Lesson to be learned

Lichtelijk verward had Rafe ingestemd om de trainingen met Seji van vandaag af te lassen en in plaats daarvan naar een café te gaan. Een café waarvan hij vreesde dat hij de binnenkant iets beter kende dan hij lief had, met name de muren. Rafe had na Jeremy’s aanval er niet aan gedacht om te checken wat de naam van het café was, noch het adres, om het in de toekomst te kunnen vermijden. Op dat moment was dat wel het laatste was er aan zijn hoofd zat, maar wenste dat hij het toch gedaan had. Dan zou hij subtiel hebben kunnen voorstellen om naar een ander café te gaan, bleek het het desbetreffende café te zijn. Rafe had wel op google maps gezocht naar het adres en naar eventuele foto’s om te kijken of hij het herkende, maar het had zijn vruchten niet afgeworpen. Het herkende niets, kon zich alleen nog de duistere gedaante en het gezicht van de man voor zich halen—en ergens vaag nog het gezicht van de vrouw die toen achter de kassa stond. Hoe dan ook, hij zou er snel genoeg achter komen als hij zou arriveren. Daarnaast zat Jeremy niet vast in de loop van de lus, dus zou hij zich er hoogstwaarschijnlijk toch niet bevinden.

Seji had hem echter niet verteld waarom hij niet wilde dat de trainingen niet doorgingen. Rafe ging ervanuit dat het hem verteld zou worden in het café. Het leek hem immers niet dat Seji had voorgesteld om af te spreken voor een leuke date of iets dergelijks; er moest wel iets achter zitten right? Wellicht wilde hij kappen met de trainingen, zijn eigen weg gaan, en wilde dat persoonlijk aan hem vertellen—iets wat hij hem niet kwalijk zou nemen. Dat kind groeide als kool. Tijd is een relatief begrip. Wie weet hoe oud hij mentaal al niet was.

Achterdochtig keek de man naar het café voordat hij de deur opendeed en binnentrad, niet zeker wetend of het het beruchte café was of niet. Al die cafés leken immers enorm veel op elkaar. Vrijwel allemaal hadden ze dezelfde warme sfeer met op z’n minst hier en daar wat tinten van hout. Toen hij binnenkwam vielen zijn ogen al snel op de blonde haren van Seji die zich aan de bar bevond met twee glazen vloeistof; hij giste dat er een alcoholische drank in zat. Toen Rafe zijn weg zette in de richting van de jongen viel zijn blik echter op de kassière die een voor een de mensen hielp met hun bestelling. Abrupt hield hij kort halt toen de realisatie hem streek dat het dezelfde kassière was dat hem toen geholpen had, althans dat dacht hij. Het bloed trok lichtjes weg uit zijn gezicht terwijl hij meteen zijn blik langs alle aanwezigen in het café flitste om te checken of de raafharige man zich niet hier ‘toevallig’ had gevestigd. Tot zijn opluchting spotte hij geen bos pikzwart haar waardoor de adrenaline die door zijn bloed was geschoten weer langzaam aan werd afgebroken. Kort schudde hij zijn hoofd om zichzelf weer tot aarde te roepen en liep verder richting Seji. Hij vond dat hij zichzelf aanstelde, de man zat immers niet vast in de loop van de lus aangezien hij vanbuiten kwam. Omdat het dezelfde kassière was, en dus ook hetzelfde café,  hoefde het nog niet te betekenen dat Jeremy zich hier ook bevond. Waarschijnlijk triggerde het gebrek aan slaap door de nachtmerries zijn paranoia die bij hem normaliter weinig tot niet bestaand was. Kalm aan Rafe.

Met een zucht plofte hij neer op de barkruk naast die van Seji, vrijwel meteen uit nieuwsgierigheid het glas vastpakkend en er aan ruikend—wat zijn vermoedens bevestigde. Een licht amusante blik verscheen op zijn gezicht. Het was nou ook niet het aller lichtste drankje dat er bestond, whisky. “Whiskey?” vroeg hij ter bevestiging, licht hoofdschuddend met een grinnik. “You’re like… one year old kiddo, no underage drinking for you,” sprak hij en trok het tweede glas dat voor Seji’s neus stond van hem vandaan naar zichzelf toe. Niet dat hij hem er van zou gaan weerhouden om het te drinken, hij bedoelde het meer op een plagerige speelse manier. In de tijd dat hij hem had getraind was in de loop der tijd wat opgewarmd tegenover de jongen waardoor het duidelijk werd dat er ook een warmere kant aan hem was, begraven onder zijn kille bloeddorst—ook al braken die lichtstralen niet snel door de wolken heen. De reden dat ze dat nu wel deden was voornamelijk omdat hij zichzelf probeerde af te leiden om zich niet al teveel te focussen op de omgeving als een paranoïde gek, door bijvoorbeeld onbewust als een creep naar de kassière te staren.

OOC; wilde eig een proofread doen bc khad het gevoel dat ik alles niet even netjes formuleerde, maar heb er rond deze tijd geen zin meer in tbh (a) dus forgiv me voor vage zinnen en shit

Wederom kreeg Rafe de welbekende opmerking naar zijn hoofd gesmeten die onderhand in elk gesprek tussen hen boven water dreigde te komen, zowel op concrete als abstracte wijze. Seji was geen klein kindje meer dat door zijn moeder onder haar hoede werd gehouden. Lichamelijk was hij vrijwel uitgegroeid, dacht Rafe althans, maar in theorie was de jongen nog maar één jaar oud met weinig levenservaring. Rafe kon het dan ook niet laten om het geregeld opmerkingen over te laten vallen, zowel met een vriendelijke als geïrriteerde aard als de jongen op zijn zenuwen begon te werken. Ook maar kleine overmaat aan prikkels duwde Rafe al gemakkelijk over zijn grens heen.  ”I’ve had alcohol before, ain’t a big deal,” verklaarde de blonde jongen, maar schoof het glas wisky niet terug naar zijn huidige plek. Kort trok Rafe zijn wenkbrauw op toen hij dat zei. “You did? When?” informeerde hij, lichtelijk nieuwsgierig naar wat hij uitspookte als hij niet op zijn trainingen was.

”But that’s not why we’re here,” kondige Seji aan waardoor Rafe hem aankeek. Er zat dus toch meer achter het afzeggen van de trainingen, zoals hij al had verwacht. Hij knikte kort als een teken dat hij verder moest gaan terwijl hij het glas aan zijn lippen zette en een slok nam van het bittere goedje. ”A man came to me a few nights ago. He had seen how I killed people, but instead of panicking or confronting me with it, he offered me a job,” legde Seji uit wat de aanleiding was dat hij met hem wilde afspreken in het beruchte café. Wat argwanend had hij gekeken toen de jongen begon over een ‘man’. Toen hij zijn zin eindigde met dat de desbetreffende man hem een baan had aangeboden verslikte hij zich in de whisky die besloten had een andere route te nemen toen zijn reflexen malfunctioneerden door de prikkels die door hem heen raasden bij het beruchte zinnetje. Kuchend leunde hij wat voorover en kreeg maar deels mee wat Seji daarna had gezegd, rijk en moorden, veel meer hoefde hij eigenlijk ook niet te weten.

Toen hij weer fatsoenlijk kon ademhalen blikte hij gespannen nogmaals om zich heen, maar ditmaal zorgvuldiger, om te checken of de beruchte man zich écht niet in dit café bevond. Tot zijn opluchting spotte hij hem niet, tenzij hij ineens ook de gedaante van een ander persoon aan zou kunnen nemen waardoor hij incognito zou zijn. Rafe besloot de paranoia voor de potentiele aanwezigheid van de man tijdelijk met pijn en moeite te negeren om zich weer op Jinn te focussen. “Tell me,” begon hij en drukte z’n vinger tegen Seji’s borstkast aan. “Tell me you’re not talking about Jeremy Suthcliff,” schreeuwde hij op een gedempte, fluisterende manier. Hij hoopte met heel zijn hart dat Seji zijn naam niet had laten vallen in het gesprek met de man die hoogstwaarschijnlijk Jeremy was. Rafe hoopte namelijk diep van binnen dat hij hem vergeten was, genoeg andere slachtoffertjes had gevonden waardoor hij overbodig was geworden. Als Seji echter iets over hem gezegd had dan kon hij dat wel vergeten, al helemaal als het in positieve zin was.

Nadat Rafe de blonde jongen had gevraagd wanneer hij eerder alcohol had gedronken, zoals hij beweerde, veranderde zijn trotse expressie naar een onschuldige nerveuze terwijl hij zocht naar zijn woorden. Vrijwel meteen had Rafe hem door omdat hij twijfelde en zijn pokerface weg was gevallen. Hij had helemaal nooit alcohol op, uitslover. Desondanks vond Rafe het wel amuserend dat hij het nodig vond om zich wat uit te sloven voor hem. “If you’re gonna pull my leg, at least act plausible,” betrapte hij hem hoofdschuddend met een lichte grinnik dat hij al zo snel door de mand viel. Het amuserende moment was echter van korte duur toen Seji begon over een specifieke man die hij een paar dagen geleden had ontmoet die hem schijnbaar een baan aanbood. Iets waardoor Rafe onderhand stikte in de whisky die Seji hem voorgeschoteld had, zijn geweten hem vertellend dat hij die man waarschijnlijk van iets té dichtbij had meegemaakt. Een verbijsterde blik was verschenen op Seji’s gelaat, overduidelijk niet snappend wat er nou aan de hand was.

”Yeah. The man’s name is Jeremy Suthcliff. Have you heard of him?”  antwoordde hij met nog steeds dezelfde onbegrijpelijke blik op zijn gezicht geplakt. Rafe zuchtte diep en draaide zijn front weer richting de bar om vervolgens zijn ellebogen op het hout te plaatsen en voor zich uit te kijken. Een diepe frons worstelde met zijn wenkbrauwen terwijl hij het glas wederom vastpakte en het ditmaal in een teug achterover gooide, het met een ietwat forse wijze terug op de bar zettend wat aanduidde dat het nieuws hem niet bepaald goed viel. Kort sloot hij zijn ogen toen hij het welbekende warme gevoel vanbinnen begon te voelen om ze vervolgens weer te openen, voor het geval dat. Hij was niet boos, misschien een beetje. Hij kon echter niet ontkennen dat het hem uitermate frustreerde dat Seji het allemaal voor zoete koek leek aan te nemen, alleen maar omdat hij nog meer bloed op zijn handen wilde krijgen. Rafe kon zich nog goed herinneren dat het jongetje hem toentertijd iets vertelde in de wijze dat hij niet onder de regeltjes van zijn moeder wilde leven; wilde doen wat zijn hartje begeerde zonder dat iemand hem tegen zou houden. Rafe wist zeker dat hij bij Jeremy niet zoveel te zeggen had, waarschijnlijk allemaal regels en als je deze niet navolgde werd je gestraft. Hij had zo’n vermoeden dat Seji’s vermogen om rationeel te denken de lucht in was gevlogen zodra de man zijn ego had gevoerd door hem een baan aan te bieden omdat zijn vaardigheden om te moorden hem bevielen. Fucking pubers. “You are so,” begon hij gefrustreerd en schudde afkeurend zijn hoofd met een spottend lachje. Zijn handen had hij om het lege whiskyglas geklemd waardoor zijn knokkels wit uitsloegen. Ze trilden zachtjes door de adrenaline die door zijn lichaam gierde van het nieuws; veroorzaakt door zowel de angst die weer boven de grond begon te komen net nu hij het een beetje had weten te begraven, als de pure frustratie omdat Seji in staat was zichzelf zo gewillig in de armen van een vreemdeling te gooien zonder te weten wat de consequenties waren. Toen hij hem voor het eerst had ontmoet was hij ook al zo, naïef genoeg om bij hem op schoot te kruipen omdat hij lessen van hem wilde terwijl hij hem niet eens kende op wat basic dingen na. Blijkbaar was hij van binnen niet zo exceptioneel veranderd als van buiten. Het was nog steeds diezelfde naïeve Seji. “So goddamn naïve, Seji, jesus,” concludeerde hij vaag, hem niet vertellend waarom hij dat dacht.

Hij voelde hoe zijn bloed krachtiger en sneller door zijn bloedvaten werd gepompt nadat Seji hem had verteld waarom ze hier zaten in plaats van met een training bezig waren. Het frustreerde hem dat Seji de man met open armen leek te ontvangen zonder ook maar enigszins na te denken over zijn intenties, wat de voordelen voor hem waren—en nog belangrijker: de nadelen die het met zich meebracht. Ergens kon Rafe de jongen niet veroordelen over zijn acties. Hij was slechts een jaar oud en had dus bijna geen levenservaring om  zich te kunnen realiseren dat niet iedereen die een mooi verhaal ophing ook echt de waarheid sprak. Jeremy had hier overduidelijk misbruik van gemaakt. Rafe wist niet wat de man Seji verteld had, maar wist zonder twijfel dat het niet het volledige verhaal was—hell misschien was wat hij hem verteld had al gebaseerd op leugens, en Seji leek er zonder slag of stoot in te trappen. Rafe daarentegen wantrouwde alles en iedereen, had in zijn jeugd van gruwelijk dichtbij meegemaakt hoe goed men kon toneelspelen en zich verschuilen achter een berg van leugens. Zover hij iets wist over Seji’s verleden had hij het gevoel dat zijn moeder hem altijd weghield van de gevaren van de buitenwereld wat een verklaring zou kunnen zijn waarom de jongen zich zo gemakkelijk overgaf. Onwetendheid en behoefte om nog meer te rebelleren. De nervositeit was overduidelijk merkbaar in het lichaam van de blauw-ogende jongen, niet wetend wat hij fout had gedaan. Iets wat Rafe ook niet bepaald toelichtte waardoor de jongen overduidelijk gefrustreerd raakte. Ondertussen keek de man naar het glas dat hij stevig in zijn licht trillende handen had geklemd. Ergens had hij de neigingen uit pure frustratie er nog een te bestellen, maar weerhield zich er toch van. Hij was niet bepaald een zogenaamde ‘happy drunk’.  

”What the fuck are you talking about?” begon Seji gefrustreerd waardoor Rafe hem met een frons aankeek, die toon die de jongen hem gaf hem niet bepaald aanstaand. “Don’t you dare pull an attitude with me Seji,” waarschuwde hij de jongen. Normaal vond hij het niet erg als hij schold. Op het moment was hij er niet bepaald in de stemming voor; het feit dat het dan ook nog naar hem gericht was werd hem iets teveel van het goede. ”I’m not naïve. That man has an empire and is willing to hire me. I can kill for a living. Isn’t that the best opportunity one can get?” vervolgde de jongen waardoor Rafe hem met spottende amusatie aankeek. Jeremy had hem dus niet alleen geframed, maar ook nog eens wat hij wél verteld had verdraaid—en arme Seji was er zonder weerstand ingeluisd. Wat had Jeremy een makkie gehad zeg. “’Kill for a living?” herhaalde hij hoofdschuddend en lachte ongelovig. Zover Rafe wist draaide Jeremy op pure slavernij. Het leek hem sterk dat hij voor een naïef jongetje dat zonder slag of stoot mee huppelde een uitzondering zou maken door hem een fatsoenlijk inkomen te gunnen. “What the hell are you talking about, Seji,” mokte Rafe hem met onverborgen spot. “What did he tell your poor naive soul?” vervolgde hij lachend desondanks hij het allesbehalve grappig vond. Rafe lachte zelden op momenten dat het gepast was, in tegendeel zelfs. “But hey, you barely have any life experience—so who am I to judge?” stelde hij vast en haalde zijn schouders op, bijna zeker wetend dat Seji het niet leuk vond als hij zo over hem sprak. Rafe zuchtte diep en hield uiteindelijk toch maar zijn glas lichtjes op toen de bartender in de buurt was. “Another one, please,”

Rafe had de frustratie en woede zien opbouwen in Seji’s lichaam naarmate hij verder ging met opmerkingen naar zijn hoofd gooien. Het waren niet per se opmerkingen die direct als beledigend opgevat zouden worden door omstanders, maar Rafe wist dat ze een zacht plekje zouden raken bij Seji. Iets wat overduidelijk te zien was aan de lichaamstaal die steeds meer gespannen werd des te verder hij ging. Ergens had hij het gevoel dat hij Seji onbewust van zich af probeerde duwen nu hij blijkbaar contact had gelegd met de beruchte man; de kansen dat Jeremy nog achter hem aankwam zo klein mogelijk proberen te maken. Aan de andere kant zag hij ook wel weer in dat het zinloos was. Als de raafharige man hem zo graag voor zich wilde winnen vreesde hij dat zijn relatie ten opzichte van Seji daar geen bepalend factor in ging spelen.

”I am not naive!” siste de jongen kwaad nadat Rafe hem nogmaals had uitgemaakt voor naïef en wederom niet had uitgelegd waarom hij dan zo naïef was. De blik die Seji hem toewierp was niet te missen; Rafe was allang blij dat blikken niet konden doden. Hij besloot echter niet al te veel aandacht eraan te besteden en hief integendeel zijn glas waardoor de bartender naar hen toe kwam. Nog voordat de onschuldige man de kans kreeg om het glas te hervullen doorboorde een paar welbekende klauwen zijn hals. Het geluid van de man die stikte in zijn eigen bloed was het resultaat, waarna hij zich al snel naar de grond begaf. ”You’re not gonna get another one,” verklaarde Seji zijn acties. Rafe had zijn mond uit irritatie in een strak lijntje geperst terwijl hij hem strak terug aankeek in zijn felblauwe ogen; niet op of omkijkend toen hij het volle whiskyglas tegen de muur aan kapot gooide—in tegenstelling tot de omstandigers in het café. Iets wat hem echter wel even van stuk bracht was dat Seji hem ineens aan zijn kraag uit de barkruk omhoog trok zodat ze face-to-face kwamen.  ”Tell me what the fuck you’re talking about Rafe,” beval hij hem, waardoor Rafe zijn ogen tot spleetjes kneep. Hij was niet gediend van de toon die Seji hem gaf, en al helemaal niet van het feit dat hij hem zo durfde aan te raken terwijl ze zich niet in een training bevonden. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar terwijl hij zijn blik voor geen seconde van hem afweek. Rafe greep vervolgens ook Seji’s kraag vast zodat hij meer grip had, hief zijn hand en liet deze vlak met aardig wat kracht tegen de zijkant van de jongen zijn gezicht komen—hierbij zich nog ingehouden het niet tot een vuist te ballen om te voorkomen dat hij Seji zijn kaak zou breken. “First things first, don’t touch me like that when we’re not training, without my consent,” gromde hij gefrustreerd. Rafe hield niet van plotseling ongewenst fysiek contact. Hij had zo zijn redenen. “Subsequently, let go off me and I’ll tell you if you wipe that attitude of yours to the side for a bit,” vervolgde hij terwijl hij Seji’s kraag nog steeds stevig vast bleef houden. Rafe vond het niet nodig om zijn wapens tevoorschijn te halen om hem te intimideren, ervanuit gaand dat Seji genoeg gezag voor hem had om wat te dimmen. “I mean come on, you’re not gonna put up a real fight against me right? sprak hij met een zachte grinnik terwijl hij hem aankeek en een paar keer met zijn ogen knipperde, een tik die bij hem naar boven kwam als er teveel prikkels tegelijkertijd door zijn lijf heen gierden. “I won’t be as soft on you like I am during our trainings,” waarschuwde hij hem. Hij was immers zijn mentor voor een reden. Als Seji slim was ging hij er dan ook niet verder op in.

Het deerde de man niet veel toen hij waarnam hoe de vlijmscherpe nagels van het kattenjong de keel van de bartender penetreerde en het bloed eruit begon te gutsen. Toen hij hem echter vervolgens aan zijn kraag ruw van de barkruk aftrok zodat ze op ooghoogte kwamen tolereerde hij het niet. De grote mond die de jongen tegen hem opzette en zijn brutale acties provoceerde hem en was de aanleiding van zijn vlakke hand die met een klap in contact kwam met de huid van Seji zijn wang; een serie aan waarschuwingen volgend. Daarbij had hij zich nog ingehouden om zijn hand niet tot een steenharde vuist te ballen om te voorkomen dat hij hem gebroken botten opleverde. Als de jongen een gevecht met hem wilde kon Rafe hem dat geven, al hoopte hij dat hij nog rationeel na kon denken—op het moment had hij er namelijk niet bepaald zin in.

Gelukkig leek de andere helft verstandig te zijn door na Rafe’s laatste woorden zijn kraag langzaam maar zeker los te laten en zich te verontschuldigen. Rafe liet kort zijn hand over de rand van zijn kraag glijden om deze goed te strijken voordat hij weer plaats nam op de barkruk, wachtend tot de blonde jongen nog een woord zou uitbrengen. ”So tell me, please, what’s going on?” vroeg hij op een onderhand smekende toon. Even keek Rafe hem strak aan; zich bedenken waar hij moest beginnen; welke gedeeltes van het verhaal hij achterwege zou kunnen laten om toch zo weinig mogelijk te vertellen aan hem. Kort snoof hij om licht met zijn hoofd te schudden op zijn gedachtes, niet omdat hij het niet aan Seji wilde vertellen. Vervolgens leunde hij over de rand van de bar en vulde maar zelf zijn glas weer met whisky, de bartender was er immers niet meer om dat voor hem te doen. Ergens had hij de neigingen om het de jongen alsnog niet te vertellen door zijn acties van een paar seconden geleden; het had hem echt niet aangestaan. Rafe besloot hem echter nog een kans te geven, als hij die verpeste wist hij niet of hij de gedachtes die door zijn hoofd dwaalden ooit zou uitspreken. “You know kid,” begon hij terwijl hij een slokje nam van het vers geschonken goedje. “Remember when you told me you did not want to obey your mother’s stupid rules, be free, no rules, no restrictions, being able to do whatever you want? introduceerde hij zijn uitleg. Hij kon het zich nog herinneren als de dag van gisteren. Door Seji’s enorme groeispurt leek het veel verder weg dan het eigenlijk was, dus hij ging er vanuit dat de jongen wist op welke dag hij doelde. “All would be to no avail if you’re gonna “work” for him,” vervolgde hij waarbij hij ‘work’ letterlijk tussen aanhalingstekens plaatste met zijn vingers; opnieuw een slok nemend van het glas dat hij tijdens zijn woorden in de lucht gehouden had waarbij hij strak in de ogen van de blonde jongen keek. Een echt duidelijke uitleg was nog niet uit de man zijn mond gekomen. Hij probeerde de jongen te testen, kijkend of hij zelfstandig tot de realisatie kon komen met waar voor een type hij te maken had. Ondertussen had hij zijn rillingen en shock weer weten weg te stoppen nu hij zich meer op Seji's kant van het verhaal kon focussen in plaats van onvrijwillig zijn eigen herinneringen weer naar boven te halen. Het constante geknipper met zijn ogen doordat hij geconcentreerd was én het constante werpen van blikken in de richting van de deur om te kijken of de beruchte ravenharige niet ineens binnen kwam walsen in hét café.

Terwijl zijn bloed nog lichtjes borrelde door Seji’s acties was hij weer gaan zitten op de barkruk en had  ditmaal voor zichzelf whisky ingeschonken. De bartender die zijn leerling zonet om zeep had geholpen kon het immers niet meer voor hem doen; vandaag niet meer althans—morgen zou hij weer fris en fruitig achter de bar staan met dank aan de krachten van de lus. Elke dag maakten deze mensen diezelfde monotone sleur mee. Na een tijdje stil te zijn geweest maakte Rafe de jongen toch duidelijk waarom hij -in zijn ogen- zo naïef was om met de man zijn voorstel akkoord te gaan zonder eerste de consequenties te hebben overwogen. Niet erg concreet waardoor het hoogstwaarschijnlijk alsnog niet enorm duidelijk was voor Seji hoe het nou allemaal precies in elkaar zat, wat de bedenkelijke blik die op de jongen zijn gezicht rustte bevestigde. ”You mean that he will take away my freedom as well?” informeerde de jongen vervolgens, proberend om zijn vermoedens te bevestigen. Rafe knikte terwijl hij het glas nogmaals naar zijn lippen bracht. “Guess you could say that calling it slavery would still be an euph-” begon Rafe totdat hij abrupt werd onderbroken doordat het glas dat nog net niet met zijn mond in contact was gekomen uit zijn handen werd gegrist, waarna niet veel later hoorbaar een slok werd genomen van het goedje dat de leegte vulde. Reflexmatig draaide de jongeman zich om terwijl hij zijn hand tot een vuist had gebald om deze met aardig wat impact op een willekeurige plek van de desbetreffende te laten vallen, zijn jukbeen, net toen deze iets uitbracht over dat de whisky lekker was of iets dergelijks. Wat de man precies zei wist hij niet, alles leek voor een momentum recht langs hem heen te gaan toen hij realiseerde wie de desbetreffende was. Als je over de duivel spreekt, dan rammelen zijn kettingen. Rafe voelde hoe zijn hartslagfrequentie ongezond de hoogte in schoot en de kleur uit zijn gezicht begon weg te trekken. Het voelde alsof de werking van zijn parasympatisch zenuwstelsel compleet werd geremd zodat alle energie kon worden geïnvesteerd in die van zijn orthosympatische. Kort knipperde Rafe zijn ogen en trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij zich weer omdraaide in de kruk, zijn rug half naar hem toegekeerd als teken dat hij geen zin had in waar hij dan ook voor kwam—maar niet helemaal omdat hij hem tegelijkertijd ook voor geen meter vertrouwde. Hij wilde de man met zijn raafzwarte haren nog wel in de gaten kunnen houden.  ”How are you doing Rafe?” hoorde hij achter zich waardoor hij zijn lippen tot een streepje forceerde uit irritatie. Tegelijkertijd probeerde hj de angst die door zijn aderen raasde te verbergen, al verraadde zijn lwit weggetrokken gelaat het enigszins. “Delightful,” sprak hij kortaf terwijl hij -in plaats van Jeremy- Seji recht in zijn felblauwe ogen aankeek. Rafe had gehoopt van de man af te zijn nadat hij een hele poos niet meer van hem gehoord had. Natuurlijk moest hij net weer tevoorschijn komen nu hij zich precies in het beruchte café bevond terwijl ze precies over hem aan het converseren waren. Wat voor een vloek rustte er in hemelsnaam op dit gebouw? “Delightful, and just about to head somewhere else, aren’t we Seji?” sprak hij terwijl hij van de barkruk afsprong die hij de afgelopen minuten had warm gehouden, zonder de man een directe blik waardig te gunnen. Natuurlijk had hij Seji zonder omkijken kunnen achterlaten terwijl hij hem zelf zou peren, maar kon het ergens niet over zijn hart verkrijgen omdat hij wist waarin de man toe in staat was. Rafe pakte dan ook Seji’s bovenarm stevig vast -wellicht iets te stevig door de adrenaline dat door zijn lijf heen raasde waardoor er een grote kans was dat hij er een blauwe plek aan zou overhouden- en probeerde hem mee te trekken naar de uitgang van het café, hopend dat Jeremy hen zou laten gaan. Daarnaast hoopte hij ook dat Seji zonder slag of stoot zou meewerken en niet uit nieuwsgierigheid zou objecteren, of om wat voor debiele reden dan ook.