Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Aantal berichten : 188 IC-berichten : 35 Leeftijd : 29 Accounts : Ga weg
Character sheet Bijzonderheid: Solaris/Lunaris Empowerment, Split Personality Uiterlijke leeftijd: 21 Quote: Don't you know I ain't fucking with 'em good boys?
Onderwerp: Alastor & Raven: The Mystery Of The Lost Penis ma aug 21, 2017 12:47 am
Het was slechts een dag geleden dat ze in de lus was aangekomen en Raven was niet helemaal zeker hoe dat ze zich voelde over het feit dat ze hier de komende jaren ging zitten. Aan de ene kant was het wel relaxed dat ze eindelijk een keer een plekje had gevonden waar ze niet werd uit gegooid als ze de huur niet had betaald, aan de andere kant: als ze lang op één plek zou blijven, zou dat ook betekenen dat de jongens op een gegeven moment op zouden raken. En nou had Raven er totaal geen proberen mee om het af en toe met haar eigen geslacht te doen, misschien zelfs wel meer dan af en toe, maar soms was een jongen gewoon zo satisfying. Mannen claimden altijd het sterke geslacht te zijn – en Raven was meer dan gewillig om ze dat te laten geloven, terwijl zij er van overtuigd was dat dit absoluut niet waar was. Maar ach, mannen laten geloven wat ze zelf dachten was makkelijk, want dan waren ze alleen maar gewilliger om met haar mee te gaan. En als dat overdag gebeurde, zoals nu, dan zou dat aflopen in een vrijpartij en daarna zouden ze ieder weer hun eigen weggaan. Als het echter in de nacht gebeurde, zou een van de twee het waarschijnlijk niet overleven. Diegene was meestal niet Raven.
Maar nu was het anders. Nee, nu zat ze in de woonkamer van dit enorme huis. En ze had nog niet veel mensen gezien. Dat kon er ook mee te maken hebben dat het pas half zeven ’s ochtends was. Raven was pas net wakker geworden en ze merkte op dat ze wakker was geworden als haar oppervlakkige, seksuele, flirty zelf. Dat was eigenlijk hetzelfde als elke ochtend, tenzij ze wakker werd voor het opgaan van de zon. Zodra de eerste zonnestralen de aarde bereikten, zou haar persoonlijkheid veranderen. En dat was zojuist ook weer gebeurd. Daarom zat Raven nu voor een spiegel en woelde een beetje door haar haren. Uiterlijk was voor Raven heel erg belangrijk op dit moment van de dag. En daardoor zat ze in een dubio: op welke manier zou ze haar shirtje dragen, zodat haar borsten het beste uitkwamen? Ze trok het shirtje een beetje naar beneden, waardoor haar decolleté wat zichtbaarder werd. Was dit te overdreven? Rafe zou waarschijnlijk zeggen van wel, maar zij was Rafe niet, zij was Rav, om het nog eventjes wat verwarrender te maken. Ze duwde haar borsten iets meer naar elkaar, maar dat was het ook niet helemaal.
Met een pruillipje keek ze in de spiegel en woelde nog een keertje door haar lange, donkere haren. Zachtjes beet ze op haar onderlip, en keek verleidelijk in de spiegel, alsof ze zichzelf wilde verleiden. Een glimlach gleed over haar gezicht, een beetje quasi verlegen. “Damn” mompelde ze zachtjes. \
Character sheet Bijzonderheid: Zombie Uiterlijke leeftijd: 15 y/o Quote: The dead should be dead, they can't love, that's why they're dead
Onderwerp: Re: Alastor & Raven: The Mystery Of The Lost Penis do aug 24, 2017 11:26 am
innocence
Alastor had geen tijdsbesef. Hij sliep niet, hij at niet, hij was er gewoon. HIj kreeg niet de normale signalen die een normaal lichaam kreeg en daarom wandelde hij soms random door het huis heen. Nadat hij had opgemerkt dat de zon aan het opkomen was had hij gewoon voor een raam gestaan en had hij als een echte dwaas recht in de zon gekeken. Hij was nu geblindeerd en een beetje geïrriteerd was hij aan het wrijven in zijn ogen. Hij zag niks. Verdorie! HIj zag niks! Er waren overal vlekjes en aah! HIj werd er gek van, waarom zag hij niks? HIj kreunde even zachtjes waarna hij onstabiel door de de gang stommelde van de tweede verdieping? Geen idee wat hij aan het doen was hier, maar hij was er en hij zag geen reet want hij had net recht in de fucking zon gekeken en het burnde zo hard maar hij wist ergens ook dat het geen permanent schade zou leveren ofzoiets. Het was gewoon niet fijn. AAh! Waar moest hij stappen, er waren alleen vlekken voor zijn ogen??? En hij bleef maar wrijven maar niks werkte??? Wat was dit en waarom moest hij dit hebben? Waarom had hij eigenlijk recht in de zon gekeken? Was hij vergeten dat hij een idiot was die eigenlijk gewoon niet normaal kon doen? Hij kon wel huilen, hij was echt een zware idiot niet? Oh dear lord why?! Hij slikte even en bleef in zijn ogen wrijven in een poging om zichzelf te ontdoen van zijn blinde... Ding... Maar niks leek echt te helpen. Hij bleef maar wrijven, zijn ogen dichtknijpen en open doen... En eigenlijk ook gewoon... Hij liep tegen een muur aan... Nja, kon ook helpen, wie weet. Tegen muren aanlopen kon vast wel een remedie tegen iets zijn dus... Hij nam het maar voor het zekere en waagde nog een kans! BAM! Nogmaals ramde hij zijn hoofd tegen de muur aan.. Wankel nam hij wat stappen terug, de pijn beginnende in zijn hoofd... En... Hij... Tuimelde naar achter... Natuurlijk had hij niet GEZIEN dat er een trap achter hem stond want een, hij had geen ogen op zijn rug, dat kwam er niet echt bij als je like een zombie werd en TWEE... Hij was fucking geblindeerd door de grote fucking dagster genaamd de fucking zon. Hij was zo pissed off, maar ergens had hij ook niet het recht om het te zijn omdat het zijn eigen schuld was dat hij in een vuurbal had gekeken... En... Hij gewoon niet zijn fucking hersens kon gebruiken zoals elk normaal fucking wezen... God. Dus nu, met een harde klap en heel wat gestommel, rolde de dode van de trap af. Hij kreunde wat en kwam iedere keer met een harde kwak neer op de volgende trede. Hij zweerde, als hij ergens bloed in zijn aderen had ha dhij misschien gebloed... maar dat leek nu niet te gaan en het was misschien een nadeel want iedereen zou hem nu gewoon fucking aanvallen dat hij lawaai maakte en het was niet zijn schuld want!! AAAh. Hij kreunde en voelde zijn botten op een onnatuurlijke manier beven onder zijn huid en zijn rottende spieren. Auw AUW AUW! Hij beet even op zijn tong bij een val en de ander keer ramde hij zij hoofd ergens hard tegen. De traap was zo fucking lang, no joke. Maar uiteindelijk kwam hij met een luide bonk tot stilstand beneden aan de trap... De jongen bleef er muisstil liggen... Een beetje van slag dat dit alles hem weer moest overkomen, natuurlijk. HIj zoog even wat lucht naar binnen na enkele minuten en duwde zichzelf langzaam op... Hij schudde even zijn lichaamsdelen uit en keek even naar zichzelf vanuit een nogal draaierig perspectief. Hij staarde gewoon naar zijn lijf door naar beneden te kijken enzo... Weer dezelfde kleren aan zoals altijd. Hij stonk vast een uur in de wind maar wie carede daar om, hij kon niet echt ruiken dus megh. Hij kreunde even en legde een hand tegen zijn hoofd aan.. Kleine vlekjes dansten nog voor zijn ogen... Maar het vallen van de vele trappen leek hem wat geholpen te hebben. HAHA! Yes, de cure has been found. Langzaam wandelde hij de woonkamer binnen, wat hij als eerste zag dus why not... Maar hij stopte meteen en zonder enige schaamte staarde hij recht in de inkijk van een oudere dame. Hij knipperde even en bleef er intiem naar staren zonder echt iets van emoties ofzo te tonen... Hij was gewoon... Aan het verwerken.. Wat... Was dit?
