Can't stop this madness

Wederom had de jongen geen slaap kunnen vatten. Hij had een bed, ja, maar hij lag er nooit in. Hij zat er vaak naast, op de grond. Zijn benen opgetrokken, zijn armen er rond geslaan. Al de tijd die hij tijdens de dag verloor aan denken kon hier ingehaald worden. De inhumane jongen keek even langzaam op en staarde naar de deur. Het was niet vreemd voor Alastor om midden in de nacht weg te gaan... Maar er leek iets anders aan hem te zijn deze nacht. Kreunend legde hij even een hand op zijn borstkas waarna hij even op zijn onderlip beet. Hij had pijn, immens veel pijn... Hij wist niet wat hem bezielde, wat zijn lichaam bezielde... Hij zat er daar half verstijfd, bang zijnde dat als hij bewoog zijn lichaam Seji of Mindo zou aanvallen. Hij kneep meteen zijn ogen toe bij die gedachte waarna zijn handen trillend tegen zijn hoofd werden geplaatst. Stemmen raasden als stil gefluister door zijn kop heen, veel te snel om hem echt een kans te geven het zelfs yte gaan verwerken. Het blindeerde hem, verlamde zijn logisch denken... Maar hij vocht ertegen. Hij wilde zijn vrienden geen pijn doen, hij wilde geen monster zijn. Hij zou ze niet aanvallen... Hij zou niet...
Wankel schoot de jongen overeind waarna hij met snelle passen naar de deur wandelde en er eerst even tegen liep. Hij wankelde, nam een stap terug en staarde eerst even met grote ogen naar het ding waar hij tegen was gelopen. Pijn in zijn lijf werd even verhoofd waardoor hij kreunend in elkaar dook en zijn handen tegen zijn mond zette... Een mengeling van menselijke emoties en drift naar vlees was te voelen. Hij wilde... Hij wilde het. Tranen ontsprongen in zijn ogen en maakte deze vochtig, waardoor zijn al vrij troebele zicht er enkel slechter aan toe werd. Hij wist niet eens wie er in de kamer was, maar hij wist wel dat als er iemand met hem in deze ruimte was hij ze zou bijten... Hij kromp ineen, wilde gegrom niet van zijn lippen laten maar het kwam toch. Trillend, pijn, emotioneel en fysiek. Hij was bang. Iemand help. Zijn handen bleven tegen zijn mond gedrukt, waardoor het gegrom gedempt had geklonken. Snikkend kwamen de tranen vanuit zijn ogen en gleden ze langs zijn kaken naar beneden... Hij wilde dit niet! Iemand help. Hij hijgde luidkeels en liet een hand naar de deur vliegen. Paniekerig, uit angst voor zichzelf en wat er zou gebeuren vloog zijn hand even tegen het hout aan, hij had geen stabiele hand nu, het was moeilijk. Toen hij dan ook de klink in zijn hand had, trok hij de deur in een trek open en liep hij zowat de kamer uit, zijn beide handen op zijn mond gedrukt, tranen stromende uit zijn donkere ogen. Hij wilde niet, hij wilde niet, hij wilde niet!

Snel liep hij zowat de gang over, het vreemde gevoel die hem toegaf om zijn limieten te verleggen bekroop hem en zijn ogen werden groot. Hij liep, strompelend, eigenlijk. HIj ging niet bepaald snel maar als je Alastor kende wist je dat dit niet normaal was voor hem. Zijn ogen stonden hopeloos, maar hij zag niet bepaald veel. Zijn ogen wraen vochtig, zijn hersenen blindeerde hem, om enkel honger toe te laten in zijn hoofd. Meteen kneep Alastor zijn ogen toe, schudde hij zijn hoofd en wilde hij het uitschreeuwen. Hij werd er gek van, de pijn, de geuren, de alles. Hij kreeg alles binnen, hoore hun ademhaling, wilde het... Hij wilde... Nee hij wilde niet! HIj wilde niet! De schreeuw kwam wel degelijk, maar was van korte duur opdat de lopende Alastor helemaal niet zijn obstakel had gezien. Met een hevige klap liep de jongen tegen een muur aan, verloor hij zijn balans en... Kantelde naar voren. Om met een pijnlijke klap door het raam te vallen. Hij had het zelf niet eens door, hij had niet door hoe zijn lichaam even kraakte onder de onnatuurlijk buiging, maar gilde het wel huilend uit toen die pijn bij hem binnen kwam. Zijn lijf was echter begonnen aan de val toen hij dit geluid maakte,hij was immers uit het raam gevallen, die schijnbaar open had gestaan. Drie verdiepingen naar beneden en boem.
Met een helse pijnlijke klap kwam Alastor neer. Hij voelde zijn hele lijf beven onder de druk van het pijn. Hij had het nodig, hij wilde het. Hij wilde het nu! Tranen bleven over zijn wangen glijden, maar zijn donkere ogen standen niet langer natuurlijk toen hij ze terug opende. HIj gromde dan ook even. Zijn shirt was gescheurd van de val en alles was vuil aan hem, maar in het pitje van de nacht stond hij bijna direct na de val terug op. Een normaal mens zou de val nooit ongeschonden overleeft hebben. Er was een kans, maar niet als je met je hoofd eerst naar beneden was gevallen en dat ook het eerste was dat de grond raakte. Zijn schedel kon gebarsten zijn, maar van buiten af leek hij niet meteen een erge wonde te hebben. Zijn lichaam kon gewoon functioneren met elke fractie of wonde die hij had, dus het zou ook niet opvallen in deze duisternis.
Met een ferme pas was hij verder gewandeld. Alles tolde, de hele wereld tolde. Hij had het gevoel alsof hij in een soort droom zat en dit allemaal niet echt was. hij had geen controle meer over zijn lijf, die snel opzoek ging naar het eerste het beste waar het zijn tanden in kon zetten. Toen er dan ook een plots geluid uit de struiken te horen was, keek het monster met de onnatuurlijke blik op en grommende wandelde het er heen, strompelend snel om het zo maar te zeggen. Het gooide zich wel meteen op de struik, aangezien het wezen helemaal niet goed kon zien en het duidelijk vertrouwde op zijn gehoor. Sissend sprong het wezen dat zich verborg in het struikgewas naar achter. Alastor stak zijn hand op en kroop met een immens doorzettingsvermogen verder. Het beest nam immers niet de tijd om rechtop te staan. Boos sissend en grommend sloeg de kat naar hem.... Maar het mocht niet deren. Woest greep de zombie het poot van het dier vast waarna hij er hevig en trok en in een beweging het levende wezen naar zijn mond trok. Zonder er echt bij na te denken zette hij zijn tanden in de nek van het dier, die waarschijnlijk iemands huisdier kon zijn. Het was immers duidelijk geweest dat ze niet heel schuw was van mensen, anders was ze weg gelopen. Maar de gehele situatie had de jongen niet kunnen zien, hij besefte het dan ook niet. Vers bloed stroomde zijn mond binnen toen zijn tanden wegzakten in het vlees van het dier. Hij trok er hevig aan, waardoor een luid gekrijs van de kat de nacht vulde. Met snelle happen deed de jongen zich tegoed aan het dier.... Stukken vlees zakten door zijn keel heen, die eigenlijk helemaal geen weg vonden naar een werkend orgaan. Na enkele minuten stond de jongen terug recht, het bewerkte lijkje van het wezen achterlatende. Of men er nog een kat uit kon maken was een raadsel, maar het zag er alles behalve gezond uit.
De luide geluiden van de stad hadden al snel zijn oren bereikt. Ondanks dat de kat zijn stemming wat had neer gehaald, was hij duidelijk nog niet gesusd. Hij strompelde hopeloos richting het geluid uit. Nieuwe tranen begonnen over zijn wangen te glijden terwijl hij zijn handen opstak. Besef en verlangen vermengden zich langzaam en nu begon Alastor in te zien wat hij had gedaan eerder. Hij wilde dit helemaal niet, maar hij wilde ook wel! Hij wilde niet naar het dorp maar hij moest! Hij wilde. Grommend en licht murmelend struikelde hij dan ook plots over zijn benen heen, die nogal onhandig alle richtingen leek op te gaan als ie liep. Met een klap kwam de jonge zombie neer, waarna hij met veel geluid begon te rollen van ed heuvel en met hevige klappen tegen bomen en rotsen kwam. NIet al te grote, maar hij kon ze wel voelen. Het duurde gelukkig niet lang voordat hij tot stilstand kwam. Gekreun, gehuil en gegrom kwam van hem af. In een gevecht met zichzelf probeerde de jongen zichzelf neer te houden. Maar het verlangen in hem haalde hem neer in een fractie van een seconde. Net zo snel als eerder was hij terug recht gekomen, alsof zijn lijf nooit was gevallen en alle klappen niet had opgemerkt. Hij was onmenselijk, inhumaan. Hij was een monster en dat was duidelijk. Zijn kleren waren her en der al wat kapot, maar ze waren vooral vuil. Kattenbloed van zijn eerdere prooi had zijn gezicht en shirt al bevuild. Het was duidelijk dat het wezen zich tegoed had gedaan aan iets...

Het eerste dat hij had gehoord was het gelach van meiden. Aan de rand van het stadje stonden ze hun laatste peuk te roken. De zombie hield even halt en staarde met lege, maar vrij natte, ogen naar de drie meiden. Ze hadden duidelijk een glaasje teveel op en hun diepe inkijk en korte rokjes gaf aan dat ze ergens heen waren gegaan. Het was immers al bijna tegen de ochtend aan. Alastor was al zijn angst voor het buitenkomen met opslag vergeten... In deze vorm. Zodra hij weer bij zinnen zou zijn zou paniek inslaan. Hij was nu al redelijk in paniek, dus dat was een iets. Maar... Goed... Grommende draaide het monster zich dan ook naar de meiden, om in hun richting te wandelen. Wel meteen merkte een van hun op dat er een bepaald iemand het bos uit kwam gewandeld. Een blondje, misschien ietwat kleiner dan Alastor zelf, stak haar vrije hand in de lucht en begon opgewonden te zwaaien naar de persoon. "Haaaai!" zei ze, duidelijk op een toon die aangaf dat ze veel te vrolijk was om echt natuurlijk te zijn. Zonder erbij na te denken stapte het meisje uit de kring van drie, om meteen op hem af te lopen. Hij hijgde, gromde wat. Als ze nuchter waren geweest hadden ze zich duidelijk vragen gesteld... Maar helaas voor hun was dat niet zo. In de lichte schemering van het dorp leken ze ook niet op zijn gedaante te letten, op de vloeistof die op hem lag. "Oooooh~ See what you li-" nog voor ze haar zin kon afmaken schoot Alastor naar haar keel toe en zette hij meteen zijn tanden erin. Schreeuwend en gorgelend van de pijn probeerde het meisje de jongen van zich af te duwen, maar al snel was het leven uit haar getrokken, en viel ze neer, Alastor schoot meteen op het lijk en begon als een wilde van de persoon te eten. Ze was nog half bij bewustzijn, maar haar grote wonde zou haar niet langer toelaten dat nog lang te zijn. Meteen liepen de overgebleven twee meiden in paniek weg... maar niet nadat ze een steen en een hun handtas naar hem hadden gegooid. Hij kreeg er uiteraard iets van tegen zijn hoofd, maar hij leek het momenteel niet te beseffen. Hongerig hapte hij haar ingewanden naar binnen en begon hij zich van het vlees tegoed te doen. Alles behalve natuurlijk. Hij was wild.
Na enkele minuten zakte de bloedlust weg... Langzaam keerde het besef terug... En in een klap was het voorbij... Het eerste dat Alastor dan ook zag toen hij zich weer een beetje zichzelf voelde... Was dat zijn hand gevuld was met een of andere stuk ingewand. Wel meteen liet hij geschrokken het ding los... Waarna zijn ogen meteen zagen waar hij over gebogen zat. Paniekerig viel de jongen naar achter en begon hij wel meteen naar achter te kruipen. Met grote ogen keek hij naar het lijk, waar hij nog geen twee seconden eerder aan had zitten vreten. TRanen welden op in zijn ogen waarna luid gesnik van zijn lippen af kwam. Hij wilde schreeuwen, maar het lukte niet. Hij waagde het niet iets te zeggen. Hij durfde niet. Wie weet leefde ze nog... En wat voor haat zou ze dan voor hem hebben... Hij had het niet gewild... Hij zweerde het! Paniekerig bleef hij dan ook naar achter kruipen, tot hij plots met zijn rug tegen een muurtje aankwam... Het taferaal van het lijk deed hem alles behalve goed... En zijn hele hoofd wed licht. Zijn onbestaande maag zou zich omgedraaid hebben, maar hij werd echt immens misselijk. Meteen draaide hij zijn hoofd weg van het beeld en legde hij zijn handen bang langs zijn oren heen. Trillerig staarde de huilende jongen naar de grond tussen zijn benen. Hij was een monster, hij had het weer gedaan. Dear lord... Dear lord!

Paniek sloeg in bij hem. Niet goed wetende hoe hij zich moest aanpassen aan deze huidige situatie. Hij was bang, het was al een tijdje terug en het bloed dat door zijn slokdarm sijpelde voelde heerlijk aan. Het liet zichzelf verachten. Het vlees toomde zijn gevoelens in. Hij wilde meer. Hij wilde veel meer... Wel meteen begon hij luider te snikken bij het besef, die als bliksem insloeg op zijn lijf. Het was zwaar hard en gaf een schokkend en brandend gevoel. Hij wilde meer, hij voelde zijn handen trillen. Waarom had hij nog niet genoeg? Bloed droop langs zijn tanden heen en zijn handpalm, die voor zijn mond was gedrukt. Dik rood bloed vond zich een weg langs zijn vingers en baande zich een weg naar de grond toe. Vermengd met tranen en speeksel; een goedje van menselijke sop die alles behalve smakelijk was. Hij... Voelde zich beter, maar nog niet genoeg. Mentaal was hij kapot ja, maar lichamelijk was hij aan het beteren. Hij verloor het gevoel om te vechten terwijl zijn lichaam maar meer begon te verlangen. Eraan beginnen was een iets, het stoppen... Een heel andere opgave. EEn zacht gorgelend geluidje kwam vanuit zijn borst gerezen. Hij voelde hoe het bloed en het vlees zijn einde vond in het gat in zijn borstkas, maar sommige ook verder een weg vonden in zijn maag. Hij werd er echt niet goed van, maar zijn lichaam vond het ok. Het was ok, zo leek het haast. Het was alsof het zo hoorde te zijn en dat wilde zijn lichaam dus duidelijk maken, maar hij... Hij kon het niet inzien. Hij werd er gek van. Het natte, warme gevoel bekleedde zijn borst en zijn ingewanden. Hij... Hij werd er niet goed van. Het was overal. Hij haatte dit, als hij terug bij besef kwam. Er was geen pijn meer, dat was waar, maar het gevoel was vreselijk. Hij begon vanzelf meer naar meer te verlangen. Het was zo fout en verkeerd en niet goed voor hem.. Mentaal, hij ging er mentaal zo kapot onder! HIj wilde schreeuwen, maar zij longen lieten het niet toe, hij wilde stoppen maar zijn lijf weigerde. Er was geen rem, er was geen einde in zicht. Alles bleef rond tollen als een hondsdol wezen... Hij was zo ziek als dat. Hij kon niks anders dan bijten, denken aan anderen bijten... Bijten. Hij wilde de warmte tot zich nemen en het sappige gevoel van vlees in zijn mond hebben. Hij wilde zijn tanden voelen wegzakken in de halfharige huid van een mens... Een dier... Iets. Hij wilde hun hartslag onder zijn beet voelen, hun warmte tot zich nemen... Dingen die hij alles behalve had. Hij wilde hun leven, hij wilde hun... Hun perfecte lichaam. HIj wilde het nu en hij wilde het eten! Hij had het nodig, meer, meer,... MEER! Hij werd gek, gek... GEK!

"Alastor?” Zijn lichaam, die hevig aan het beven was terwijl tranen langs zijn gezicht waren gelopen, stopte abrupt bij het geluid. Hij herkende geen stem, hij herkende de taal niet. HIj kon enkel het geluid herkennen. IN een halve seconde leken zijn hersenen kunnen op te maken wat dit betekende... Zijn ogen draaiden zich even naar het geluid toe waarna langzaam zijn hoofd even mee draaide... Zijn hand viel van zijn mond. ZIjn donkere ogen stonden vaag en groot. Hij kon niet eens zien wie het was in het schemerlicht, hij kon eigenlijk al in het algemeen niet zoveel zien om eerlijk te zijn dus wat moest hij doen... Hij klemde even zijn tanden op elkaar en gromde zachtjes op een onatuurlijke manier. Zijn gezicht vertrok terwijl zijn kin tegen borstkas werd gedrukt. Het was alsof hij zich tegenhield... Maar de woestheid in zijn blik was genoeg om aan te tonen dat zijn bewustzijn verwilderd was en uit was op maar eens iets, de ander iets aan doen. Hij gromde luider, zijn weet van realiteit en gezond nadenken verdween langzaam. Het ontglipte aan zijn handen.. Het was alsof hij gewoon in vrede met zichzelf wilde gaan nu. Hij wilde gewoon dat het over was. Hij wilde dat het stopte, dat zijn lichaam niet meer zoveel pijn moest doen. Alles deed pijn namelijk, alles... Alles! HIj In een schokkerige manier van adem halen kwam er een gorgelend geluid waarna hij zijn mond wat opende en bloed, die niet zijn eigen was, vanuit zijn mond kwam. Hij gromde wat luider, vijandiger. Zijn hoofd bewoog wat waarna hij langzaam zijn lijf ook bewoog. ”Alastor, are you alright?”
Hij wist niet... Niet wie hij was. Hij stond kreunend en grommend op, zijn houding ingezakt en onstabiel. Zijn ogen strak gericht op het wezen die het geluid maakte. Met snelle passen, voor hem dan toch, schoot hij op de jongen af. Boos grommend met open gesperde kaken en uitgestoken handen. Duidelijk uit zijnde naar het vastgrijpen van de ander en hem te bijten. Hij... Hij wilde gewoon dat het stopte, hij wilde niet langeer vechten.. Alsjeblieft...

Alastor kon zichzelf niet tegenhouden, niet nu, niet met alle donder in zijn hoofd en de wilde pijn die aan zijn lijf knaagde. Hij wilde het uitschreeuwen van frustratie, maar dat kon niet. Hij kon enkel zichzelf een beetje bedoezelen in het klein beetje vrijheid dat hij had; zichzelf laten gaan. Dan zou alles okay zijn... Right? Hij wilde zich geen zorgen meer maken over alles. Hij wilde gewoon dat het eens stopte! Daarom had hij zichzelf niet tegen gehouden, hij kon het ook niet... Hij kon zichzelf niet tegenhouden zelfs als hij het had gewild. Dus waarom nog proberen... Waarom nog in pijn leven... Hij had.. Niks aan dit! Hij had niks aan de vele nachten van pijn, de vele uren van twijfel.... Alles! HIj haatte het! Hij haatte het! HIj wilde dat het stopte! ZIjn hele hoofd, die enkel gevuld was met maar een iets, maakte plaats voor het boze geroep die door zijn gedachten rolde. Maar het grootste gedeelte van zijn hersens maakte een iets duidelijk; honger. Hij wilde eten. Hij wilde zijn eetlust stillen, hij wilde dat het stopte. Hij ervoer het als een soort van honger, maar het was maar een verlangen, een drift,om het naar binnen te werken. HEt was alsof hij wilde proberen het levende tot zich te nemen zodat hij zelf terug levend zou worden. Hij wist dat het niet zou helpen, maar het stilde de honger wat, het gaf stilte aan zijn pijn. Als hij niet genoeg at dan kwam de pijn van al zijn wonden terug... En hij genas niet. Het grote gat in zijn borstkas was daar een bewijs van. Een normaal mens zou op zichzelf ook niet genezen van zo'n wonde, aangezien ze gewoon dood zouden zijn maar... Er was niks op Alastor's lichaam die aangaf dat zijn lichaam een effort deed om het toe te laten gaan, om de wonde te laten verdwijnen. Nee, in de plaats daarvan begon het juist te verwerken, het begon te rotten... Het was al ver in het proces daar en het was een lelijk iets dat stonk en gewoon niet normaal was. Alastor verachtte zichzelf daardoor, dat hij niet alleen een monster was vanbinnen, maar ook zo walgelijk was vanbuiten. Hij zou nooit iets kunnen doen om dat te veranderen. Hij droeg ook altijd dezelfde kleding, deels omdat hij het vaak niet besefte, plus om gewoon niet in contact te komen met de wonde waar hij een duister herinnering aan vast had.
Zijn handen hadden de jongen vast kunnen grijpen en wel meteen, zonder echt stil te staan bij het feit dat de ander zjn naam zei, schoot zijn hoofd naar voren en zinkten zijn tanden weg in het sappige vlees. Hij probeerde zijn grip op het voedsel te verstevigen maar zelfs voor dat kon gebeuren werd hij gewoon naar achter gegooid. Onstabiel wankelde de jongen even waarna hij over iets struikelde en met een klap neerkwam op de grond... Even bleef hij stil liggen voordat hij zich grommend weer opduwde. De nagels van Seji waren duidelijk in zijn boi gezakt en scheuren waren er te zien. Onder de eerste laag van kleding was er een shirt, die ook aan de aanval van de jongen moest lijden. De huid die daar onder lag had nu dus ook gaten in hem. Maar het was opvallend... er was geen bloed die naar boven leek te komen, er was geen rood kleuring op beide schouders, enkel de gaten. Het monster lette ook niet echt op de pijn die door zijn lijf raasde en tilde zijn handen gewoon terug op toen hij weer recht stond, niet gelimiteerd door de verwonding die was gemaakt op zijn lichaam. Grommend wandelde hij weer naar de ander toe... NEt toen hij dacht de jongen gegrepen te hebben viel hij voorover. Niet goed ziende in het gebrekkige licht die er was. Seji was duidelijk stil, maar Alastor's oren waren juist het enigste die hem een beetje konden helpen. Toen hij dan ook verderop iets van geluid kon horen, wat niet meteen van de kattenjongen afkwam, duwde hij zichzelf recht en draaide hij zich daar naartoe. Hij liep op geluid af, natuurlijk, niet op wat hij zag. Daarbij kon hij helemaal niet zien wat Seji aan het doen was, aangezien hij zijn rug naar hem had gedraaid en niet eens wist dat de ander daar zat... TOen er echter iets tegen zijn rug kwam, viel hij wederom, voor de derde keer, op zijn gezicht. met zijn armen voor zich uitgestoken. Wel meteen probeerde de zombie zich weer recht te drukken, maar dat leek niet te gaan. HIj gaf dus even op... ”Alastor! Snap out of it!” Wel meteen begon hij boos grommend te bewegen onder de jongen. Hij werd niet moe, hij kwam niet buiten adem... En ondanks dat hij niet eens zo sterk was kon hij voor eeuwig doorgaan. HIj bleef daarom boos onder de ander kronkelen, wetende dat er een mens op hem zat en hij die nu wilde hebben. HIj wilde... Hij wilde nu! Hij gromde even luidkeels terwijl zijn handen over de stenen gleden, alsof hij er grip op wilde hebben. Alastor was zichzelf niet en dat was duidelijk. Na enkele tellen van stilte bevroor de jongen dan ook even... Zijn lichaam lag muisstil, mede omdat hij niet adem haalde... Er was geen hartslag, zijn lijf deed niks. Hij bleef er gewoon even liggen...
Het eerste wat er uit zijn mond kwam was een luid gesnik. Tranen waren meteen uit zijn ogen gedropen toen hij zich realiseerde waar hij mee bezig was. Hij schaamde zich dood, hij haatte zichzelf. Ho... Hoe kon hij? Zijn lijf beefde even, maar bleef vervolgens weer muisstil liggen... Hij snikte zachtjes terwijl hij even zijn ogen toekneep en probeerde de wereld uit te sluiten. Hij kon geen woord uitbrengen, hij kon enkel... Sterven van verlangen, sterven van... de pijn... Emotioneel en fysiek. Hij wilde niet dit schuldgevoel hebben, maar hij wilde ook niet ertegen vechten. Hij wilde geen mensen eten, maar hij wilde ook niet voor eeuwig in deze kooi van pijn leven... In het valse excuus dat zijn lichaam moest voorstellen. Hij wilde dat het stopte!

Snikkend lag hij daar dan maar. Hij wist niet wat te doen, buiten huilen en proberen zijn honger in toom te houden. De pijn was overal wel te voelen momenteel... Maar dat was waarschijnlijk deels door het feit dat hij gek aan het worden was. Hij was gewoon aan het flippen en hij wist niet wat te doen... Hij wilde meer, maar hij wilde ook niet... En wat er ook zou gebeuren, hij zou een van de twee niet kunnen bevredigen. Waarom kon men hem gewoon niet zijn gang laten gaan? Het was niet moeilijk om een strompelend kind te ontlopen, echt niet... Hij mistte vaak een prooi, maar door zijn ongekende uithoudingsvermogen kwam hij er vaak wel aan. Hij kon echter niet klimmen of zwemmen, maar waarom zou hij dat moeten kunnen? HIj kon gewoon onder water lopen en in bomen klimmen... zou toch niet handig zijn. Als hij een beetje meer humaan zou zijn zou hij het misschien wel kunnen maar dan viel hij er waarschijnlijk wel uit. HIj slikte even en probeerde zijn gehaaste gesnik in toom te houden voor alles rondom hem. Hij haatte zichzelf zo erg dat hij gewoon echt wilde verdwijnen momenteel. Er was geen stop aan hem en dat was duidelijk. HIj wilde toegeven aan zijn verlangens, maar dat liet de persoon op zijn rug niet toe. Kijk... Hij kon niet.... Het zou niet beteren als hij nu stopte! Het was enkel uitstel van executie. Maar dat had hij momenteel niet door. Zijn gedachten waren verzopen in een bad van bloedlust en regret die hij maar niet van elkaar kon scheiden. Wat moest hij kiezen, wat moest hij doen? En waarom moest hij met deze twee dingen tegelijk in contact komen? Het waren dingen waar hij zich momenteel niet teveel oprichtte, maar het waren wel feiten die bleven hangen voor nu. Hij hakkelde wat in zijn gesnik, wat duidelijk maakte dat hij onstabiel was in lichaam en mentaliteit. Hij was dat altijd wel maar nu... NU leek de emmer wel over te lopen en liep het de spuitgaten uit. Hij werd gek, gek van zichzelf... Helemaal gestoord van de persoon die hij was... Een woede, die helemaal niet van Alastor afkomstig was, voelde zijn borstkas. Het was een van zijn inner demons die terug kwam op het feit dat ie honger had, dat hij eten wilde, dat hij niet wilde leven onder de normale emoties van zijn prooi. De jongen die het lichaam bezat wilde daar niet aan toegeven, maar het monster dat in hem leefde... Forceerde hem. En het maakte hem zwak, wetende dat het enkel een kant was van zichzelf... Wetende dat dit enkel en alleen een andere Alastor was, eentje die niet langer wilde leven onder de pijn die zijn lichaam gaf.
Langzaam leek het gewicht van zijn lichaam te gaan... Maar opkijken deed de jongen niet. IN stilte snikte hij zachtjes verder, waardoor hij niet goed wist wat hij eigenlijk vervolgens moest doen. Wat als de jongen opeens weer gek werd? Wat zou er dan gebeuren? Ze gooiden die gewichten beter terug op hem, hij moest tegen de grond gehouden worden en wel snel ook... HIj slikte dan ook even, proberende paniek en woede in zich te houden... Toen hij plots een hand langs zijn gezicht voelde kneep hij zijn ogen dicht. Nee... Nee.... ”It’s alright Alastor. It’s over,” Klonk er, maar de woorden kwamen als een vaag geruis door bij hem. Waarom? Hij was zichzelf gewoon niet... Hij leek in een tussenfase te zijn... eentje die hij niet kon overkomen, eentje die hij niet wilde terugdraaien. Welke kant het zou opgaan wist hij zelf eigenlijk niet en het maakte hem enkel banger. Hij was heel erg bang voor zichzelf, voor zijn eigen kunnen en het feit dat hij zichzelf niet eens kon tegenhouden als het zo ver was. Als hij mentaal sterk genoeg was om het monster tegen te houden dan ja... Dan zou de angst wat verdwijnen... Maar dat was het geval helemaal niet en dus... Zat hij hier. Hij slikte dan ook even en snikte weer even zachtjes. Hij wilde gewoon eens vrede in zijn hoofd, stilte in zijn hoofd... Hij wilde gewoon rust! Was dat teveel gevraagd. DE hand gleed van zijn gezicht naar zijn hoofd waarbij de ander begon te kroelen door zijn haren... ”It’s alright. I’m here. Everything is alright,” Klonk er even, waarna een van de handen met een vinger over zijn gezicht heen ging. De jongen snikte even, leek helemaal van slag, maar ergens ook gewoon verloren en verward. Hij was het wel gewoon dat het gebeurde maar voor iemand die eigenlijk helemaal tegen moord was, was het toch steeds schokkend. Hij wist ook niet goed waarom.. Maar hij duwde zichzelf recht. Alsof zijn lichaam helemaal geen last had van de klap of de aanvallen die hij had gekregen... En dat had het ook niet. Hij wandelde snel weg, maar liep eigenlijk meteen tegen een muur aan die hij niet kon zien staan waardoor hij even omviel en toen even kreunend weer overeind kwam. Hij wilde hier wegkomen voordat het weer gebeurde... Hij had namelijk zonet gerealiseerd wie dit was... Seji, de persoon die hij geen pijn wilde doen... Hij moest weg, snel... Maat dat ging niet echt goed als je niet veel zag... Langzaam wandelde de jongen dan ook weg. Of hij probeerde. Tranen gleden nog steeds langs zijn kaken heen. hij Moest... hij moest weg van de ander... Hij kon niet bij hem blijven! Hij kon dat gewoon niet!

Hij voelde zich nog steeds niet ok, maar hij liet het voor wat het was... Hij moest.. Zichzelf weg zien te krijgen van Seji. Hij wist namelijk niet of hij zichzelf kon tegen werken op dit moment. Toen hij de jongen als klein kind had ontmoet had hij zichzelf wel kunnen tegen werken. Maar niet alle ontmoetingen konden smooth verlopen, helaas. Daarom zaten ze hier dan ook.... in deze situatie. Maar het leek er al snel op dat de ander weg was, of hem toch niet achterna ging. Hij voelde zich achter gelaten... Dat moest hij toegeven, maar ook opgelucht. Het was echter echt weer een pijnlijk gevoel, waardoor hij plots gewoon weer overgaf aan zijn hongerige kant. Hij had gewild dat de ander weg was gegaan, maar was er iets in hem die echt had gewild dat de ander bleef? Nja, niet voor te eten dan toch... Het moest wel, want anders had hij deze pijn niet in zijn kapotte hart. Hij werd er droevig van, neerslachtig, hij wilde opgeven op alles dat hem menselijke maakte voor dit kleine beetje en hij wilde gewoon doen waarvoor hij was gemaakt, waarvoor hij was geboren blijkbaar. Een boos gegrom kwam meteen uit zijn mond waarna gekreun en gegrom zich al snel vermengde in een agressief geluid. Alastor gaf in, dat was duidelijk te zien van het ene moment op het ander. Zijn lichaam leek opeen sene boost te krijgen van energie en leven, ondanks dat hij waarschijnlijk op het hoogtepunt van zijn dood was in deze... staat. Grommend liep hij dan ook verder, langzaam voor de normale mens, maar sneller dan tja... dan dat hij gewoonlijk ging. Het was duidelijk dat hij gedreven werd door iets... Dat iets was honger, honger naar het vlees die de pijn kon verlichten. DE pijn in zijn hoofd, zijn lichaam, alles! HIj had het nodig, dat besefte dit deel van hem... En nu hij de vrije hand had, was er niet echt iets dat hem kon tegenhouden. Enkel de twijfel en de spijt die altijd in zijn achterhoofd bleven hangen... Waren het niet eens met dit alles... maar het was zo'n klein stemmetje op dit moment dat hij er bar weinig om leek te geven.
Grommend liep hij verder de straten op, waar het licht hem af en toe wat zicht gaf. Hij leek rond te kijken, maar Alastor zag niet echt iets, hij doolde rond, opzoek naar prooi om te gaan eten. Toen er dan ook plots een vuilbak omviel in een zijstraat, draaide hij zich meteen om en beende hij in de richting van het geluid. Zijn donkere ogen vaag en nogal dwaas gericht op waar het geluid vandaan kwam. Wat jongeren waren in de steeg bezig met hun eigen business toen de zombie de straat betrad. Met slepende passen en zijn zacht gegrom werd hij al snel opgemerkt door de paar pubers. Ze lachten even wat, wisselden woorden uit en niet al te snel later begonnen ze met stenen naar de jongen te gooien. Hij kreeg er genoeg tegen zijn lichaam en hoofd aan... maar zoals alles leek dit hem ook niet stoppen. Zelfs niet toen een van de stenen zijn hoofd wat naar achter liet kappen. Hij keek gewoon na een halve seconde weer recht voor zich uit enkeek boos grommend naar de jongeren. Eentje had er duidelijk genoeg van en pakte een stalen paal, die daar ergens tegen de muur stond, om op hem af te lopen en hem even een forse klap tegen het hoofd te geven. Met een hevige slag werd Alastor tegen de grond geslaan door de aanval... de slag was tegen de slaap geweest en voor een mens zou het in zeker zin effectief zijn, maar niet voor hem. Nog geen seconde na de slag was hij alweer omhoog aan het komen. De jongen die de aanval had uitgevoerd had zijn rug naar hem gekeerde en grijnsde triomfantelijk naar zijn maten, die het allemaal vrij amusant vonden... Tot ze beseften dat het kind... Dat tot zeker bewusteloos hoorde te zijn, weer overeind stond. Eentje liet meteen geluid van zich horen. De gast die hem had aangevallen draaide zich met een kwartslag om, maar zonder pardon gooide de zombie zich op de jonge kerel en begon hij als een wilde te happen naar diens schouder en te klauwen naar diens buik. Al snel was hij aan het roepen om hulp, omdat de pijn ondragelijk was. Een grote wonde was immers al snel gemaakt in zijn schouder-hals streek en krassen van zijn nagels waren al over zijn huid gevormd. Alastor slikte het stuk vlees dat hij had ingenomen gewoon in en beet hem nogmaals op dezelfde plek.

Al snel kreeg hij een klap tegen zijn slaap aan, weeral... Een kind was opgestapt om hem aan te vallen... En stond nu vlak voor hem met grote ogen, geschokt door het vele bloed en het feit dat hij potentieel iemand vermoord had. Daardoor had de zombie meteen de kans zich op te rechten en het been van de ander vast te grijpen en zijn tanden erin te zetten. Met een stevige beet trok hij een stuk vlees uit het been van het jong waarna hij stevig trok aan het gewonde lichaamsdeel en hem er zo vanonder uit trok. Met een klap kwam hij neer... Waarna hij meteen stil leek... hij had ene kreet van pijn laten horen toen hij zijn tanden had laten zakken in diens vlees, maar wie zou dat niet doen? Het was eerder dat hij waarschijnlijk zijn hoofd has gestoten tegen de betonnen ondergrond... En er was waarschijnlijk een wondde nu aan diens hoofd, hij was namelijk best met een knal neergekomen. Kalm kroop de zombie weer naar zijn eerste slachtoffer, die kreunend van de pijn probeerde weg te komen. Hij was wwat overeind gekomen en leek duidelijk het bewustzijn te verliezen... Maar... ja.. Goed. Zonder pardon zette Alastor ook zijn tanden hier in het been van de ander waarna hij hevig trok aan het lichaam van de bloedende jongen. Angstige kreten waren al snel te horen en met een hevige beweging kroop het monster op hem en begon deze zich snel tegoed te doen aan het vlees van het jong. Nog een paar seconden leek hij het bij te houden, voordat ook hij uiteindelijk het leven verloor. Stil at de zombie dan ook verder, tot enkele seconden na de dood van de jongen... dan leek hij zijn interesse plots verloren te zijn... Stil stond hij dan ook op, om zich te richten op het andere slachtoffer die hij had gemaakt. Deze leefde nog, maar was helaas niet meer bij bewustzijn, dus terugvechten kon hij niet echt. Kalm begon hij ook aan het wrede gedoe dat men verslinden noemde, het verslinden van een mens. Met hevige happen nam hij grote stukken vlees tot zich. Hij leek wel gestoord, hij leek wel echt gek te worden.... Maar er was duidelijkheid dat hij er nood aan had...
Hijgend kwam hij, echt plots, terug tot zijn hele bewustzijn... Een stuk ingewanden rustte nog in zijn handen en stil staarde hij naar het lijk dat onder zijn handen lag... Even tilde hij een hand op waarna hij zwijgend keek naar het stuk darm dat tussen zijn vingers zat... Met een blik vol afschuw liet hij het vlees terug vallen... Waarna hij even slikte.. De maten smaak zat in zijn mond en het maakte hem wederom misselijk... maar het was zijn eten... Ookal was hij anders geboren, had hij ander voedsel gekend... Dit was het enigste dat hij tot zich kon nemen. Hij keek zwijgend naar het lijk dat voor zich lag. Hij zat op zijn knieën, licht gebogen erover.. En toen trilde zijn lichaam wat... Waarna hij achterover leunde en ging zitten. Met zijn armen steunde hij tegen de grond aan, waarna hij zijn ogen oprichtte naar de hemel. Zijn hele lijf bedolven onder bloed. Stil en licht trillende staarde hij naar de hemel... Hij had zoveel vragen... Hij had zoveel spijt... Waarom had hij het weer gedaan?

Hij was in een klap terug zichzelf. Hij was rustig en beheerst en voelde zich meer dan voldaan in deze situatie. Hij panikeerde vaak tussenin, maar achteraf... Achteraf leek er een stilte te komen waarin alles om hem heen leek weg te vallen als er niks gebeurde... Hij kon nog wel eens erger worden als iemand nu op hem inliep. In deze situatie, tussen stilte en kalmte in... Hij was gewoon.. Zo rustig. Hij haalde even diep adem en legde zich neer op de grond. Zijn lijf ook bedekt onder bloed. Hij wist dat als hij stil genoeg was hij een kon worden met de andere lichamen die hier lagen. Hij was een dode met bewustzijn... En zij hadden het niet meer, maar ze waren alle drie dood... En dat hadden ze dus allemaal... Hetzelfde kinda. Hij wist niet goed hoe hij hierbij moest voelen maar deze gedachten brachten hem rust. Hij was gewoon kalm en hij wilde dat dat voor eeuwig kon duren, maar helaas kon niet alles eeuwig blijven duren... Zelfs het meest idiote kind moest dat weten. Maar hij was geen kind, hij was geen mens... Hij kon dromen van bovenmenselijke dingen. Mensen konden nog slapen, dat kon hij niet... En dus was dit zijn manier van gaan en rust nemen. Hij nam plezier in het voelen van de warmte van zijn slachtoffer- nee zijn eten... Het warme bloed was heerlijk... En hij wist dat het verkeerd was maar het was... Lekker en.. Ah... Shit daar ging hij weer. Hij wilde echt niet toegeven aan zijn cravings, die er zelfs nu nog waren... maar wat moest hij anders? Hij zag genoeg andere kinderen van zijn leeftijd allerlei shit eten, dingen doen die ze wilden doen... En hij? Hij moest maar vrede stellen met gewoon niks? Nee, dat kon je niet van hem verwachten toch? Alles was van hem afgenomen. Alles... Wnat zijn leven was van hem afgenomen.;.. En wat was je zonder leven... Hij slikte even probeerde te leven in de kalmte, er echt van te genieten, ondanks  dat hij hier well... Tussen verminkte lichamen lag. Het was fucked up in so many ways... Dat hij mensen moest eten, nee, gewoon levende in het algemeen... Maar dat was de prijs om deze aarde te bewandelen als een levend lijk.

Het geluid van een plons liet hem snel opkijken. Hij duwde zichzelf meteen recht en even slikte hij... Hij beefde... Was er iemand die hem had gezien en zijn wraak wilde nemen? IN deze staat kon Alastor helaas niet terug vechten, althans... Niet dat hij wist... Hij was dan ook meteen bang en keek met grote ogen naar waar het geluid vandaan kwam. Het was best donker in het steegje en het beetje licht dat er was was niet genoeg om hem echt te laten zien in deze situatie. Daarom dat hij even probeerde weg te schuifelen op zijn kont, maar hij stopte al snel even en bedacht zag dat dood doen misschien de beste optie was geweest. helaas was dat nu telaat voor hem en met grote ogen staarde hij gewoon naar de duisternis... Hij wist niet wat hij moest verwachten. Iemand die zijn hoofd ervan zou blazen? kogels? Hij... Wist het echt niet. Hij probeerde zijn mond te openen in protest maar voelde meteen aan dat hij versteend was en duidelijk niet zichzelf was momenteel. Hij was heel erg bang en bleef dus als een standbeeld versteend zitten. Hij kon niks maken, als dit het einde was was het ook wel degelijk het einde aaaaaaaaaaaaaa- opeens voelde hij een hand langs zijn gezicht... Even knipperde hij verbaasd. Zijn hele lijf leek plots helemaal op te komen van angst... En in zijn ogen stond dat dan ook geschreven... maar al snel knipperde hij deze emotie weg en kwam een verbaasde look op zijn gezicht... Hij staarde voor zich uit, maar in deze kuttige belichting kon Alastor geen reet zien, helaas... En dus stond hij voor een raadsel wie het was... ”Torrie, are you back?” Even knipperde hij langzaam waarna de woorden zoals gewoonlijk een voor een tot hem doordrongen. Langzaam realiseerde hij zich wie de woorden had gezegd en even keek hij verbaasd voor zich uit... "S... Seji?" kon hij enkel even uitbrengen. "I- uh... I found... These people like this... I have nothing... To do with them.. I swear!" klonk er onhandig en snel van hem af; Hij wist namelijk niet dat de ander alles had gezien en het was gewoon om zijn eigen vuile dieet te gaan bedekken. Hij wilde niet dat zijn vriend dit wist, hij wilde gewoon niet dat iemand het wist om eerlijk te zijn... Wie at er nu in hemelsnaam mensen? Wie was er nu zo'n monster... hij kromp weer even ineen... Hij... Hij was dat monster...

Hij had het een geheim willen houden van iedereen in het verblijf, maar dat was helaas niet gegaan zo te zien. Als Seji had gezien dat hij van de lijken had gegeten was het niet gegaan zoals hij wilde. Het maakte hem immens onzeker. Wat dacht de blonde jongen nu over hem? Vond hij hem walgelijk? Eng? Verschrikkelijk? Vast wel. De goede gedachten zakten meteen weg in zijn schoenen. Seji zou nooit meer met hem willen omgaan na dit, daar was hij zeker van. Hoe kon hij ook... Dit was waarom hij de ka eerder had gewaarschuwd en had willen wegduwen. Wat als hij erachter kwam? En dan wat hmn... Meestal eindigde het niet goed maar er was ook een handvol aan mensen die een keer anders hadden gereageerd. Natuurlijk was dat nog steeds maar een handvol en niet een normaal aantal. Het was niet iedereen om het zo maar te zeggen en dat wist de jongen. NIet iedereen kon het apprecieren als je even een voorbijganger op at. Hij was daarom ook bang wat er zou gebeuren. ZIjn gedachten gingen langzaam verder dan alleen Seji. Wat als het huis erachter kwam? MOcht hij dan niet meer in huis? Hij had het SKyler gezegd, ja, maar die leek het allemaal wel ok te vinden... Maar was dat wel echt zo? Hij wist het eigenlijk niet zo goed. Wat als hij gewoon had staan bluffen ofzo en de man hem eerder in een hoekje had willen drijven of hem achteraf had willen afmaken? Straks wilde Seji hem nog afmaken... Hij werd bang, onzeker... Hij wilde zijn vriend gewoon huggen momenteel maar dat leek niet te gaan. HIj had geen idee of hij dat wel zou willen in zijn state... Aangezien ie onder bloed en kleine stukjes ingewanden zat... en of hij zelfs nog iets met hem temaken wilde hebben. Hij had stiller moeten jagen, dat was zijn uiteindelijk conclusie geworden op het einde van de dag... Of eigenlijk, het begin, aangezien het dicht tegen het opkomen van de zon was momenteel.

”I know Alastor. I’ve been with you from the beginning of the night. I know,” Hij slikte even terwijl hij even langzaam zijn ogen afwende. De sterke zoete geur van bloed maakte hem gelukkig, maar het liet ook een vreemde verachting voor zichzelf achter. Hij wist dat hij nu met gemak zijn honger kon ontwijken... Maar toch was het wel verleidelijk, zeker nadat je jezelf even had laten gaan. Het was niet echt makkelijk om meteen afstand van te nemen, helaas, dus daarom dat hij er even van opkeek. Seji had echter andere plannen en trok aan zijn handen. Instabiel en wankel kwam de jongen overeind. Hij voelde zijn hele inhoud draaien en vallen op de bodem van zijn lichaam en wankelde even... Hij werd er niet goed van toen hij de warme inhoud voelde. Hij was altijd zo koud, hij had dit soort dingen pas op enkele momenten in zich. Toch werd hij er altijd niet goed van. Zijn ingewanden en such waren ook niet zoveel meer intact. Hij hoefde niet te eten... Maar toch, toch werd hij gedreven door deze gek. Het was een echte hell als je het aan hem vroeg. Hij zuchtte even zachtjes... Oh well... Opeens kwam een arm om hem heen en bijna meteen ging hij naar Seji toe en drukte hij zich tegen zijn goede vriend aan, blij zijnde dat er niks was veranderd, toch niet te merken aan zijn gebaar.... Toch? ”Don’t worry. I’m not mad, sad or afraid. I’m just glad to have you back,” Nu pas was hij klaar met de eerste zin en hij slikte even... de ander had het dus wel allemaal gezien. Betekende dat dat hij het accepteerde? Zijn actie... Hmn... Was niet bepaald boos geweest. De woorden die net waren uitgesproken waren dan ook nog duidelijk niet echt verwerkt, tot nu... EN hij knipperde even en keek op, zijn ogen zoekende... maar hij kon niks vinden in het donker van het steegje, dus hij staarde maar naar waar hij gokte dat zijn ogen zaten... Lippen kwamen tegen zijn voorhoofd aan en langzaam knipperde de jongen even.. Hmn... ”Come on let’s go back to our room,”
Na een aantal tellen knikte hij even en besloot hij even wat te gaan wandelen, gewoon schuifelen in ieder geval. Hij zag niet veel en wist dat Seji hem in de juiste richting zou duwen. Langzaam schraapte de jonge zombie zijn keel even en keek hij op. "Seji... Did I... Did I hurt you?" klonk er even rustig van hem af terwijl hij slikte, het was duidelijk dat hij het zich niet meer herinnerde. Hij wilde de ander uiteraard geen pijn doen maar wanneer de honger te hooh was wist hij dat remmen onmogelijk was bij hem... Vandaar dat hij het maar zei. Toch leek hij ergens blij te zijn, ondanks alle haat naar zichzelf en ga zo maar verder... Hij voelde zich... Geliefd... Het voelde goed te weten dat de ander niet anders over hem was gaan denken en dat gaf hem een gevoel van opluchting enzo, iets dat hij ergens kon gebruiken om zijn doubts even te verdoezelen. "I'm... Glad..." zei hij langzaam en zacht terwijl hij even slikte. "That you're here..." zei hij daarom ook langzaam en even moeizaam. Hij keek even schuin weg en zag wat licht op het einde van het steegje. HIj wist niet of het slim was om door de hoofdstraat te gaan lopen met hoe hij eruit zag. Wat als iemand hem zo zag? Ah... Wat maakte het uit.... Hij had Seji... Hij hoefde zich geen zorgen maken, hij had zijn vriend bij zich... Hij glimlachte even langzaam en keek om naar de ander... Hmn... Hij sloeg zijn ogen echter al snel weer af en slikte even... "Thank you Seji..." zei hij daarom ook zacht tegen de kat.