♡ Feel like a failure, 'cause I know that I failed you

Met wallen onder haar ogen liep ze als een soort zombie door het huis. Het was middag – veel mensen waren buiten of in ieder geval iets aan het ondernemen. Olivia was net uit bed gekomen. Het was rond een uur of half vijf, bijna etenstijd. Olivia maakte het niet zoveel uit. Opeens was ze helemaal klaar geweest met het lezen en had ze trek om iets te eten en te gaan drinken. Daarom was ze nu onderweg naar de keuken. Ze keek niet op of om, haar benen wisten waar ze haar naar toe moesten brengen en contact met iemand was niet iets waar ze heel erg veel zin in had. Ze stak haar handen diep weg in haar hoodie. De behoefte om haar capuchon op te zetten was groot, maar misschien was dat een beetje raar, sinds ze nog steeds binnen was.

Voordat ze de keuken binnenstapte, keek ze eventjes om zich heen en zag tot haar opluchting dat er niemand in de keuken aanwezig was. Meteen liep ze door naar de koelkast en vond een pak met yoghurt. Yoghurt was prima: niet te vet, en het vulde goed. Zin om zichzelf te verwennen had Olivia niet. De yoghurt schonk ze in een klein schaaltje en ze deed er wat suiker door, om ervoor te zorgen dat het wat zoeter was. Met het schaaltje yoghurt liep ze weer terug naar de eetkamer en ging aan een van de lange tafels zitten. Mistroostig keek ze voor zich uit, terwijl ze haar lepel af en toe door de yoghurt liet aan en depressief voor zich uit staarde. Was haar leven echt dit geworden? Gewoon van dag naar dag leven, zonder ook maar een enige vorm van een doel?

♡ Feel like a failure, 'cause I know that I failed you Moodbo10

Be like the bluebird who never feels blue

Ze had onderschat hoe heerlijk het was om de wind weer onder haar vleugels te voelen. Hoe haar veren opwaaiden bij een snelle bocht. Hoe de golven naar haar leek te grijpen als ze boven het water vloog. Ze zou kunnen doen alsof ze in haar vogelvorm compleet geen tijdsbesef had en daarom te laat aan het eten begon, maar het was het tegenovergestelde. Waar Louise zich al tot op de seconden bewust was van de tijd, leek de Bluebonnet nog nauwkeuriger. En ze wist dat de milliseconden weg tikten. Met een zucht zei ze de zee gedag door er nog eens uitdagend laag overheen te scheren. Om vervolgens, weliswaar een tikkeltje treuzelend, terug naar het huis te cirkelen.

Bij de voordeur stapte de ymbryne uit haar laarzen en fatsoeneerde de kreukels in haar diepblauwe kokerrok door haar handen er als een malle een aantal keer overheen te strijken -haar kleding leidde volgens haar het meeste onder haar drang om de lucht in te gaan. Ze liet haar rode lokken de grote boze, vrije wereld in bij het het ontdoen van haar paardenstaart en het eens uit te schudden. Met een tevreden zucht begaf ze zich vervolgens naar de keuken om met het eten te beginnen. Wat aan de vroege kant, zou de Louise van enkele maanden geleden haar hebben berispt, maar nu zat er niets anders op. De groep werd steeds groter en om de een of andere onverklaarbare reden ook steeds braver waardoor ze het strafclubje dat haar hielp met het bereiden kwijt was geraakt. 'Thanks Hollows,' mompelde ze met die karakteristieke, ietwat duistere glimlach. Ze had er een eigen, zwartgallige grapje van gemaakt de Hollows van wel meer dingen te beschuldigen dan enkel het uitpikken van onschuldige kinderoogjes. Hoewel, onschuldig... Dat was ook nog eens iets dat ze in discussie kon stellen. Met een zucht zette ze de laatste, lichtelijk problematische ontwikkelingen van zich af.

Voordat ze de keuken kon bereiken, maakte haar hoofd een scherpe draai bij de aanblik van een gestalte die al aan de eettafel had plaatsgenomen. Louise begreep best dat niet iedereen de punctualiteit van een ymbryne had, maar dit was toch een wel heel extreem geval. Ze zette zichzelf neer op de drempel van de gang naar de eetkamer en leunde met over elkaar geslagen armen tegen de deurpost om poolshoogte te nemen. Olivia. Een zorgelijke frons verscheen op Louise' voorhoofd. Ze had gemerkt dat ze van het hyperactieve, altijd vrolijke meisje was veranderd in... wel, iemand die om half vijf 's avonds in een hoodie ontbeet. Niet veel later schoof ze de stoel tegenover haar naar achteren en nam er zwijgend plaats. Vervolgens schoof ze het schaaltje yoghurt waaraan het meisje zich tegoed deed met één vinger naar haar kant van de tafel. 'Olivia,' begon ze, 'we gaan zo eten.' Het was een constatering. Geen vraag, geen bevel. Ze had iets nodig om tot Olivia door te dringen. 'Het is Italiaans?' probeerde ze met een weifelende glimlach.

because it knows from it's upbringing what singing can do

Er zat geen beweging in het meisje. Ze zat licht onderuit gezakt. Af en toe nam ze een hapje van het schaaltje yoghurt dat voor zich stond, maar dat was dan ook het enige. Dat de ymbryne, Louise Bluebonnet, in de deuropening naar haar keek, was iets wat ze maar half registreerde. Ze stond met haar armen over elkaar naar haar te kijken. Olivia voelde de ogen van de vrouw in zich branden, maar ze reageerde niet. Misschien ging ze vanzelf weg? Maar dat was een hoop die ze niet kon koesteren, Louise liep namelijk verder de kamer in, schoof de stoel tegenover Olivia naar achteren en ging zitten. Olivia slikte. Ze had geen zin in een confrontatie met de ymbryne. Ze wilde gewoon dit opeten en naar terug naar haar kamer verpatsen. Louise schoof met één vinger het schaaltje met yoghurt aan de kant. “Olivia. We gaan zo eten.” Eventjes keek Olivia op. “Maar dit is het eerste…” probeerde Olivia zichzelf nog te verdedigen, maar ze had er echt geen kracht voor. Ze sloeg haar ogen neer. “Oké” gaf ze zich uiteindelijk over en sloeg haar armen over elkaar. Zichzelf beschermend aaide ze zich over haar armen en probeerde de vrouw tegenover haar niet aan te kijken. Het maakte niet uit, ze wist toch van niks.

“Het is Italiaans?” Olivia keek op naar de vrouw. Een heel klein glimlachje ontstond op haar gezicht en ze schudde haar hoofd. “Dat ik Italiaanse ben betekent niet dat ik alleen maar behoefte heb aan Italiaans eten.” Het klonk niet gemeen, zo bedoelde ze het ook niet, het was alleen maar een constatering. Diep van binnen voelde Olivia zich slecht over zichzelf: de ymbryne probeerde haar alleen maar te helpen. Maar een ander gevoel had echt geen zin in de pasta uit potjes dat mensen tegenwoordig Italiaans eten noemde. Haar oma zou een rolberoerte krijgen als ze het zou zien. Nogmaals zuchtte Olivia en keek weer naar de ymbryne. “Mag ik alsjeblieft gaan? Ik heb toch niet zo’n honger.” Ze wilde gewoon weer gaan liggen stinken in haar bed, kijkend naar de muur of lezend in haar boek.

Be like the bluebird who never feels blue

Hoe Olivia er aan toe was, had ze natuurlijk niet van te voren kunnen weten, maar ze leek zo ver weg te zijn, dat haar aanwezigheid haast niet werd opgemerkt. Er was in ieder geval niets aan het meisje te zien waaruit bleek dat ze dat in zich opnam. Toen Louise sprak, kon ze haar aandacht gelukkig wel opbrengen. Ze had zelfs genoeg energie om iets tegen haar woorden in te brengen. Een lichte glimlach verscheen rond Louise' lippen. Dat was in ieder geval een goed teken. Midden in haar verdediging wegens het feit dat Louise haar schaaltje yoghurt in beslag had genomen, gaf ze het maar op. Ze sloeg haar armen over elkaar en stemde met haar in. Even deed Louise alsof ze niet in de gaten had dat Olivia haar blik kostte wat het kostte ontweek en probeerde ze het over een andere boeg te gooien om tot haar door te dringen.

Ze keek op. Haar mondhoeken leken wat omhoog te trekken, en daarmee Louise' hoop aan te wakkeren, maar toen schudde ze haar hoofd. 'Dat ik Italiaanse ben betekent niet dat ik alleen maar behoefte heb aan Italiaans eten,' stelde ze. Nu was de beurt aan Louise om te glimlachen. Dat was niet helemaal wat ze bedoeld had, maar misschien moest ze het rustig aan doen voor nu. Het was wel duidelijk dat het meisje het liefst had willen verdwijnen en wilde doen alsof deze 'confrontatie' nooit had plaatsgevonden. Een diepe zucht rolde over haar lippen als bevestiging van de gedachtegang van de ymbryne. 'Mag ik alsjeblieft gaan? Ik heb toch niet zo’n honger.' Haar sippe gezicht liet Louise weten dat ze haar absoluut niet weer terug in haar eentje naar boven moest laten gaan. Ze zou enkel in haar eigen verdriet blijven rondzwemmen en in een neerwaartse spiraal terecht komen waarvan ze het uiteinde niet meer zou kunnen inzien. 'Eigenlijk,' begon ze dus, 'bedoelde ik daarnet of je me misschien kon helpen.' Ze hief haar wenkbrauwen en leunde wat naar voren, alsof de twee een geheim deelden. Ze wist niet zeker of deze argumentatie sterk genoeg was om Olivia's interesse te wekken, dus voegde ze eraan toe: 'Weet je wat? Als je me meehelpt met het eten, hoef je niet eens aan de eettafel te verschijnen.' Niet dat ze Olivia probeerde te exploiteren, maar het was geen kinderarbeid als het een win-winsituatie was toch?

because it knows from it's upbringing what singing can do

Waarom ging ms. Bluebonnet niet gewoon weg? Was het dan niet duidelijk dat Olivia totaal geen behoefte had aan personen om haar heen? Verdrietig keek Olivia van de ymbryne weg. Het idee aan Italiaanse eten deed haar alleen maar meer aan thuis denken. Ze had gevraagd of dat ze de tafel mocht verlaten, dan kon ze gewoon lekker naar boven en de ymbryne haar voedsel klaar laten maken. Maar ms. Bluebonnet besloot dat het nog niet genoeg was en besloot helemaal niet weg te gaan. “Eigenlijk” begon de roodharige vrouw en Olivia keek op “bedoelde ik daarnet of je me misschien kon helpen.” Wat dit betreft was Olivia net een klein kind: gaf haar een speciaal taakje, en ze er helemaal dol van worden. Ondanks dat haar gezicht nog steeds op verdrietig stond, had Louise toch haar interesse gewekt. “Oh…?” kermde Olivia zachtjes uit, en fronste haar wenkbrauwen nieuwsgierig, alsof datgene wat Louise van haar zou vragen, een van de moeilijkste taakjes ooit zou zijn en ze het waarschijnlijk niet zou kunnen volbrengen.

“Weet je wat? Als je me meehelpt met het eten, hoef je niet eens aan de eettafel te verschijnen.” Normaal gesproken zou Olivia het uitgegild hebben van pret. Koken was een van haar favoriete dingen om te doen, hallo, van welk Italiaans meisje was koken niet het favoriete ding om te doen? Maar moest ze nou daadwerkelijk een showtje hier gaan opvoeren met ms. Bluebonnet? Doen alsof het allemaal goed met haar ging en daarna gewoon naar boven gaan? Aan de andere kant, als ze gewoon eventjes kon doen alsof, dan zou de vrouw haar misschien daarna met rust laten, omdat ze dan had bewezen dat ze emotioneel gewoon stabiel was, terwijl ze verre van was. Olivia zuchtte en kreeg toen met moeite een klein glimlachje over haar lippen, ook al lachten haar ogen niet echt mee. Voorzichtig stond ze op, waardoor ze erg klein leek in de reusachtige oversized trui en trainingsbroek. “Oké, prima…als ik daarna maar gewoon naar boven mag” zei het meisje zachtjes en als een soort zombie slofte ze naar de deur van de keuken. Het meisje opende de deur en keek naar binnen. Haar ogen moesten eventjes wennen aan het licht van de keuken, het was fel. Vervolgens ontdekte ze verschillende potten met tomatensaus en pakketten met verschillende soorten pasta op het aanrecht. Olivia fronste haar wenkbrauwen. Gingen ze…dit eten?

Olivia draaide zich naar Louise en voor het eerst was er iets van emotie in haar ogen zichtbaar: verbazing. “Ms. Bluebonnet, met alle respect maar…wat is dit?” En ze wees met haar vinger naar het voedsel op het aanrecht. Dit gingen ze toch niet eten? Olivia was shook!

» It's good to feel bad
» I can make you feel good
» Some people feel the rain. Others just get wet.