hij het drankje aan.

Rafe blikte kort naar buiten om te checken of het nog steeds aan het regenen was—ergens hopend dat hij hier zo snel weer weg kon, maar helaas stortte het nog steeds met bakken uit de hemel. Dan maar hopen dat de stoelen hier comfortabel genoeg waren om een tijdje te blijven zitten. Na even rondgekeken te hebben vielen zijn ogen op een plekje dichtbij de openhaard waardoor een lichte triomfantelijk grijns op zijn gezicht verscheen en er heen liep. Met een lichte kreun ging hij zitten op de bank die toch nog verrassend zacht was. Hier kon hij het nog wel even volhouden. Comfortabele bank, warmte en niet teveel mensen, perfect.

Nadat Rafe was gaan zitten had hij zijn mobiel uit zijn zak gehaald om te checken of er nog iets interessants was gebeurd waar hij zich mee kon vermaken in de tijd dat hij hier zat. Hij wilde net een slok nemen van zijn koffie toen er plots een vreemde man recht naast hem ging zitten waardoor hij bijna verslikte in zijn koffie. Pardon? Wie dacht hij wel dat hij was dat hij zich zomaar naast hem durfde te begeven zonder dat eerst beleefd te vragen? Daarnaast waren er nog genoeg plaatsen beschikbaar aan onbezette tafeltjes, dus wat moest hij? Rafe’s blik jegens de vreemdeling oogde dan ook niet bepaald vriendelijk. Hij keek hem aan alsof er zonet een levensgrote parasiet naast hem was komen zitten.

“Good afternoon Rafe,” begroette de man hem met een lichte grijns op zijn gezicht. Achterdochtig keek Rafe hem aan toen hij zijn naam gebruikte. Waarschijnlijk had hij die zonet gehoord toen hij zijn koffie bestelde, anders vroeg hij zich oprecht af waar hij hem van kende. “Excuse me?” sprak hij op een ‘who do you think you are? toon’ terwijl hij de man licht verontwaardigd aankeek. “Do I know you?” vervolgde hij terwijl hij licht met zijn hoofd schudde, hem afkeurend op het feit dat hij zomaar naast hem was gaan zitten. Rafe was al wat aangebracht door het feit dat hij in een stortbui was beland, dus de man moest wel goed met zijn woorden omgaan want zo enorm veel triggers had Rafe niet nodig om uit te barsten.

De frons op Rafe’s gezicht werd alsmaar dieper naarmate de grijns op de vreemdeling zijn gezicht breder werd. Wat moest deze vent in hemelsnaam van hem? Geïrriteerd door het feit dat hij dacht op zijn gemak zijn koffie op te drinken nam met nog steeds de diepe frons op zijn gezicht een slok van de koffie. Het scheelde in ieder geval dat het geen slechte koffie was, ook geen perfecte, maar voor het doen van Inndyr was het prima te doen. Gelukkig maar, want dat kon hij er niet bovenop hebben.

”Apparently not,” antwoordde de man op een licht uitdagende toon. Hij had geen idee wie de man was, maar zijn toon stond hem totaal niet aan waardoor hij automatisch de man zelf ook niet mocht. Wist hij wel wie hij tegenover zich had en van welke familie hij afkomstig was? Hij schudde even z’n hoofd en wende zijn blik van de man af en nam nog een slokje van de bloedwarme koffie en besloot hem maar te negeren. Zijn plan viel echter in duigen toen de vreemdeling al snel de volgende vraag op hem afvuurde. ”Do you have any supernatural powers?” luidde het waardoor Rafe meteen weer met een ruk zijn hoofd omdraaide, hem aankijkend of hij wel goed bij zijn hoofd was. “I do,” begon hij op een neutrale toon terwijl hij hem aankeek met een verveelde blik. “But that’s actually none of your business,” vervolgde hij met een fake glimlachje en ‘vriendelijk’ opgetrokken wenkbrauwen. Rafe snoof kort terwijl hij zijn blik weer van de man afwendde. Wat dacht hij wel niet, denkend dat ie heel wat is. Pfft.

Rafe’s ogen gleden naar de wenkbrauw die de man optrok nadat hij vertelde dat hij bezat over bovennatuurlijke krachten waarna al snel de grijns weer op zijn gezicht ontstond die hij de afgelopen minuten wel enorm vaak had gezien. Iets té vaak naar zijn zin. Het liefst kroop hij dichter tegen de openhaard aan zodat zijn kleren ook konden opdrogen, maar dat zou betekenen dat hij de man de rug toe moest keren. Dat was iets wat hij voor geen goud wilde doen. Hij vertrouwde hem niet, dus hield hem liever vanuit zijn ooghoeken in de gaten. Zelfs tijdens de slokjes die hij nam van zijn koffie bekeek hij de man vanuit zijn ooghoeken. Een verkeerde beweging en hij zou niet weten of hij zich in zou kunnen houden aangezien hij op het moment al dicht tegen zijn grens aanzat.

”Actually it is,” merkte de man op nadat Rafe hem had duidelijk gemaakt dat het hem echt niets aanging. Kort proestte de bruinharige man, niet gelovend dat hij serieus was. Wat dacht hij wel niet? Kwam hij regelrecht uit een gekkenhuis? Ontsnapt of iets dergelijks. “It is?” herhaalde hij met een spottend lachje wat duidelijk maakte dat Rafe er toch echt anders over dacht. ”Do you know a certain Jeremy Suthcliff?” vroeg de man vervolgens, net toen Rafe wilde vragen wie hij wel dacht dat hij was omdat hij dit überhaupt durfde te vragen. Kort grinnikte hij terwijl hij nadacht. De naam Suthcliff kwam hem wel bekend voor, maar wist ook dat er meerdere mensen in de lus rondliepen met die naam—not that big of a deal dus. “No, no I don’t,” begon hij. “But I bet you are ‘Jeremy Suthcliff’ huh?” vervolgde hij hoofdschuddend. “The almighty Jeremy who thinks he can just dig into my personal business huh?” lachte spottend terwijl hij hem ongelovig aankeek, wat dacht hij wel niet? “Wake up and just fuck off already, and mind your own business alright?” eindigde hij met een abrupte stalen monotone toon na zijn spottende gelach jegens de zwartharige man. Hopend dat hij duidelijk genoeg was geweest en hij besloot weg te gaan. Of in ieder geval, een ander plekje op te zoeken in het café. Het liefst ver ver weg van hem.

De grijns die de man zijn gezicht sierde leek wel zijn permanente expressie te zijn. Constante die vieze grijns, oh man wat irriteerde Rafe zich daaraan. Het kwam neerbuigend jegens hem over, en daar kon Rafe slecht tegen. Het liefst sloeg hij die stomme grijns van zijn gezicht af, maar wist zichzelf nog in te houden. Met een gefrustreerd maar toch verveeld gezicht keek hij de man aan toen hij bevestigde dat hij de ‘enige echte Jeremy Suthcliff’ was en weer met die stomme grijns droog knikte dat hij dacht dat hij zomaar in Rafe’s persoonlijke leven kon graaien. Gefrustreerd door de houding van de man kneep hij onderhand zijn papieren kop koffie fijn waardoor het ding misvormd raakte—maar niet lek. Toen de vreemdeling na zijn laatste opmerking opstond en van hem wegliep ging er een opluchting door Rafe. Rust. Heerlijk. Hij besloot geen aandacht meer te schenken aan de man en nam een slok van zijn koffie waarbij hij moest oppassen dat het niet langs zijn mond naar beneden droop omdat het kopje nu misvormd was. Ondertussen haalde hij zijn mobiel weer tevoorschijn om verder te gaan met zijn bezigheden waarmee hij bezig was voordat die gek naast hem kwam zitten.

Helaas was de rust niet van lange duur. Gestoord keek Rafe op toen hij het scherpe geluid hoorde van een glas dat in scherven uiteen brak. Zijn ogen gleden naar de scherven de op de grond lagen en vervolgens naar het -wat leek levenloze lichaam- ernaast. The fuck? Met een diepe frons op zijn gezicht keek hij vervolgens naar de opvallende hand van de man die zonet naast hem had gezeten, en blijkbaar Jeremy heette. Het duurde dan ook niet lang voordat de mensen die zich naast hen in het café bevonden neervielen en er even levenloos bij lagen als diegene die het kopje had laten vallen. Met een zucht keek hij Jeremy aan toen hij merkte dat het zijn lot niet was om er even levenloos bij te liggen als de rest. Wat moest hij in hemelsnaam van hem? En waarom was hij ook al weer dit cafétje binnengelopen.

”Now show me what you’ve got,” sprak de man terwijl hij een paar stappen in zijn richting zette. Hij had een stok omgetoverd in wat leek op een zeis, een bekend verschijnsel. Was hij nou aan het cosplayen als magere hein? Met een zucht kwam Rafe overeind en liep wat dichter naar hem toe waardoor het leek alsof hij zou toegeven aan de man. “Why the hell would I do that? Especially for a man who just killed those innocent people?” begon terwijl hij een vragend handbeweging erbij maakte om duidelijk te maken dat hij dit gekkenwerk vond. Rafe voegde het laatste eraan toe om te kijken of hij de man van stuk kon brengen. Zelf gaf hij namelijk niets om het feit dat er een aantal lijken om hem heen lagen, hell, hij had vaak zat een zwaard door iemands strot gestoken zonder goede reden. Hij was geen haar beter.

Gefrustreerd door het feit dat de man tegenover zijn vredige coffeestop had verziekt had Rafe zijn kaken strak op elkaar geklemd terwijl hij de man recht in zijn ogen aankeek. Hij was niet snel bang, maar kon niet ontkennen dat ergens in zijn lijf wel de rillingen voelde nadat hij had gezien dat hij die mensen basically vermoord had zonder ze ook maar met één vinger aan te raken. Maar dat zomaar laten zien in zijn houding? No way. In dat opzicht had hij een stalen pantser.

”Hmmm,” klonk het nadat Rafe had gevraagd waarom hij er überhaupt over na zou denken om hem zijn krachten aan hem te laten zien. Sowieso, waarom wilde hij überhaupt weten wat voor krachten hij had? Wat wilde hij in hemelsnaam met die informatie? ”Becaaauuseee,” vervolgde de man wat hij lang aanhaalde met -wat een verrassing- de welbekende grijns weer. Rafe vernauwde zijn ogen wat door de fake enthousiaste toon, wetend dat er nooit iets positiefs na kon komen. Hij gebruikte zelf ook maar al te vaak fake enthousiasme. ”I will kill you if you don’t!” maakte Jeremy zijn woorden ‘enthousiast’ af. Nog voordat Rafe zijn mond open kon trekken om er iets tegenin te brengen zag hij vanuit zijn ooghoeken dat de vlijmscherpe zeis van bovenaf op hem af vliegen. Zijn ogen warden lichtjes wat groter maar wist door zijn snelle reactietijd -wat hij had meegekregen dankzij bovennatuurlijke schermkunst- de halen te ontwijken. Desondanks zijn snelle reactievermogen had Jeremy hem toch met een haal licht weten te raken waardoor er een scheur in shirt was ontstaan en een snee midden op zijn torso. Woest keek hij de man aan en wilde hem het liefst aanvliegen, maar was verstandig genoeg om zichzelf daarvan te weerhouden. Hij had immers zijn zwaarden niet meegenomen waardoor hij nooit tegen hem opgewassen zou zijn. TOen Jeremy was gestopt met uithalen met zijn zeis voelde hij even aan de wond en keek naar zijn hand waar overduidelijk bloed aanzat. Een zacht -wat leek- grommend geluid kwam uit zijn mond terwijl hij hem strak aankeek en zijn vuisten balden. “Jesus!” schreeuwde hij kwaad terwijl zijn ademhaling ietwat zwaarder en sneller was geworden door de korte inspanning. “I have a freaking night vision, okay?! What do you want me to do to show my power? Tell you how beautiful the world is even though it’s dark outside?!” schreeuwde hij naar hem, zijn mond houdend over zijn bovennatuurlijke schermkunst waar hij ook nog over beschikte—al had zijn uitzonderlijk snelle reactievermogen eigenlijk al verraden dat zijn nachtvisie niet het enigste was.

Rafe zag hoe de man op zijn zeis begon te leunen nadat hij klaar was met het uithalen naar hem. Hij voelde zijn bloed borrelen toen de man hem ook nog eens sarcastisch probeerde te sussen waardoor hij kort zijn ogen rolden. Ondertussen kneep hij zijn vuisten zo hard samen dat ze wit begonnen uit te slaan. Oh, als hij zijn zwaard meehad dan had hij de man al met liefde in stukjes gehakt. Echt waar. Beginnend bij zijn hand aangezien daar zijn krachten uit leken te komen, wat deze ook wezen mogen.

”Hmmm~”reageerde Jeremy enkel wat bedenkelijk met een geamuseerde toon. ”You’re sure that that’s all?” vervolgde de man waardoor Rafe hem net vernauwde ogen aankeek, zich afvragend waardoor hij speculeerde dat hij over meer krachten bezat dan alleen zijn nachtvisie. Hij had gehoopt dat de man teleurgesteld zou zijn en hem weg zou laten gaan, maar dat plannetje leek in duigen te vallen. Rafe zette zich schrap toen hij een stap in zijn richting zette, hem overduidelijk niet vertrouwend. ”You moved more agile. Like you upvoted your human speed,” sprak de zwartharige man zijn gedachtes. Daar kwamen de speculaties dus vandaan. Great. Had hij weer.

Uit het niets verdween de man voor zijn ogen waardoor Rafe vrijwel meteen zich omdraaide om te kijken of hij zich achter hem bevond. Hij had namelijk het gevoel dat hij een soort prooi was voor de man, waarom wist hij niet—maar een prooi kon je het beste van achteren benaderen. Zijn gedachtes waren bevestigd toen hij Jeremy op de leuning van de bank zag zitten. ”So maybe you have more than just a night vision. Maybe you have the powers of an animal or maybe you have some kind of other power? Something where you need to be agile while fighting. Weapons perhaps, swords perhaps,” vervolgde hij waardoor Rafe kort snoof. De man bleek met alle geweld de informatie uit hem te willen krijgen, iets wat hij verdacht vond waardoor hij het niet graag prijs gaf. “I have no idea what you’re talking about, would pleasantly exchange my night vision for one of those,” loog Rafe terwijl hij de man strak aankeek en even zijn nek krakte wat wellicht als uitdagend opgevat kon worden. “Can I go now? I’m clearly no use for you, or for whatever reason you want to know my powers so badly,” vervolgde hij en knikte richting de deur dat hij die van het slot moest afhalen. Zelf had hij geen sleutel dus zat hij hier opgesloten tot Jeremy de deur open zou maken, tenzij hij een raam of iets dergelijks zou inslaan.

Een frons ontstond op Rafe’s gezicht toen de man zei dat hij hem echt nog wel kon gebruiken, ook al dacht hij zelf van niet. Waar doelde deze man op? Hij begon steeds meer te denken dat het een of andere gek was die ontsnapt was uit een gekkenhuis of iets dergelijks. Wel een gevaarlijke gek gezien wat hij zonet geflikt had. Daarom liet hij zijn blik ook niet afwenden van de man, voor je het wist verdween hij weer ineens in het niets en stond hij achter hem—en dat moest hij niet hebben.

”If you’re words are true, which I doubt they are, but if they are, then I can make your wish come true,” sprak de man met weer die akelige grijns waar Rafe toch zo ziek van werd. ”If you really don’t have an other power than night vision, then I will take you back to my lab to get you those powers. You will be trained and eventually work for me,” vervolgde de man waardoor Rafe hem achterdochtig aankeek, niet goed snappend waar hij het nou over heeft. Wat voor martelingen moest je wel niet ondergaan om een nieuw soort kracht in je donder te persen? Afkeurend schudde Rafe zijn hoofd. Hij kon prima leven met zijn krachten en had daarnaast geen zin om voor de man te werken. Hij was rijk zat, had een hele poos zijn ouders zaken gerund toen zij te oud warden en na hun dood had hij een gigantische erfenis gehad. Waarom zou hij überhaupt nog aan werk denken? Al had hij ergens het gevoel dat Jeremy niet bedoelde dat hij überhaupt een salaris terug zou krijgen voor het ‘werk’ dat hij dan zou verrichten.

”And if you don’t want that, well.. Then that’s you’re problem. I will get you,” eindige Jeremy met een knipoog waardoor Rafe met een ruk geërgerd zijn hoofd omdraaide en snoof. Hij pakte zijn pols van zijn linkerarm vast nadat hij zijn armen achter zijn rug had gelegd om vervolgens langzaam met licht getuite lippen richting achter de toonbank liep, het laten lijken alsof hij aan het nadenken was of hij met Jeremy’s voorstel akkoord zou gaan. In tegenstelling liet hij zijn ogen glijden over alle kastjes, hopend dat er ergens een mes lag dat hij ongezien achter zijn rug om kon oppakken. Zijn bovennatuurlijk schermkunst werkte namelijk bij elk scherp voorwerp, als het maar beschikte over iets wat richting een lemmet neigde. Niet dat de messen die hier zouden liggen zo dodelijk zouden zijn zoals degene die hij in zijn kamer veilig had opgeborgen, maar als hij goed zou mikken dan zou er maar één krachtige beweging nodig zijn right? “Work for you huh? What do you mean?” herhaalde hij na een lange stilte zijn woorden, in de hoop dat hij hem kon afleiden en hem tegelijkertijd in de gaten te kunnen houden. Zijn ogen vielen uiteindelijk op een laatje dat half openstond waarin overduidelijk de lemmeten van wat mesjes zichtbaar waren. Rafe draaide zich weer om en leunde tegen het aanrecht aan zodat hij Jeremy weer aan kon kijken. Ondertussen probeerde hij zo ongezien en stil mogelijk een mesje uit het laatje te vissen, al was het onderhand onvermijdelijk om geluidloos een mesje uit een metalen zee te graaien. “My surname is Adler,” sprak hij uit het niets. Niet omdat hij het de man zo graag wilde vertellen, hij hoopte gewoon dat zijn stem het geluid van het metaal zou overmeesteren.