Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Reminds me of you ma mei 11, 2020 9:19 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
Song
Ondanks dat Chloé nu wat meer mensen had leren kennen en voorzichtig wat vrienden aan het maken was, had ook zij soms haar mindere dagen. Ergens wilde ze een van haar nieuwe vrienden een berichtje sturen, om te kijken of ze iets met haar wilde doen of om in ieder geval er over te praten. Maar Chloé was ook een binnenvetter en wilde eigenlijk liever altijd laten zien dat het goed met haar ging. Ze wilde niet teveel zijn voor iemand of iemand laten zien dat het slecht met haar ging. Met een zucht liep ze door het huis. Het viel haar op dat er overal mensen waren en ze had op dit moment echt geen behoefte aan iemand om haar heen. Chloé deed de capuchon van haar hoodie op en stak haar handen diep in haar zakken. Waarom was het zo moeilijk om een plekje te vinden waar ze alleen kon zijn? Toen ze de woonkamer binnenstapte en daar het gelach van mensen hoorde, was ze er klaar mee en liep ze meteen door naar de eetkamer. Wonder boven wonder was deze leeg en Chloé liep naar binnen. Ze sloot de deur en ging op de tafel van de eetkamer zitten. Uit haar zak haalde ze haar telefoon en zocht de instrumentale versie op van een liedje dat belangrijk voor haar was. Het liet haar altijd denken aan de eerste keer dat haar hart gebroken was. Terwijl de muziek speelde begon ze te zingen. Muziek was haar uitlaatklep, met muziek kon ze alles wat ze maar wilde. Ze legde haar gevoel daarin. Dat was, omdat muziek je niet kon veroordelen. Terwijl ze begon te zingen, begon ze te huilen. Zachtjes. Een paar tranen liepen over haar wangen. Nadat ze het liedje had gezongen, ging ze naar WhatsApp en keek ze naar de afbeelding van haar zus. Haar vinger zweefde boven het groene telefoontje. Zou ze…? Nee, waarschijnlijk had haar zus het veel te leuk met haar vriendinnen en miste ze Chloé waarschijnlijk niet eens zo erg als zij haar. Kwaad gooide ze de telefoon weg, die hard op de grond terecht kwam en voelde de tranen over haar wangen lopen, terwijl ze naar buiten staarde. Wat een kutzooi. Ze had behoefte aan sterke drank.
Character sheet Bijzonderheid: Sand control Uiterlijke leeftijd: 19 jaar Quote:
Onderwerp: Re: Reminds me of you wo mei 13, 2020 4:09 pm
Jax was de avond van te voren weer eens uitgegaan. Het begon een beetje saai te worden, die vervelende sleur, maar voor nu was er niks anders wat hij kon doen. Hij had al een paar mensen ontmoet die hij op zich wel aardig vond, maar daar bleef het dan ook bij. Voor de rest was het allemaal best wel saai, al moest hij toegeven dat het feesten lekker ontspannend was. Hij bevond zich dan meerdere malen tussen de meiden terwijl die volop tegen hem aan aan het schuren waren, maar meer dan dat liet hij ook niet toe. Je zou het misschien wel van hem denken met zijn flirterige gedrag, maar Jax was niet iemand die van het ene naar het andere meisje ging. Hij flirtte gewoon graag, soms kwam daar zoenen van en meestal was dat met een dorpeling, dus die was dat de dag erna toch weer vergeten. Op dat vlak was Inndyr wel een simpel volkje, als hij het zo al mocht noemen. Maar goed, er waren dus ook zat avonden dat hij het enkel bij dansen en veel drinken hield. Want soms waren er gewoon momenten dat hij wilde vergeten dat hij zijn zusje achter zich had moeten laten en dat hij haar nu niet kon beschermen. En dat deed pijn. Jax zonderde zich af van de andere kinderen zodat ze zijn gevoelens niet konden peilen. Hij had een simpele joggingbroek en een trui aangetrokken die hem lekker zat en hij wist niet goed wat hij van plan was, maar hij kwam tot stilstand toen hij in de eetkamer terecht kwam. Hij keek om het hoekje en zag een meisje op de eettafel zitten die aan het huilen was. Toen ze haar telefoon wegkeilde, raapte hij deze op en liep vervolgens naar haar toe. Hij hoorde dat er muziek afkomstig was van de telefoon en luisterde er even naar, waarna hij de muziek stopzette en naar haar toe liep, de telefoon naar haar toestekend. “Ik moet zeggen dat het niet echt mijn stijl is, maar het kan ermee door,” zei hij met een flauwe grijns tegen haar, waarna hij zijn hand uitstak en met zijn vinger voorzichtig over haar wang wreef. “Gaat het met je?” vroeg hij vervolgens op een zachte toon aan haar. Hij hield er niet van om mensen te zien die verdriet hadden. Het deed hem te hard denken aan het betraande gezicht van zijn zusje toen hij haar achter had moeten laten. Misschien was zijn gebaar ietwat te teder geweest omdat ze elkaar nog niet echt kenden, maar ergens kenden ze elkaar ook weer wel omdat ze in hetzelfde huis rondliepen. Ongeveer dan.
Chloé Hill
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you do mei 14, 2020 10:22 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
Voorzichtig nam ze een stukje huid tussen haar vingers en kneep er in. Concrete pijn voelen was fijner dan de pijn die ze van binnen voelde. In eerste instantie merkte ze niet eens dat er iemand de eetkamer was ingelopen, dat kwam omdat ze naar buiten keek en ze niet echt aan het opletten was, maar opeens zag ze de jongen naderen vanuit haar ooghoeken en keek ze verschrikt op. Hij stak haar de telefoon toe en vertelde haar dat haar muziek niet echt zijn stijl was, maar dat het er mee door kon. Als een razende begon ze de tranen weg te wrijven en toverde een fake smile op haar gezicht. “Agh, dat is het mooie van muziek, niet waar? Iedereen mag er een mening over hebben en dat is helemaal oké, want het is je eigen smaak.” Haar stem klonk nog een beetje onvast en snotterig. Toen ze de jongen wat beter bekeek, zag ze dat het de knappe jongen was die naar Hazel had gekeken op het feest. Dat had Chloé leuk gevonden voor Hazel, ze was een ontzettend knap meisje en dat dit op het feest beaamd werd vond ze alleen maar fijn voor haar. De jongen vroeg aan haar of het ging en Chloé haalde haar neus op. “Ja, absoluut prima.” Dat was typisch Chloé. Verberg je emoties, dan hoefde je ook niet bang te zijn dat iemand je later pijn ging doen. “Hoe vond je het feest? Het was best wel leuk hè, ik ben blij toe dat er een feest werd gegeven, wel zo leuk. Ben je al lang hier?” Hopelijk zag de jongen niet in dat het een poging was om van onderwerp te veranderen, ook al trilde haar lip enorm en vulde haar ogen zich nog steeds met tranen. Verdorie, wat haatte Chloe dit. Ze had dit eerder bij Jace gedaan, deels ook omdat ze hem kende, maar ze had geen zin om bij elke jongen die een beetje lief voor haar was te veranderen in een menselijke kraan.
Jax trok meteen zijn hand terug zodra de eerste zoute tranen de zijkant van zijn vingers raakten. Waar was hij mee bezig? Het was niet omdat Daphne graag door hem getroost wilde worden telkens als ze huilde dat anderen dat ook graag wilden. Jax had er echter moeite mee met anderen verdrietig te zien, maar om verder lichaamscontact te vermijden, pakte hij een stoel, schoof deze naar achteren en zette deze zo neer dat hij tegenover het meisje kwam te zitten. Het meisje koos echter een andere tactiek dan Daphne. In plaats van zich aan zijn shirt te klemmen en heel haar hart en ziel uit te storten over hoe oneerlijk de wereld was, besloot zij om er de schijn op te houden en net te doen alsof er niks aan de hand was. En bijna wilde Jax haar haar zin geven en ook net doen alsof er niks aan de hand was, maar hij weerhield zich ervan en glimlachte zwakjes naar haar. “Het feest was… interessant,” zei hij, met een kleine grijns terugdenkend aan hoe het feest voor hem was verlopen. “Maar ik denk niet dat dat is waar het hier om gaat,” ging hij vervolgens verder. “Je kunt wel allemaal vrolijk zitten doen en net doen alsof er niks aan de hand is, maar je ogen en je lichaamstaal vertellen een ander verhaal,” zei hij op een serieuze toon tegen haar. “En dat heb ik zelfs al opgemerkt ondanks het feit dat ik hier nog geen twee weken ben,” beantwoordde hij ook maar meteen haar vraag met een plagerig knipoogje. Hij trok één van zijn benen naar zich toe en legde zijn enkel tegen de binnenkant van zijn dijbeen terwijl hij haar peilend aankeek, zijn hand rustend op de binnenkant van zijn voet en gemakkelijk naar achteren leunend zodat hij comfortabel op de stoel zat. Of toch in een houding dat voor hem comfortabel was; hij zou wel voor zichzelf spreken op dat vlak. “Ben je zeker dat alles oké is?” vroeg hij weer op een zachte toon, zijn vingertoppen rustend tegen zijn wang en zijn wenkbrauwen naar haar optrekkend.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you za mei 16, 2020 5:02 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
De jongen die tegenover haar stond was lief, dat merkte ze meteen. Ze kende hem niet echt, maar als je iemand ging troosten die je niet kende, dan moest je lief en aardig zijn. Of je was een enorme klootzak, als je misbruik ging maken van iemand die op dit moment niet helemaal zichzelf was. Het was lastig voor haar om haar emoties te laten zien, helemaal aan iemand die ze niet kende, maar toen de jongen zei dat haar lichaamstaal en houding iets anders zeiden, sloeg ze haar ogen even neer. De jongen ging tegenover haar zetten en vroeg haar of ze wel echt oké was. Chloé keek eventjes weg en zuchtte zachtjes. “Ja, het gaat wel, het is alleen…” Weer sloeg ze haar ogen neer en peuterde ze wat aan haar vingers. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond. “Het is alleen….dat ik mijn zus zo erg mis…” Terwijl ze dat zei, begonnen er weer tranen over haar wangen te lopen en begon ze zacht te snikken. “En ik weet het, het zou makkelijk moeten zijn om haar te bellen, maar ik ben gewoon zo bang dat ik haar lastig val, ook door het tijdsverschil enzo. En…en…ik wil gewoon niet teveel zijn, ik wil niet dat ik haar tot last breng. Maar ik mis haar gewoon zo.” Ze begon zacht te snikken. Wat moest de jongen nu wel niet van haar denken? Het klonk zo stom als ze het hardop zei.
Jax kon zichzelf niet bepaald een expert voelen op vlak van emoties en dat soort dingen, maar hij had hier wel het idee dat hij helemaal juist zat. Misschien als hij de rode wangen, rode ogen en de tranen niet had gezien dat hij wel in haar act was getrapt, maar de waarheid was dat hij het wel al had gezien en dat ze het dus moeilijk voor hem kon verbergen. Hij was echter ook wel iemand die er niet te vaak achter ging vragen; als ze er niet op wilde antwoorden, dan zou hij het gewoon afkappen en over een ander onderwerp beginnen. Maar toen ze weer begon met praten, werd het hem vrij duidelijk dat hij het wel bij het juiste eind had en hoewel hij overeind wilde springen om haar te troosten, weerhield hij zich daar nog heel even van totdat ze heel haar verhaal had gedaan. Het verhaal zorgde voor een brok in zijn keel, want hij wist hoe het was om familie te missen en omdat hij niet over de middelen beschikte, kon hij niet eens naar zijn zusje bellen. Ze zou van de gelegenheid gebruik moeten maken om het te doen. Jax kwam overeind en ging voor haar staan, waarna hij zijn handen op haar schouders legde en met zijn vinger haar kin omhoogduwde zodat ze oogcontact maakten. “Als ik iets heb geleerd van mijn vertrek van mijn thuisfront, dan is het wel dat je nooit moet aarzelen om je gevoelens aan iemand te tonen, zeker niet als het om familie en gemis gaat.” Hij glimlachte naar haar. “Ik zou haar gewoon bellen als ik jou was. Ik kan opmerken uit je woorden dat jullie een vrij goede band hebben en dat de angst puur bij jou ligt. Ik denk dat je zus vast blij is als ze wat van je hoort. Dus wacht er niet te lang mee, oké?” Hij liet zijn vinger zakken en gaf twee stevige kneepjes in haar schouders.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you za mei 16, 2020 5:19 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
Eigenlijk klonk het heel erg stom. Want het antwoord was heel erg simpel. Ze moest gewoon haar telefoon pakken en haar zus bellen. Maar elke keer als ze dat van plan was, was er iets dat haar tegenhield. De angst om teleurgesteld te worden. Bang dat Liz misschien niet op zou nemen. Het hielp ook niet mee dat Chloé niet zo goed was in tijdzones bepalen, dus dat was ook nog iets wat haar tegen hielp. De jongen kwam voor haar staan, hij legde zijn hand op haar schouders en tilde met zijn vinger haar kin iets omhoog. Chloé had de jongen niet aan durven kijken, maar nu moest ze wel. Voorzichtig glimlachte ze, terwijl ze het advies van de jongen aan hoorde. Na zijn advies, liet hij zijn vinger weer zakken en kneep haar zachtjes in haar schouder. Chloé knikte. “Ja…ja, je hebt gelijk. Voor ik hier naar toe kwam was mijn zus mijn beste vriendin. En ik weet dat het stom klinkt, want het antwoord is simpel, ik moet haar ook gewoon bellen. Maar ik ben gewoon bang dat als ik bel, dat ze misschien niet opneemt. Of dat ik haar wakker bel en dat ze dan boos is.” Diep in haar hart wist ze ook wel dat Liz haar telefoon niet zou over laten gaan als ze zag dat Chloé zou bellen. Het was vaak genoeg dat Chloé in de problemen had gezeten en ze Liz had gebeld. Dan stond haar zus altijd voor haar klaar. Andersom was dat natuurlijk net zo geweest. Zachtjes zuchtte ze en boende ze haar tranen weg van haar gezicht. Gelukkig had ze geen make up op gedaan, anders had ze er echt als een schipwrak uitgezien. Ongelukkig glimlachte ze naar de jongen en peuterde weer wat aan haar vinger. “Je zal me wel stom vinden, om over zoiets stoms te gaan huilen, terwijl het antwoord eigenlijk heel simpel is.”
Jax kreeg automatisch een glimlach om zijn lippen toen hij zag dat dat bij haar ook het geval was. Hij vond het altijd fijn om mensen op te beuren, zeker mensen die hem niks hadden misdaan en ook gewoon aardig tegen hem waren. Je had ook van die mensen die gelijk bot moesten doen van in het begin en al over je begonnen te oordelen zonder dat ze je kenden. Jax was meestal dan ook snel klaar met die mensen en keerde ze dan ook meteen de rug toe. In dat soort volk had hij geen zin. De blondine was meer zijn stijl: lekker spontaan en gewoon zeggend wat haar op het hart lag, na een klein beetje aansporing van zijn kant uit natuurlijk. “Als ze voor de lus je beste vriendin was, dan lijkt het me niet dat dat nu veel veranderd kan hebben,” zei hij met een frons tegen haar. “En ik denk dat je dat sowieso pas echt kunt zeggen als je haar eenmaal gebeld hebt. Dat ze niet opneemt, wil nog niet zeggen dat ze niet met je wil praten. Dan kan het eerder liggen aan het feit dat ze het niet gezien heeft en zal ze je waarschijnlijk wel terug bellen.” Hij liep terug naar zijn stoel en liet zich daarop zakken, waarna hij zijn armen om zijn nek sloeg en zijn voeten bij zijn enkels kruiste. Een haast tedere glimlach kwam om zijn lippen toen ze haar verontschuldigingen aanbood. Op een bepaalde manier dan. “Waarom?” was zijn simpele vraag. “Ik kan ook vrij emotioneel worden als ik aan mijn familie denk. Ik denk dat dat gewoon een normale reactie is en zeker niet iets om je voor te hoeven schamen.” Nee, ze had niks om zich voor te schamen. Het sierde haar juist dat ze zo veel om haar zus gaf, iets wat Jax zeker wel kon waarderen, juist omdat familie ook zo belangrijk voor hemzelf was.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you za mei 16, 2020 6:06 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
Ondanks dat ze de jongen niet kende, was het een opluchting dat hij haar niet raar vond. Chloé had altijd wel een attitude om haar heen dat het haar allemaal niet zo heel erg veel uitmaakte, maar dit was vooral een attitude die ze in Los Angeles om haar heen had hangen. Het leven in de lus had haar emotioneler en kwetsbaarder gemaakt en dat was waarschijnlijk om het feit dat ze uit haar vertrouwde omgeving was gehaald. Daarom was het fijn dat er iemand als de jongen tegenover haar zat om naar haar te luisteren en haar advies te geven. Een bredere glimlach kwam op haar gezicht, terwijl ze naar de jongen keek. “Bedankt…je bent erg aardig. Ik voel me tienduizend keer beter dan net.” Dat was ook de waarheid. Daden deden meer dan woorden, maar soms waren woorden gewoon even nodig om te horen wat je nodig had. Nogmaals ging ze met haar mouw over haar gezicht om haar tranen weg te vegen en keek ze met een brede glimlach de jongen aan. “Je hebt ook helemaal gelijk. Weet je wat het is, vroeger zou ik me ook niet zo druk gemaakt hebben om dit soort dingen. Dat komt omdat ik dicht bij mijn zus in de buurt zou zijn. Nu is dat allemaal anders. Sinds ik niet meer thuis ben, voel ik kwetsbaarder en emotioneler. Ik ben er niet helemaal uit hoe ik dat nou precies vind.” Ze slaakte weer een diepe zucht en voelde een last van haar schouders vallen. Was dit het gevoel dat ze bedoelden als je je hart aan het luchten was? Wederom keek ze de jongen aan. “Hoe ga jij er mee om? Zo ver van huis en je familie zijn?”
“Missie geslaagd dan, zou ik zeggen,” zei Jax met een knipoog naar haar. Ja, hij was blij dat ze zich beter voelde. Hij had er een hekel aan als mensen moesten huilen in zijn aanwezigheid. Hij hield niet van verdriet en zag liever een lach, waar hij dan ook vaak voor probeerde te zorgen. Natuurlijk lag het ook een beetje aan de aard van het verdriet. Als het door ze zelf veroorzaakt was of het was bij iemand die hij niet moest, dan ging hij er niet veel moeite voor doen om het op te lossen. Maar dit was niet zo’n geval. Hij humde toen ze haar woorden sprak en gaf een knikje, daarmee beamend dat hij wel begreep wat ze bedoelde. “Klote,” verwoordde hij het vervolgens voor haar met een lachje. “Dat voelt gewoon klote aan. Maar ik snap wel wat je bedoelt, want ik heb precies hetzelfde.” Hij herinnerde zich nog de traan die over zijn wang had gerold toen hij naar Sayuri’s muziek had geluisterd, nog niet zo gek lang geleden. Normaal gezien zou hij er helemaal niet zo aangedaan door geweest zijn, maar het idee dat hij nooit meer terug zou kunnen keren naar hoe het leven was voor de lus, deed hem gewoon pijn. Hij haalde zijn schouders op toen ze haar vraag stelde. “Het gaat de ene dag beter dan de andere,” zei hij met een flauw glimlachje. “Ik heb een goede band met mijn ouders, maar het is niet hun dat ik mis.” Hij pakte de ketting die hij vaak om zijn hals droeg vast en trok deze naar zich toe. Aan de hanger van de ketting hing een foto van zijn zusje, in de hanger van de ketting zelf die hij open moest doen. Hij klikte hem open en richtte de foto toen naar het meisje. “Dit is mijn kleine zusje Daphne, mijn pracht en praal.” Hij grijnsde op een trotse manier. “Ze is nog maar pas elf jaar geworden. Het was heel lastig om haar achter te laten, vooral omdat ze ook veel gepest werd en zo. Ik hoop dat dat nu al wel wat beter gaat, maar ik heb er weinig hoop in.” Hij onderdrukte een zachte zucht. “Meiden die net in de puberteit belanden kunnen zo gemeen zijn.”
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you zo mei 17, 2020 8:20 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
De jongen leek oprecht blij dat hij haar vrolijk had kunnen maken. Chloé kon het bijna niet geloven dat er nog zulke aardige mensen waren. Als je op was gegroeid in een stad waar bijna iedereen nep was en aan zijn eigen dacht, was de jongen tegenover haar een uitzondering die zeer welkom was. Nu Chloé over haar eigen problemen had verteld, was ze nieuwsgierig hoe de jongen met de heimwee, of het in ieder geval verwijderd zijn van je familie, om ging. Hij vertelde dat hij een goede band had met zijn ouders, maar dat hij hen niet persee miste. Dat had Chloé ook niet zozeer. Dat kwam ook omdat ze regelmatig met haar ouders berichten uitwisselden, maar met haar zus had ze gewoon een emotionelere band. Ze boog wat naar voren toen hij zijn ketting liet zien en geëmotioneerd keek ze naar het fotootje van het meisje in de ketting. “Wat een lieverd” zei ze met een brede glimlach. Ze ging weer naar achteren zitten toen ze het verhaal van de jongen aan hoorde en schudde haar hoofd toen hij dat had verteld. “Nou inderdaad…en ze kunnen haar daar permanent mee beschadigen. Ik wou dat mensen wat beter nadachten bij wat ze zeiden.” Afkeurend schudde ze haar hoofd en keek de jongen weer aan. “Is er wel een manier waarop je contact met haar kan hebben?”
Het verwarmde Jax’ hart wel een beetje hoe dat het meisje reageerde op de foto van zijn zusje. Het was een foto die hij aan nog niemand binnen de lus had laten zien, gewoonweg omdat het onderwerp niet ter sprake was gekomen. Jax was een ontzettend trotse broer en hij stak zijn liefde voor zijn zusje zeker niet onder stoelen of banken, maar de mensen die hij tot nu toe ontmoet had, hadden andere dingen gehad om over te praten en daar had hij zich aan aangepast. Hij was dan ook meer een go-with-the-flow type die gewoon het gesprek volgde en wel zag waar het uitkwam dan dat hij het echt in een bepaalde richting ging sturen. Als hij iemand tegenkwam die weinig zin had in een gesprek, dan was het voor hem ook algauw afgelopen en deed hij geen moeite meer om de conversatie op gang te brengen. Hij moest toegeven dat dat bij dit meisje gemakkelijk ging omdat ze zelf een babbelaar leek te zijn, iets wat hem wel goed deed. Hij gaf een knikje toen ze precies zei wat hij over dat soort dingen dacht, maar zijn mond trok tot een streep toen ze haar vraag stelde. Hij vond het niet aangenaam om te praten over de reden waarom hij zijn zusje niet meer kon zien, maar zij was ook open geweest en aan de reactie op de foto van zijn zusje te zien, zou ze er wel begrip voor hebben. “Nee. En dat is mijn eigen schuld,” zei hij op een lichtelijk bittere toon. “Soms kun je beter je woede inhouden, maar toen mijn zusje door de zoveelste pesterij getroffen werd, knapte er iets in me en heb ik het die jongen de dag erna betaald gezet. Heel de school wist opeens van mijn gave en ik moest in allerijl naar de lus vertrekken. Ik heb geen gedag tegen haar kunnen zeggen en ik heb niks van sociale media om contact op te nemen met mijn ouders.” En dat stak, maar het was nu eenmaal niet anders.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you ma mei 18, 2020 10:37 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
Natuurlijk had ze ook naar de jongen zijn ervaringen gevraagd. Hij had haar zojuist opgevrolijkt en hij leek een van de weinige jongens die wat makkelijker over zijn gevoelens kon praten dan de jongens die zij tot nu toe had ontmoet. Behalve Jace natuurlijk, die was ook wel redelijk open tegen haar geweest. Chloé hoorde zijn verhaal aan over hoe hij naar de lus was gekomen en ze knikte begrijpend. “Ik snap je. Dat moet verschrikkelijk veel pijn doen, om haar zo alleen achter te laten.” Zachtjes beet ze eventjes op haar onderlip en keek de jongen met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen aan. “Weet je, ik weet natuurlijk niet het hele verhaal, maar ik denk niet dat je fout gehandeld hebt. Je hebt je gedragen als haar grote broer en ik denk dat het een normale reactie is. Het enige nare is natuurlijk…dat wij een bijzonderheid hebben. Iemand die dat niet had gehad, had diegene waarschijnlijk in elkaar geslagen ofzo. Ook niet goed, maar daar hebben meer mensen begrip als voor…ons.” Chloé wist zeker dat zij hetzelfde had gedaan voor Liz. Niemand moest aan haar komen, want dan hadden ze een enorm probleem met haar. Het zat haar niet lekker dat de jongen zonder gedag te zeggen is weggegaan. Chloé probeerde zich voor te stellen hoe dat geweest moet zijn. Dat zou het soort gebroken hart zijn dat tijd niet kon helen. Haar gedachte werkte op volle toeren: hoe kon ze het beste de jongen helpen? “Weet je…misschien kan ik je wel helpen om een sociale media account ergens op aan te maken? En dat we proberen je familie te vinden daarop? Als je daar behoefte aan hebt natuurlijk. En als je wilt dat ik me er mee bemoei natuurlijk, waarvan ik ook wel weer begrijp als je dat niet hebt.” Een voorzichtig glimlachje verscheen op haar gezicht. “Ik ben natuurlijk maar een vreemdeling…”
Jax gaf enkel een knikje op haar woorden omdat hij schrik had dat hij begon te huilen als hij er verder over door zou gaan. Jax was een gevoelige jongen had hij zelf al mogen ondervinden, maar hij vond het nog altijd een gradatie te ver gaan om zijn emoties op zo’n manier te tonen in bijzijn van een ander, al zou het meisje hem daar wellicht niet om uitlachen. Hij vond dat de jongen het meisje moest troosten en niet andersom. Misschien hield hij zich dan een beetje aan het stereotype van een typische jongen, maar het was moeilijk om daar van af te wijken terwijl er heel veel jongens in dit huis rondliepen die een stuk minder open waren over hun gevoelens. Jax was echter heel erg gevoelig aangelegd, daar kon hij zelf ook niet veel aan doen. “Ik heb een jongen laten stikken in zand,” zei hij op een voorzichtige toon. “Hij had op een feestje waar mijn zusje op was uitgenodigd haar haren afgeknipt toen iedereen sliep, waardoor ze in een soort van depressie is beland. Ik heb het hem betaald gezet door mijn gave te gebruiken en zo veel zand in zijn keel te stoppen dat hij het bijna niet meer na kon vertellen. Dat vonden mijn ouders en de school duidelijk te ver gaan en ik moest in allerijl vertrekken naar de lus.” Hij haalde zijn schouders op. Het was misschien geen slimme beslissing van hem geweest, maar het enige waar hij op dat vlak spijt van had, was dat hij betrapt was geweest. De jongen had naar zijn idee gekregen wat hij verdiende. Een glimlach kwam om zijn lippen toen ze over sociale media begon. “We kunnen het proberen, maar mijn zusje mocht totdat ze puber zou zijn geen Facebook en mijn ouders zijn op dat vlak behoorlijk ouderwets, dus ik betwijfel of ze het hebben. Maar we kunnen het altijd eens proberen,” zei hij op een aanmoedigende toon tegen het meisje. Hij kwam weer recht staan en stak vervolgens zijn hand naar de blondine uit. “De naam is Jax, trouwens,” zei hij vervolgens met een licht knipoogje tegen haar, zichzelf aan haar voorstellend.
Aantal berichten : 388 IC-berichten : 248 Leeftijd : 29 Accounts : Olivia Romano
Character sheet Bijzonderheid: Hydro-Telekinesis/Cryo-Telekinesis Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: ♡ Wasted times
Onderwerp: Re: Reminds me of you wo mei 20, 2020 10:37 pm
Cut off all my friends 'cause they remind me of you I can't drink again 'cause I'm reminded of you I don't wanna do shit that reminds me of you Everything and everywhere reminds me of you
Chloé hoorde zijn verhaal aan. Hij had dus bijna echt iemand vermoord. Zachtjes beet Chloé op haar lippen. Aan de ene kant snapte ze de jongen ook wel weer, maar echt goed keuren deed ze het niet. Chloé liet haar ogen over hem heen glijden. Hij had duidelijk berouw, hij had eigenlijk niet gewild en had het alleen maar gedaan om zijn zusje te beschermen. Haar hart verwarmde eventjes. Als dat geen broederliefde was? Een beetje twijfelend legde ze haar hand op zijn onderarm. “Ik begrijp het” zei ze zachtjes en glimlachte lief naar hem “Ik probeer het niet goed te praten voor je, maar ik denk dat je hebt gedaan wat elke grote broer zou doen. Je zusje boft maar met zo’n broer.” Weer dacht ze aan Liz. Mensen zeiden altijd dat ze nooit van elkaar gescheiden waren en dat was ook zo. Buiten dat Liz haar zus was, was ze ook haar beste vriendin en deelde ze alles met elkaar. Toch hadden ze zo’n zussenband met elkaar die ze nooit met iemand anders van haar vriendinnen zou krijgen – en zou willen. Om de jongen een beetje op te vrolijken, had ze voorgesteld om hem te helpen met het zoeken op sociale media. Dan zouden ze misschien in contact kunnen komen met zijn familie – of in ieder geval zijn zusje en haar laten weten dat alles goed was, in hoeverre het goed met je kon gaan hier natuurlijk. Hij leek het idee wel oké te vinden. “Weet je, als we ze niet vinden, hebben we het in ieder geval geprobeerd. Het lukt vast wel joh, positief blijven.” De jongen stond op en stak zijn hand uit. Chloé legde haar hand in de zijne en kneep er zachtjes in. “Hoi Jax, leuk om je te ontmoeten. Ik ben Chloé.” Ze glimlachte weer naar hem. “Je hebt het voor elkaar gekregen, Jax. Je hebt als een van de weinige mensen een huilende Chloé gezien, maar haar ook weer opgevrolijkt. Kudos to you!”
